Eigenlijk moet ik gaan slapen maar ja, die schare fans, hè......

Na een week van vage 'reisefieber' mocht ik dan eindelijk om 5:30 uur opstaan deze morgen. Gezellig met mijn zoon ontbeten en door hem naar Schiphol gebracht. Een nieuwe, toch wel luxe, ervaring. Veel te vroeg aanwezig,natuurlijk, dus maar meteen een bakkie doen bij de mevrouw in de hoek van terminal 3. Eerst verschijnt Elsbeth, daarna Mariët, vervolgens Mariëtte en tenslotte Kees Jan, die "automatisch de verkeerde kant op was gelopen" en dus wat tijd moest inhalen. Inchecken gaat vlot en na de boekenmarkt hebben we nog tijd voor weer een bakkie. Daar treffen we ons aller Sven en collega Niek dus het wordt een geanimeerd begin van deze tour. Dan moeten we gedwongen onthaasten want de vlucht duurt een ondraaglijke tien uur. Ik zat me te verheugen op de slices of pizza die voorbijtrokken richting businessclass. Toen ze eindelijk op rij 38 dreigden te landen stak ik verheugd mijn handjes in de hoogte maar de stewardess trok haar doosje terug met de mededeling dat ik toch een 'special meal' had besteld? Ik dacht dat het alleen de hoofdmaaltijd betrof maar voor ik het wist zat ik in een broodje paprika te happen. Alles ging verder traag: de immigration, de dubbele (!) baggageclaim, customs, de auto bij Avis die niet aan onze eisen voldeed (te klein), het zigzaggen naar het hotel en tenslotten het inchecken aldaar. Alles was gereserveerd via internet maar blijkbaar alleen daar want hier kende men ons niet; van naam noch confirmation number. Gelukkig waren er nog wel kamers beschikbaar en, guess what: duurder, natuurlijk!
De journalist uit Erie zat niet op de afgesproken tijd aan de telefoon dus konden we er op uit om neusdruppels voor Elsbeth en hoestdruppels voor mij te kopen. Eerst werd bij Barnes & Noble een koffietje gescoord waarna het gestruin door de schappen een aanvang nam. Daarna de drugs van Target afgenomen en geëindigd bij onze 'neighbourhood-grill-and-bar' waar we onze paspoorten moesten tonen om een glas wijn te kunnen drinken. De gekte neemt nog steeds toe..........in een ommezien worden salades, startersamplers, kippen, e.d. weggezet waarna we terugkeren naar de Hampton Inn om geheel volgens plan in te storten. Tot morgen, slaap lekker!

Nog één keer zeg ik het en daarna niet meer: ik zit nu om half zeven 's morgens achter de laptop om een poging te doen tot verslag. Daar gaat ie.......

We hebben vannacht allemaal in gedeeltes goed geslapen tot we om 7 uur een keiharde sirene hoorden; eehhhhh, brand......? Zo'n fluit schiet volledig aan het doel voorbij want ieder stond zich afzonderlijk af te vragen of ie nu in allerijl een onderbroek zou aanschieten of niet. Ondertussen brandt je onderkomen tot de grond toe af. Gelukkig was het een lift of zoiets. Gezamenlijk ontbeten en daarna in tenniskledij met de meiden naar Starbucks en daarna naar de Mall. KJ en ik hebben van kwart over 10 tot 13 uur rondgereden om een tenniscourt te vinden. Maar toen lukte het dan ook: buiten op een clay court. Pure luxe, tenminste, na een tijdje want in het begin vielen mijn vingers eraf. 6 graden celsius is niet zoveel. Het werd beter toen de zon ging schijnen. bezweet en wel de dames opgehaald om te lunchen en daarna gedoucht en de meneer van Erie te woord gestaan aan de telefoon. Interview voor de krant aldaar. Tenminste dat neem ik aan want hij was de afspraak van gister vergeten, gaf onze agent daarvan de schuld en citeerde mij uit een mij volslagen onbekend programma dat wij volgende week zouden moeten verzorgen. Daarna met Elsbeth nog ge-Wal-Mart met wisselend succes. Dan naar Spivey Hall, volgens zeggen de op twee na beste zaal van het land. Het repeteren was lastig met de nieuwe uitspraak en de klaterende akoestiek. Het concert ging een stuk beter, al waande ik mij in het laatste stuk in het lunapark. De jetlag sloeg toe. dat was ook de reden (wat mij betreft) dat we geen encore gaven want de Atlantillianen bleven klappen.... Dan nog een signeersessie waar iedereen ons graag terug wil hebben en dan naar Applebee's, samen met collega Bruce (Nederlands Kamerkoor) die inmiddels weer in Georgia is gaan wonen. Het was goed hem te zien. Lekkere salades en lekkere wijn ( mét paspoort) en dan naar 'huis' tuffen om hier met mijn neus op het toetsenbord.......oh nee, ik zou het niet meer zeggen.
Nou, welterusten dan maar.

Gohhhhh, lekker geslapen! Ik werd door de wekker rechtop in mijn bed gezet. 7:15 uur ging dat ding omdat ik nog moest pakken (9 uur weg) en omdat Kees Jan mij gisteravond nog had toegevoegd dat ik om 8 uur aan het ontbijt diende te verschijnen. Ík was er wél.................(dombo).
Ouderwets stralend weer, lekker koud en met frisse moed beginnen we aan de 7 uur reistijd van deze dag. Na bijna twee uur gaat de klok een uur terug dus is het een mooie tijd voor koffie en voilá: een Starbucks, geheel vrijstaand. Met een terras en een stinkende sigaar! Na de koffie trekken we verder, langs Birmingham op weg naar Tupelo, de geboorteplaats van Elvis. Daar arriveren we rond lunchtijd en we kunnen terecht in de plaatselijke Olive Garden waar we ons weer te buiten gaan aan allerhande lekkernijen. Ik begrijp wel waarom iedereen zich hier zo vol overgave op zijn/haar eten stort; als je om je heen kijkt wordt je niet echt vrolijk. Wel van de waiter: een grote dikzak met een stem als een sopraanblokfluit. Met een barst erin. Als onze zwevende ribben zijn vastgeklonken rollen we verder, het laatste stukje naar Oxford, Mississippi. Hotel gevonden en voor ons betaald. Het concert is afdoende aangekondigd: Mariëtte vindt op het internet dat het om 20:00 uur begint, i.p.v. de 19:00 uur die op ons contract staat en ik vind een aankondiging voor hetzelfde concert voor eergisteren. Leuke aanblik, zo'n zaal waar 1200 mensen in kunnen en er dus maar een kleine 100 zitten en dan ook nog beginnend op rij 25. De hele eerste helft staan we als karpers naar lucht te happen, geen lijf te bekennen! Dat eten, hè....
De tweede helft revancheren we ons door een geweldige Finzi neer te zetten en die lijn door te trekken tot het einde. De mensen zijn zeer enthousiast maar mogen waarschijnlijk geen geld uitgeven op zondag want de verkoop stagneert bij 2. Misschien morgen op de masterclass nog iets? We zouden een workshop doen met het koor van deze universiteit maar het komt erop neer dat we zelf moeten zingen en dan vragen mogen beantwoorden. Deze stad komt wat ons betreft in de categorie 'net niet'. Dat beeld werd definitief in ons brein gegrift toen bleek dat we nergens wijn of bier konden krijgen. Nee, geen dry county ditmaal, alles is volop aanwezig. Nee, het is nog erger: op zondag wordt er niet getapt. Verontwaardiging over deze hypocriete betuttelarij helpt niet, dus gaan we maar eten. En drinken: lekker, warme thee! Je voelt wel hoe direct je geest gereinigd wordt.........
Morgen maar es een inhaaldagje.
Tot dan!

Vandaag begin ik vooraf even met een bijstelling van het gister door mij gedebiteerde, nadat ik ernstig op de vingers ben getikt door mijn vrouwelijke mede-Quinkers. De stad en de mensen in de organisatie van Ole Miss die moesten lijden onder mijn frustraties zijn bij deze gerehabiliteerd: aardige mensen, warme ontvangst bij de masterclass en heerlijke wijn bij de lunch en alles betaald door de baas van de choral department, waarvoor onze hartelijke dank.
Zo beter, meiden?

Vanmorgen eerst maar eens een uurtje in de fitnessruimte geweest. En ook gewerkt, hoor, niet alleen maar geweest!
Dan stinkend en bezweet maar direct aan het ontbijt alvorens te douchen. Wel lekker relaxed zo, we hoeven pas om 11:30 naar de university. Redelijk grote school, zo'n 11.000 studenten. Ik skype nog even met thuis en ondertussen belt KJ erdoorheen om mij aan iets te helpen herinneren. Ik zei ja maar was het direct weer vergeten; ik kan geen twee dingen tegelijk........
Janna haalt ons op en we gaan om 12:00 uur het Nutt Auditorium in (fijne zaal!) waar ons een stevige schare studenten wacht die tot onze verrassing toch iets voor ons gaan zingen. Maar eerst wij: Lassus, BiBaBo en een volksliedje van Jetse Bremer. Dan het studentenkoor en daarna een vraag- en antwoordsessie waar we de gebruikelijke en enkele verrassende vragen beantwoorden. Dit is slecht nederlands maar daar komt u wel overheen. We worden uitgenodigd om te lunchen in de Downtown Grill waar we lekker eten en ons onderhouden met onze gastheer. Op de weg naar Wal-Mart kwam de reeds gememoreerde kritiek naar boven en liep ik even later wederom vergeefs naar de spijkerbroeken. Na een half uur moest iedereen weer instappen, niet nadat ik eerst een rondje in de electrische boodschappenmand om de auto had gereden. De reis naar Memphis werd ruw onderbroken voor een Starbucks-noodstop. Daarna verder naar het hotel in Memphis waar de lobby, althans het meubilair daarin, direct werd beknuffeld door Elsbeth. De kamers die likewise werden aangeprezen op het internet blijken er niet zo uit te zien. Wel goed maar gewoontjes. Om 19 uur verzamelen we ons voor een bezoek aan het beroemde Beale Street waar ons diner en vertier wacht.
Het was eigenlijk een beetje te koud om lang buiten te verkeren; er was ook niet veel volk op straat. Na wat op-en-neer geloop zakken we toch af naar het Blues City Café waar de beste ribs in town te eten zijn. We heben ze natuurlijk niet allemaal geprobeerd maar dit was in ieder geval erg lekker. Het leek een beetje op een feestje van Obelix en zijn vrienden, zoveel zwijnevlees als we aten......een toetje kon er echt niet meer bij. Een aparte ervaring met wijn uit bekers die regelrecht uit de hotelbadkamer kwamen. We sjokken nog wat langs de lichtjes en pogen iets van de rivier te zichtkijken maar het is donker en de weg gaat ook plotseling ergens anders heen. We gaan maar naar het hotel want iedereen is moe en dan kun je maar beter gaan slapen. Morgen half tien verzamelen!

En régenen vandaag...........die dreigende wolken van gisteren dus. Gelukkig was het net droog toen we aan de omeletten konden maar ja, eenmaal achter de kiezen moesten we door de stortbuien weer terug. Eerst even opdrogen bij Starbucks, daarna spraken we af naar Graceland te gaan om te zien hoe Elvis eigenlijk woonde. We hadden al bedacht dat we niet zouden uitstappen en vanuit de droge auto foto's zouden maken. Daarna naar een winkel met leuke dingen, aansluitend een lunch bij de Francisco Bread Company. En toen? Toen was het inmiddels droog geworden. We besluiten naar de Sun Studio te gaan waar vele sterren zijn geboren: Johnny Cash, B.B. King, Elvis Presley, you name it. Het National Museum of Civil Rights is helaas op dinsdag gesloten dus wordt het Sun. Een geweldige aanrader: leuke guided tour met veel weetjes en leuke fragmenten. Lengte is precies goed en de souvenirs en CD's betaalbaar. Om half vijf zijn we eindelijk uitgekeken en we gaan dan naar The Peabody (hotel) waar om vijf uur de eenden de fontein in de lobby verlaten en in ganzenpas naar de lift marcheren. Deze oorspronkelijke grap duurt al 75 jaar: 's morgens om 11 komen ze vanuit de lift naar de fontein waar ze braaf de hele dag blijven rondzwemmen en om vijf uur gaan ze weer terug via de rode loper en de lift naar hun nachtverblijf op de top floor. Heel grappig. Dan maar weer es koffie, om daarna door de keiharde wind de Main Street Mall te bewandelen. Ik word nog even lastig gevallen door Henry zonder tanden maar die schudden we af. Geheel doorgewaaid stappen we weer in de auto en rijden toch nog maar naar de plek waar Dr. Martin Luther King jr. werd vermoord in 1968. Het motel waar dat gebeurde blijft in de toenmalige staat bewaard, de twee witte auto's voor de deur blijven daar ook staan en aanpalend is nu het National Museum of Civil Rights gevestigd waar we dus graag naar toe waren gegaan. Helaas: dienstag ruhetag!
Dan rijden we terug naar het hotel en gaan dan op verzoek van Mariët naar Pei Wei waar we aziatisch kunnen eten. Heerlijke tent, uitstekende keus dus. Lekkere wijn, waarvoor d(r)ank en uiterst gezellig zitten bomen tot onze gesprekken gestoord werden door geschuif met stoelen. Oh, we moeten zeker weg........
Om 21:15 terug in het hotel en meteen maar naar de kamer. Morgen lange rit naar South Carolina voor de boeg en we zijn moe, daarom: vroeg drin, dan kunnen we morgen vroeg druit. Genoeg voor vandaag.

Een lange, saaie dag voor de boeg.........maar eerst een omeletje in de IHOP (International House Of Pancakes). We krijgen daar 10% korting omdat we in het Artisan Hotel zitten. Het is stralend weer, werkelijk strak blauw maar ijskoud! Wel een uitstekende dag om te rijden, natuurlijk, al die regen terwijl je ruim 500 mijl moet afleggen is hoogst vermoeiend. we beginnen al goed met coffee-to-go bij Starbucks: de bestelling klopt niet en daardoor duurt het volgens mij allemaal veel langer dan dat je het gewoon aan het loketje roept. Maar affijn, je hebt de tijd. Dan rijden we verkeerd, deels omdat we maar niet kunnen beslissen of we onderlangs (via Atlanta) of bovenlangs (via Knoxville) naar South Carolina zullen rijden. Het wordt bovenlangs want onderlangs zijn we al geweest. Het wordt een tough ride, wel mooie omgeving maar er gebeurt helemaal niets, zelfs geen politieachtervolging, al leek het daar wel eventjes op uit te draaien. Dan gaan we lunchen in downtown Nashville bij een Japans restaurant, Ichiban genaamd. Het eten is werkelijk voortreffelijk en ook leuk om naar te kijken "met die begroeiing" (KJ). De bediening is wat wonderlijk, stug, zonder een woord te zeggen en alles moet weer vlug, vlug. Het hoogtepunt is het innen van de rekening: er ligt een berg geld op tafel en wij willen het tellen maar daar wacht de waitress niet op, ze had bij het neerleggen van de briefjes al met haar armen over elkaar staan toekijken of het wel echt geld was en toen de berg groot genoeg was sloeg ze toe. Daar hebben we toch maar even een stokje voor gestoken. Op je beurt wachten. Dan verder, gechauffeerd door Elsbeth die haar drive-debuut in de States maakte. Eerst rustig maar allengs enthousiaster. Ze brengt ons veilig langs Starbucks, parkeert breeduit maar who gives a shit en rijdt ons verder tot voorbij Knoxville, waar het overigens erg druk was. Dank je, Elsbeth. Dan tanken en KJ brengt ons dan naar een Applebee's in Spartanburg, SC waar we om ± 21:00 uur onderuitgezakt in een te lage booth ons eten naar binnen kunnen schuiven.
40 minuten later stappen we weer in de auto want we zijn er nog steeds niet.............eindelijk, om half twaalf zijn we bij de Belmont Inn in Abbeville. Vorige maal, in 2004 vond ik het een ramp, nu niet, het zijn leuke oude kamers, men heeft internet en het ziet er vriendelijk uit. Wel een veel te lange rit; het was de bedoeling dat het met 515 miles gedaan was maar het werden er ruim 630! Bovenlangs was niet de juiste keus. Enfin, gedane zaken nemen geen keer. Gelukkig maar anders hadden we nog een keer het hele stuk moeten rijden. Slaap zacht.

En vandaag kon het gelukkig eventjes rustig aan. Tenminste, het opstaan en ontbijten. Eerst de noodzakelijk mail beantwoorden en daarna het verslag maken voor beide sites. Om kwart over elf vertrekken we richting Due West waar we een choral masterclass gaan geven aan het college choir alhier. Blonde Shannon is blij ons te zien en zelf is ze ook niet onaardig. Ze is erg 'open' en dat heeft z'n effect op het koor: allemaal jonge mensen die heel veel en heel snel informatie opzuigen en verwerken. Vooral dat laatste is bijzonder want daardoor konden we echt aan de slag. Ik berijd mijn oud-franse stokpaard en voor ik te veeleisend word vinden mijn companen dat het genoeg is wat dit stuk betreft. We motten nodig naar Berkeley Square. Die werken we ook af, de kids maken muziek en bezorgen ons kippenvel. We zien uit naar het concert. Eerst moeten we eten en koffie drinken en naar de Wal-Mart. ook. Eten bij Charley's, dan eerst winkelen en dan een drive-thru coffee bij Starbucks. Om van die irritante kriebelhoest af te komen had ik en paar dagen geleden al hoestdrank gekocht die direct na de eerste maal een toedeledokie-reis richting prullenbak mocht maken. Nu dacht ik: och, een zuigtabletje kan geen kwaad..........smaakte nog lekker ook. Het laatste restje stukgebeten en met de tong geprobeerd het restant uit de kiezen te peuteren. Help, ik voel mijn tong niet meer! Een soort botox voor de keel, denk ik. Slikken voelt raar en tijdens de eerste helft van het concert wil het strottenhoofd niet bewegen en kom ik daardoor vocaal ernstig in de problemen. Gelukkig vangen mijn lieve collega's mij heel goed op en weten mij in de pauze gerust te stellen. Tweede helft is opletten geblazen maar gaat veel beter. We verkopen nog een gering aantal CD's en staan iets te lang een iets te aardige mevrouw te woord voordat we als haasjes onze muziek moeten redden. Er komen een kudde trompettisten en een daverende organist binnen die meteen het hele podium overnemen. Backstage komen we Mevrouw Little tegen, die 4 jaar geleden nog zo blij was dat we net op tijd arriveerden en nu zelf bijna te laat kwam. Ook Shannon komt even melden dat ze het zeer mooi heeft gevonden en dat ze ons terug willen hebben. Nou, vooruit, doe es gek: allebei een Quink-pen!
Ze weten het niet maar eigenlijk was dit ons 300-ste concert. Mijn adminstratie liep 1 concert achter en daarom heet officieel het volgende concert nr. 300 (met receptie). We gaan dit heuglijke feit vieren in de bar van het hotel. Overigens zijn we ons dit pas bewust ná de eerste fles. Dank je wel, Mariëtte! KJ gooit er ook nog een in de groep en dan wordt het langzamerhand tijd om naar hoger sferen te vertrekken. Morgen naar Virginia. Hopelijk zien we dan eindelijk een beetje sneeuw onderweg. Slaap lekker en vooral lang!

Vanmorgen om half tien vertrek uit de Belmont Inn. we besluiten via Greenwood te gaan omdat daar 1. een Starbucks zit, 2. het een gemakkelijke weg is en 3. we beter later dan vroeger in Virginia kunnen aankomen vanwege de winterstorm die over delen van de States raast en volgens de meteorologen rond 17 uur verdwenen moet zijn. Ik ben niet bang voor regen of sneeuw maar wanneer aangekondigd wordt dat een halve of hele inch ijs uit de lucht komt vallen dan word ik daar niet blij van. We hebben al eens meegemaakt dat onder het rijden de spiegels en de voorruit dichtijzelden en daar zitten we niet echt op te wachten. Koffie, dus. Elsbeth rijdt vanochtend en parkeert weer, zoals we dat al een beetje gewend zijn, laten we zeggen "ruim" zodat we allemaal in ieder geval gemakkelijk in en uit kunnen stappen. Na een vrij saaie rit komen we in downtown Charlotte, de hoofdstad van North Carolina, waar we de lunch gebruiken in Cosmos Café. We hebben onze eigen James -in case we need anything- die ons verzorgt en van onderuit de heupen lopend door de zaak flaneert. Kees Jan rijdt ons verder en gelooft niet in mijn driehoekje, dus rijden we weer om. Onderweg begint het eerst stralend maar allengs worden de dreigende wolken zichtbaar. Maar hoe later het wordt, hoe vriendelijker de lucht weer openbreekt, tot er tenslotte niets meer te zien is van een front, alleen de restjes plassen op straat. Op mijn kamer, zappend, zie ik dat er 40 mijl westelijker bijna 30 cm sneeuw is gevallen en daarbovenop een dikke laag ijzel waardoor takken zijn afgebroken en electriciteitsdraden geknapt. Geluk gehad.
Na een uurtje op de kamer gaan we met behulp van de navigator naar Main Street (historic downtown Lynchburg) waar Elsbeth een Main Street Eatery heeft gespot. Het blijkt een goed restaurant met een goede (wijn)kaart, een leuke/mooie serveerster en een oostenrijks/zwitserse cheffin. Het eten is verrukkelijk en de wijn ook. We genieten met kleine teugjes in dit geval en barsten na de desserts uit in onthullende gesprekken. We zijn wederom de laatste gasten die vertrekken. Wel weer veel in de auto gezeten vandaag maar toch een relaxed dagje. Morgen tennissen, winkelen, niksen, wandelen in de natuur en waarschijnlijk ook wel weer wat eten of zo. We hopen op een lange nacht.

Om half negen ontbijt met KJ. Ik stond nog vijf minuten op zijn deur te rammen maar hij zat al met smart op z'n omeletje te wachten. Ik sluit aan, eet mijn ei en moet dan terug naar boven om de route in de planner te zetten naar de tennisgelegenheid die KJ in de gele blaadjes heeft opgesnord. Er zijn er twee maar de Racket Club aan de Davis Cup Road lijkt ons wel wat. Daar zijn we om 9:30 uur en........ze hebben een baan beschikbaar!!!!!!!! Dat is zo langzamerhand heel bijzonder, zeker op zaterdag. We kunnen van 11 tot half een terecht op baan vier. Tot die tijd gaan we weer even terug, naar Office Max om een gelpad en opberghoesjes e.d. te kopen. Daarna slaan we heerlijk onze ballen. Ik rag weer eens een snaar in brokjes maar ik had nog een racket bij me dus we kunnen gewoon door. Na terugkomst spreken we om 13:15 af om te lunchen. Laten we onderweg iets eten wanneer we naar 'natural bridge' gaan, een wereldwonder waar ik al eens met de eerste USA-crew heb rondgelopen in 1985 (!). Onderweg is alleen de misselijk makende winding road en verder niks. Misschien Bob Ross met zijn little trees. Vlak voor we ter plaatse zijn, zien we een pompstation waar ze ook pizza's verkopen. Te veel, te vet en te zout maar wel lekker. Noodvoedsel, eigenlijk. Gauw door naar de entrance van de bridge. Beneden aan de 137 treden vraagt een lange meneer om onze kaartjes en of we hier al eerder zijn geweest. "Ja, 23 jaar geleden" meld ik hem. "Well, it's still there" verzekert hij mij. We lopen, kijken en kieken dat het een lieve lust is. Het is heerlijk weer en een mooie, rustige wandeling tot aan de Lace Waterfall. Dan kunnen we niet verder en moeten dus terug We laten ons met de shuttle terugkarren naar boven en lopen derhalve in de fooienval. Elsbeth gaat nog even winkelen en net als we oud zitten te worden in de auto komt ze terug met de ingeslagen souvenirs. Dan gauw naar Lexington, naar dat leuke coffeeshopje. Het is snel gevonden maar ook heel erg dicht, dus moeten we eerst weer drie kwartier rijden voor we eindelijk onze eerste Starbucks van deze dag naar binnen kunnen gieten. Lékker! Terug in de Days Inn gaan we even internetten voordat we aan de sla moeten (op mijn instigatie, overigens). We gaan naar Shakers, een ons tot nog toe onbekende keten van restaurants. En inderdaad, allemaal sla! Ik ben te moe om te eten dus ik kom niet zo ver en ga om 21:15 naar boven voor dit verslag. Ons privé-dagboek moet even tot morgenochtend wachten. De anderen gaan nog bowlen omdat de baan ongeveer in de achtertuin ligt. Vooral KJ had nog veel energie; moet ik dan volgende keer twéé rackets kapotslaan voordat ie opgeeft....? Ach, hij is nog jong. Tot de eieren dan maar weer. Slaap lekker.

Vandaag maar een zeer kort ritje naar Sweet Briar, VA. Zo'n 17 mijl liggen voor de wielen dus we kunnen relatief laat weg. OM half twaalf verzamelen we ons bij de auto en een half uurtje later bevinden we ons op de parkeerplaats van het bijzonder moooie Sweet Briar College. De campus is een plaatje, veel bos en heel veel rust. We logeren in de F-wing van de Elston Inn en verheugen ons direct op slapen met het raam open. De hordeur ervoor en dan open die pui! Alleen moet die specht niet al om zes uur beginnen want dan schiet het z'n doel voorbij. We lopen naar de Memorial Chapel en ontmoeten Shelby en Sarah. Shelby organiseert de boel en Sarah is een soort usher, CD-sales woman en stage-manager. We repeteren rustig en hopen het beste van het concert. Ik krijg nog wel een paar hoestbuien en ik zing met een schattig falsetje maar allé, ik kom er door! Het publiek is na afloop enthousiast en laat ons niet gaan zonder dat we Dientje hebben laten dansen. En dan: champagne! Jazeker, een receptie met dat heerlijk vocht + kaasjes, aardbeien en crackers. Dat smaakt wel als je niet geluncht hebt. Ik sta nog een tijdje te praten met Jan (Ype) Osinga te praten die al meer dan 60 jaar in de States woont maar nog altijd op en top een Fries is. Daarna neemt Nick Ross ons mee naar de dining room waar de studenten kunnen eten. De saladbar is indrukwekkend en we doen ons tegoed aan het gebodene, betaald door de music department. Nick spreekt verbluffend goed Nederlands. Hij heeft in Enschede gestudeerd aan de Universiteit en aan het conservatorium. Dan is het tijd voor de 'masterclass', die om 19 uur gaat beginnen. Van de drie zangeressen heeft zich een ziek gemeld dus de twee overgebleven kandidaten krijgen de volle laag van onze positieve kritiek. Voor we het weten is het 20:40 uur en is het tijd om op te breken. We babbelen nog wat na en lopen onderwijl naar ons hotel terug. Kees Jan zijn barretje is open vanavond dus gaan we de meegebrachte fles soldaat maken op zijn balkon. Zoutjes erbij en het feest is compleet. En het is zo belangrijk: even met elkaar napraten, borrelen en lachen. Het was een fijn concert; jammer dat het gordijn dicht moest. Maar ja, je wilt niet de hele tijd tegen het kruis opkijken natuurlijk.
Slaap lekker en tot morgen 8:30. Gepakt!

Vandaag weer eens een lange dag in de auto. Onze ruggen zeggen ho maar we moeten toch nog wel zo'n slordige 480 mijlen afleggen naar Erie, PA. We maken niet dezelfde fout als een aantal dagen terug want we willen niet 's avonds om 11 uur aankomen.......dus, zoals gezegd om 8:30 gepakt en wel met de auto naar de dining room. Niet voor het eten maar voor de koffie die we vanuit de giftshop 'to-go' mee kunnen nemen. Het is op dit college goed toeven wat het aanbod betreft. Van eten dan hè! De complete rimram is hier verkrijgbaar, van fruit tot omeletjes any style. Natuurlijk ben ik weer zo hebberig dat ik alles in de verkeerde volgorde doe: eerst de raisin bran, waar ik meteen melk opgooi, terwijl mijn omelet nog besteld moet. Dan heb ik mijn ei maar zijn de cereals zompig van de melk geworden. Terwijl ik dan tenslotte op mijn toastjes sta te wachten is de omelet koud geworden en zijn de cereals helemaal niet meer te vreten. Gelukkig is de koffie beter. Ik heb vannacht niet goed geslapen dus laat ik KJ maar weer rijden, dan kan ik navigeren; is ook leuk. Als KJ met piepende banden wegrijdt uit de parkeerhaven en de berg opstuurt protesteer ik nog zwak "do not enter" maar niets weerhoudt hem, behalve als het verkeer te intens wordt; dan gaan we in de achteruit de hele parkeerplaats weer af. Wat een prachtige campus, zelden zoiets gezien! Ik ben sowieso dol op Virginia; het is bijna overal zo lieflijk en mooi. Daar we net onze koffie hebben genuttigd laten we de eerste twee Starbucksen liggen. Links of rechts dat weet ik niet meer. Maar dan vervolgens komt er helemaal nooit meer eentje, zodat we noodgedwongen doorkarren, door West-Virginia en dan uiteindelijk een urologische noodstop moeten maken bij een pompstation in Maryland. Verder gaat de reis door Pennsylvania. Vlak voor we de Penna Turnpike opdraaien roept M1 ineens: "Starbucks!!!!" KJ parkeert bij de buren, we klauteren door de denkbeeldige rotstuin en bestellen onze shots, aangevuld met pumpkinloaf en lemon pound cake. Als we om half vier bij Pittsburgh aankomen vinden we snel een Panera Bread zodat ook de late lunch is verzorgd. Wanneer ik heel hard een reclamebord voorlees van de overkant, is KJ zo van slag dat hij middenop de weghelft met tegenliggers stil blijft staan. Luid getoeter en de slappe lach en dan parkeert hij vervolgens vlak voor het verbaasde gezicht van een oud heertje die nou net ook toevallig dat ene parkeerhaventje in wilde. De lunch wordt gedeeltelijk aan een andere tafel gebruikt want als je én brood én soep bestelt heb je meer ruimte nodig. gelukkig is het daarna nog maar een kleine twee uur naar Erie want we hebben het wel gehad. Het hotel is goed maar ligt in een minder mooie buurt, eufemistisch gesteld. We spreken af op mijn kamer om de agenda's nu echt even af te stemmen anders schiet dat er steeds bij in. Daarna krijgt ieder nog een half uur en dan gaan we op zoek naar een restaurant. We rijden naar downtown en daar is helemaal niks, we doen de bayshore en daar is ook helemaal niks. Dus terug en uiteindelijk om de hoek van het nachtverblijf maar weer bij de Applebee's neergezakt. Het wordt een luidruchtig maal waar een Noorse eigenheimer aan de bar gezeten wil weten waar de meisjes zo opgewonden van raken. Het antwoord is: de plakkerige fajitas van Mariët en wat dat teweeg brengt bij KJ. Tot slot van deze lach-en-zing-dag (ja, zelfs in de auto!) gebruiken we nog vier mudslides en één chocolate meltdown (KJ). De baliebal in het hotel weet niks van tenniscourts dus moeten we dat morgen maar vragen. Ja, we gaan weer tennissen want skiën gaat niet lukken: het wordt 10º en men verwacht thundershowers. Jammer dan, normaal ligt hier 2 m 50 sneeuw........
Lezen en winkelen mag natuurlijk ook. Truste!

En nu weer een vrije dag........het is maar goed dat we deze tournee meer dan redelijk betaald worden per concert anders was het een pijnlijke gelegenheid aan het worden. Affijn, vrije dag dus. Beestenweer! Net als in Memphis, 13 º en alleen maar regen. KJ en ik brengen de meiden naar Borders, een coffeeshop met boeken. Of andersom, dat weet je bij ons nooit. Old Navy zit er naast, de hele mall er tegenover. Wij scheuren weer terug naar Zuck Road voor onze tennissessie, die weer gaat lukken vandaag. We spelen twee uur en ik moet zeggen......... het ging lekker. In ieder geval heeft KJ mij morgen alvast een moeilijke ochtend beloofd, want dan gaan we weer. Prachtige baan, leuke mevrouwen aan de receptie, alleen maar mevrouwen op de andere banen en ze doen speciaal voor mij nieuwe strings. Op mijn racket, weliswaar, en ik moet er ook voor betalen maar toch........Na twee uur gaan we maar weer es douchen en bellen met John over de taxpapers en dan gaan de mannen ook winkelen. Eerst koffie natuurlijk en dan lunchen bij Mr(s) Sub. Wanneer ze de ingepakte broden komt brengen moet ze even met de volle hand op de pakketjes. De warme was van mij. Ik wilde echt geen kleren meer gaan kopen maar alles paste meteen en was ook nog 75% afgeprijsd dus, ja, sorry, daar kun je het niet voor laten hangen, echt niet. $24.75 voor een colbert (± €16 !!!) kom daar es om in het Koninkrijk der Nederlanden. Om vier uur ben ik er helemaal klaar mee maar dan moeten we nog weer naar Borders en dan moeten we nog naar Old Navy en dan moeten we nog naar Dicks en dan hebben ze ineens weer Berne kleding, etc., ect., Onstuitbaar! In het hotel krijgen we drie kwartier om bij te komen en dan gaan we oversteken naar het Hibachi-steakhouse. Elsbeth meldt dat ze dit nog nooit heeft gedaan dus we zijn benieuwd. Nou, dat mager scharminkeltje kon er wel wat van; in de eerste plaats zijn stembanden vernaggelen maar daarna liet hij echt een virtuoze show zien, compleet met vierhoog bakjes rijst in zijn hoed en een soort garnalenkanon. Ik pluk er een uit de lucht om aan te geven dat het genoeg is geweest maar onstuitbaar is het woord van deze dag. Het eten was weergaloos lekker, dat moet ook gezegd. Onstuitbare M wil nog bowlen dus gaan we bowlen maar er zijn geen banen dus gaan we naar de WalMart maar die is te ver en dan is het bijna tijd om alsnog te gaan bowlen en..........ik haak af want ik heb mijn rust nodig om te herstellen en bovendien wil ik morgen nu eindelijk weer eens een beetje lekker zingen. De anderen rollen in de voiture verder. Waarheen weet ik niet, bowling of WalMart, wie zal het zeggen. Wellicht hoort u dat morgen nog.
Gegroet vanuit Erie.

Na weer eens een te korte nacht in de lobby de taxpapers opgehaald en getekend. We, the men, gaan tennissen om 10:30 uur maar gaan al om 10 uur weg omdat de meisjes nog naar WalMart willen. En die is ver weg. Om ze nog wat winkeltijd te gunnen schiet KJ erg op. Wij mogen dankzij dit schema nog bijna een half uur naar zwoegende vrouwen kijken op de zes banen van de Westwood Raquet Club. KJ heeft nu meer grip en de strijd is nu gelijkopgaand. Ik blijf kalm, net als gister en dat werkt goed, alleen het laatste kwartier is absoluut voor vriend bas. Tegen de tijd dat we ons beginnen te schamen voor de langzamerhand doordringende zweetgeur, worden we opgehaald door de winkeldames. Of we maar mee willen rijden naar de koffie......met blote benen door de kou (en nog steeds bezweet!) doen we een bakkie bij Borders. Dan snel terug, snel douchen en een mislukte belpoging met thuis en dan gaan KJ en ik nog even naar de mall. Hij voor een jasje bij JCP en ik omdat ik even moet kijken bij de winkel met werkkleding; M2 heeft daar het merk BERNE gespot! In die bewuste winkel sta ik te fotograferen met mijn mobieltje; dat is verdacht dus wordt ik aangesproken door het personeel. Als ik dan kenbaar maak dat ik het leuk vindt omdat ik zo net zo heet als die jacks, verschijnt er een grijns en knippen ze een tag van een van de artikelen. Souvenir. Ik kijk of er sweatshirts zijn in de maat van de zoons, maar helaas, allemaal te kort, vrees ik. Dan maar naar JCP, KJ helpen zoeken maar ook daar is alles te kort. We scoren nog een chineesje, erg lekker, behalve de groene thee uit het flesje: veel teveel suiker! Bah!! Terug op de kamer hebben we nog even tijd om te chillen, muziek te luisteren, etc. Om 17:10 uur heb ik eindelijk contact met thuis maar dan moet ik alweer bijna weg naar het concert. Dat is een half uurtje rijden vanaf Erie. De zaal is gauw gevonden; Bruce is heel ervaren en bekwaam en zorgt achter de schermen dat alles op rolletjes loopt. Hij had in de gaten dat ik af en toe moest hoesten en legt dan zonder iets te zeggen in de pauze snoepjes neer op de tafel in de coulissen. Klasse, toch? Cole auditorium is een mooie zaal. In de zaal klinkt het uitstekend maar wij krijgen bitter weinig terug en dan wordt het hard werken. We maken er geloof ik best een behoorlijk concert van maar het gaat niet vanzelf, mede omdat de beloofde 300 tot 600 man niet komt opdagen. Bij lange na niet zelfs. Na afloop toch CD's signeren en uit de reacties blijkt dat men het heel mooi heeft gevonden. Wij hebben vooral een glaasje wijn en wat eten nodig en gaan fluks richting Erie. Er is niemand op de snelweg! Het waait keihard en er wordt sneeuw verwacht; misschien was dat een reden voor de vrij lege zaal? Hoe het ook zij, de stofzuiger in Applebee's moet even aan de kant, het barpersoneel slaakt een diepe zucht maar men moet ons toch nog even iets te eten brengen. De wijn is heerlijk maar mijn garnalen-en-spinazie-salade heeft in de dressing ook weer veel teveel suiker! Bah!! Morgen vertrekken we om 10:30 richting Fort Wayne, IN. Slaap lekker allemaal.

Vanochtend vroeg maar even het verslag gemaakt i.p.v. gisteravond. Ik had het al af maar op een of andere wijze verdween mijn tekst in de kosmos zonder door u of enig ander menselijk wezen te zijn waargenomen. Aangezien ik ook altijd het verslag, al dan niet aangepast, op mijn eigen website zet en ik ook nog vandaag het intieme dagboek mag vullen met onze wederwaardigheden, werk ik in totaal op deze donderdag dus 5 verslagen af........... We vertrekken iets eerder dan gepland want M1 moet nog dringend iets halen voor haar hubbie. Wij drinken ondertussen koffie en grabbelen nog gauw even wat DVD's, CD's en boeken bij elkaar. Wie weet hoe lang het duurt voor we weer een winkel tegenkomen, nietwaar? Het is eindelijik een beetje winter geworden zodat ik mijn ijsbeermuts met hoorntjes tenminste niet voor niks heb meegenomen. Rond het middaguur drinken we een Starbucksje in downtown Cleveland en gaan dan verder, richting Fort Wayne, Indiana. Onderweg zien we wilde rivieren en verdronken land. Als er langs de snelweg geen goed voedsel te verkrijgen is gaan we maar lunchen (om 15 uur of daaromtrent) in Toledo. De Olive Garden is gauw gevonden. Hierna rijden we verder, onderwijl luisterend naar de CD met P.D.Q. Bach, bij tijd en wijle erg grappig! Het stukje binnendoor is wel korter maar zeker niet sneller, ondanks het totaal ontbreken van koetsjes. Vervolgens, in Fort Wayne worden we een omweg in geflitst en geschreeuwd door police men omdat het water van de rivier onacceptabel hoog staat. Dan zijn we aangekomen bij het Hilton hotel. Jazeker, wij slapen hier vannacht. en morgennacht ook! Bij inchecken rept niemand over dat er maar een nacht betaald wordt door de organisatoren van het concert, dus wie zijn wij om dat aanhangig te maken. De koffers worden uit de auto gesleurd en later naar onze kamers gebracht. Na een ruim uur acclimatiseren op de kamer gaan we samen barrelen. Gezellig, alleen staan er te weinig luie stoelen met barcode zodat er een weer neer moet kijken op de rest. Niets menselijks is ons vreemd. Dan lekker eten bij Cut'z, wat beter smaakt dan het in eerste instantie klinkt. Het lijkt of je niet zoveel eet, maar wanneer je de gepeperde rekening ziet hebben we toch wel een behoorlijk maal op, hoor! We vertrekken zonder toetje of koffie naar onze respectievelijke kamers om daar in de luxe kussens te gaan dromen. Van het ontbijt of zo.......

Na een heerlijke lange nacht kun je de dag positief beginnen. Het ontbijt besluit ik karig te houden, ook al omdat ik de laatste dagen steeds niet mijn bord kan leegeten. Langzaam druppelt iedereen een beetje binnen en uiteindelijk zitten we allemaal weer aan tafel op M1 na. We willen nog wel even naar een Barnes & Noble omdat we koffie moeten hebben en een enkeling nog een kleinigheid voor thuis of hem/haarzelf. Samen naar de Mall, ja gezellig. Wat een stel kooptijgers bij elkaar, niet te geloven! Even een Starbucks en dan stuift iedereen weer een kant op. Om 12:45 uur japans gegeten op de food court en om half twee weer verzamelen omdat er ook nog gewinkeld moet bij de WalMart (!). Men krijgt tot half drie en dan rijden we naar huis. Ik bel op de kamer met Joanne, onze manager in de USA en doe dat langer dan drie kwartier. Het is een fantastisch mens, ik heb erg veel aan haar en ze praat me uit de dip waar ik in dreigde te belanden. Direct na het telefoongesprek val ik in een diepe slaap en word gelukkig nog op tijd wakker zodat we om kwart voor zes kunnen vertrekken naar de First Presbyterian Church, de concertzaal voor vanavond op loopafstand. Chris Nelson, organist en organisator komt ons al tegemoet als wij met concertkleding onder de arm foto's lopen te maken van de kerk. Hij is heel blij dat we er zijn en wij ook. Wat een prachtige akoestiek! Alles klinkt als vanzelf en het lijkt een ideale ruimte om eens een CD op te nemen. Eindelijk lijkt het dan weer eens te gaan lukken wat mij betreft: niet alleen maar overleven maar ook een beetje meer kunnen geven. Vooral onze muziek kunnen we kwijt. De zaal is redelijk gevuld en de sfeer zit er direct goed in. Het gaat goed, we kunnen voor elkaar ook weer wat energie genereren en inspireren elkaar daardoor ook duidelijk. Ook na de pauze liep het uitstekend, op dat gesmijt met bladmuziek van M1 na. Farewell was weer enorm spannend en prachtig gezongen. De mensen vinden het erg mooi en blijven klappen zodat we niet onder een hollands volksliedje uit kunnen. Ook dat wordt zeer gewaardeerd. Chris wil ons graag terug hebben en vroeg wanneer we weer in de buurt waren. Kijk, zo moet het! Wij willen hier trouwens ook wel graag weer terug want het zingt hier werkelijk groots! Dan hebben we honger en gaan we naar een pizzabakker die gedwee de wagenwielen in de oven stopt. Het smaakt heerlijk. We houden ons in qua drank en zijn ± 23:00 uur weer op de kamer. Morgen ontbijt (of alleen koffie) op de hoek om 9:30. Voor die tijd moeten de koffers gepakt zijn dus ik draai er voor vanavond een punt aan. Zingen kan zo fijn zijn, dat kun je je nauwelijks voorstellen. Slaap goed!

Vandaag de laatste redelijk lange rit van Fort Wayne, Indiana, door Illinois naar St.Charles, Missouri. 385 mijlen voor de boeg maar allemaal snelweg, dus KJ krijgt wel iets van die zes en een half uur af. Eerst maar es die koffers dicht proberen te zitten. Dat valt warempel niet mee met al die nieuwigheden. En dan te bedenken dat er nog ± 90 CD's en 10 DVD's mee terug moeten. Ik denk dat we die beter op het vliegveld kunnen gaan uitdelen want hoe dat er allemaal in moet mag Joost weten. Als het eindelijk is gelukt om alle sloten dicht te krijgen ga ik welgemoed op weg om op de hoek te gaan ontbijten met een lekker bakkie pleur erbij. Ja, dat had je gedacht: closed on saturday. Wel verd.....dan maar terug naar het Hilton waar M1 aan welgeteld 1 toastje zit te muizen. Mijn mededeling vrolijkt haar niet op. We sms-en de andere drie dat ze inpandig moeten blijven en we zetten nog wat fruitshakes en fruitbowls weg voor we vertrekken naar eerst maar eens een Starbucks. M1 is gauw nog even naar buiten gerend en heeft in de aanpalende winkel eindelijk haar wens in vervulling zien gaan. Nu is ze wel vrolijk! We rijden naar de I-69 en dan via Indianapolis naar de I-70 west richting St. Louis. Op de grens van Indiana en Illinois ligt Terre Haute. Dat wordt onze lunchplaats. We rijden bewust de Olive Garden voorbij en vinden dan na enige omzwervingen de Grand Traverse Pie Company (bakery en café). Ik denk dat ze net open zijn en een beetje Panera Bread pogen na te doen, hetgeen jammerlijk mislukt. Het gaat op z'n elf en dertigst en er is geen lijn te ontdekken in het afhandelen van de bestellingen. Ik krijg slagroom op mijn latte terwijl ik expliciet zonder had gevraagd. De drufbie mag het overnieuw doen. Voor straf maakt ie hem zo heet dat ik bij de eerste slok mijn tong frituur. Elsbeth heeft een heerlijke steak salad besteld maar ze krijgt een soort van gemarineerde varkensoren. Afval, niet te eten! Ze gaat klagen bij de chef en suggereert ze een andere slager ofwel een andere menukaart. Let op, dit wordt een trend!
We racen verder door dit saaie landschap. Gelukkig wordt ons gezichtsveld verfraaid met prachtige wolkenformaties zodat we ons daar maar verder op concentreren. De meisjes kijken DVD, luisteren naar het concert van gister (mooi!) en vallen daarna in slaap. We komen om 4:15 uur aan in downtown St. Charles. Men had al aangekondigd dat dit historic zou zijn, maar zo leuk had ik het toch niet verwacht. Een beetje europees, Georgetown-achtig doet het aan. Heel gezellig dus. Het hotel ziet er goed uit al is het personeel een beetje knorrig. Nauwelijks op de kamer gaan M2 en ik er alweer op uit om in St. Louis nog even de allerlaatste hoogstnoodzakelijke aanschafsels te doen in een giga-mall. Nog een koffie en dan terug naar St.Charles. Nauwelijks op de kamer en dan gaan KJ en ik een paar mijl verderop tennissen op een werkelijk heerlijke baan. Lekker donkerblauw, dan zien deze blinde mollen alles goed. We slaan er lekker op los, 1 bal gaat zelfs doormidden maar er liggen genoeg gloednieuwe jongens achter het gordijn. Heerlijk gespeeld, allebei! Dan willen we ongewassen en wel ergens gaan eten en tja, je bent een ensemble of niet, we komen boven en treffen onze drie vrouwelijke companen aan. Ze klagen (alweer) over het eten, met name over de pasta en ook is de wijn veel te duur. KJ en ik eten echter met smaak maar ik spreek nog wel de waitress aan over de superkleine glaasjes wijn die wel $7 per druppel kosten: quite ridiculous noem ik het en dat kunnen ze in de toekomst maar beter veranderen. Dat doen ze natuurlijk niet maar het voelt wel goed om het eens even te zeggen, al is het tegen de verkeerde. We kijken nog even met z'n vijven rond in downtown om iets te organiseren voor morgenavond maar dat lukt vooralsnog niet helemaal. Zien we morgen wel weer. Gauw terug naar het hotel, tijd afspreken voor morgen en dan gauw onder de douche voor ik het verslag ga schrijven. Daar heeft u recht op, beste lezer. Ik wens u en ons een goede nacht. Tot morgen.

En vandaag ons laatste concert. Wat gaat het dan ineens weer snel! Zo zit je nog in Memphis en dan ineens is het einde van de tournee daar. We willen allemaal graag naar huis maar eerst moet dit varkentje nog gewassen. Het is prachtig weer buiten dus de ideetjes voor een lekkere wandeling in de zon naar Main Street zijn tijdens het ontbijt snel geboren. Ik waarschuwde nog voor de voorspelde kou maar werd zelf ook verrast. Stralend strakblauwe lucht maar een ijskoude wind zodat de oren van de kop vroren. -7ºC maar liefst. Een graad of 20 kouder dan gister! KJ had ge-smst dat ie in Picasso's zat, de enige coffeeshop in town die open was. Op het uithangbord staat nog een extra tekst: the art of making coffee. Behalve dat de koffie weergaloos lekker was ziet u een staaltje hiervan op de foto hierboven.
Na verloop van tijd komen ook M1 en E om een boost te halen. We lopen terug naar het hotel en spreken af om 13 uur, zodat we ruim de tijd hebben om te repeteren in de kerk. De ontvangst is allerhartelijkst, zo hartelijk dat bijna de repetitietijd in gevaar komt. Een eerste blik in de kerkzaal leert ons dat er wel erg veel vloerbedekking ligt maar de akoestiek blijkt wonder boven wonder uitstekend! Na de repetitie ga ik nog met een gangetje van 15 mijl per uur (grrrrrr!) terug naar het hotel omdat ik het toontjesgeefapparaat - kortweg: Korg - vergeten ben. Er is nog tijd genoeg om thee te drinken en een koekje te happen, want lunchen schiet er vandaag helemaal bij in. Dan doen we de eerste helft voor een overwegend grijs gevulde zaal. Men hangt aan de lippen en er wordt erg bewogen gemusiceerd. Heel mooi. In de pauze ontpopt M1 zich als een meesterverkoopster, compleet met superaanbiedingen die niet geweigerd kunnen worden, aldus het diner inclusief wijn voor vanavond veilig stellend. De tweede helft begint onrustig. Niet wij zijn het echter, maar het publiek, of althans een deel daarvan. Ze luisteren drie moppies en vragen dan beleefd of de buurvrouw even op wil staan want ze moeten ab-so-luut weg. Pet op en hop, daar gaan ze. En dan die mevrouw die zes keer heen en weer door de glazen deur blijft gaan. Uiteindelijk hebben we ze toch stil en gaan wij gewoon door waar we voor de pauze mee bezig waren. Goed en mooi musiceren. We mogen niet weg zonder een toegift en dan worden we verwacht op de receptie downstairs, waar we de complimenten in ontvangst nemen van iemand die ze normaal niet geeft, waar we iemand troffen die 20 (!) jaar geleden ons reeds had gehoord in Kirksville, waar we de rest van de CD's trachten te verkopen en waar we dezelfde verhalen van dezelfde mensen nogmaals moeten aanhoren. Dat klinkt erger dan het was want men was o zo blij dat het eindelijk gelukt was om ons hier te krijgen. Het einde van de receptie had een beetje het bekende lekke-band-gevoel maar toch willen we hier wel graag terugkomen. We kleden ons om op de kamers en verzamelen weer om half zeven om ons CD-geld te verbrassen bij het laatste avondmaal waar de wijn en champagne rijkelijk vloeien en waar we echt overheerlijk hebben gegeten. Een mooie afsluiting van een een goede tournee; zelfs met de hobbels die we moesten nemen hebben we weer meer mensen aan ons gebonden. Ik dank ieder hartelijk voor de aandacht. Nu moet ik echt gaan slapen want morgennacht gaat voorbij in het vliegtuig en da's drie keer niks wat betreft nachtrust. Dus, slaap lekker en morgen komen we weer naar huis!