hieronder een verslag van de tournee door de VS, jan/febr 2006

Eindelijk zijn we dan onderweg. Wonderlijk goed geslapen vannacht, dus fris en vrolijk naar de auto, die het koud had en niet wou starten. Voorspoedige rit en ook de e-ticketherstelwerkzaamheden verliepen gladjes. Bij het inchecken was het weer een pan, ik koos de langzaamste rij en KJ stond al die tijd met die 13 in zijn rug. Het was een teken aan de wand. In het vliegtuig naar Detroit werden we zeer onheus behandeld: de stewardess stond ons uit te schelden "voor oe vuilik kait" en we moesten ook nog goed kijken "hoe se uitlekt.... " Nadat ik met angstige kaken de snack had opengemaakt (het is lang geleden dat ik een broodje warme wortel heb genuttigd) kwam een andere stewardess nog even langs en voegde ons toe:"trash, trash, trash". Gelukkig had KJ leuke envelopjes met vulling bij zich en landden we vroeg, dus plenty tijd. We zijn vlot door de douane, maar dan wordt Elsbeth betast, ze moet bijna alles uit en die mevrouw maar denken dat dat apparaat zo piepte.............. De tweede vlucht is vrij onduidelijk van koers en geheel doorgeklotst komen wij aan in New Orleans. Het duurt eeuwen voor de koffers er zijn, in die van Elsbeth zit een gapend gat, de auto huren duurt lang en de deal is plotseling ruim $100 duurder dan op de reservering stond vermeld: om heel erg Thrifty van te worden! Gelukkig komen we in een mooi hotel, betaald door de presenter.......nee dus, wel betaald maar in een ander hotel - dit zit te vol, niks aan te doen. Lekker dicht bij het Franse gedeelte van de stad. Bij mij ruikt het naar rook, bij M1 zitten andere mensen in de kamer en de auto moet in een achterafsteegje geparkeerd. Op de hoek van Canal Street gaat ineens mijn rechtervoet naar beneden in een gat, ik wil mijzelve redden maar daar de voet vastzat stortte ik tegen het asfalt waarbij ik een argeloze voorbijganger recht in zijn French Quarter greep; het enig houvast dat wij mannen hebben. De meisjes waren direct in een opperbeste stemming en we besluiten Creools te gaan happen bij Olivier met zijn lange pepermolen. Dan moeten we nog terug naar het andere hotel om de taxpapers op te halen, die men ons was vergeten te geven bij eerste aankomst. Alles wordt toch nog geregeld en nu is het Uw tijd 3 over 6 in de ochtend en stop ik met berichtgeven. Eerst even bijkomen........

Na een korte nacht, samen met KJ wat Starbucks-onderdelen langs de ingewanden gejaagd. Daarna tennissen; aangezien de dag van gister nog even doorwerkte wilde het allemaal niet zo vlotten: rijdend door een wijk waar Katrina flink had huisgehouden zagen we allemaal hopen rotzooi en verroeste auto's. Tweederde van de stad is verlaten en er zijn dus ook geen mensen die het vuile werk moeten opknappen. Dramatische aanblik! De foto hiernaast is trouwens van de etage waar KJ slaapt. De tennisbanen zijn redelijk snel gevonden maar zijn -ook weer vanwege de hurricane- gesloten tot half februari. Dan maar het Hilton. Ook hier lukt het niet: de ene helft van de banen is in gebruik voor een volleybal- toernooi en de andere helft moest nodig opgeknapt. Dan maar beignets eten in de stad, je moet tenslotte ergens heen met die energie. We lopen wat rond in de stad en gaan dan naar het hotel, waar ik een parkeerbon blijk te hebben opgelopen. Die gaat naar de hotelmanager want ik moest daar gaan staan, zei men. Om kwart voor twee gaan we naar Christ Church voor klankrepetitie en concert. De kromgetrokken dominee bokkenpoot is zeer aardig en zorgt goed voor ons en minder voor de airco. Wat een herrie! Na een tijdje krijgen we het stil en kunnen we goed werken. Het concert -goed bezocht!- wordt voor de radio opgenomen en gaat wonderwel voorspoedig met af en toe een jetlag-probleempje. Na afloop laten we ons vollopen met complimenten, roze wijn en vleesballetjes in dikke jus. Ik neem nog een wijn en als ik niet meer zo goed articuleer moet ik het beloofde interview nog geven. Maar.....alcohol maakt tongen los dus de interviewers hebben er geen speld tussen gekregen. Dan gaan we maar es een hapje eten (!) en belanden aldus in een pandje middenin het French Quarter. We slenteren terug via Bourbon Street en nemen dan afscheid van Elsbeth en KJ die nog beslist (dat moet met elke nieuwe zangeres) even een jazzclub willen bezoeken. M1, M2 en ik gaan terug naar het hotel. Morgen hele dag in de auto, dus: slaap lekker en tot de volgende!

Vandaag een 550 mijl gereden, dat is ongeveer van Amsterdam naar centraal Zwitserland......... en dat langs eindeloze swamps. Voor we de snelweg opreden zijn we nog even de ramptoerist gaan uithangen en hebben een wijk doorkruist met alle sporen van Katrina nog duidelijk aanwezig. Maar dan op weg naar Durant, Oklahoma. Na uren rijden wilden we wel eens een hapje doen, dat was tenslotte sinds 8:30 uur vanmorgen bij Starbucks niet meer gebeurd. We stoppen bij een leuk (denken we) tentje ergens in de rimboe maar M1 kreeg de deur al bijna niet open vanwege de stank. We sprinten direct terug naar de auto, stappen in en scheuren weg. Een paar mijl verderop is een Cracker Barrel waar we eindeloos wachten op gesmoorde kip en een verkeerde salade. Dan maar weer verder. De volgende uren gebeurt helemaal niks tot opeens een rokende vrachtwagen in beeld komt. De rook komt van een band die werkelijk aan gort wordt gereden. De chauffeur vindt het niet interessant genoeg om te stoppen. Tja, dat zijn zo de dingen op een reisdag; met natuurlijk de bijbehorende meli-geit. De ME is geheel nat van het lachen dus draven we nog even door met onze onbenulli-geit. Deze woordspelingen werden 'getriggerd' door M1 die ergens geitjes langs de weg zag. Dan: een ongeluk! In de verte zie je al politie en ambulance staan knipperen en als we er langs rijden is het ons geheel onduidelijk hoe het mogelijk is dat je hier en op zo'n wijze een ongeluk krijgt.........We moeten als het mooi is geweest qua zonsondergang en de grootte van de nieuwe altblaas is uitgetest, bij de eerste de beste mogelijkheid stoppen om te plassen. We voelen ons verplicht om in het stinkende etablissement iets te kopen variërend van water tot zonnebril zodat we tenminste van het toilet gebruik kunnen maken. Geen details, slechts dit: ik hoop dat we er niets aan overhouden. Het is nog een paar mijl naar Denison waar we uiteindelijk terechtkomen op een oud stationnetje dat nu T-bones heet. Het is er hoog en gezellig, alles hangt aan het plafond en de waitress is net in Amsterdam geweest. Hierna nog een half uurtje naar Durant waar we in de Budget Inn (what's in a name) neerstrijken, M2 haar koffer naar de tweede verdieping sleept om dan te bedenken dat ze begane grond bewoont. We nuttigen nog een langzaam gekookte rooibos bij M1 op de room, onderwijl kijkend naar de film over Ray Charles. En nu is het laat genoeg. Morgenochtend hopelijk echt even tennissen......

En vandaag is het gelukt! Stralend weer, dus met blote benen ontbeten bij de Waffle Shoppe. We slaan omeletten en pancakes naar binnen alvorens te vertrekken naar Wal-Mart of tennisbaan. De veldjes lagen er werkelijk heerlijk verlaten bij, keiharde wind, maar wij mogen niet klagen en doen dat dus ook niet. Fijn een uurtje gemept. Dan gaan we terug omdat er nog gedoucht en gepakt moet worden. Iedereen mot z'n kamer uit om 12:00 uur. Wij dachten nog "ach, half een is ook goed..." Niks daarvan, D'R UIT!!!! Ik heb wel drie telefoontjes gehad en de anderen ook nog een paar. Mijn kamer houden we nog voor de rest van de dag. We gaan naar de University voor een workshop met een highschool-choir met een hele strakke dirigente ervoor. Wat we ook doen, elk fris idee of tempo zakt binnen drie maten weer af naar het eerste bedenkelijke niveau....... Uiteindelijk hield KJ het niet meer en stiet de dirigeuse van haar bok. Of er een raam werd open gezet; eindelijk geluid. Vals, maar wel (mezzo)forte! Dan nog even het University-choir die redelijk goed werkten. We kletsen wat na en moeten dan klankrepeteren met publiek: het eerste koortje met die strakke. Na verloop van tijd vraag ik: OK? en dan druipen ze af. Wij zijn gauw klaar, het zingt heerlijk en we hebben weer eens honger. De italiaan trekt ons het meest. Het resultaat van KJ's bestelling ziet u hier op de foto KJ ziet het na twee (!) punten al niet meer zitten en geeft het op; dit is echt teveel van het goede. Dan terug naar totél, inkoopjes doen en internetten. Om 18:15 uur vertrek naar de zaal om nog een of twee nummers te zingen alvorens de plamuur en smeermiddelen worden aangewend teneinde de illusie te completeren. Het lijkt eerst angstig leeg in de zaal maar gelukkig roezemoest het geruststellend, zo'n 5 minuten voor aanvang. De 'short announcements' van chef Wintle duren 10 minuten alvorens hij het woord geeft aan..........de chairwoman van de board. We hadden nog kunnen eten, zeg! Wanneer we dan eindelijk mogen zijn we zo opgepompt dat het een prachtig concert wordt met een hilarische bi-ba-bo en werkelijk prachtige stiltes na de pauze, en dan met name die keer dat ik vergat mee te ademen en dus in te zetten. Mijn hemel wat duurt een halve rust dan lang, zeg. Na afloop signeren en dan snel in de auto om naar Dallas te rijden. Onderweg MOET er 'even' gestopt bij Applebee's om wat naar binnen te werken en dan verder op zoek naar het hotel voor de zeer korte nacht die voor ons ligt. Na wat omzwervingen toch gevonden om 0:25 uur. En dan moet dit verslag nog...........

Hallo, daar zijn we weer! Even tussendoor: wanneer de geachte lezer op de foto's klikt komen ze full screen op het computertje; misschien wel aardig. Terug naar de barre werkelijkheid: na een ultra-korte nacht -ook even tussendoor: ik heb tot 01:00 uur 's nachts aan het verslagje zitten werken en vanmorgen ging om 5:15 uur de verd....rotwekker! Gelukkig heb ik er meteen nog een uur aan vast kunnen breien maar toen moest ik er echt uit. We moesten nl. al om 8:59 uur vliegen en dan wil je toch om 7:30 op het vliegveld zijn. Ook de auto moest nog weggebracht dus dat wordt dan 7:00 uur weg. Het vliegveld van Dallas/Ft.Worth is gigantisch dus het werd haasten om op tijd de vlucht te halen. Gelukkig is de infrastructuur aldaar dik in orde dus we haalden het nog gemakkelijk. Dan de security: schoenen uit, riem af, zakken leeg, jas uit, computer uit de tas, enfin ik had vier bakjes nodig. Dan: overleg; die meneer heeft enge dingen in z'n tas; open die handel. Dan mag je wel verbale aanwijzingen geven maar niet aan de tas komen terwijl hij wordt leeggehaald. Werkelijk alles moet eruit, potloden, agenda, gummetje, iPod, puzzelboekje, ik dacht dat ik gek werd. En wat hadden 's lands bewakers nu niet gesnapt: een bosje stemvorken! Die zijn in mijn handen levensgevaarlijk, dat weet ik, maar daarvoor hoeven toch niet mijn schoenen uit en mijn potloden publiekelijk te worden uitgestald. Ik mocht rustig zitten uitzweten want KJ heeft intussen koffie voor mij gescoord. Heerlijk! Dan autohuur, dikke rijen bij Dollar maar wel een aardige baliekluiver. De reis gaat naar het noorden en onderweg nemen we een afslag om bij een Olive Garden te gaan smikkelen. Zeer lekker geweest, allemaal. KJ loopt de oberes van de sokken, maar ja, hij keek over haar heen. We gaan na verloop van tijd weer heerlijk naar buiten in de zon, echter alleen om direct weer in die auto te stappen. Gelukkig valt er onderweg genoeg te zien als je er oog voor hebt..... Dan weer verder. Het duurt lang voor we ter plaatse zijn. Spectaculair zijn de grote hoeveelheden pelikanen die ineens in beeld verschijnen. De Days Inn is niet veel bijzonders, vlakbij het strand, dat wel maar de zon zakt de verkeerde kant op dus veel heb je er niet aan. KJ en ondergetekende gaan es op jacht naar een tennisbaantje. Het kostte moeite, maar bij de vierde plek hebben we geluk. We moeten wel zelf het licht aan doen maar dat kunnen de wakkere knapen wel. Heerlijk gespeeld bij een avondtemperatuur van 20 graden! Echt ideaal. We willen daarna meteen door naar een terras om buiten te eten maar moeten eerst douchen van Mariët. Dat doen we dan maar. Het was de moeite van het wachten waard want het eten was lekker en het bier ook. Alleen die strakgetrokken waitress was ietwat vermoeiend maar je kunt niet alles hebben. Morgen hoop ik een paar platen te schieten van een pelikaantje of wat. Dus, tot morgen.

Wat een fantastisch weer! We hebben vanmorgen buiten in het zonnetje zitten ontbijten. Erg warm was het toen nog niet maar dat werd allengs beter. KJ en ik besluiten om 's middags te gaan tennissen (er wordt bewolking voorspeld) dus nu gaan we nog even van de zon genieten. We spreken af om naar de Starbucks te rijden en daar dan op het strand te gaan. Heerlijke koffie weer, twee rondjes ditmaal en M2 zorgt voor de taart. We zitten buiten, genieten van koffie en zon en voeren de overblijfselen van de taartronde aan de vogels. Ze zijn bruin of zwart, maken een leven als een oordeel en zijn volgens ons een kruising tussen een kauw en een spreeuw. Dan gaan we onze plannen uitvoeren: KJ en de meiden gaan langs het strand lopen en ik moet nog even een boodschap doen. De winkel is veeeeel verder dan ik in mijn herinnering had, dus het duurt vrij lang allemaal. Ik haast me terug om de anderen op te pikken want met 28 Cº en een harde wind verbrand je extra vlug......... Net op het moment dat ik aan kom rijden krijg ik per sms het verzoek om de anderen op te pikken. Met z'n allen lunchen bij Goombay, een restaurant waar je in eerste instantie aan voorbij zou gaan maar waar je buiten kunt zitten en bovendien 'awsome' lekker vis kunt nassen. Heel tevreden bedenken we dat we hier na het concert vanavond terug gaan keren. Bij het hotel spreken KJ en ik af om te gaan tennissen en M&M rijden mee voor een excursie Wallgreen's. De wind is dermate aanwezig dat het vrij moeilijk is om een bal in te slaan. Het wordt een beetje een sloom potje maar gelukkig worden we weggestuurd door een gepensioneerde tennisleraar die de baantjes nodig heeft. Dan gaan we maar op jacht naar frosti's en pelikanen, want ik had beloofd daar een plaat van te maken. Dat viel nog niet mee; het weer verandert en ik dacht net dat ze allemaal al naar huis waren toen de ene zwerm na de andere voorbij vloog. We verzamelen om 17:45 voor de rit naar de kerk, St. Mark's, die bijna op het strand ligt en volgens Anneke Bertsch een fantastische acoustiek moet hebben. en dat is ook zo! Niet zo gemakkelijk als de vorige zaal maar het klinkt goed. Dan moet ik nog even heen en weer naar het hotel omdat zowel KJ als ik de stemvorken zijn vergeten. Misschien moeten we samen wat meer geheugenspelletjes gaan doen, want de verkalking neemt nu toch wel rap toe..... Het concert is druk bezocht en gaat goed. Even moeten we ons instellen op de automatische airco, die weliswaar niet luid is maar toch soms hinderlijk de onderklank beïnvloedt. Het wordt een prachtige, geïnspireerde eerste helft met een spetterende Bi-Ba-Bo als klap op de vuurpijl. In de pauze wordt uitgebreid gepimpeld door het publiek en na een klein half uur mogen we weer verder. Het is weer even zoeken maar er zijn toch een hoop mooie momenten, ook voor ons. De stilte na Farewell houden we lekker lang vast en we krijgen een staande ovulatie. M2 had heel slim voor het moeilijke hoesje van de 'sampler' speciale stiften gekocht, dus nu mochten we ieder met ons eigen kleurtje kliederen. Ik had rood, bijna net zo fel als het hoofd van KJ en de rug van M1. Anneke en haar publiek zijn zeer enthousiast, men heeft nooit 'vocaal' want dat is niet mooi (!). Deze presenter (oorspronkelijk uit Nederland) heeft vasthoudend gepoogd om ons daar te krijgen en ze was uiterst blij met het programma en de reacties daarop. Mooi zo, want we willen wel terugkomen eigenlijk. Dan gauw terug naar de vishandel: Sorry guys, broken pipe in the kitchen. OK, de bar van gisteren dan maar, maar daar zit binnen twee tellen je linker trommelvlies in je rechteroor en omgekeerd, wat een takkeherrie! Dan naar Lou's blues, waar het ook lawaaiig is maar waar we tenminste buiten kunnen zitten. We zetten in een mum van tijd een aanzienlijke hoeveelheid gefrituurde lekkernijen weg met een lekker drankje daarbij. Quink betaalt! Tevreden gaan we naar onze kamers om lekker na te genieten van deze mooie dag.

En toen moesten we Florida verlaten, helaas. Omdat ik vorige keer $25 moest betalen voor het extra gewicht in mijn koffer heb ik nu mijn voorzorgsmaatregelen getroffen: alles in de rugzak. Uiteindelijk gaat hetzelfde gewicht het vliegtuig in, alleen nu loop ík krom en niet het grondpersoneel van Delta. Orlando heeft een groot vliegveld met diverse Starbucks locaties. Bij de eerste de beste strijken we neer en dempen onze cafeïneverslaving af met een lekkere bak troost. Ik begrijp nu waarom dat zo heette. Je zal d'r maar behoefte aan hebben. Dan vlot door de security, want wijsgeworden haal ik mijn stemvorken uit mijn tas en doe ze in het metaal-bakje. Het werkt, ik mag zó door! Even probeerde men Elsbeth en mij te splitsen door na mij de rij te sluiten en de rest naar een nieuwe file te sturen maar dat ging mooi niet door: "she's with me" "OK, you're together?" Dan wat verwarring aan de gate of het vliegtuig vertraging heeft dan wel helemaal niet gaat. Uiteindelijk valt het allemaal mee en stappen we in een klein sigaartje van waaruit we een trieste laatste aanblik van Florida zien. De vlucht is er zo een dat je je afvraagt of de vleugels wel goed aan het toestel zijn bevestigd..... Gelukkig duurt het niet zo lang en komen we wonderlijk genoeg vrij zacht neer. De autohuur is ondanks de andere locatie redelijk snel geregeld. Deze car is echter kleiner dus we willen van een stoel af en dat kost ons $20. Op ongeveer tweederde van de trip gaan we een durp in waar niks lijkt te zijn tot we een goed uitziend en dito ruikend etablissement tegenkomen: The Rib-Crib! Alles ruikt er naar gerookt vlees en het water loopt ons in de mond. Lekker gegeten en dan verder naar Batesville. Het hotel is snel gevonden, we hebben nog ongeveer 5 kwartier voor we naar de klankrepetitie gaan en die gaan helemaal op aan zoeken naar aansluiting van mijn internetverbinding en een lange telefonade met Joanne, onze US-manager. Dan naar Lyon College en dan met name Brown Chapel en dan eigenlijk de Bevens Music Room. Vlot gevonden maar van de presenter geen spoor, terwijl hij ons toch graag wilde hebben. Het ongezellige grote hok hoeven we niet te beschreeuwen want we gaan naar een soort super-huiskamer. Hoog met een mooie acoustiek, ook als ie vol is. De klankrepetitie is een beetje onrustig met een punch schenkende meneer met een douchemuts. Hij wordt verwijderd door KJ. Het wordt een heel mooi concert en de mensen zijn zo enthousiast dat ze direct na het slotaccoord als één man opstaan voor een langdurig applaus, zodat ze ook nog een toegift in de maag gesplitst krijgen.. De 'receptie' met een soort punch levert niet veel meer op dan de mededeling dat dit een dry county is. Wij accepteren dat niet en gaan onmiddellijk op pad om iets te vinden m�t alcohol. Dat lukt prima bij Josies, net buiten de stad, waar het druk is (vanwege het bier??) en oergezellig..........om half elf gaan de stoelen op de tafel en maakt een bovenmaatse Nilfisk zo'n herrie dat we elkaar sowieso niet meer verstaan. Dan gaan we naar het hotel en hebben veel lol op de terugweg. Nu is het half één, morgen weer een lange (reis)dag en 's avonds concert, dus ik stop er mee voor vandaag. Tot morgen!

Strak blauw, ijskoud en een stralende zon, deze morgen. Na verloop van tijd dan, want wederom werd ik om 6:00 uur wakker. Belachelijk. We ontbijten in de lobby van de Holiday Inn Express en gooien dan de koffers in onze van. Onderweg mooie plaatjes van Arkansas. Vee, heuvels en alsmaar die blauwe lucht. Rustig toerend tuffen we naar het vliegveld. Eerst even aftanken en dan inleveren, deze 'wheels'. De eindafrekening blijkt $10 goedkoper: we hoeven maar de helft te betalen van de gister opgelegde sanctie voor het achterlaten van één overbodige stoel. Meevallertje. Hoewel klein is er toch een Starbucks tussen de witte houten schotten te vinden. Ik hou het bij koffie ondanks aandringen van sommige sopranen. Geen lekkernijen, ik heb een 'balans-uurtje'. Ook in de plane wijs ik de snacks af en werk lekker door aan de Sibelius-versie van 'Deep Nest' die ik van handgeschreven in een printable version probeer om te toveren. Het is maar een korte vlucht met voor 80% van de groep meer beenruimte...... Dat scheelt toch wel enorm veel. De autohuur in Atlanta is snel geregeld; we nemen een langere kar met wegklapstoelen, zodat we tenminste die koffers kwijtkunnen. Het gaat perfect en de auto heeft nog maar 3 mijlen gereden! We staren even op de kaart, gaan dan dwars door downtown Atlanta voor de foto's en zakken vervolgens de rondweg nog een paar mijl af voor een Olive Garden????? Helaas wordt die niet gevonden maar bij een terugdraai-rondje met de auto zie ik ineens Panera Bread, ook altijd goed voor een lekker bakkie met eindelijk eens goed brood! Het loopt dan al tegen kwart over vier en dus de hoogste tijd om te vertrekken. De rest van de trip gaat goed tot vlakbij het hotel, voordat de directions ons hevig in de steek laten. Met een kleine vertraging arriveren we in de Hampton Inn waar we nauwelijks een uur de tijd hebben om ons te prepareren voor het concert dat om 20:00 uur begint. We worden -zeer luxe- opgehaald en laten ons vervoeren naar de ruimte van vanavond, het Center for Worship and Music van Piedmont College. Een prachtige zaal met een makkelijke acoustiek. Op de klankrepetitie worden door ondergetekende nog een paar vette punten op de i's gezet en dan kunnen we ons verspreiden in de kleedkamer, een soort collegezaal. Dan kan het concert beginnen en merken we aan het publiek -dat met een behoorlijk aantal was komen opdraven- dat er hele mooie zaken staan te gebeuren. De mensen waren enthousiast en echt ontroerd. Zelf staan we een beetje een ruïne-versie van Bi-Ba-Bo ten beste te geven maar men vindt het prachtig, dus wie ben ik om dat onderuit te halen, nietwaar. Na de pauze nog even een beetje zoekerig op sommige plekken maar het eindigt weer fabelachtig. De presenter is meer dan aardig, hij is een leeftijdgenoot van KJ en een sterrenbeeldgenoot van mij, dus dat moet in orde zijn........ Hij weet niet genoeg woorden te vinden om duidelijk te maken hoe fantastisch hij het vond wat wij deden. We gaan met hem eten, komen bij een open Mexicaan terecht na een eerder 'nee' bij een andere Mexicaan. Wallace was zo onder de drukinkt van onze performance dat hij spontaan in een uitnodiging uitbarstte. Aardig en erg lekker, want ik had honger. En trek in wijn. We praten over muziek, over de ontdekkingen die onze gastheer op muzikaal terrein had gedaan en over ons, natuurlijk. Op de kamer nog thee met z'n allen en even deze website aanschouwen voor iedereen naar zijn/haar bed vertrekt. Het is wéér laat geworden en ik kan nu echt niet meer de oogjes openhouden en om nu boven mijn computer in slaap te vallen........ Nee, we gaan weer stoppen, morgen naar Orange City in Iowa, een plaats waar men Sinterklaas viert, een tulpenfestival heeft en waar Holland's meest exotische gerecht -poffertjes- genuttigd kan worden. Slaap lekker!

En alweer een stralend blauwe lucht en lekker koud! Maar we beginnen de dag met een ontbijt. Continental, complimentary en toch behoorlijk uitgebreid. Eigenlijk eet je wel steeds hetzelfde maar het lijkt beter wanneer je meer keus hebt. Om half negen vertrekken we richting Atlanta om de auto weer op dezelfde locatie terug te bezorgen. Er is bijna niemand op de weg en wie er rijdt, die rijdt hard. Relatief dan, want 80 mph is gelijk aan mijn 'normale' kruissnelheid van ±130 km/u. Een lekker gangetje dus. Het is stil in de auto, we zijn allemaal doodmoe en zien op tegen vandaag. Dat rijden-vliegen-rijden-repeteren-concert-eten-kort slapen-ritme begint ons behoorlijk op te breken. Gelukkig hoeven we niet iedere ochtend zo vroeg te vliegen, zodat we nog een klein beetje het idee hebben van relaxed reizen. Maar om een idee te geven: KJ en ik komen niet aan tennissen toe en de mall is ook nog door niemand bezocht. Ik bedoel maar! We blijven overeind door de verscheidene koffieketens, zoals Starbucks, Caribou en meer van dat soort onmisbare etablissementen die behalve koffie ook nog interessante lekkernijen verkopen die onophoudelijk aangesmeerd worden door interne verleid(st)ers..... De uren op het vliegveld gaan voorbij met koffie, eten en printklaar maken van voor Quink handgeschreven partituren. Voor dat laatste heb ik mij geïnstalleerd aan de gate met de laptop in de muur geplugd, zodat de batterij nog even een 'boost' krijgt en ik later in het vliegtuig nog wat kan werken. Minneapolis heeft een giga vliegveld, d.w.z. de afstanden die te voet moeten worden overbrugd zijn groot en nemen dus veel tijd in beslag. Daar hebben wij in het verleden nog wel eens bijna een vlucht door gemist. Gelukkig is ook hier de infrastructuur verbeterd en kan ik gebruik maken van de airtram die razendsnel tussen de concourses heen en weer snelt. Dan moeten we aan boord van de tweede en laatste vlucht van vandaag, naar Sioux Falls, South Dakota. Van daaruit rijden we de laatste anderhalf uur naar Orange City waar een hele Nederlandse kolonie moet zitten. In betere jaargetijden heeft men een tulpenfestival, kun je er poffertjes eten en wordt zelfs Sinterklaas officieel gevierd. Allemaal uiterst toeristisch, natuurlijk, en dat verleidt ons om om 18:00 uur maar meteen door te rossen naar Orange City; veel toeristen, die moeten ook eten dus zijn er genoeg restaurants, is onze redenering. Dat is relatief gezien ook wel zo maar het is zondag en bovendien Super Bowl en dan is dus écht álles dicht...... Er is nog een snackshop bij een pompstation en een McDonalds en....een fonkelnieuwe Chinees. M2 is niet enthousiast over dat plan, ze vreest de ve-tsin die gezien de glimmende groentes ruimschoots is gebruikt. We overleven het maal (dat van mij was zelfs echt lekker!) en besluiten tot een paar potten Ben&Jerry's icecream -bij wijze van toetje- die bij mij op de kamer soldaat worden gemaakt, terwijl M1 ligt te zappen op mijn sponde en ik de foto's van vandaag 'inlaad'. Dan taait iedereen af naar 't eigen bedje en maak ik dit verslag. Morgen begin ik heeeel langzaam. Slaap lekker!

Zo langzaam: om half zes was ik alweer klaarwakker en ben maar aan het werk gegaan. Eerst altijd even controleren of ik geen stomme dingen heb gedaan, zoals dubbele foto's plaatsen......dat heb ik hersteld, nog even wat mail beantwoord en met het muziekprogramma gestoeid en de info van de concerten ingevoerd. Dan douchen en ontbijten; dat is hier uiterst minimaal. Frankrijk, maar dan zonder croissant en zonder stokbrood. Koffie begin ik helemaal niet aan, gezien KJ's reactie na de eerste slok! De dames willen naar de Wal*Mart en 1 heer moet mee als chauffeur. We nemen ruim een uur de tijd en ik neem dingen mee die ik helemaal niet van plan was te kopen.......aan de kassa wordt ik door een zus van Caspar het spookje hartelijk toegeniesd en uitgelachen als ik om echte koffie vraag, althans, waar verkrijgbaar? 'In thís town??? Good luck!" De grijze karrenmadame weet echter wel een plekje waar haar dochter veel rondhangt en inderdaad is daar lekkere koffie en dito broodjes. Terug in 't hotel hebben we even de tijd om bij te komen of-zoals gewoonlijk- te werken. Daarna workshop met het College Choir waarbij de dirigent naast de stage wordt gewerkt en Elsbeth zich erop werpt. Het podium, bedoel ik. Het koor heeft mooi materiaal maar er moet wel meer uitkomen, vinden we..... Hierna klank-en lichtrepetitie en dan: Pizza Hut! want het moet snel en tijd om een hele Hollander te grillen hebben we niet, laat staan dat we'm opvreten! Het betere stampwerk want we hebben haast. Als we weer terug zijn in de zaal, zo'n drie kwartier voor aanvang, schrapen we ons door een paar noten heen om weer een beetje 'gevoel' te krijgen. Het wordt een mooi concert met helaas schandalig weinig mensen. Na het concert praten met geëmigreerde Nederlanders, CD's signeren en dan achter Grete aan naar het huis van Joyce en David Bloemendaal, waar we worden getrakteerd op zoete lekkernijen met water, sap of koffie. We zingen nog even voor David omdat zijn enkel in het gips zat en hij niet naar het concert kon komen. Dan afscheid nemen en in de auto gieren om de bijgeluiden van Elsbeth tijdens 'To be Sung on the Water'. Tot slot nog een foto van het podium en van de lichtbak bij de bank. Het blijft toch wel apart om je naam zo maar door de lucht te zien scrollen. Het wordt morgen nog een zware dag, maar ik zal proberen het verslag een laatste onderdeel te geven wanneer we allemaal veilig zijn geland. Voor nu: bedankt voor uw kostbare tijd. We hopen dat u genoten hebt van de verhaaltjes van uw favoriete ensemble. Misschien tot morgen en anders tot een volgende keer!

dinsdag, het laatste rukje
Terwijl ik dit schrijf zit ik (woensdagmorgen) alweer thuis te genieten van hollandse koffie. Zo bijzonder is dat eigenlijk niet want ook in Orange City hebben we dinsdagmorgen met heerlijke omeletjes en lekkere koffie ontbeten in een nieuw geopend restaurant met nederlands opschrift. Het ging allemaal een beetje langzaam maar daardoor kreeg onze sterrenstatus de kans om even flink te gaan gloeien: een aantal restaurantbezoekers was ook in de zaal aanwezig bij ons concert en er werden zo 's morgens vroeg een paar mooie veren verdeeld. Voordat we gaan blozen vertrekken we fluks naar het postkantoor om een enveloppe met CD naar Joanne Rile, onze impresario, te verzenden. Het is de live-opname van het eerste concert deze tour in New Orleans. Op verzoek rijdt KJ nog even langs de geveltjes, bakkerij en poffertjes-winkel alvorens we op weg gaan door de landerijen naar Sioux Falls, SD, waar ons vliegtuig zal staan te wachten dat ons eerst naar Minneapolis brengt. Van daaruit gaat het richting Amsterdam. Al heel snel zien we niet meer dan een aantal stierenfokkerijen en dan nog verspreid een boerderij, de een wat beter onderhouden dan de ander... Het is een uurtje rijden naar Sioux Falls, waar we op de valreep nog een groot schijnende Mall zullen visiteren. De grootste tussen Minneapolis en Denver, wordt in de reclame beweerd. In ieder geval is er een Old Navy, JC Penney's, Gap en nog een heleboel kleine winkeltjes. In de buurt is ook een Barnes & Noble en een heus Starbucks-café. Het lijkt warempel wel de bewoonde wereld! Na de shopping en de koffie vertrekken we door de stad naar het vliegveld aan de andere kant. Het is er aandoenlijk klein en rustig. Groot voordeel: we hoeven maar één keer door de security-ellende en kunnen dan in Minneapolis rustig wachten op de naar-huis-vlucht zonder strippartijen. We hebben ook al boarding-passes dus eigenlijk kan er niets meer misgaan. En zo geschiedde! Eenmaal op Schiphol komen onze koffers als eerste van de band rollen, aldus mijn gebruikelijke Schiphol-scepsis logenstraffend. Gelukkig hebben we die goeie ouwe NS nog...........ik heb nog steeds een score van zo'n slordige 100%: wanneer ik met de trein ga, komt-ie te laat, doet er twee keer zo lang over of komt helemaal niet. Zo ook nu: er is een aanrijding met dodelijke afloop (meldt de conducteur) tussen Naarden-Bussum en Hilversum gebeurd en dus kan deze vermoeide man niet verder. Geen taxi te krijgen; dan maar naar huis gebeld of M mij wil komen halen. Dat gaat wél goed en nu drink ik thuis dus koffie. Het was een vermoeiende tournee vanwege het vele (vlieg)reizen maar wat voelde het goed, samen! Lezers, nogmaals bedankt voor de belangstelling en graag tot een volgende keer. Harry

Hieronder volgt een verslag van onze korte tournee in Azië

de eerste schermutselingen
Beste lezers, op deze zondag vertrokken wij vermoeid naar Dubai, om van daaruit door te vliegen naar Colombo waar wij om 8:10 am lokale tijd zouden aankomen. 's Avonds concert, dat was op zich al geen prettig vooruitzicht maar de werkelijk bleek wreder...........
Achter elkaar filmpjes bekeken in het tuig tot 30 minuten voor de landing. Bericht van de captain: we blijven nog even wat rondhangen in de lucht want slecht weer en 10 wachtenden voor u en zo. Dat 'even' liep behoorlijk uit de hand want na anderhalf uur cirkels draaien van 100 mijl was de brandstof op en moesten we noodgedwongen uitwijken naar Abu Dhabi om te tanken. Daarna weer fluks het zwerk weer in, weer rondjes draaien en dan mogen we eindelijk neerstorten.

nog meer ellende...
inmiddels is het de 4e december geworden en landen we op Dubai airport. Een blik op de klok leert ons dat de vlucht naar Colombo, Sri Lanka alreeds is vertrokken. Wat nu? We zien onze slaaptekorten aanzienlijk oplopen en dat wordt niet beter als we ons van het kastje (try Gate 2!) naar de muur (try Gate 42) laten sturen. Ik doe rustig aan want ik wil niet teveel zweten. Een vooruitziende blik noemen we dat, of intuïtie, natuurlijk. Niks dus. We gaan weer terug naar de transferdesk en worden vriendelijk geholpen door een allerliefste Dubaise KLM-juf, die de ene na de andere vlucht voor ons regelt en die vervolgens niet doorgaan omdat KLM niet wil opdraaien voor kosten want we hebben een verkeerd ticket of zoiets. We hopen nog steeds ergens op de maandag te kunnen arriveren in Colombo............'dinsdagmiddag om 17:00 uur is de eerstvolgende gelegenheid, probeert ze ons uit. Even zijn we te verbluft om iets te zeggen maar dan opper ik: 'you have to do better than that!' en, als ze volhoudt dat ze niks voor ons kan doen, 'this is not acceptable' en verder laat ik haar haar werk doen. Iedereen vindt dat ik zo rustig ben maar dat zijn vast de pillen tegen de hoge bloeddruk......... enfin, eindelijk heeft ze succes: we kunnen met Emirates naar Doha (Quatar) vliegen en van daaruit met Quatar airlines naar Colombo, waar we dan om 16:30 zullen landen. Goed, de hele nacht dus wakker geweest, een smerig ontbijt in de Irish Pub op het airport genuttigd en dan kunnen we het volgende vliegtuig in naar Doha. Moeten we verd.....wéér drie kwartier wachten!!!!!! Uiteraard komt nu alsnog de verbinding naar Colombo in gevaar. In Quatar is de transferhal geheel leeg en rennen allerlei geuniformeerde lieden met babbelende walkietalkies heen en weer en manen ons tot spoed want we zijn 'the last five'. We hebben een eigen bus en worden vriendelijk welkom geknikt. Men moet alleen nog even de boardingpass zien, dat kleine laatste stukje ervan. En ik kan dat vertjoepte papiertje niet vinden, shit, mijn zakken leeg, onderwijl vriendelijk bestaard door die arabier die mij niet wil toelaten als ik het document niet tevoorschijn tover. Ik soebat en smeek, laat mijn paspoort zien en wijs mijn naam op de lijst aan en tenslotte word ik gered door de stewardess die zegt dat alles OK is. Ik zak, geheel doorweekt in mijn stoel en vind na een half uur volkomen overbodig mijn boarding-slip in mijn fototas. Dan zijn we eindelijk op Sri Lanka waar we door Dhr. Van der Vliet van de ambassade al worden opgewacht. Hij glimlacht ons door immigration, ze kennen hem en hij blijft bij de officer staan en babbelt amicaal tegen hem zodat hij niet zeurt over visa en zo. Bravo! Dan wachten we op de koffers. En als een half uur later de band stopt, nog steeds. Blijkbaar mag het dit keer niet lukken: de koffers zijn niet meegekomen. Dat wordt heel leuk, vanavond. We zijn immers uitgenodigd om tijdens een receptie een kort concert van een uur te geven. Gelukkig staan we op een verhoginkje, dus men ruikt ons niet, maar het moet wel allemaal op sportschoenen en in spijkerbroek......... We hebben in het hotel precies 20 minuten om even 'op te frissen'. Ik douche even, want eens in de zoveel uur moet de broek uit, daar kan ik niets aan doen, dat is een keiharde natuurwet. Daarna de stinkende spullen weer aan en gewoon doorzweten maar. We worden met gevaar voor eigen en andermans leven door het verkeer gerost op weg naar de Dutch Burger Union, een mansion-achtig gebouw in koloniale stijl waar we ons onder het oorverdovend gebrul van de plafondpropellors door het repertoire werken. Men vindt het toch mooi. Wonderlijk, want ik heb niks gehoord maar in de zaal was het blijkbaar beter. Het eten en drinken daarna was overheerlijk en dan gaan we om half tien naar het hotel waar we in de bar (some things never change) nog iets bestellen. We willen wijn en bier maar dat gaat niet want het is volle maan en dan mag een boeddhist geen vlees of alcohol gebruiken of verkopen..........gelukkig trok de ambassadeur zich daar eerder op de avond niets van aan. Dan gauw alles uit , weer douchen en eindelijk eindelijk eindelijk in een echt bed. Pffffff.

Koffers?
Na een goede nacht, zo lang mogelijk gewacht met het aantrekken van de inmiddels niet meer geheel smetvrije kleding, gaan we bellen met het vliegveld om de koffers terug te krijgen. Al snel blijkt dat 4 van de 5 valiezen terecht zijn. Het is belangrijk om te weten wie nr. 5 is want die persoon moet winkelen teneinde een acceptabele concert-outfit te vergaren alsmede een schone onderbroek. Vanzelfsprekend is hij of zij dan niet op de masterclass van vanmiddag. Wanneer ik de gelukkige blijk staat het huilen mij nader dan het lachen; ik ben zó afschuwelijk oververmoeid dat ik niet meer kan bedenken wat ik wel en niet moet doen. Na een laatste check blijkt dat mijn koffertje geheel alleen op Dubai is achtergebleven. Hij komt net binnen op Colombo en zal samen met de collega-koffers worden afgeleverd aan het hotel vanmiddag. We besluiten om het Sinterklaascadeau te gaan vieren met een kop koffie in town. Het adres kregen we van iemand uit het publiek. Zodra we langs de oceaan lopen komt iemand vrolijk babbelend met ons meehobbelen. We laten ons meetronen in twee bromtaxi's (toektoek genaamd) en puilen aan alle kanten uit de vehikels. Onderweg 'doen' we nog even een tempeltje want meneer is boeddhist en Sri Lanka bhoeddist country en hij weet er veel van, dus schoenen uit en naar binnen. Dan, nog steeds onderweg naar koffie (no, it is on the way) moeten we persé nog een (edel)stenenmijn in. Dan hebben we er genoeg van en geen tijd meer dus we besluiten om terug te gaan naar het hotel. Dit tot teleurstelling van onze 'gids' die nu de chauffeurs er met de buit vandoor ziet gaan. We betalen een belachelijk bedrag en zijn zo kwaad dat we hem absoluut niet willen betalen en schepen hem dus af met een, juist ja, fooi. Moet ie maar niet van die rotgeintjes uithalen. We vallen aan op het lunchbuffet tot er zoveel mensen in de rij staan dat we er sowieso niet meer bij kunnen. We worden opgehaald door een busje van de Britsh School. Die brengt ons met gevaar voor eigen en andermans leven in een redelijk tempo bij de British School. Buiten hangen we op een spandoek aan de gevel, binnen wacht ons een sfeervol podium. De blowers staan weer vol te razen maar die gaan uit vanavond. het koor staat op de trappen te wachten op het startsein en dan gaat het met militaire precisie in rotten van twee het podium op. Ze draaien in ijltempo hun programma af en dan mogen we iets zeggen. Het blijkt een verdraaid snel reagerend clubje te zijn zodat de tijd vliegt en we echt het gevoel hebben dat het er toe doet wat je zegt. Dan weer terug naar totel waar de koffertjes ook net aankomen. Ik neem met een diepe snuif afscheid van mijn eigen inmiddels doordringende geur. Na het douchen kan ik niet stoppen met het rollen van deodorant, zó lekker vind ik het om weer schoon te zijn. Dan weer snel in het busje naar de British School voor het concert. De stalgeur van de kleedkamer brengt ons in de stemming voor het kerstprogramma. Al bij de eerste noten lijkt het of we in een stofzuigerzak staan te zingen met boerenkool in de oren. Ik hoor niks en ik voel niks. Wat een dooie zaal. Verder zijn er diverse baby's die vrolijke geluiden maken net wanneer wij een stilte in gedachte hadden. Een hindernisrace die door mij passend besloten wordt met de tekst: Have yourself a VERY little christmas......... Na afloop weer buffet en dan ruziën over de hotelrekening voordat we in de bus stappen om te gaan vliegen. Ja, lieve fans, we moeten maar zien wanneer we slapen; vannacht moet er gevlogen worden naar Bangkok. De taxichauffeur probeert ons ook nog een poot uit te draaien nadat hij zijn fooi heeft ontvangen maar hij wordt afgescheept met een briefje van mij dat ie het maar in het hotel moet proberen. We gaan hier niet weemoedig vandaan.

One night in Bangkok
En zo moesten we dan weer een nacht in het vliegtuig doorbrengen. De maatschappij die ons vervoerde was gelukkig goed: Cathay Pacific. Ik was aan het begin van deze dag nog enthousiast want ik heb - o wonder - als een roosje geslapen in het vliegtuig. En als een gladiool ontwaakt: zo stijf als een deur..........we worden iets te laat opgewacht door Mr. Mongkol en dan nog een hele lange achternaam die ik niet vermeld i.v.m. het grote risico van typfouten. Hij nam ons mee naar de luxe bus, geheel belederd van binnen, waar we met gemak inpasten. Onderweg vertelt hij diverse malen dat hij zelf zanger is en Kantate 140 heeft gezongen als solist, onderwijl de melodie producerend. Ik stel naar mijn smaak interessante vragen met heel weinig woorden, anders moet ik hoesten. We worden een moderne stad binnen gereden waarvan men zegt dat er 8 miljoen mensen wonen. We denken in een luxe wijk/hotel te komen maar dat valt vies tegen: een raar achterafstraatje met parkeergarage, buizenstelsels en ineens het Ibis-hotel Huamark. De kamers zijn nog niet klaar, waarschijnlijk zo rond het middaguur pas. No way, protesteer ik meteen fijntjes. Het is niet zo dat ik zeur mensen, maar als je in 1 week drie nachten mist dan word je redelijk moe. Wanneer ik word uitgenodigd en mijn hotel betaald dan verwacht ik ook dat het een en ander gestroomlijnd verloopt. Dat gebeurt ook maar anders dan ik hier bedoel. Daarover later. We worden verplicht tot het nuttigen van het ontbijt in de lobby en dan zijn toch de kamers klaar. We besluiten eerst te gaan slapen en dan even lunchen en koffie drinken. Ik voel me met de minuut beroerder worden. Mijn kamer heeft geen sleutel maar wordt geopend door housekeeping. Voorts ben ik i.p.v. te gaan slapen de hele ochtend bezig met de internetverbinding teneinde een verslag te concipiëren. Dan gaan we om half een de mall in en lopen een beetje verweesd rond, op zoek naar een Thaise Starbucks. Wanneer we die gevonden hebben en onze lattes en cappuccini een voor een hebben bekomen en M2 haar afwasmiddel dan kunnen we genieten. Tot onze verbazing wordt -ter compensatie?- nog een kommetje warm water, thee, wie weet, neergezet zonder commentaar. Als ik daar een gekke opmerking over maak, vliegt de schuimkop van Elsbeth's koffie door de zaak en hebben we binnen de kortste keren twee huilende dames aan tafel. We worden welwillend glimlachend gadegeslagen door het personeel en de overige bezoekers. Dan ga ik iets halen tegen de hoest, hetgeen me niet lukt dus dan ga ik maar naar bed. Het gaat helemaal niet goed en als ik dan kramp voel gaat de kurk er geheel af. Gestroomlijnd dus. Ik denk dat ik iets verkeerds heb gegeten. Ik voel me vreselijk, heb koorts en val zodra ik een bed of stoel voel in een diepe coma. Zelfs onderweg naar het concert val ik in slaap in het busje. Het is vechten tegen de kriebelhoest en tegen de verlammende krampen. Alles doet pijn en ik dreig bijna onderuit te gaan. Ook uiterst rechts van mij is het een en ander darmsgewijs misgegaan dus het is een hindernisbaan die echter volbracht wordt. Er rijdt een vrachtwagen in mijn hoofd, mijn evenwicht is weg en ik wil alleen nog maar slapen. En naar de wc. Terug in het hotel besluit ik meteen dat ik het niet trek om de stad nog in te gaan en dus vertek ik naar mijn kamer waar het na de noodzakelijke douche ongeveer 3 seconden duurt voor ik in slaap val. Hopelijk (om deze woordspeling te gebruiken) morgen beter als we naar Dhaka moeten.

de laatste lootjes
Nee, nee, geen schrijffout: je weet immers helemaal niet wat er deze dag weer gaat gebeuren en waar je nu weer mag optreden. We beginnen rustig aan de dag, Elsbeth errrrg rustig. Wanneer wij BiBaBo gaan repeteren slaapt ze nog....We nemen de rest van het programma ook nog even door voorzover nog niet uitgevoerd en moeten dan naar de chauffeurs die ons naar de Residentie gaan brengen. Onderweg persen we ons door het 'rustige' verkeer terwijl een riksjarijder echt probeert om in het beeld van mijn lens te komen. Wanneer hem dat gelukt is grijnst hij breed, ik ook en we wisselen een omhooggestoken duim. Op de Residentie aangekomen wacht de plaatsvervangend ambassadeur ons op en laat ons de betafelde tuin zien. Nog minder acoustiek dan gisteren en nu ook nog een koor van bellende riksja's direct achter de muur waar ons doorzakkende podium is gesitueerd. Men kijkt welwillend en volgens mij horen ze het helemaal niet maar als we dan mee mogen lunchen in de pauze blijkt toch dat er veel belangstelling is en wordt er grif visite gekaart. Dan de tweede helft, waar ik óók bij de Nederlandse liederen niets vertel vanwege de hoest. Het is grappig om te zien dat nederlandse UN-medewerkers hun amerikaanse en vietnamese collega's van een synopsis voorzien terwijl wij ons bezighouden met een vorm van muzikaal overleven. Natuurlijk niets in vergelijking met achter die muur maar toch. Dan spurten we weg en laten ons weer naar huis transporteren. We kleden ons razendsnel weer om en trekken nog even over de vanmorgen in alle vroegte opgezette kerstmarkt binnen de muren van het NRC (Netherlands Recreation Center, kortweg 'The Dutch Club). Dan staat Pauleen te wachten: ze had gisteren met de meiden afgesproken dat je hier in Dhaka beslist parels en zijde moest kopen want dat was veeeeeel goedkoper dan waar ook ter wereld en bovendien erg mooi. Maar ja, parels, ja, dan ga je als man ook mee, natuurlijk. Het bieden en afdingen neemt spectaculaire vormen aan en er worden zeer verschillende argumenten in de strijd gegooid. Steeds heftiger de discussies, elkaar 'my sister' en 'my friend' noemend. Uiteindelijk gaan de partijen tevreden uit elkaar. De volgende halte is de Zijde-molen, waar je eerst door een vreemd trappenhuis moet naar een hogere verdieping om meters en meters mooie zijde te kopen. M1 kan namelijk heel goed nuttig handwerken en heeft ook de creatie voor deze tour in elkaar gezet. De dames keuren de kleuren voor de kleren en zijn kies met het kiezen. Het duurt de heren toch iets te lang en wij gaan alvast naar huis om nog iets te nuttigen voor het concert. Na het sobere avondmaal wederom omkleden en op weg naar het auditorium van de British Council aan de ander kant van de stad. Dat is geen sinecure want er leven hier ±14 miljoen mensen in de stad. Gelukkig is het vrijdag , dan dankt de moslim voor het leven dat hij van Allah heeft gekregen en is het dus niet druk. Nou, dat hebben we geweten: binnen de kortste keren staan we vast en is er geen doorkomen aan. Daar gaat de voorbereiding weer......... Bij de British Council aangekomen blijkt alleen de 1ste auto daar, de ander is lost in traffic. Men weet schijnbaar niets van onze komst en we moeten zeker 10 minuten wachten voor er iemand met een spiegel aan een stok onder de auto komt loeren of we nog bommen willen. Dan gaan we naar binnen en is er een ongelooflijk chagrijnige toneelbaas die eigenlijk alles teveel werk vindt en nu ook nog die pestmuziek van die europese krekels aan moet horen. Als het allang tijd is gaat KeesJan eens even vragen wat er aan de knikker is: er zit.........NIEMAND! Dit wordt heel pijnlijk voor de betrokkene, hij put zich uit in verontschuldigingen; vanwege de politieke situatie loop alles in de war en is pas enkele weken geleden daadwerkelijk de aanvraag voor het gebruik van het podium verstuurd. Daarbij ging men er op de ambassade van uit dat de publiciteit zoals gewoonlijk dan door de British Council verzorgd zou worden maar daar dachten de mensen van de Council hhhheeeeeeel anders over. Gevolg: geen mensen, dan ook geen publiek. Punt,. Basta. Maar dan kijken we door een kiertje en zitten er ineens 11 van ±20 jaar. Als we opkomen zitten er ineens een dertigtal. Waarschijnlijk onder bedreiging van een stengun naar binnen gesleurd. Er wordt lustig gelachen, gepraat, achterstevoren gezeten en de bloody limit: getelefoneerd. Nu is de maat vol en ik zeg er iets van: you cannot talk either in the hall or in te narrow hallways next to the concerthall. De onvergeeflijke fout die ik maak is door eraan toe te voegen dat ze dat dan maar buiten moeten doen en dat bevel volgen ze op dus het is een vrolijk geloop, ritsen van rugtassen, e.d. maar het wijzen en lachen is in ieder geval gestopt (voor even). Het is naar ons idee onzin om een volledig programma te brengen en dus couperen we her en der. Er zijn immers nog maar een stuk of zeven mensen over. Tot mijn verbazing druppelt de rest na verloop van tijd ook weer binnen en na afloop hebben we een zeer geanimeerd gesprek met de jongelui. De zeven diehards blijven ook het langst praten krijgen van KeesJan een demo-CD en een folder waar ze ook onze persoonlijke emailadressen op willen zetten. Dan terug naar de club om echt te eten maar de keuken is dicht en dus worden het een soort spicy chips met wijn, bier en sodawater en later toch ook wijn. Het was een enerverende, oorverdovende ervaring maar ik heb vandaag alles binnen gehouden. En nu die hoest nog!

Wat kan er nu nog fout?
Nou, heel wat, kan ik u verzekeren. Vanochtend iedereen keurig op tijd bij de auto's zodat we meteen kunnen gaan rijden. Ik neem afscheid van m'n koloniale kamer waarin ik me behoorlijk thuis heb gevoeld. Dan gaan we richting vliegveld. Het is behoorlijk druk op sommige plekken en daar wordt dan ook stevig gebedeld. We wachten een strategisch moment af om de in eerste instantie als fooi bedoelde resterende taka's uit het raam te steken zonder dat er honderden andere bedelende handen bedreigend worden. We kiezen een magere vrouw met een bloot jongetje, die op haar arm in slaap is gevallen en een oude man met maar één been. De rest kan het schudden want we hebben niet meer. Dan zie ik nog een afschuwelijke verminking: een man op krukken wiens beide handen weg zijn. Het is een gladde stomp aan beide kanten dus waarschijnlijk een gevolg van de (te) harde straf die staat op diefstal. Terwijl je toch geen keus meer hebt in dit systeem. Wanneer we een goede 10 minuten strak voor ons uit hebben gekeken gaan we weer verder met de reis naar het vliegveld. Ik zie dat er weer zo idioot veel mensen staan maar die staan buiten het hek. Binnen staan ook nog veel mannetjes maar dat zijn mensen met een baan: ze proberen om koffers van mensen naar binnen te mogen rijden en zo iets te verdienen. Een soort onofficiële skycaps dus. Het zijn er echter zoveel dat ze ons ongeveer bespringen wanneer we de achterdeur opendoen om onze twee koffers eruit te halen. Ik vind het dermate irritant en opdringerig dat ik mijn valies resoluut zelf ter hand neem en naar binnen rijd. Binnen een niet al te lange rij dus iedereen opgewekt dat we weer naar huis mogen. Bij de balie duurt het inchecken iets te lang en de mevrouw geeft ontwijkende antwoorden in de vorm van ongearticuleerde hummetjes wanneer ik vraag of er een probleem is. Uiteindelijk schreeuwt een superieur van de overkant dat onze travelagent de reis op 28 september jl. heeft gecancelled en wij derhalve niet in het systeem staan. Mijn brein denkt op topsnelheid. Dat is na deze week ongeveer één woord per twee minuten: hè? Dat is de eerste reactie, dan zeg ik dat het niet kan want ik heb het bevestigd gezien in mijn papieren, we hebben betaald en bovendien heb ik een reservering van 5 oktober dus gaan we mooi niet betalen en dreig ik - van binnen - ondanks de pillen toch nog over de rooie te gaan. Ik heb echter ook geleerd in al die jaren en blijf wel pal staan maar laat het de heren achter de balie uitzoeken. Die vragen of ik aan de zijkant wil gaan staan terwijl zij beloven hun best te zullen gaan doen. Dan weet ik al dat het goed zit. Alleen de koffers, daar ben ik nog niet gerust op. Dan krijgen we inderdaad plaatsen toegewezen en kunnen we in de rij gaan staan voor de gate. Binnen worden (toevallig) een stuk of vijf mensen gesommeerd om op te donderen. Die zijn dus al in de safety-area, begrijp me goed. Normaal gesproken zou ik me behoorlijk opgelaten hebben gevoeld na een dergelijke actie maar na deze week wil ik alleen maar naar huis en vind ik eigenlijk ook dat we recht hebben op die reeds zo lang geleden geboekte vlucht. De bagage wordt doorgelabeld naar Amsterdam en dan kunnen we de ruim 5 uur durende vlucht aanvaarden. Geen bijzonderheden, de vis was lekker. We komen aan op Dubai om 15 uur en hebben dus veel tijd. We gaan de stad in en moeten daarom even door de douane. We nemen een taxi naar een winkelcentrum, nuttigen daar een koffie en verspreiden ons onder de neringdoenden. Veel luxe artikelen die tax-free worden aangeboden. Ik zie het allemaal niet zo en besluit om de parels uit Dhaka alhier tot een halssnoer en armband te laten verwerken. Het lukt bij een kleine winkel in het Jewellers Court, een giga hoeveelheid juweliers bijeen. Het resultaat is werkelijk prachtig en ik ben zeer content met mijn actie. Om 19 uur treffen we elkaar en de anderen hebben inmiddels gezien dat er 'betere' restaurants op de bovenste verdieping bij het Sofitel zijn. We besluiten om daar te gaan dineren. Tijd zat en geen poten meer over om op te staan. Het wordt het tweede restaurant, in dit geval eerste keus en klasse want het was een werkelijk voortreffelijk buffet met de heerlijkste ongewoonheden en liflafjes tot lekker warm eten, van tonijnmousse in een piepklein amuse-gueule-bakje tot een compleet rack of lamb waarvan gesneden kon worden. Uitstekend. We genieten zeer, moeten niet al te lang in een wel lange rij staan voor de taxi en kunnen nadat de incheckbalie om 22 uur open is gegaan rustig een bezoekje aan Starbucks afleggen. Daarna gaan we allemaal iets anders doen tot 0:30 uur, wanneer de gate open zal gaan, een uur voor vertrek. Alles geregeld, iedereen aan boord en na de tweede vlucht (zes en een half uur), die de derde doorwaakte nacht van deze week betekent (!) komen we gelukkig weer thuis aan in Nederland. Uiteraard gaat er nóg iets mis: de koffer van Mariët is er niet. Bij het ter perse gaan van dit bericht was nog niet duidelijk hoe lang dat nu weer gaat duren. Hoewel we graag reizen en veel nieuwe indrukken hebben opgedaan, contacten gelegd en indrukwekkende dingen hebben gezien, voelt de afgelopen week toch aan, althans voor mij, als een nachtmerrie waar de 'worst-case-scenario's allemaal op van toepassing waren. Wat een leuk vak! Dank voor uw aandacht en graag tot een volgende maal!