de oversteek
Heel vroeg op omdat we al om half tien moesten vliegen naar Newark. We zijn maar met z'n drietjes want we willen Elsbeth New York niet onthouden en daar profiteren Mariette en ik terdege van. Gunstig, zo'n vroege vlucht want dan kom je ook vroeg aan. Ik dacht dat er altoos tegenwind was op weg naar de USA maar niettemin arriveren we daar een half uur eerder dan gepland. Uitstekend, dan na de formaliteiten door Cahill en Bazo (?)direct maar een koffie bij de eerste de beste......Starbucks, jawel!
Ik zweet me een ongeluk en dat wordt niet beter op zoek naar meneer Airlink, van het busje dat ons naar Manhattan gaat brengen. We worden eerst in de ton gepropt samen met de andere haringen. Gepekeld ben ik al dus ik blijf voorlopig goed. We worden keurig voor Hotel 31 - uitgezocht door M2 - neergezet. De lift is origineel met schaarhek en is net aan groot genoeg voor twee koffers en twee dames. Ik wacht een rondje af. De kamer is klein maar leuk en ik kan zelfs mijn beide koffers open neerleggen zonder te klimmen. De plee en douche zijn dan ook op de gang. Voor noodgevallen heb ik een wastafel.
Het is echter zo snoeiheet dat ik begin met het wegslopen van de kachelombouw om de radiator dicht te draaien en de fan op high cool, de thermostaat op vriezen en het raam open. Als we 's avonds terugkomen om 20:30 is het gelukkig iets afgekoeld. We gaan lopen en stranden na 150 meter om even te lunchen in Cosi Sandwichbar op de hoek. Dan nemen we een taxi naar de 70e straat om de ladies naar de Frick Collection te laten staren (gaat om 17:00 uur dicht. Ik blijf buiten, wil even snuiven en ben bovendien al eens binnen geweest. Derhalve strompel ik mijzelve door Central Park en ga aan de Westside verder, struin winkels, winkelgalerijen, Starbucksen en vermeende muziekwinkels af en moet tot mijn schande bekennen dat ik Patelson niet meer kon vinden. Nergens een plek om te zitten dus dan maar buiten op een paaltje, midden op Columbus Circle waar ik de aanwinsten bekijk, mijn koffie drink en het vervolgens koud begin te krijgen. Mijn hielen zijn ter hoogte van de achillespezen geheel doorgesleten dus ik verzet geen poot meer. Na de sluiting van Frick sms-en we elkaar tegemoet en gaan met de metro naar Brooklyn waar we lekker eten bij Armando en gaan dan nog even kleumend naar de lichtjes van het Financial District kijken. Dan terug vanaf Borough Hall, een overstapje en dan zijn we alweer 'thuis' en gaan gauw slapen, tenminste,ik wel. Tot morgen!

Free day in Manhattan!
Een vrije dag maar uitslapen is er niet bij: om kwart over drie zit ik rechtop in mijn bed. Ik probeer een sudokuutje en laat de TV mummelen maar dieper dan dommelen wil niet meer. Uiteindelijk ga ik om 8 uur naar het café; op de hoek (Park AV. & E 31 str.) om te ontbijten en het verslag van de 28e op het net te drukken. Precies tegelijk komen we alledrie in de lobby; de timing blijft perfect, zelfs als we er niet op letten. Na een heerlijk uurtje met brood en koffie gaan we lopend over Park Avenue richting Grand Central Terminal, want daar moeten we natuurlijk even naar binnen. Wat een mooi gebouw! Daarna steken we door naar de volgende Avenues met als doel om uiteindelijk bij -eerst maar es- naar Joseph Patelson te komen om wat muziek te scoren. Onderweg eerst nog even koffie want het is verrot koud tussen de schrapers. We brengen veel tijd door in de muziekbakjes en gaan dan op weg om in Central Park iets te gaan eten, een soepje of zo.... maar dan zien we ineens een US-versie van Het Dagelijks Brood/ Le Pain Quotidien en dat is goed dus gaan we daar naar binnen en genieten van een zalige vroege lunch. Dan gaan we echt nog even Central Park in. Het is werkelijk stralend weer en het is bar koud. We kijken nog even bij de skating rink en besluiten op de hoek van de 60e straat en Fifth Ave dat we uit elkaar gaan. Niets dramatisch, hoor, we willen allemaal wat anders qua shoppen en lopen. Ieder doet boodschappen, loopt rond, rust uit of laat z'n rug bewerken. We treffen elkaar weer om 19 uur in de lobby en vandaar uit gaan we naar Greenwich Village om maar weer eens te gaan eten. Het staat er nu zo snel achter elkaar maar we hadden lunch om 12 uur en voordat we dineren is het al 20 uur. Ik bedoel maar. We nemen een taxi en lopen dan de gezellige straatjes op en neer tot we een Italiaan met een mooie naam en dito uithangbord vinden maar met een keuken die doet vermoeden dat ze destijds zijn gedeporteerd uit de laars. Op de terugweg nemen we een taxi naar Times Square waar we de Virgin-store plunderen en daarna getrakteerd worden op een politie-oefening. Het leek wel of de hele force aanwezig was, heel spectaculair. We strompelen ons door de kou terug naar Hotel 31 en vallen in een diepe, welverdiende slaap.

down south
En dan komt er alweer een eind aan ons verblijf in de grote appel.....Om half acht vertrek ik met laptop naar het café; op de andere hoek om te ontbijten. De bediening noemt mij steevast boss: are you okay, boss? is the food okay, boss? Ik kom er graag. Dan komt Elsbeth en ze schuift aan om ook van het prima voedsel te genieten. Wanneer ik van café ben gewisseld -in verband met de afwezigheid van internet in het eerste etablissement- komt ook Mariëtte. Terwijl de dames ontbijten zit ik met koffie en computer de 29e januari te rapporteren. The ladies join me en om iets na negen uur gaan we per taxi de auto halen op de 40ste straat. Het is een veel mooiere voiture dan beloofd! De Hyundai Entourage is luxe, rijdt heerlijk en is nagel- of brandnieuw, zoals men rechts en links van ons pleegt te zeggen. We negeren het parkeerverbod voor het hotel en de aanwijzingen voor Lincoln Tunnel en zijn binnen een kwartier aan de overkant en ligt Manhattan achter ons in het zonnetje te blinken. We rijden door de rotzooi tussen New York en Newark over de I-95 naar het zuiden, richting Philadelphia. Onderweg wordt uiteraard bij de eerste de beste aanduiding van Starbucks gestopt voor een tas en een sas. We zoeven onder een stralend zonnetje naar Jenkintown, waar we direct het nieuwe kantoorpand van Joanne Rile, onze US-manager, hebben gevonden. Eenmaal binnen komt uit alle hoeken en gaten personeel tevoorschijn om te kussen en te schudden. Joanne tenslotte troont ons mee naar haar office en maakt intensief kennis met Mariëtte en Elsbeth. We luisteren vooral want Joanne is een vrouw who has a lot to say. Veel tussen de regels door luisteren vooral is het devies want daar zit de echte informatie. Dan wordt het tijd voor de lunch. We rijden achter John en Joanne aan naar een restaurant en dat is alwéér italiaans. Daar praten we verder en eten heerlijk. Joanne ontvouwt haar plannen, zorgen en ideëen en na een hartelijk afscheid rijden we via de New Jersey Turnpike eerst naar het westen, richting Harrisburg. Enerzijds om de files in Baltimore en Washington te omzeilen en anderzijds omdat de rit door Virginia, langs de Appalachan Mountains, veel mooier is. We strijken neer in een Comfort Inn te Martinsburg, VA, na eerder te zijn stukgelopen op belachelijke prijzen in Hagerstown. Het is half negen in de avond als we gaan eten in het pand aan de overkant -a really good place- enne, guess what, het is een......ITALIAAN.

A domani, cari amici!

rije, rije, rije in een wagentje
En dan word je vanzelf weer midden in de nacht wakker. Vanaf kwart over vijf ben ik in arren moede maar de berg elektronische post gaan wegwerken, althans een deel daarvan. Na een verkwikkende douche ga ik maar es kijken of er wat voedsel te verkijgen is in dit gebouw. Vanaf het tweede verdiep zie ik mijn reisgezellinnen al aan het gratis ontbijt zitten. Ik schuif aan, werk wat koolhydraten naar binnen en voor ik het weet zijn we intensief aan het praten en vliegt de tijd zomaar voorbij. Dan is het negen uur en moeten we eigenlijk weg want het is nog een pokkeneind rijden vandaag. Buiten is het werkelijk stralend weer maar bitter koud. Mijn jas is het best bestand tegen dergelijk weer dus ik mag tanken. Het is wel een zuipschuit, die woonwagen van ons....
Mariëtte zal eerst rijden zodat ik het final report van Joy door kan ploegen op zoek naar veranderingen en daarna maak ik op verzoek van Machteld een opstelletje over het programma van 22 februari a.s., onderwijl genietend van Sarah Vaughan en het prachtige landschap van Virginia; die heuvels, bergen en de huizen met de obligate maar o zo leuke witte hekken. Ik heb het naar mijn zin, daar achterin. Omdat we geen koffieboer tegenkomen rijden we door tot in Roanoke waar we downtown op zoek gaan naar een lunchgelegenheid. We struikelen nog even een bakkerij binnen en laten ons iets te lang aanstaren omdat we besluiteloos door zoveel sfeerloosheid even helemaal niks kunnen uitbrengen. Gauw weg en om de hoek een bistro met de toepasselijke naam TRIO gevonden. Die moet het dus zijn! We eten salades en een sandwich en drinken lauwe thee. Volgende keer moeten we maar om very extremely hot water vragen want dit was drie keer niks. We lachen nog even om insulated dickies in een etalage en rijden dan verder door het schone land dat op den duur toch wat eentonig wordt. Mariëtte rekent uit hoe lang we nog moeten rijden voor we op een acceptabele afstand van Atlanta een hotel kunnen ritselen en dat valt alleszins mee! We hebben om ± zes uur zelfs tijd voor een koffie met een diashowtje mijnerzijds in de enige Starbucks die we tegen kwamen vandaag.
We moeten dan nog ongeveer 40 mijl rijden tot de geplande stop in Greenville, South Carolina. Ook dat gaat zeer vlot, het tweede hotel is al raak: een Days Inn met een onverstaanbare latino die echter wel behulpzaam en heel vriendelijk is. Onze hele gang zit trouwens vol met dat spul; zodra de dames (expres) met een hoog stemmetje praten op de gang, gaan overal de deuren open en komen half ontklede Mexicanen de gang op om te kijken. Je zal er maar last van hebben. Wij kunnen naar een Olive Garden vlakbij maar willen even GEEN italiaans eten vanavond. Het wordt derhalve een ongelooflijk afstotend uitziende Indiër, althans het gebouw is lelijk, zowel buiten als binnen. Het voedsel daarentegen is overheerlijk, de tikka masala en de kormas zijn geweldig. Wanneer we weggaan ben ik zo stom om de directions van de dames op te volgen terwijl mijn hypofyse zegt: niet doen! Omdraaien! Een halve minuut later doe ik dat dan ook maar en dan komt het toch nog goed. Morgen halen we KeesJan en Mariët op, zijn we compleet en kan de tournee echt beginnen. Eerst maar weer es wat slapen. Tot morgen!

severe weather
Net toen ik wakker dreigde te worden om kwart voor zes vanmorgen, begon mijn mobieltje te trillen op het nachtkastje: een sms van Mariët met de mededeling dat ze nu al anderhalf uur vertraging hebben. Dat vinden wij niet zo erg want een blik uit het raam leert ons dat het sneeuwt en ijzelt. Bij Atlanta moet het volgens de beelden helemaal heftig zijn, dus wat extra tijd kunnen we goed gebruiken. Eerst maar eens kijken wat de ontbijttafel te bieden heeft; welnu, niet veel! Om half negen besluiten we te vertrekken. De sneeuw is inmiddels veranderd in regen en het wordt een vieze, papperige bende. Op de snelweg I-85 is het in het begin nog wel gevaarlijk glad af en toe, maar het wordt allengs beter. Je kunt alleen niet zo snel van baan wisselen, waardoor een uitnodigende Starbucksstop werd gemist! Dat halen we ruim een uur later wel in. In de tussentijd luisteren we naar Bach. Heerlijk! We hadden besloten om naar de grootste mall van Atlanta te gaan: Lenox Square Mall, met meer dan 250 winkels. Jammer genoeg bleek het te gaan om allemaal merkkleding en ik werd daar heel ongelukkig van: ik weiger om $230 uit te geven voor één spijkerbroek! Wel lekker geluncht bij Panera Bread. Eerst alleen , daarna kwam Mariëtte en tenslotte Elsbeth. We gaan om kwart voor drie voorzichtig richting vliegveld om onze twee missing mates af te halen. Daar aangekomen horen we dat de uiterste buitenkant van het ensemble geland is. Dan moeten ze uiteraard nog lang in de rij staan voor immigration, hun koffers van de band halen en langs customs dus dat wordt rondjes rijden en speuren of men er al is. Even de auto neerzetten en wanneer er beweging in het politieapparaat komt, gewoon quasi nonchalant de achterklep openen of een been buiten de deur zetten. Uiteindelijk trappen ze daar niet meer in en worden we gesommeerd op te zouten. Dan maar weer een langzaam rondje en dan opeens lopen ze daar met hunne valiezen de terminal uit. Ik toeter enthousiast en dan kunnen we ons herenigen. Zoenen en koffers erin en rijden maar. Na een hele tijd rijden zien we ineens een Starbucks en daar moeten we natuurlijk even langs voor koffie, cake en de nieuwe Norah Jones. Dan nog een klein uurtje door het donker tot we in Birmingham aankomen. Het blijkt een leuk hotel downtown te zijn met werkelijk gezellige kleine suites. We kunnen ook inpandig eten maar dat is niet voor iedereen een succes. De bediening is slow, zuidelijk en niet overdreven vriendelijk. Inmiddels hebben we een uurtje extra gekregen door een andere tijdzone binnen te dringen. Dat helpt echter niet veel en iedereen, de ouwe hap incluis, begint danig in te storten. Behalve Mariëtte, zij is fit maar heeft dan ook geen rietje in haar wijn gekregen.
Uitgeput gaat deze tenor stoppen met het verslag om een lekker lange nacht te gaan maken. C U tomorrow!

aan het werk
We kunnen rustig beginnen vandaag. Er is alleen een masterclass op nog geen 5 minuten rijden vanaf het hotel. Ergo: lang in bed blijven liggen, niet om te slapen want er is nog steeds hevig jetlag. Dan maar allerlei post beantwoorden, een uurtje skypen met thuis en dan lekker douchen en lekker ontbijten. De bediening is niet om over naar huis te schrijven maar dat doe ik dus toch. Om elf uur naar buiten, camera's klaar en de omgeving vastgelegd. De koffers (gemakkelijk) in de auto auto, Quink erin en dan naar Hulsey Center voor een sessie met de Chamber Singers. We worden verwelkomd door meneer Copland die meteen zegt dat ie wel graag wil dat we zingen en dan vooral dat en dat stuk. Uiteraard sputteren we tegen dat we eerst met het koor willen werken en dan vragen beantwoorden en dat we misschien, heel misschien wel een klein stukje zullen zingen. Hadden ze maar een concert moeten kopen, dacht ik nog. Even later, na een toespraak door Jeff Reynolds waar we rooie oortjes van kregen, begrepen we dat we hadden zúllen zingen maar dat precies op deze dag in de grote zaal van dit gebouw (ruim 1300 plaatsen) het Requiem van Verdi zou worden uitgevoerd. Het zou een negatief effect kunnen hebben op ons bezoekersaantal en dus wordt het concert doorgeschoven naar een andere gelegenheid. Dat we hier terugkomen is duidelijk. Het koor is opgewarmd en begint met een stukje Rauttavaara uit de Suite de Lorca. We werken aan taal, ryhtmic diction en vooral legato. Het resultaat mag er zijn en het publiek barst uit in applaus. Dan gaan we zelf zingen, méér dan één stukje hoor, en wederom applaus. Daarna is het alweer voorbij en repeteren we alvast het programma voor morgen, zonder stress. Het is kwart over twee en we hebben honger. In plaats van de stad in te rijden besluiten we onderweg (er is toch genoeg....) iets te zoeken. Dat valt vies tegen: er is niks en het enige restaurant dat ons interessant lijkt door de reclameborden kunnen we ondanks de omweg niet vinden. Om half vier dan maar een Mexicaan overvallen. De entourage is geel en doet het ergste vrezen voor de ingewanden maar het was erg smakelijk. Aanpalend is een Western Store waar je schoenen, broeken en jasjes kunt passen terwijl er niet eens genoeg ruimte is om je eigen zooi uit te trekken. Ons ruime bezoek aan deze nering was een gesublimeerde vorm van kijken-niet-kopen. Tegen zessen arriveren we in Huntsville, AL, waar we het centrum van Tom Bevill gauw hebben gevonden, ons verblijf voor twee nachten. Een sombere bunker, zowel binnen als buiten maar er is een voordeel. Je kunt vanaf de parkeerplaats inchecken want de baliemevrouw heeft een stém........ik ben even uit de wind gaan staan. Na allerlei telefoontjes en een ultieme poging mijnerzijds om een betrouwbare internetverbinding op te zetten gaan we op zoek naar een Thai. We verbazen ons wederom over de inrichting en aankleding van het pandje, denken weer aan onze darmen (zie foto) maar eten verrukkelijk en drinken lekkere wijn/bier/water. Iedereen stort nu behoorlijk in dus we gaan niet meer naar de Wal*Mart. In de bunker doe ik nog een poging om iets te schrijven maar ik ben te moe en besluit eerst maar te gaan slapen. Morgen concert, we hebben er zin in! De groeten van ons.

het begin van de marathon.....
Vandaag hadden we de luxe van niet weg te hoeven. Bij het ontbijt ziet alles er veel vriendelijker uit doordat het zonnetje schijnt. We hebben zicht op de mooie achtertuin van Bevill Center. Ik zit mij te verbazen tijdens het complimentary breakfast over de anachronistisch uitgedoste figuren in de hal en aan de andere tafeltjes. Weer een nieuwe stam van Jozef misschien? Waarschijnlijk is er een soort van feest of misschien wel zitten en samen zien we KeesJan en Mariët aan komen lopen door de tuin; die hebben fris geochtendwandeld. Het is stralend weer en het vriest. Ook Elsbeth komt erbij en na het ontbijt vertrekken we eerst naar de Starbucks/Barnes&Noble, want dat was weer hard nodig. Daarna ons jaarlijkse bezoek aan de Wal*Mart. We komen er wel vaker maar in ieder geval met z'n allen één keer. Iedereen verspreidt zich met z'n eigen kar om de nodige kleding, speelgoed, pillen, vitamines, electronica e.d. te scoren. Het resultaat: een auto vol met witte zakjes met comsumptieve goederen voor het thuisfront of onderweg..
Dan gaan we terug, weer via Starbucks (een andere)- naar het hotel waar we gaan rusten, omkleden voor de sport of anderszins. KeesJan belt nog even en dan gaan we lopend naar het fitnesscentrum om de sleutel voor de tenniscourts te halen. Bij de banen aangekomen blijkt daar een tournooi aan de gang en worden we met excuses weggestuurd. Probeert u het daar en daar eens. Mariëtte was net aan komen lopen om naar ons gehengst te kijken en biedt aan de sleutel terug te bezorgen. Wij kunnen daardoor sneller naar de andere tennisgelegenheid. Die is redelijk vlot gevonden, het is lekker leeg en het zijn claycourts.
Maar het heeft gevroren en nu zijn de lijnen omhooggekomen en , sorry, maar probeert u het daar en daar eens. Al met al lukt het daar en daar gelukkig wel en kunnen we nog slechts drie kwartier meppen. Wind tegen maar toch was het lekker. We zijn door het gedoe wel iets verlaat en moeten snel douchen en aankleden om samen met de anderen een pre-concert dinner (of late lunch) te nuttigen bij Olive Garden. Die blijkt zó populair te zijn dat we drie kwartier zouden moeten wachten. Dat is te lang en dus rijden we drie kwartier (bij wijze van spreken) om naar de Applebees te komen. Dan terug, spullen pakken en lopend naar het theater, achter de achtertuin. De klankrepetitie is voornamelijk plaats bepalen en minimaal uitlichten. Geen acoustiek dus we zien wel wat we zelf kunnen doen. Dan terug (de heren) naar het hotel om de pakken aan te hijsen. Het concert is eigenlijk slecht bezocht; een kleine zaal voor maar een derde gevuld en dan blijft ook nog iedereen helemaal bovenin zitten. Het is echter een heel mooi concert. De renaissancestukken gaan mooi geconcentreerd, we blijven gemakkelijk op toon en de BiBaBo is hilarisch leuk. Zo zelfs, dat Elsbeth achter ons spontaan begint te proesten en daarmee het publiek en de uitvoerenden ook aansteekt. Na de pauze mooi (Barber) en de killer aan het eind is natuurlijk Fare Well, van Thompson. De samenklank en concentratie die we daar opwekken is ook voor het publiek adembenemend. Men is dan ook zeer enthousiast en we worden door andere mensen dan de presenter uitgenodigd voor een gratis dinner in een goed restaurant. We aarzelen want we moeten zeer vroeg weg, morgen, maar hebben geen spijt want deze lieden hebben ook een serie en willen ons hebben voor 2009! De dames doen hun ambassadeurswerk uitstekend en winden om vingers, KeesJan houdt de hyena bezig en ik eet gewoon mijn spinach salad. Daarna naar het hotel terug, inpakken en proberen te slapen. Morgen weer vroeg dag.

de zwaarste dag?
Vandaag ging de wekker om zes uur. Niet dat dát zo dramatisch is want ik werd evengoed om vier uur wakker. Terwijl ik toch pas om twaalf uur erin ging. We moeten vandaag vroeg weg want er moeten 300 mijlen gereden worden en we passeren een tijdzone in oostelijke richting waarmee de klok zomaar een uur vooruit snelt en we hebben om twee uur concert. Even terugrekenen: klankrepetitie anderhalf uur voor aanvang, dus half één aanwezig. KeesJan ragt goed door met de auto en daarom kunnen we om elf uur even een broodje halen bij Subway. Nou, broodje, zeg maar BROOD. Lekker vieze koffie erbij, iedereen gelukkig. We hebben geen tijd om eerst naar het hotel te gaan dus rijden we door de plaats waar het concert zal zijn. De aanwijzingen zijn wel goed maar ik vertrouw ze niet en ga daardoor juist de mist in. Maar maar maar: we komen acht minuten voor half een de ruimte binnen waar Marilyn al zenuwappig heen en weer dendert. Ze heeft zojuist John Rile gebeld maar die hoopte alleen maar dat we niet in een greppel lagen, anders zouden we wel op komen dagen. En dat was ook zo, we daagden op. De gordijnen mogen wat ons betreft open maar veel helpt het niet, het blijft een lastige zaal. We zijn zwaar geconcentreerd, het is tenslotte een redelijk nieuw programma wat we slechts één keer eerder hebben gedaan en dat is al een paar weken geleden. Na het Agnus Dei, het laatste stuk voor de pauze staan de mensen op en geven ons een staande ovulatie. Na de pauze gaat het ook goed al neemt niet iedereen steeds de juiste afslag. Maar de hoofdstroom is zeer geconcentreerd, het publiek aandachtig en één meneer rechts vindt alles bijzonder amusant, zelfs als er helemaal niks te lachen valt. Na afloop zalven we nog even met de zeer enthousiaste recensent van de plaatselijke sufferd. Iedereen zegt vervolgens dat de ander voor ons zal zorgdragen maar er wacht helemaal niemand om ons de deur te wijzen. Nu kunnen wij die best zelf vinden dus dat is geen probleem maar het voelt niet echt gastvrij en attent. Dan naar het hotel en meteen weer weg om te eten. Alle goede restaurants zijn dicht vanwege zondag of vanwege Superbowl of allebei. We vinden wel een leuk restaurant on top of the hill maar wanneer we drinken willen bestellen en ik vraag om de wijnkaart blijkt dat ze geen vergunning hebben om wijn te schenken. Nu zijn wij het die opstaan. We zeggen vriendelijk gedag en verdwijnen snel naar de auto om nog eens 25 mijl te rijden naar Johnson City. Ook daar blijken de restaurants die we zoeken gesloten. We besluiten tot een Olive Garden en verslinden grote hoeveelheden sla, voor- en bijgerechten, twee flessen wijn en als het hoofdgerecht komt zitten we vol. Met het dessert wachten we even tot de wijn op is. Ik bestel een lekkere latte macchiato maar die blijkt mierzoet en naar vanille te smaken. Ik weiger om dat op te drinken, leg het uit aan de waitress en zij haalt het van de rekening. KeesJan heeft natuurlijk wel even snel de amaretto achterovergeslagen. We hebben weer heerlijk gegeten en gelachen en vallen naast en achter onze zoevende bob (M2)bijna in slaap. Mét warme voeten. Welterusten en tot morgen. Dit was in principe de spannendste en zwaarste dag. En die was goed! We zijn in vorm.

lange rit, hoge nood
Eindelijk weer eens een nacht doorgeslapen! Om half elf erin en om half zeven fris wakker geworden. Van geest dan, want ik moest nog douchen. Tanden poetsen en sportkleding aan. In de fitnessruimte had ik een crosstrainer zien staan en daar ben ik dol op. Er ligt ook een mat en er staat een ligfiets dus een groot deel van het vaste programma is af te werken. Strekken, krachtopbouw, opwarmen voor de cardiotraining, training zelf en cooling down. Heerlijk. Dan wel douchen en naar het ontbijt. Daarna skypen met thuis en dan gaan we op weg naar Wingate, NC. Een rit van pakweg vier en een half uur. We beginnen met een flinke omweg, aangegeven door de diverse routeplanners. Het geeft niet want KeesJan houdt van lekker doorrijden dus die verloren tijd is zo weer goedgemaakt. Verder dus maar op de kaart, dat gaat toch het best en het snelst. Hele mooi rit dwars door de Appalachian Mountains. We kijken onze ogen uit! Vanaf een uur of elf, dus na twee uur rijden gaan we op zoek naar, jawel, Starbucks, voor een plas en een tas, met nadruk op het eerste. Asheville is een redelijk grote plaats, daar vinden we wel wat. Dus niet. De waterdruk wordt steeds groter en wij stellen steeds maar uit omdat we tegelijk ook koffie willen. Uiteindelijk eten we van de weg af van de eerste sopraan en eerlijk is bij mij de rek er ook een beetje uit. Een pompstation dan maar waar we ook nog es in de rij moeten want er is maar één toilet. Kauwgum en snoepies voor onderweg ingeslagen en als iedereen in afgewaterd kunnen we verder. Op minder dan een uur rijden van ons einddoel vinden we eindelijk de Barnes&Noble waar immer een Starbuckscafé aanwezig is. Heerlijke koffie, Elsbeth blij want het felbegeerde boek ligt hier ook. We laten ons vervolgens volstorten op het vreetplein van de mall en gaan gebogen vering weer verder naar ons hotel in Monroe, op de weg naar Wingate. Keurig gepland, precies om twee uur zijn we daar, maar nu zijn de kamers weer niet klaar. De kostbare tijd wordt verdaan in de lobby en om 14:25 kan iedereen eindelijk zijn/haar koffer omkeren. Meteen weer op weg naar de University want er wacht een masterclass. Vijf minuten voor aanvang arriveren we daar en krijgen de vraag wat we gaan doen. Wíj????? Vraag ik maar eens. Normaal gesproken werken we met het koor. Oh, okay, but let's first do some questions and answers. En daar haast je je dan zo voor. Gelukkig heeft de koordirigent na de vragen de euvele moed om voor ons op te treden. Ik zet hem na de eerste doorloop van het stuk even flink in de wind, laat het koor zef tellen en ademen, zodat hij slechts bezig hoeft te zijn met muziek maken en zeg dan dat ie het fantastisch heeft gedaan. Pavlov was een wijs man. Dan snel naar Applebees voor een pre-concert-snack en dan hebben we nog precies een half uurtje op de hotelkamer voor we weer terug moeten om de klankrepetitie en het concert tot een goed einde te brengen. De klankrepetitie is een beetje versnipperd qua concentratie en dat werkt nog wel een beetje door op het concert, maar ze betalen hier veel en dat maakt een hoop goed. Overigens is het een mooie acoustiek hier in het theater maar alleen de trein en af en toe het dak maken lawaai. Als het heftig begint te kraken (ik denk dat de aangekondigde tv-ploeg rondloopt op het balkon) kijk ik verstoord, zoekend, de zaal in en dat vindt men erg grappig. De tweede helft gaat veel beter. Ik kom hier nu voor de derde keer en het is de derde keer dat ik het gevoel krijg dat wij iets niet goed doen. Zodra je je hielen licht verstomt het applaus en na afloop verkopen we maar 5 CD's, precies het aantal van de beide vorige malen. Vreemd volk. Alleen de meneer die nog het snotlapje van Machteld had was aardig. Hij had het kleinood bewaard en wist nog met welke woorden het aan hem overhandigd was geworden. Afscheid nemen kan hij niet en dus doe ik het maar anders zouden we zijn blijven staan, vriendelijk naar elkaar knikkend in de hal van het theater. Iedereen is weg dus we gaan in grote leegte en stilte weg. Gaauw een drankje halen bij Applebees op de weg terug. Bier, absurd dure wijn en een after-concert-snack. Dan in het hotel nog tot kwart voor een zitten werken om het websiteverslag en het dagboek op orde te krijgen. Het lukt niet en geheel gefrustreerd duik ik mijn zachte bed in. Morgen beter.

heavy load
Omdat ik steeds het gevoel had dat ik mijn buurvrouw wakker zou houden met mijn gesnurk werd ik zelf steeds wakker om te controleren of ik ook daadwerkelijk lawaai maakte in mijn slaap. De bordkartonnen wandjes maken de privacy niet echt veel groter. En ach, ze zijn zo trots op hun oude huizen. Ik moet zeggen, het heeft absoluut een bepaalde charme: gezellig zijn ze zonder uitzondering, men maakt de indeling zó, dat je niet voelt dat het een groot huis is. Wél veel kamers, dat weet je meteen. Het Alumni House was de vroegere huisvesting van de president van Longwood University. Nu wordt het beheerd door een innkeeper, die een paar maal per dag komt kijken, ontbijt maken, schoonmaken, problemen oplossen en gasten verwelkomen. Nadeel: het ontbijt is slechts leverbaar tot half negen. Voor mij geen bezwaar want ik ben altijd vroeg uit de veren. We hebben van alles te eten en drinken, waaronder, regular, lekker sterke en uitermate vieze koffie. We gaan om ongeveer kwart over negen onderweg naar Blacksburg, ook in Virginia en hopen onderweg op een winkelketen waar we regular, lekker sterke en uitermate vieze koffie kunnen verkrijgen. Dat lukt! We nemen de juiste afslag maar rijden de verkeerde kant op. Ik moet even in een roadside reaturant/gasstation gaan vragen waar het is en stink de rest van de dag naar oud frituurvet. Getver! De boekwinkel met café zijn snel gevonden. Het was de bedoeling om slechts koffie te drinken maar we komen allemaal weer met een stapeltje boeken terug. Dan over de parkeerplaats om nog meer kleding (zucht) te scoren bij Old Navy. De koffers zijn niet meer te tillen zo langzamerhand en kunnen bijna niet meer dicht. Mariette biedt aan om de grote tas die zij uit voorzorg heeft meegenomen te vullen met ieders vuile was, dan kunnen de kadowen in de koffer. Maar om nou op Schiphol tussen de gebruikte onderbroeken van mijn collegae te gaan zitten graaien vind ik ook zo wat. Het duurt allemaal veel te lang maar het zonnetje is erg aangenaam en als iedereen met aankopen is gearriveerd kunnen we weg uit Lynchburg (wat een naam, trouwens) om de reis te vervolgen naar Blacksburg. We rijden recht op de Blue Ridge aan, een prachtige bergketen, onderdeel van de Appalachian. Mooie rit, en na aankomst gaan we direct zien of we in het restaurant ter plekke nog iets kunnen nuttigen qua lunch. Dat lukt alleen in de bar, waar wel alle items van het menu te verkrijgen zijn, alleen het restaurant is dicht. Waarom mag Onze-Lieve-Heer weten, want wat is nu het verschil? In en achter de bar lopen nu zes of zeven verschillende mensen elkaar in de weg en ze moeten een eind lopen met het eten uit de keuken vandaan. Dat denk ik tenminste want het duurt onmogelijk lang. Om half vier moeten we weer beneden zijn om met een shuttlebusje over de campus te kruipen teneinde om vier uur een masterclass met de Chamber Singers, het topkoor van de Virginia Tech University, te kunnen doen. We zijn op tijd en doen weer even vraag en antwoord voordat de students gaan zingen. Het is werkelijk een goede groep met een muzikale dirigent. Men reageert snel, de sfeer is leuk en er zijn verbazingwekkende momenten. We stoppen om tien na vijf want we moeten ook weer terug. Dan om zeven uur weer ter plekke in de kleine, steile zaal waar wel een verbazingwekkend goede acoustiek heerst. De repetitie is geconcentreerd en de sopranen gaan na half acht zelfs nog even door. Gister ook al, die moet je straks van het podium schóppen! De presenter heeft een aparte gave: iedere keer als een van de dames in beha of slip staat komt hij binnen en begint dan een of ander lulverhaal. KeesJan en ik gaan om beurten nogal opgeblazen voor hem staan maar veel beweging zit er niet in. De eerste helft is waanzinnig spannend, al kan ik niet echt mijn lijf vinden. Er is toch meer dan genoeg, zou ik zeggen. Maar muziek maken we wél. Na het Agnus Dei dwingen we de stilte af. Het is werkelijk muisstil en als dan het applaus klinkt moeten we zelfs nadat de toneeldeuren gesloten zijn nogmaals terugkeren voor een extra rondje geklap. Backstage zitten ineens twee studentes hun geografie te studeren. Uiteraard is dat in onze green room verrweg de beste plek om te doen. Wij worden wat giechelig, ik biedt ze een stoel aan met de bedoeling om ze het ridicule van deze situatie te laten zien maar dergelijke subtiele steekjes pakt men niet op en er wordt dus met graagte gezeten. De tweede helft begint goed, heeft verderop wel wat rare momenten en uiteindelijk zijn we toch wat afgeleid door een storend bijgeluid. Gezang! We moeten eenmaal onderbreken om even orde op zaken te stellen. We kunnen er niets aan doen maar KeesJan komt, de hande afslaand, weer terug op het podium. Het breekt de spanning en er wordt hardop gelachen door het publiek. Nu kunnen we alles maken wat we willen en als ik de toegift aankondig zie ik dat ik mijn muziek vergeten ben neer te leggen. Dat zeg ik en ren dan heel snel het podium af en ben twee tellen later weer terug, mét muziek. Weer gelach. Men is zeer enthousiast, we praten en signeren, de students van vanmiddag hebben genoten, de dirigent ook, de presenter ook en dan kunnen we weer naar de green room annex kleedkamer. Ik hou de voyeur nu met een nietszeggend gesprekje bezig buiten de kleedkamer zodat de dames zich rustig kunnen ombouwen. Dan nogmaals bedankjes, good wishes en weer bedankjes en dan gaan we met de shuttle kruipend via een andere weg naat het hotel terug. We bestellen weer eten in de bar want het restaurant was al om 9 uur dicht. Ditmaal duurt het gelukkig minder lang. We eten en drinken heel gezellig en om kwart voor twaalf ga ik geen verslag meer schrijven. Dat doe ik nú. En nu is het tijd voor ontbijt. Ik voel het al, het wordt een poëtisch dagje.......

Starving Artist(s)
Zoals gezegd eerst even het verslag afgemaakt van gister en toen snel naar het buffet beneden. De bedienende muffin (vanwege haar kapsel) is bijzonder onaardig. Ook de chef die bij de omeletten staat is chagrijnig. Hij was net van plan om weg te gaan, kon ie toch nog aan de gang. Ja, hoor eens, het ontbijt is tot half tien dus wanneer wij om negen uur dáár zijn dan kan men gewoon bedienen, ja? Later draait ze gelukkig bij. Het is sowieso een beetje vreemd allemaal hier, nep-oud, ambivalent en over het algemeen stuurs of gewoon onhandig. We verheugen ons op de Starbucks bij afslag 39 maar helaas moeten we de andere kant op en gaat het feest niet door. Hoe dieper we in de countryside doordringen, hoe minder koffieshops. Dan maar door naar de plek van bestemming: de Swiss Inn in Glade Springs. Het klinkt goed maar daar blijft het bij wat mij betreft. Zelfmoordhotels noemen wij dit, met heimweekamers. Vreselijk. KeesJan gaat een boek lezen en de berg van gister laten verteren. De overige vier gaan naar Marion waar een goed restaurant zou moeten zijn. Mooie haute cuisine-plaatjes in de Gouden Gids, maar in het echie dooie blaadjes sla, een beetje kip, zout peertje en lichtgevende dressing. Gauw weg uit deze trieste omgeving. Ik heb me verzoend met een koffieloze dag en dan heeft Elsbeth ineens een onooglijk pand ontdekt waar espresso op het raam staat geschreven. Laat dat nou een schot in de roos zijn! Heerlijke koffie, morgen maken ze zelfs lungo voor Mariëtte en we kunnen er ook ontbijten. Klasse.
We zijn veel vrolijker dan op de heenweg en gaan via de touristische route terug. Het touristische zit hem in de omweg. De snelweg blijft in beeld maar je kan er niet op. Des middags ga ik ook eindelijk eens op mijn bed liggen, daar was tot op heden geen tijd voor. Later een snel broodje bij Subway en dan om zes uur richting Emory & Henry College, waar we 15 jaar geleden een magnetron hebben vernield door de popcorn te laten verbranden. Hele keuken zwart en stínken, stínken! Nu dus een zelfmoordhotel. Eigen schuld. De campus is veel mooier dan ik in gedachten had en de tennisbanen voor het beroemde guesthouse zijn spikplinternieuw. We twijfelen wat bij de eerste splitsing, doen alle mogelijkheden en rijden dan in een keer door naar Memorial Chapel. Daar wacht Anita ons op, zeer vriendelijk en behulpzaam. De klankrepetitie is kort maar het klinkt goed en we hebben er alle vertrouwen in. We beginnen ook goed en het klinkt lekker maar na een paar minuten wordt het zwoegen en zoeken. Je merkt dat er nog altijd veel moois is maar op een of andere manier komen we niet helemaal samen en is het ook moeilijk om in je eigen lijf te geraken. In de pauze concluderen we dat het aan het tapijt ligt. De zaal klinkt uitstekend maar je hebt geen reflectie door een harde ondergrond en daardoor voelt alles dof en tamelijk zwaar. Na de pauze geven we hem van Jetje en dat werkt! De mensen genieten zichtbaar en na afloop worden we bedolven onder de complimenten. Iedereen die iets met de organisatie van doen heeft wordt gepolsd naar eetgelegenheden met volledige licensie en er worden er een paar genoemd. We gaan op zoek en komen korte tijd later in Abingdon, VA, een alleraardigst stadje met diverse restaurants en bars maar ze zijn wel dicht of ze hebben geen wijn. Of wel wijn maar geen eten meer, kortom, de magen gaan steeds harder tekeer. Tenslotte worden we gelokt door een lichtreclame dat echter een uithangbord voor een etablissement blijkt te zijn met de schone naam Starving Artist en iets verder op de etalage, ook in neonletters: EAT! Maar het is dus wel dicht, hè! Dan nog diverse buurtsupers geprobeerd maar alles is gesloten. Laatste mogelijkheid: Giardino, direct achter ons hotel gelegen! Daar hebben ze eten maar geen wijn. Wel G........dan gaan we straks nog wel even naar de bar voor een slokje. Als we eenmaal zitten is het gauw gedaan met de dwingende behoefte aan alcoholica: we zijn gewoon te moe en gaan dus direct door naar bed. Morgen vertrekken we om 8 uur uit dit gat om met lekkere koffie en croissants te ontbijten voordat we de lange rit naar Carlisle, PA zullen aanvaarden.
Slaap lekker en tot morgen!

moe maar vol(ge)daan
Precies om 8 uur aan de auto met koffers om snel weg te kunnen bij de zelfmoordplek in Glade Springs. We rijden naar Marion waar we in de vinding van Elsbeth gaan ontbijten. Men herkent ons nog en heeft echt op ons gerekend want om half negen zijn ze al 'out of croissants' . Moet ik tóch nog aan die vieze biscuits met een beetje ei en plakkerige kaas. realiseer me dat toen ik hier voor het eerst kwam deze jongeman waarschijnlijk net geboren was. Daarna weer verder via de I-81. Het duurt geweldig lang allemaal en uiteindelijk gaan we om twee uur lunchen bij Cracker Barrell. Het eten is lekker, het gaat snel naar binnen en naar later blijkt, ook weer heel snel naar buiten. De tijd begint nu toch te dringen want we moeten al om half zes klankrepeteren in de zaal. Tegen vijven strompelen we het Weiss Center for the Arts binnen en daar staat ons doosje, met een mager handje voor de mond ons behulpzaam te wezen. Ze heeft zes sleutels voor ons want we zijn met vijf (normaal met z'n achten?) dan kunnen we kiezen. We hebben het hele Vincett Guesthouse voor onszelf dus we willen binnenstuiven en dan blijkt de gehele benedenverdieping bezet door een wijnzuipende menigte. Ik vraag wat dat te betekenen heeft aan een man met een glas in de hand (handsome John Brown?) en ik begrijp dat het een social thing is, iedere vrijdag. Mij best , als ze de troep maar opruimen. Wij verdwijnen naar de Recital Hall en proberen ons door de herrie van buiten de zaal heen te concentreren. Ik ben behoorlijk chagrijnig omdat ik weer geen TV en ditmaal zelfs geen internet heb. Dat reageer ik een beetje af op de lichtman en de doos met het handje. De acoustiek is behoorlijk goed, in ieder geval horen we elkaar uitstekend en dat helpt. We zijn allemaal doodmoe van de reis en de marathon aan concerten, dus we hopen er het beste van. We gaan redelijk door de eerste helft al is de Bi Ba Bo verrassend, hier en daar. Na de pauze gaat het direct fabeltastisch: Barber is heel sfeervol, Baksa loopt als een trein. De Finzi's zijn mooi en na de Seibers komt het klapstuk: Farewell! Daar golft en zucht het hele ensemble als één instrument en houden we een ongelooflijke spanning vast in de zaal. Men is geheel gevloerd, Huilende mensen in de zaal, wijzelf ook nog aangepakt door dat laatste stuk en hoe het samen beleefd wordt. Dan gaan we signeren, verkopen en hopen op wijn want iedereen heeft al en wij mogen alleen glimlachen. Gelukkig worden we dan voorzien door meneer Wilson (?) en kunnen we druppelsgewijs naar de eettafels om in ogenschouw te nemen wat er te verhapstukken valt. Het warme voedsel is reeds verslonden door de menigte en dus niet meer te achterhalen, maar er is nog voldoende groenvoer, fruit, kaas en zoetigheid voorhanden. Ik heb in no time drie glazen wijn achter de kiezen en ga behoorlijk wazig terug naar de auto. In het huis is de receptie inmiddels afgelopen en kunnen we de resten chips en kaas plus de twee flessen wijn proberen soldaat te maken. Els gaat naar Beth en wij warmen op, zappen en schrijven verslag. Het is nu middernacht en derhalve tijd voor een verkwikkende tuk.
Slaap lekker!

De laatste alweer
We komen vandaag van Carlisle. Ik moet zeggen dat ik ondanks het gemis aan telefoon, internet en televisie en eigen badkamer toch behoorlijk comfortabel heb geslapen. De bedden waren goed, tenminste. Ik kan rustig aan doen want de meesten slapen nog. Wanneer ik gepakt en gezakt naar beneden hobbel met mijn overvolle koffers sta ik ineens oog in oog met een wildvreemde dame. Een restant van de receptie? Verdwaald in het huis, gister? Het blijkt de cleaning lady te zijn die alles al heeft afgewassen, de wijn weggezet en de chips en kaas verwijderd. Nou ja, dan ga ik maar naar buiten. Gelukkig komt ook Mariët naar beneden en samen gaan we de frisse ochtend in, lekker in het zonnetje. Op de hoek moet een koffiehuis zijn en dat is ook zo. Gelukkig maar, een beetje orde kan geen kwaad. We testen de espresso voor onze collegae, vinden hem vies maar er zijn zoveel andere lekkernijen dat we toch maar besluiten om hier te gaan ontbijten. Terug om de auto te laden en dan met vijf naar The Quarry. Het bestellen van de broodjes en de levering daarvan is een belevenis: eerst moet je een formulier invullen. Dat doen we allemaal verkeerd of we vergeten de helft en dat moet aan de kassa dan weer geregeld worden. Is de bestelling eindelijk gedaan dan krijg je een grote gele plastic tag waar een nummer op staat. De koffie gaat zomaar, op de bonne fooi en in willekeurige volgorde. Zit je net, wordt er een nummer door de zaak geschreeuwd en moet je je tag inleveren in het daarvoor bestemde rieten mandje. Het nummer (er ligt er dus maar één) wordt dan weer uit de mand verwijderd en naar de kassa gebracht voor hergebruik. Dit alles terwijl alléén wij maar in de zaak aanwezig zijn. Hilariteit alom. De latte is echter heerlijk en het bruine broodje kaas ook. Dan vertrekken we voor een twee uur durende rit naar Scranton. Alles gaat vlot en we willen niet stoppen onderweg, dat gewinkel komt straks wel. Inchecken is lastig want de reservering is onvindbaar, verkeerd en gister nog gewijzigd. Alles kom reg en we bezien onze luxe kamers met luchtbed. Dan nog een heerlijke snelle salade, zonder dressing en dan naar Marywood University. We worden ontvangen door een drietal heren en als blijkt dat zij iets anders verwachten van het samenzijn dan wij, wordt de stemming vrij ijzig van de andere kant. Uiteindelijk improviseren we ons door het uur heen en is iedereen tevreden. Wij gaan nog even kijken waar we zingen vanavond en dan kunnen we ons hart luchten in de auto. We rijden naar afslag 168, waar de boekhandel is. Elsbeth en ik gaan daar naar binnen terwijl de anderen de buurt verkennen en dus nauwelijks meer tijd hebben om iets te kopen, laat staan voor koffie. Die nemen we dus mee in de auto. In het hotel hebben we nog een klein half uur en dan gaan we naar de grote ronde koepel waar we zullen optreden, straks. Het duurt even voordat we alles gereed hebben (standaards, licht) maar dan is het goed. Werkpakken aan en daar gaan we. Het wordt een heel mooi concert met een lange nagalm. Het publiek is plat, wil ons terug, zo snel mogelijk en overlaadt ons met complimenten. Wij zijn ook blij en gaan lekker eten als afsluiting in het hotel. Het voorgerecht is niet om over naar huis te schrijven maar de wijn, het hoofdgerecht en de toetjes wel. Bij deze.
Nog een laatste nacht in deze leuke herberg, morgen nog even winkelen voor de laatste benodigdheden en dan gaan we naar huis. Ik groet u allen en hoop ook een volgend keer weer op uw aandacht. Gelukkig hebben we de 22e nog een concert in Westzaan (Doopsgezinde Vermaning) en de 26e in Arnhem (Musis Sacrum). Tot ziens? In ieder geval de groeten van Quink.

bugs 'n stuff
Vanochtend met veel moeite wakker geworden en als een geest mijn koffer gepakt. Elke beweging of aanraking van de buik doet pijn. Om half acht beneden om water te drinken, want eten is er vandaag maar niet bij. De anderen zijn ook al aan het ontbijten en alleen Mr. Mongkol is er niet. Hij heeft ons gister verzekerd dat hij om half acht bij ons zou zijn want we moeten om 8 uur weg naar het vliegveld. Om 5 over 8 belt hij zijn grote voorbeeld, KeesJan dat er problemen met de bus zijn en dat het half negen wordt. Herkennen wij hier een patroontje in? Iets na half negen worden we inderdaad opgehaald en kruip ik op aanraden van Elsbeth achterin omdat ik anders moet praten en dat geeft maar gehoest. Hij begeleidt ons naar het nieuwe grote vliegveld van Bangkok om zeker te zijn dat we ook werkelijk vertrekken, grapt hij. Volgens mij is het zodat hij even de dames aan de borst kan drukken want ons geeft hij alleen een hand. Ik ga op zoek naar mijn ontbijt: een zakje chips bij Burger King. Cola hoort daar nog bij maar dat krijg ik niet door mijn strot. Aangekomen in Dhaka duurt het ondanks ambassadepersoneel die ons in de kortste rij voor diplomaten duwen nog twee uur voordat we langs de geuniformeerde mannetjes zijn. Ik begrijp er niets van want je mag wel weghollen om alvast je koffers te halen en dat is ook voorbij die mannetjes. Dan worden we in de zon gestald; het is hier heerlijk, 29 graden en niet zo vreselijk klam, dus allemaal op het muurtje. Dan komen twee grote Nissan SUV's die achter elkaar aan rijdend richting Dutch Club gaan. Onderweg weet je niet wat je ziet aan armoede en zodra er ook maar een spoor van file is tikken de bedelaars tegen je raam met een smekende blik. Afschuwelijk! Aangekomen bij de Dutch Club moeten we ons inschrijven en krijgen we een kamer toegewezen in een van de gebouwen, gegroepeerd rond de tennisbaan. Ik ga meteen gestrekt op bed en rust een paar uur. Daarna moeten we masterclassen om 17 uur met een groep welwillende amateurs met een amerikaanse dirigente. Ik geef de voorzet en KJ springt gelukkig voor de groep om er iets van te maken, aangevuld met opmerkingen van onze kant wordt het toch een leuke bijeenkomst van anderhalf uur. Ik blijf voornamelijk zitten anders loopt het eruit, net als in het vliegtuig, maar dat zal ik niet vertellen anders wordt het helemaal zo'n poep-en-pies-verhaal. KJ laat me de zaal nog even zien waar we mogen optreden: een soort tent, tegen het terras van het restaurant aan gespannen, half op de tennisbaan. Het is een oorverdovend lawaai van overscherende vliegtuigen, bellende riksja's, krijsende gekko's en stuiterende tennisballen op de baan ernaast. Wat moet dat worden? De belichting geeft veel problemen maar is uiteindelijk redelijk afdoende geregeld dank zij André, de manager van de club. Hij zegt dat we ons niet teveel zorgen moeten maken want het is op zich al fantastisch dat de mensen hier deze muziek kunnen horen: dat gebeurt nooit! Na pogingen van mijn mede-Quinkers om het programma aan te passen te hebben afgeslagen gaan we op. Zelfs met microfoon krijgt de voorzitter (hij was 10 minuten te laat want hij had belangrijke dingen te doen......) het niet stil. De eetgasten kakelen gewoon door totdat we het podium bestijgen. Men heeft geen programma, ik ga niet praten, dus we kunnen doen wat we willen. Sommige onderdelen laten we gewoon weg. Soms ook ongewild als er ineens een reuzenkever op je neusvleugel gaat zitten. We slaan ze van ons af, moeten soms de muggen en motten verwijderen van de muziek en passen op dat ze ons niet in de keel vliegen. André zorgt goed voor ons in de pauze en de tweede helft gaat erin als koek. We verkopen zo'n 33 CD's die we moeten signeren en de mensen zijn inderdaad zeer enthousiast en onder de indruk van ons concentratievermogen. Dan is er wijn en eten. Ik hou het bij een witte tosti en twee koppen soep. Dan stort ik in en wil naar bed. Ik slaap binnen de minuut.