En toen was het weer zover: we mochten weer naar de overkant! Rustig naar Schiphol gereden (erg rustig want er was een dikke file....), de ondervraagdame kwam uit de Zaanstreek en dat schept een band, nietwaar?
Het vliegtuig was half leeg en dus konden we allen ruim zitten/liggen. Onze jongste reiziger Micha, de zoon van Marleene en Pieter (Pieter en Micha vergezellen ons deze trip) gedroeg zich als een volleerd reiziger. Geboren op 13 november en al in het bezit van een eigen paspoort en green card lag deze meneer prinsheerlijk in zijn eigen bedje te slapen. Eenmaal wakker bleek hij zeer tevreden en heeft ons allemaal een stralende lach gegeven en dan hou je het vanzelf langer vol.
Dat moest ook wel, want toen wij eindelijk door de douane waren in Cincinnati moest Mariët nog even met haar vinger over het voorhoofd 'rubben' want ze geloofden haar vinger niet.
Moederziel alleen stond ze met haar koffer te wachten tot men er teleurgesteld achter kwam dat zij het niet was. Geen verontschuldigingen, niks! The land of the free, ja, ja, dat bleek ook wel toen we na een rit van drie uur en het inchecken nog een versnapering wilden gebruiken in het aanpalend Mexico-restaurant. The land of the free, the alcoholfree bedoelden ze: geschokt besluiten we tot een kopje warme thee; we zijn in een 'dry county' beland. Als dat maar goed komt!
Tot morgen,

Vandaag op gang komen met een rustig ontbijtje en de heren gaan een stukje rijden om te kunnen tennissen.........twee uur later komen we bij de tennisclub, alsof je vanuit Eindhoven even naar Groningen rijdt voor een potje. Nou ja, 't was tenminste lekker. Vanavond eerste concert. De klankrepetitie is geconcentreerd en wordt slechts onderbroken door de zoem van de verwarming. Mijnheer Roberts houdt ons bezig met vragen, maar gelukkig kan ik met knoflookoprispingen de aandacht wat doen verslappen. Als we voor de tweede keer opkomen (de eerste maal was voor de fotograaf) blijkt de zaal goed gevuld, d.w.z. het publiek! Eén mevrouw met haar lieftallige dochter laten de eerste rij vollopen......en wij maar zingen. Het was een goed concert, met duidelijke jetlag-gevoelens in de tweede helft. We zijn te moe voor een toegift. De bestelde CD's zijn ook niet aangekomen, dus er wordt matig verkocht. Eenmaal weer buiten blijkt de plaatselijke jeugd -bij gebrek aan alcoholisch vertier- bezit te hebben genomen van Main Street. Hiertoe bestijgen zij hun of hun vaders voertuigen en gaan des vrijdags langzaam rijdend cruisen voor de blocks op en rond Main Street, daarbij orang-oetang-achtige geluiden uitstotend. M2 schrikt een beetje en krijgt een reddingsreflex, een toeschiet-reflex maar dan letterlijk. Wij doen niet mee, maar cruisen naar ons hotel waar de vanmiddag in Lexington aangeschafte alcoholische versnaperingen ons reeds opwachtten. Daar moet natuurlijk een pizza bij, die weliswaar lang duurde maar erg lekker was. Morgen een reisdag naar Delaware, OH.
Nu gaan we slapen!

Vandaag een reisdag. Het is beestachtig slecht weer: eerst regen, maar allengs gaat het over in sneeuw. We keuren wat CD's in de auto en dan gaan we op zoek naar onze eerste Starbucks deze tour. Het lukt: in Cincinnati -waar we langs moeten op weg naar Delaware, OH- zien we een grote Barnes & Noble, de super bookstore waar altijd een Starbucks café te vinden is. Na een smakelijke lunch en dito kop koffie gaan we weer verder richting Columbus. De radio-opname van 'Con qué la lavaré' wordt -op 2 nummers na- goedgekeurd voor uitzending. Het hotel is snel gevonden en na een plons en een mini work-out gaan we iets drinken en dan eten. Een leuk restaurantje downtown met heerlijke wijn en bier.
Het blijft langzaam doorsneeuwen en de rits van mijn jas is kapot, maar verder is het heel gezellig. KJ wordt nog even met een sneeuwbal bekogeld door M1 maar hij heeft eerst zelf gedreigd....
Morgenmiddag een concert in Gray Chapel waar we al twee keer eerder mochten optreden. Nu eerst weer een dikke nacht slapen. Welterusten!

Een middagconcert ditmaal, niet echter voordat we met de gehele club een uitgebreide zondagse brunch hebben genoten. All you can eat. Dat valt vies tegen, want als je een Amerikaanse omelet wegwerkt kan er heus niet zoveel meer bij..........en ze schenken zó vaak die vieze slappe koffie bij, dat je haast zou denken dat ze d'r vanaf moeten.
Even een tangetje gekocht bij Wal-Mart om de rits te repareren, want het wordt toch wel koud met de jas open.
We gaan repeteren in een snoeihete chapel. Voor straf laten we de acoustic shell weghalen; weten zij ook wat zweten is! We werken geconcentreerd en dat is te merken op het concert. We zijn hier voor de derde keer (2x in 1994) en het wordt wéér een goede uitvoering: het klinkt en zingt hier heerlijk en het publiek smult van het gebodene. We komen niet weg zonder een toegift. Dat wordt ook meteen de laatste, want M1 staat al met het water in haar ogen en wij in onze schoenen. De slappe gil slaat toe, zodat ik aan het eind nog heel gevoelig en geheel alleen mijn "oooohoooooooeee" inzet, om gezamenlijk met KJ op een prachtige grote terts te eindigen, begeleid door drie proestende dames. Het publiek is wel heel dankbaar en heeft zeer genoten. Wij gaan ook nog even genieten in North Columbus, waar we uiteindelijk twee keer naar toe moeten rijden omdat we het aangeprezen restaurant eerst niet konden vinden, vervolgens teruggereden om voor een gesloten deur naar onze kanende collegae te mogen kijken en uiteindelijk toch nog een poging gewaagd en het etablissement gevonden! Uiterst heerlijk gegeten en veel te dure wijn op de creditcard laten zetten. Men was onder de indruk van onze keuze, want de ober gaf ons zelfs een hand bij het weggaan. Voor nu: lekker slapen en tot morgen!

Vanmorgen een masterclass; 6 zenuwachtige studenten mochten op hun solo-merites worden beoordeeld door de leden van Quink. Een kwartier om iemand door te zagen is niet veel, maar het lukte aardig, zowel het zagen als het eindresultaat. We zijn dus al om 11:30 uur klaar en taaien meteen af naar de eerste de beste Starbucks die we met kunst- en vliegwerk bereiken. Moet je es in Amsterdam proberen om zo van de weg af te komen.......
De koffie is heerlijk, de cake ook en de zon ook. Vandaag was KJ aan de beurt om te wiegen en hij deed dat met verve. Na de routebespreking gaan KJ, H en M1 naar Lexington, want er moet weer getennist worden, terwijl M2,3 & 4 en Pieter de volgende etappe in de Starbucks-tour afleggen. Ze gaan stoppen in Cincinnati en kopen Old Navy leeg en raken zelf zo vol van het eten dat ze niet meer meegaan naar de door M1 gewenste Applebee's. Wij hebben gerend dus er mag weer wat in is het motto. Terug in het hotel staan we elkaar nog even naar het leven op het luchtstroom-schijven-apparaat, waar vooral het fanatisch geweld der eerste sopranen opvalt. We maken er een Hollands potje van, d.w.z. de quarter dollar die in de machine moet, weten we er steeds weer uit te halen terwijl het geval vrolijk blijft blazen. Tot slot ga ik nog even op het internet en maak dit verslagje. Morgen nog een 170 mijl voor de boeg naar Knoxville. Maar nu eerst nog even van thuis dromen..........

Vandaag de tweede, resterende etappe op weg naar Knoxville, Tennessee. We zijn dermate vroeg in het (betaalde) Hilton Hotel, dat we besluiten gevieren naar de shopping mall te gaan, waar we de laatste restjes energie uit ons lijf slenteren. Beladen met kleding komen we terug. We hebben nog een goed anderhalf uur voordat we naar de plaats van het concert gaan. Eerst maar even een koffie dan, want oh onuitsprekelijke luxe, we hebben een Starbucks inpandig! Dan alle combinaties met kleren geprobeerd voordat we naar de Church of the Ascension vertrekken; een mooi gebouw boven op een heuvel met een werkelijk schitterende akoustiek. Vooral M3 profiteert optimaal van de voor haar stem zo gunstige akoustiek: prachtig! Het wordt een leuk concert met een knotsgekke Bi Ba Bo, waarna ik geheel aangezongen/geschreeuwd de pauze inga. Ik kan niet meer zacht vrees ik, maar het valt mee, er wordt heerlijk gemusiceerd en het programma begint echt als een eenheid te voelen. Na de signeer-sessie mogen we terug naar ons luxe onderkomen en tot onze vreugde kunnen we ook nog normaal eten en drinken. We werken ons door een berg voer heen en spoelen het weg met bier en wijn. Als de vrije avond van de vrijgezellen in dit vrij vrije land ons vrij luidruchtig voorkomt, trekken we ons vrij snel terug op onze kamers. Morgen eerst een masterclass met een kamerkoor en dan kunnen we naar Louisville.
Nu eerst maar weer eens een paar uurtjes tukken.

Vandaag alleen een workshop/masterclass in Webb School; een soort kamerkoortje van studenten. We rijden eerst verkeerd of eigenlijk goed maar de aanwijzingen waren verkeerd. Dan komen we op de plek waar Terry W. haar tanden laat zien en de ogen dichtknijpt; een standaard soort vrolijkheid waar wij direct genoeg van hebben. Ze stelt ongeveer 30 vragen in 10 seconden, maar als je probeert te antwoorden zie je haar alweer aan iets anders denken. Dit wordt een lastige ochtend. Het studentenvolk zingt niet erg gesteund en daarmede uiterst vals, maar de tijd is te kort om er iets aan te doen, of liever: Terry vind het wel goed, vooral niet te diep, jongens. Oorspronkelijk hadden we 55 minuten, maar daar ging en er zeker 15 van op met opwarmen. Eerst elkaar masseren en daarna "I love miss June" zingen. Ik ben uiteindelijk maar gewoon gaan zitten en die hint werd gelukkig opgepakt. Na elke opmerking van mij kakelde ze aan een stuk door, wilden we nóg wat zeggen, dan vond ze het tijd voor een nieuw stukje. Een kwartier voor tijd bedacht T. ineens dat we misschien wel wat konden zingen want de helft van het koor was niet op het concert geweest. Ze bedelde nog een extra nummer los en daarna moesten we mweer vragen beantwoorden...........ik heb zelden zo'n vreemde workshop meegemaakt. We tanken bij Starbucks en een benzinepomp en daarna gaan we gescheiden op weg naar Louisville, eten op verschillende plekken en verschillende tijden, nemen andere routes en komen vlak na elkaar aan. Is dit een ensemble of niet? KJ en ik gaan meteen weg om te tennissen, zoeken ons mottig naar een club, vinden er een en kunnen dan maar drie kwartier een baan krijgen. Na ongeveer een half uur kan KJ niet meer verder van de rugpijn. Hij beperkt zich tot het (soms) terugslaan van een paar services en moet heel kalm aan doen. Wij (zonder M3,4 en P) willen nog wat eten om 20:30 en vinden na veel geharrewar het restaurant dat we 2 jaar geleden hebben bezocht. Het eten is fantastisch, maar de stem der bediening abominabel. Zal wel beroepsdeformatie zijn of zoiets. Gegroet, tot morgen!

Gisteravond kwam een mailtje binnen van kantoor dat de masterclass van vanmiddag afgezegd werd. Het blijkt dat op dit moment de ACDA (dirigentencongres) in Los Angeles plaatsgrijpt en de deelnemende koren dus zonder dirigent zitten. Ze wilden oorspronkelijk toch zingen maar de een na de ander trok zich terug en toen moest de presenter besluiten om de boel af te blazen. Nou, dan kunnen wij mooi de hele dag de winkels in. KJ heeft last van de rug, dus er wordt even niet getennist. We gaan naar een mall die verbouwd blijkt te worden; er zijn bijna geen winkels meer. Volgende mall, we nemen de ingang bij Dillards maar die wordt verbouwd. Hoe we de rest van de dag ook zoeken, geen super-center Wal*Mart en geen Starbucks te bekennen. Dan maar zo naar het concert. Een mooi kerkzaal, die heel vriendelijk is voor de stemmen maar die toch niet echt gemakkelijk zingt. Het wordt niettemin een prachtig concert en de mensen zijn dolenthousiast en laten ons niet gaan voor we twee toegiften hebben gegeven. We praten nog wat na, signeren her en der en gaan dan naar het hotel terug, waar de dames zich neervlijen op hunne spondes en de heren rijden nog een stukje door, want wij willen eten! Het was 22:30 uur en sinds 13:30 had ik alleen maar een beetje water gedronken dus deze actie moest! We gaan weer naar onze vaste plek op Bardstown Road (zie foto) en eten en drinken smakelijk. Het is nu na middernacht en het is mooi geweest. Morgen Indianapolis!

Vanmorgen na een bijna doorwaakte nacht maar om 6:30 uur opgestaan om de rotshuttle te regelen. Er is geen enkele mogelijkheid om iets uit te printen: de printer in het hotel is verouderd, ik heb niet de juiste printer drivers en op het internet zijn ze niet te vinden. De front desk heeft geen internet dus ik kan ze ook niet mailen. De techniek staat voor niets.
dan maar het adres opgeschreven en naar Kinko's, waar het hele zaakje in 2 minuten is geregeld...........ik trakteer mezelf op een ontbijtje Starbucks./ Terug in het hotel cancel ik de reserveringen van Hertz en dan vertrekken we naar het vliegveld. Nadat KJ idioot lang de schade aan een van de autoruiten meldt (formulieren, e.d.) gaan we naar de check-in. O, moderne tijd: er zijn allemaal computers, zodat je jezelf in kunt checken. Niemand begrijpt het dus men moet helpen, de computers doen het niet of de reserveringen worden niet herkend, kortom, het duurt veeeeeel langer dan vroeger. Stupid. Dan vliegen naar NY en vervolgens de Super Shuttle bellen die i.p.v. de beloofde 20 er ruim 45 minuten over doet om ons te bereiken. We worden achterin gepropt want er moet nog meer mee. Eindelijk, om kwart over zes kunnen we uit deze harington ontsnappen. Dan duurt het zeker een half uur voordat iedereen een sleutel heeft. M3 besluit haar tijd te nemen, wij gaan eten, vlakbij, erg lekker en voor veel geld. Dan slenteren we over Times Square op zoek naar de kerk van morgen. We vinden hem in de 46th street. New York (en zeker Times Square) never sleeps, maar wij wel, want morgen concert.
Rust goed uit!

En dit is alweer de laatste dag van de tour. We hebben weliswaar morgenochtend nog in Manhattan, maar de concerten zijn gedaan en dit is het laatste verslag. Ik ben de dag begonnen met een workout van ruim een uur en daarna maar lopen, eerst in zuidelijke richting naar Greenwich Village en daarna helemaal terug (en verder) tot de 68th Street. Als klap op de vuurpijl op deze lenteachtige dag heb ik nog een uur in de rij gestaan om bovenop het Empire State Building te kunnen kijken. Zeer toeristisch , maar spectaculair!
Ik neem de taxi terug, want mijn tenen liggen los in de schoenen. Ieder heeft op zijn/haar wijze de dag aangenaam verpoosd, hetzij shoppend, museummend of Central Parkend.
We treffen elkaar op de afgesproken tijd bij de kerk van St. Mary the Virgin. Smoky May wordt ze liefkozend genoemd door de kerk-medewerkers, nou dat klopt: het staat helemaal blauw van de wierook, waardoor iedere ademhaling voelt als een zandstorm. Een werkelijk giga-over-akoustische-naar-wierook-walmende ruimte is het, waar we op schreeuwafstand van het publiek moeten zingen omdat we anders de muziek niet kunnen lezen en we als een soort Sandeman slechts als silhouet zichtbaar zijn. Het is behelpen.
Tweede helft werkt beter hier. Joanne en John zijn er ook en hebben genoten. Na het concert staat Pieter ineens met wanhopig gelaat voor de deur want Micha miste zijn moeder en dan met name haar onvolprezen (melk)kookkunst. We kletsen nog wat na met J & J en de presenter, die zeer tevreden was en heel de avond (sinds de klankrepetitie) al "stunning" had geroepen. Dan gaan M3, 4 en P naar totel trug en wij gaan nog even bij de Olive Garden iets 'drinken'. Op z'n Quinks, dus met ruime hoeveelheden voedsel d'r bij.........
Het was een vreemde maar geslaagde tour, vreemd omdat M3 zo met haar gezin bezig was en haar aandacht dus scherp moest verdelen en geslaagd omdat er eigenlijk geen slechte concerten tussen zaten. We kunnen met een gerust hart onze serie in Nederland doen. In de zomer gaan we ook nog een keer naar de VS, dus tot dan dan.