zaterdag 30 januari - reisdag

Vanmorgen vroeg bleek al een flinke laag sneeuw op de auto te liggen; dat wordt kruipend naar Schiphol. Gelukkig was ook mijn reismaatje Marjon iets te laat door de plotselinge sneeuwval dus ik voelde me niet al te schuldig. Met opgestreken zeilen en haar op de tanden zetten we koers naar een blauwe dame die ons zal vertellen dat we maar één gratis koffer mee mogen. Wij hebben echter zwart op wit toestemming voor twee. Ha! Niets van dit al:
zeer vriendelijk en vlot door de douane en ik zie kans om zelfs twee bakken koffie verkeerd naar binnen te werken; als dat niet verkeerd is ........ Aan de gate duurt het lang en eenmaal in het vliegtuig blijkt dat we niet weg mogen. Het duurt erg lang maar tenslotte worden we dan bespoten door ont-ijs-machines en gaan we op weg naar Newark. We zitten vastgeklemd tussen Denen, slapende Amerikanen en giechelende blonde dames. Er komt geen eind aan........ Lange rijen in Newark maar uiteindelijk zijn we binnen het uur door immigration. Autohuur duurt iets langer maar hij rijdt lekker, hoor. Het hotel ligt in een gribusbuurt maar heeft ruime kamers. M1 en ik tuffen op ‘t gemak naar NYC en sightsee-en langs Times Square en Empire State Building. M2 en E opgepikt uit hun hotel en dan gaan we eten. Een aanbieding, die echter niet blijkt te gelden op zaterdagavond. Aangezien er voorgerechten op de kaart staan van $105,- besluiten we om onze jassen weer aan te trekken. Snel een ander resto met lekker eten, goeie wijn, etc. We proberen ze nog te tillen voor $20,- maar dat lukt niet. Enfin, om 20:15 uur weer op de kamer, gevloerd maar met goede zin in de start van de tournee. Eigenlijk begint ie morgen pas, als we d’r allemaal zijn.........

zondag 31 januari - Lakeville, CT

En zoals aangekondigd begint de tour echt vandaag. Wij, snurkend op onze ruime kamers, KJ in het kleine vliegtuig. Hij is lekker op tijd, dus wij zorgen dat de auto klaar staat wanneer KJ, begeleid vanaf baggage claim door M2, met zijn koffer aankomt. Mariëtte heeft in Amsterdam magnetische borden laten maken die spectaculair (voor ons, tenminste) de wereld in spetteren (zie foto). De navigatie - vanaf nu ‘Kees’ genoemd - geeft aan dat we lekker vlot ter plaatse zullen zijn, dus nog even in het hotel. Ja jammer, opstoppingen, echt New York, al verzinnen we een omweg, overal staat het vast.......Gelukkig rijden we over prachtige Parkways, recht naar het noorden. Geleidelijk wordt het kouder en verschijnt wat sneeuw in de bossen. Nu hebben we toch niet zo veel tijd meer over; we besluiten niettemin naar het hotel te gaan; Elsbeth is heel verbaasd over hoe snel KJ en ik ons kunnen omkleden en dan gaan we naar de Hotchkiss School. We moeten op de campus eenmaal de weg vragen en zoeken en vinden de splinternieuwe concertzaal. Heldere akoestiek maar niet echt gemakkelijk. We repeteren niet veel want na 10 minuten gaan de stemmen het al begeven...... Een enthousiaste presenter heet ons welkom en vindt onze klankrepetitie al amazing ‘amazing’. Ach we doen ons best, nietwaar.
Er is gelukkig genoeg water voor ons, waar we ook tijdens het concert dankbaar gebruik van maken. We tekenen de posters met onze koppen, die ‘for ever’ in de gang gehangen zullen worden, ingelijst en wel. Helemaal gerust zijn we niet op de goede afloop, vanwege de omstandigheden: KJ zó uit het vliegtuig, de rest in gradaties van erg verkouden, jetlag, etc. Wanneer we het podium oplopen blijkt de zaal vol te zitten met zeer gemengd publiek, qua leeftijd. Direct na het eerste nummer krijgen we bewonderend applaus. Het gaat erin als koek en we worden zelf ook enthousiast. Als BiBaBo dan ook nog geweldig leuk wordt gevonden gaan we helemaal los. Na de laatste “boe” staat iedereen op en klapt zich de handen warm. Voor ons is het broodnodig
Na de pauze beginnen we met Barber. Mooi, natuurlijk maar ik voel met rasse schreden mijn stem verdwijnen! De anderen doen een stapje extra en trekken me door het concert. Het voelt of de huig dubbelgevouwen achterin ligt en zelfs water drinken en slikken helpt niet meer. Hoe betrekkelijk dat alles dan ook weer is blijkt uit de reactie van het publiek. Men heeft genoten en wil (uiteraard) de partituur van BiBaBo inzien. En dat is toch echt een Nederlandse compositie...........
CD’s en programma’s signeren en dan snel naar het hotel want er is nog roomservice beschikbaar en op een aardbei kun je niet leven. Helaas, het is zondag, het is te stil, het is een ‘dry county’, wat dan ook, in ieder geval is er geen roomservice. Er is wel een Italiaan die brengt. Een soort omgekeerde afhaal-chinees, zeg maar. We bestellen voor elk wat wils, helaas zonder wijn maar ook dat schijnt te wennen.We moeten er redelijk lang op wachten en werken alles binnen tien minuten of daaromtrent weg.

Is het toch nog goed gekomen.

En , Marleene, groeten terug!

maandag 1 februari - Lakeville, CT

En vandaag dus een masterclass, die vanwege allerlei andere lessen van de koorzangers vroeg gepland werd, rond 9:30 uur. In het begin was men redelijk nerveus maar toen men doorhad dat we eigenlijk best wel meevielen werd het leuk. We hebben gewerkt aan concentratie (hoe begin je eigenlijk) en frasering en wat dat fysiek met je doet. Het was te snel voorbij en daarna mocht ik een reporter van antwoorden voorzien in het kantoor van de Chef Muzikale Zaken. Daarna een uitgebreide rond-leiding over de campus met de bijbehorende tekst. We leren dat het hier om een van de rijkste high schools in de VS gaat. De baas van AIG deed zijn kinderen hier op school, de baas van M&M’s studeerde hier, de producers van de Harry Potter films komen hier vandaan, etc, etc. Vroeger was het alleen een school voor de allerrijksten van het land, nu studeert ongeveer de helft van de studenten op een beurs die ze hebben gekregen vanwege hun specifieke kwaliteiten. De studenten komen van over de hele wereld en het niveau van de bollebozen is zeer hoog. Het is onvoorstelbaar om te zien hoe well-equipped Hotchkiss is, Er is bijvoorbeeld een compleet wedstrijdzwembad. Een aantal zwemmers van de school zijn opgenomen in het USA Olympic team....... Verder is er een compleet icehockey stadion; alles wat je je als student maar kunt wensen. Het is er, zeker naar Amerikaanse begrippen, zeer vooruitstrevend en liberal. In Nederland zou dat een contradictie zijn maar hier kan het. Daarna heerlijk geluncht in het restaurant van de campus, een geweldige saladbar (vooral de spinach hummus met knoflook!!!!!!!) , juicy hamburgers en lekkere soep. Aan de desserts ben ik niet begonnen, vooral niet toen we te horen kregen dat KJ en ik al om 14 uur werden geacht ons te melden bij de hoofdingang, waar we worden opgewacht door het veiligheidshoofd, die ons naar de indoor tenniscourts zal begeleiden. Jazeker, na een half jaar blessureleed mag ik weer briesend de baan op met KJ, heerlijk, al lijk ik wel een beetje op een robot met die mega brace om mijn elleboog. Na verloop van tijd wordt het wat soepeler qua slagen alleen neemt de energie navenant af zodat we er de facto niet veel mee opschieten. Het zal de jetlag nog wel zijn. Kapot naar de kamer en rusten tot 18:15, dan gaan we uit eten in The Boathouse. Eerst had ik daar nog een romantisch idee van, houten vlonder aan het water, misschien zelfs deels water binnen maar het ging hier slechts om modellen van schuitjes en twee omgekeerde kano’s aan het plafond. Het eten was goed; de kip uit het Jura. Niet qua leeftijd maar wel qua afmeting. Lekker glaasje wijn erbij (!), sproedelwater, KJ een New York-style-cheesecake toe; de rest een espresso/cappuccino. Om 20:45 uur weer terug op de kamer want morgen alreeds om 7:30 uur weg naar Albany voor de vlucht naar..........dat zien we morgen wel weer, nietwaar. Een hele goede nacht gewenst. Tot morgen!

dinsdag 2 februari - reisdag

Tja, vroeg op dus, want er is een plane to catch. We moeten eerst nog ruim anderhalf uur rijden door de schone wouden van Connecticut en Massachusets voordat we in Albany onze VW in-leveren en gaan proberen onszelf mét bagage naar Chicago te krijgen. Het is er erg rustig en de mensen van United zijn bijzonder behulpzaam. Eigenlijk hadden we $130,- voor de koffers moeten betalen maar doordat de baas vroeg of we toevallig binnen 30 dagen een internationale vlucht moesten doen, dan kon hij die kosten wel omzeilen. Waarvoor onze onuitsprekelijke dank. Daarna rustig door de security met geanimeerde gesprekken met de dames bewakers. Heel ontspannen allemaal. Koffie bij Starbucks; KJ moet nog even wachten want hij heeft zijn mes in de jaszak laten zitten. Hij mag teruggaan naar de incheckbalie en daar zijn ze zo vriendelijk het mes in de koffer van de bas te doen. Klasse!
De heren worden door het personeel van de luchthaven en de koffie respectievelijk ‘pumpkin’ en ‘sweetheart’ genoemd, waarbij zij aangetekend dat KJ de pompoen voor zijn rekening neemt en ik het zoete hart. Klein sigaartje dat iets te laat vertrekt. De auto is ditmaal iets groter maar maakt ook meer lawaai en is wiebeliger. Wel komen onze magnetische borden beter uit op het metallic groen...... Dan gaan we naar de Woodfield Mall, Chicago’s grootste shoppingcenter om kadowen te scoren voor de familie. Het wordt een koopjesjacht met gedeeltelijk succes en eindigt weer bij Starbucks. Om half zes gaan we op weg naar Michigan, zo’n slordige drie en een half uur rijden. Inmiddels is de spits aardig op gang gekomen en kruipen we richting downtown. We stoppen alleen nog bij een tankstation om water te kopen en te.....helaas, geen openbaar toilet...... Dan maar knijpen want wel water drinken en er niks uitlaten dat kan niet lang goed gaan. Onderweg wordt het weer slechter maar we karren lekker door en om 21:30 uur zijn we in Allendale. Nieuw hotel met daartegenover een pub/restaurant waar wij lekker eten en aan de andere kant van het glas hartverscheurend vals wordt gekrijst in de karaoke-bar. We storten in, M2 probeert een grijpmachine en reageert haar gebrek aan succes af met sneeuwballen richting de beide heren. Wij gooien terug, E en M1 doen ook mee. Lachen wel en niemand geraakt of gewond.

Tot morgen. Slaap lekker.

woensdag 3 februari - Allendale, MI

Gebeier van kerkklokken verbrak ruw mijn derde slaapperiode van de afgelopen nacht. Ik had even nodig om me te realiseren dat het mijn iPhone was...... Voor het ontbijt eerst nog even de mail checken en kijken of alles goed is gegaan met deze site. Mail, mail en nog eens mail. Je kunt het niet allemaal blind weggooien want af en toe zit er iets belangrijks tussen. Of alleen maar belangrijk; da’s ook lastig want dan ben je tijden bezig om die post te beantwoorden. Eindelijk kan ik dan verheugd op weg naar beneden. Zoet sap, smelly bagels met de geur van te-lang-dezelfde-onderbroek en koffie waar ik niet eens aan begin. Dat drink je alleen maar wanneer je een klisma wilt vermijden, zal ik maar zeggen. KJ leest zijn verslag voor en dan hebben we nog een uur om de koffers te pakken. Pablo zal ons ophalen en voorrijden naar het Cook-DeWitt Center want dat schijnt moeilijk vindbaar. Kees Jan ziet dat hij de hele nacht op de handicapped parking heeft gestaan maar de rolstoelen zijn vannacht gelukkig geheel in de sneeuw blijven steken dus die plek was toch vrij. Het kleine concertzaaltje is -althans voor ons- een enorme verbetering vergeleken bij de vier (!) voorgaande malen dat we hier gezongen hebben. Kristalheldere, makkelijke akoestiek. Alles klinkt direct goed, we horen elkaar prima en dat geeft bij voorbaat al een hoop positieve spanning. Het is zo ontspannen dat we bijna meer lachen dan repeteren, vooral als Elsbeth in plaats van bibede ineens ‘wiebele’ zegt en ‘waaaahoe’ waar ‘ding’ had volstaan. De koren voor de masterclass staan al uitgebreid in te zingen en wij doen kalm aan. Oplopend zien we een volle zaal die ons ontvangt met een daverend applaus. Vanaf het begin stomen we gelijk op naar een hoog niveau, alleen mijn praatjes scheppen meer verwarring dan duidelijkheid, tenminste, voor mezelf. Na de madrigalen volgt Barber; ik geloof niet dat we die ooit mooier hebben gezongen; kippenvel waar de kip maar vel heeft. Na BiBaBo blijft het publiek klappen. We rennen naar de kleedruimte, scheuren de klamme lappen van het lijf en trekken iets casueels aan, ondertussen een sandwich van Subway, een zakje chips en een macadamia nut-cookie naar binnen werkend. Strak schema, 10 minuten kleed/eet en dan masterclass: drie koren, elk twee stukken, allen binnen 50 minuten en dan moet je ook nog iets zinnigs zeggen. Gelukkig is (bijna) iedereen zeer tevreden na afloop. Het niveau van de zang is behoorlijk hoog. De meeste groepen (en dirigeuses) zijn van goede wil en maken iets van de noodgedwongen korte opmerkingen. Een zinvolle masterclass ditmaal. Dan is het tijd om te gaan nadat ook Ellen heeft gezegd dat ze ons probeert terug te lokken naar Allendale. We gaan op weg naar St.Mary-of-the-Woods in Indiana. Na 10 minuten op de snelweg val ik in slaap maar door VI alert word ik wekker gehouden met de feitelijkheden van de voetbalwedstrijden thuis. Om de dufheid te verdrijven (koffie-verslaafd?) en bij gebrek aan Starbucks rijden we door tot de Panera Bread die we gister al hadden gespot. Heerlijke koffie: het duurde even maar dan heb je ook wat. Na nog 235 mijl en een tankstop later zijn we in de buurt van St. Mary. In de buurt want het mens blijkt haast onvindbaar. Toch komen we ter plekke en worden in onze ouwe celletjes met gedeelde badkamers gedumpt.
Zo te zien zijn hier alleen maar vrouwen. Valt het toch nog allemaal mee. We besluiten ‘uit’ te gaan eten. Eerste poging dichtbij maar dat wordt niks....niet gezellig. We rijden door naar de Bierstube maar daar heeft men kennelijk “keine Lust” of “keinen Bock drauf” want de tent is dicht en blijft dicht. Gelukkig was dichtbij een Applebee’s, zoals vaker een redder in de nood. Je kunt er wijn drinken, ze zijn laat open en het eten is er altijd lekker. Het is toch een lange dag geweest met een concert, een masterclass en een lange rit dus het is mooi geweest voor vandaag. Ciao!

donderdag 4 februari - St.Mary-of-the-Woods, IN

De hele nacht doorgeslapen op deze zeer stille campus. Kees Jan vindt dat we gebruik moeten maken van de voedsel-bonnen die ons ten deel zijn geworden. Alle maaltijden kunnen ter plekke worden genuttigd. Welgemoed trekken we richting ontbijtzaal om half negen. Vreemde geuren waaien ons al tegemoet en voordat we zelf een blik hebben kunnen werpen op de eetbare waar, roepen de dames ons reeds toe dat het geen goed idee was om hier te eten. De bagels zijn in sommige zakjes beschimmeld en de bakjes met cream cheese en jam zien er niet aantrekkelijk uit. De koffie laat ik wederom aan mij voorbij gaan. Als vervanging neem ik nu een heleboel raisin bran, dat smaakt altijd en kan niet bederven. We gaan na deze culinaire survival direct naar Wal*Mart Supercenter want er moet geconsumeerd worden! We hebben allemaal een eigen kar en gaan ieder onze eigen koopjesjacht beginnen. Op de terugweg checken we even of Starbucks nog lekkere koffie heeft en ook nog Christmas CD’s. Dan naar de ‘tennisbubble’ een grote opblaasbel waarin liefst zes tenniscourts liggen. We slagen erin een baan te reserveren voor 14:00 uur en gaan dan terug om ons te verkleden. De dames worden in het volgende winkelcentrum gedumpt tot 15:00 uur of daaromtrent. Heerlijk getennist en als de dames ook tevreden blijken kunnen we thuis nog even rusten tot tien voor half zes, wanneer Jeff ons komt halen. We lopen naar de kerk en het lijkt erop dat de weg van de kleedkamer naar de sanctuary langer is dan de weg van onderkomen naar de kerk.......het is een mooie akoestiek. Nadeel is dat de mensen erg ver weg zitten en dat is niet goed voor het contact. Gelukkig maakt dat voor de eerste helft niet veel uit want die gaat in enen, zonder hinderlijk applaus tussendoor. Er zijn veel mooie momenten maar de diverse stemmen hebben nog last van kouwtjes, slijm, kriebels, etc. Na de pauze (ja, twee keer dat hele stuk gelopen!) Finzi en dat is eigenlijk altijd fijn om te zingen. Ook de volksliedbewer-kingen van Vaughan Williams gaan er grif in. Heel veel oude dametjes in het publiek en ze zijn ons zeer dankbaar. Ook een meneer laat ons weten dat we zijn leven veranderd hebben dankzij dit concert. Hij was zichtbaar aangedaan. Wat onze eigen sores ook mogen inhouden, hier doen we het voor: mensen raken door slechts te genieten van de muziek die we mogen zingen. Wat een fantastisch vak hebben we toch. Na afloop worden we uitgenodigd naar de Applebee’s te komen alwaar ons een diner wordt aangeboden. Nemen we aan, natuurlijk. Helaas rijden we eerst 20 minuten de verkeerde kant op om tenslotte bij de andere Applebee’s terecht te komen. Daar zijn onze gastheren niet maar gelukkig worden we herkend van de posters en wordt vlug duidelijk dat we bij de ander Applebee’s moeten zijn. 40 minuten te laat komen we daar aan en niemand heeft nog eten besteld. Wat een beleefde mensen, geweldig! De choirmaster, een componist, Jeff en twee studentes zijn ook uitgenodigd om het gezelschap wat bonter te maken. We eten en keuvelen aangenaam maar hebben wel het gevoel van na een receptie: de mondhoeken en wangetjes moeten weer helemaal naar beneden gemasseerd worden, zo hebben we zitten glimmen. Bijzonder aardige mensen en bijzonder genereus, dat moet gezegd. Morgen doen we weer kalm aan, gaan dan ergens onders ontbijten en hoeven maar kort te reizen. Voor nu, slaap lekker.

vrijdag 5 februari - Belleville, IL

Vandaag de enerverende rit van St. Mary-of-the-Woods (Terre Haute, IN) naar Belleville (St. Louis), IL. Het begint al met een vieze regenbui die in hagelachtige substantie overgaat nog voor wij de koffers in de bak hebben geplaatst. We rijden langzaam, een beetje blind eigenlijk, want Kees wil niet aan de satelliet. De route voert ons naar Cracker Barrel waar hoognodig eens normaal ontbeten moet worden. De ontvangst is allerhartelijkst, de eitjes heerlijk, het pin-spelletje verslavend. Na het ontbijt nog even lachen met de imiterende kaketoe in de winkel en dan rijden. We zien meteen een Starbucks die even als drive-thru wordt genomen. De meer dan hilarische bestel-scene aan het loket dat na ieder woord of halve zin van KJ weer dichtklapt is onbetaalbaar. M2 neemt het op met de video en het is allemaal erg grappig tot ik vanillepoeder ook in mijn café latte proef. Gatver, wat onsmakelijk. Natuurlijk word ik daar direct boos over maar Marjon geeft haar cappuccino aan mij en laat weten dat alleen het schuim zoet was, verder niet. Dan wordt er geluisterd naar de Irish Tenors en na een tijdje moet er geplast en getankt. De tenoren zingen gewoon door dus ik trek even de sleutels uit het contact. Als de laatste Quinker de auto verlaat, besluit het groene vehikel als een soort Herbie zelf om alle deuren hermetisch te vergrendelen. Het was vast grappig geweest op de foto, ware het niet dat de camera nog binnen lag, net als KJ’s jas en portefeuille, nou ja, en alles, eigenlijk. Binnen bij de kassa verneemt een oud mannetje onze pech en grijpt direct in: zonder omwegen belt hij de local sheriff en stelt ons gerust dat het ‘all the time’ gebeurt. Zo van: je bent niet de enige dombo in de buurt! De sheriff is een breedgeschouderde man met een wintersportkleurtje en na wat gewroet met zijn ijzeren pookje trekt hij Herbie open die meteen hartverscheurend begint te toeteren. We zijn zeer dankbaar dat deze actie niet meer dan zo’n 15 minuten heeft gekost; hulde aan de sheriff. Verder naar Belleville, dat snel gevonden is. Het hotel, dat op de plaatjes al niet geweldig leek, bleek maar drie rookvrije kamers te hebben. Wij zien af van deze vrijwillige marteling en vertrekken noordwaarts voor een nieuwe Days Inn, die gelukkig plaats heeft.
De regen is inmiddels overgegaan in een mix van natte sneeuw en papperig ijs, waardoor alles wel een trieste aanblik krijgt. Nou ja, beter dan in Washingtion DC, waar vanavond 28 tot 30 inches of snow worden verwacht. Na de installa-tie in dit prima hotel gaan we meteen weer op stap, nu om te lunchen bij Olive Garden. Het eten is weer lekker en dan gaan we gauw naar het hotel om nog een paar uur te rusten. Tenminste, wanneer niet nog weer tig zaken en zaakjes geregeld moeten. We repeteren om 18:15 uur en voelen ons in deze akoestiek onmiddellijk op het gemak. De klank is mooi, we horen elkaar goed en wat het op de repetitie al beloofde gebeurt ook: het wordt een prachtig concert met hele speciale momenten. Na afloop lijkt het of iedereen met ons wil praten op de receptie maar dat komt waarschijnlijk omdat een aantal van de gasten tot vier maal toe terugkomt om met frisse moed weer een nieuw gesprek aan te knopen. Grappig om te vermelden: twee fans uit het verleden (meer dan 20 jaar terug!!!!) komen met hun destijds gekochte CD om die alsnog te laten signeren. Ze zijn dolblij dat we zijn gekomen. Het is roerend om te zien hoe al deze mensen geraakt zijn, door een toon, door een stem, door een frase. Het is toch wel prachtig dat je dat voor anderen kunt doen; ik vind het in ieder geval fantastisch. De receptie was er een van de punch-and-cookie-stijl dus moeten we nog even echt gaan eten bij........Applebee’s. Niet verwonderlijk want dat is het enige wat nog open is, tenslotte. Lieve mensen, het is nu kwart over twaalf dus u zult het moeten doen met dit verslag en deze foto’s. Ik groet u allen. Slaap fijn.

zaterdag 6 februari - Kansas City, MO

Vandaag was echt een wat saaie dag, dankzij de niet echt interessante omge-ving. Natuurlijk afgezien van de indrukwekkende Gateway Arch, die hier op film te zien is. Ik dacht een leuke route precies naast de Arch te nemen voor een beter zicht maar toen dook de snelweg ineens naar beneden en verdween het gevaarte uit het zicht. Gelukkig stond er nog een bezoekje gepland bij Picasso’s
dat we alweer voor de derde maal aandoen. De dames gaan om beurten kijken bij de melk-kunstenaars. Voor een fantastisch kopje koffie moet je es kijken op:
http://www.youtube.com/watch?v=jBSv2nJz9f0 je weet niet wat je ziet!!!!! M2 gaat nog even lekker in de luie stoel in de zon voor we verder rijden richting Kansas City. Precies op de helft van de afstand ligt Columbia, de stad waar we morgen gaan zingen. Daar komen we aan op lunchtijd dus gaan we op zoek naar de aangegeven Olive Garden. Vergeefs. We rijden verder naar de volgende afslag want daar zit Panera Bread. Een aangename lunch met soep en brood, daar knappen we van op. Dan verder naar Kansas City, een behoorlijk geestdodende rit onder een grauw wolkendek. iedereen valt in slaap of doezelt minimaal weg, behalve Kees Jan. En dat is maar goed ook want hij zit achter het stuur. Om kwart voor vier komen we aan bij het Marriott Hotel. De confirmation numbers kloppen en ook de namen. Behalve bij Kees Jan. Het duurt en duurt maar dan vindt men achter de balie eindelijk zijn verbasterde naam: John Derkoningkees of zoiets. Ja, dan kun je lang zoeken. De koffers worden door een meneer in een rood pakje naar boven gebracht en hij wordt bedankt voor zijn diensten door alweer Kees Jan. Elke kamer heeft een enorm bed dat echter weer voor de helft kleiner wordt gemaakt door er een zooi kussens op te gooien. Vreemde gewoonte........
Het concert blijkt een uur later te starten dus we hebben ongeveer twee en een half uur om te rusten, te internetten (tegen betaling ditmaal, een primeur in de VS) of wederom koffie te drinken. Repetitie en concert vinden plaats in de Visitation Church (visitatiekerk? een sekte?). Het gebouw lijkt qua architectuur een beetje op de gebouwen in Midden-Amerika. We moeten eerst even wennen want we staan precies onder een koepeltje waardoor de stemmen op een echo-achtige manier versterkt worden. Het lijkt alsof we elkaar niet goed kunnen horen. Als we de balans een beetje hervonden hebben gaan we even op de vierkante millimeter om dicht bij elkaar te komen en het werkt gelukkig goed uit. Een mooie eerste helft, slechts (een beetje) bedorven door die verhipte blower die veel ondertonen wegneemt, een toon geeft waardoor de intonatie lastig wordt en de timing moeilijk te vinden is . Eerlijk gezegd vind ik dat er desal-niettemin prachtige dingen gebeuren. Er was ons beloofd dat na een kwartier de blower uit zou zijn. Niet dus. Ook na de pauze voelden we de koude vlagen langs de lellen zwiepen. Tweede helft was iets minder kwetsbaar voor dergelijke invloeden van buitenaf maar toch ware het fijn geweest, zou de fan het zwijgen zijn opgelegd. En ‘fan’ is hier niet als ‘supporter’ te vertalen. We hebben in deze akoestiek toch kleine problemen met de intonatie maar slaan ons er goed door en herstellen uiteindelijk prima. De mensen zijn heel enthousiast; er zijn een aantal leden van het kerkkoor aanwezig en we worden geïnviteerd om naar een soort receptie te komen in het huis van een der koorzangers. Een allerharte-lijkste ontvangst met veel praten, lachen, drinken en in mindere mate eten, al zorgen de heren dat er wel een bodempje ligt voor de wijn. Door de geringe hoeveelheid voedsel worden we wat slap in de knieën en als we weggaan wordt er wat afgegiecheld, zodat Paul met de bontmuts niet precies weet wat hij aan ons heeft als we de auto bij hem achterlaten. We lachen nog wat door op de gang van de 10e verdieping en gaan dan naar onze kamers met de gerust-stellende gedachte dat we morgen pas om elf uur vertrekken naar Columbia om daar de serie concerten van vier op een rij met Sacred and Profane af te sluiten. Het is nu na middernacht en dus alweer de hoogste tijd om de broodnodige rust te nemen. Slaap lekker (en hopelijk net zo luxe.....)

zondag 7 februari - Columbia, MO

Lig je een keer heel luxe en dan slaap je natuurlijk nauwelijks. Ik weet niet wat dat is maar bijna ieder van ons had daar last van. Een blik uit het raam leert ons dat het weliswaar een beetje vlokt buiten maar van sneeuwval is geen sprake. Het restaurant op de tweede verdieping heeft een ontbijtbuffet, met warme items,zodat we na de sobere avond van gister een flinke omelet kunnen bestellen. Verder nog lekkere jam, croissantje en overheerlijk vers fruit. Dan een trap af naar de lobby waar in de ochtenduren een Starbucksafdelinkje zit. Meteen maar even toeslaan, dacht ik. De heren met bontmuts en rode pakjes - het is werkelijk of het kozakkenkoor is neergestreken - buigen als knipmessen en zijn allervriendelijkst. Dat komt deels door de ruime fooien van KJ en anderzijds vanwege onze flitsende magnetische platen op de voiture. Dan moet je wel beroemd zijn, toch? HEt is een ritje van niks (twee uur) naar Columbia en de sneeuw is geheel verdwenen dus we kunnen rustig aan weg om 11 uur. Op de bovenste foto zie je de typische rolling hills van Missouri. Dat is zo’n beetje het hoogtepunt van de reis vandaag. Of het moest die State trooper zijn die een tankwagen naar de vluchtstrook dwingt. Het hotel is snel gevonden, een Courtyard by Marriott ditmaal met minimaal zulke mooie kamers als in het vorig stulpje. Aanpalend is een restaurant/pub waar we direct gebruik van maken want u leest nu net alsof we gelijk na het ontbijt aan de lunch gaan maar wij zijn alweer een paar uur onderweg, hoor. Op de afgesproken tijd beneden maar natuurlijk vergeet ik de CD’s weer en maak rechtsomkeert om ze dit keer maar wel te halen, nu het nog kan. Het was niet de eerste maal dat ik ze vergat, moet u weten. Op het cirkeltje voor het hoofdgebouw van Columbia College staat de presenter al te wachten. Tenminste, bij het tweede rondje; de eerste hebben we moederziel alleen gemaakt. Hij leidt ons door de krochten van het gebouw naar de dressingrooms. Het is overal snoeiheet en ik zweet al voor ik begonnen ben. De repetitie verloopt ronduit teleurstellend; tenminste, voor de luisteraars want wij praten alleen maar en zetten de puntjes even verbaal op de i. Overigens voelt de zaal droog als Sinterklaas z’n..... maar door de accoustic shell projecteren we alles overtuigend de zaal in. Toen ik mijn beginspeech aan het afsteken was schoot er iets tussen de banden, zo’n zelfde gevoel als een peperkorreltje, zodat mijn stem het meteen niet meer deed. Kriebelen, verschrikkelijk! Ik worstel me door de mis en raak die kriebel tijdens de hele eerste helft niet meer kwijt. Na de pauze gaat het veel beter en zet het herstel zich gewoon door, gelukkig. De CD-tafel staat aan de verkeerde kant want iedereen loopt demonstratief een andere uitgang uit dan degene die wij hadden bedacht; overigens op advies van de presenter...........We verkopen niet veel omdat er voornamelijk studenten in de zaal hebben gezeten, waaronder één Nederlander. Wanneer we zijn omgekleed taaien we direct af naar een goed restaurant. Gesloten. Dan die andere goeie. Niet open op zondag. Andere mogelijkheden onderweg stuiten op gelijkluidende problematiek. Ofwel open en vol met televisietoestel-len ofwel gesloten op zondag of just for the Superbowl. Dan maar Olive Garden waar het eten lekker is, hoewel vandaag iets te zout. We buffelen maar kunnen toch niet zoveel op. Misschien te moe of, zoals KJ zegt, het verzadigingspunt van de tournee is bereikt....... Anyway, de fles heerlijke Barolo (door de heren aan de dames aangeboden vanwege de winst van Ajax vandaag) is zó leeg, geen enkel probleem. Ik ook en dat is wel een probleem, dus..........welterusten!

maandag 8 februari - Mt.Vernon, IA

En vandaag dan de langste rit van deze tournee: 6 uur staat er op het programma en sneeuw, volgens de news channels. Eerst maar es ontbijten; ook hier weer een ontbijtbuffet met de mogelijkheid van warme dingetjes. Voor we de stad verlaten moeten we eerst een koffie zien te scoren want onderweg is waarschijnlijk het grote niets........We rijden naar Starbucks downtown en ondertussen heeft Kees een handige weg gevonden die geen zes uur maar slechts 4 uur en drie kwartier duurt. Later haalt ie er nog een kwartier af dus het valt alleszins mee. De studentes hier moeten wel heel hard werken want een blond exemplaar ligt met het hoofd op het boek in Starbucks te slapen. Welgemoed vertrekken we en een maal buiten de stad verandert de weg razendsnel in een glibberige, dichtgesneeuwde piste waar alleen een spoortje asfalt te zien is. Kees gaat duidelijk ‘binnendoor’ en heeft geen rekening gehouden met slecht weer. De weg wordt helemaal wit tot we achter een sneeuwschuiver zitten, die gaat weliswaar langzamer maar we hebben iets meer zicht. Eenmaal op de grote weg naar het noorden gaat het allemaal prima. We komen rond lunchtijd in de buurt van Mount PLeasant, waar we vorig jaar zo leuk koffie hebben gedronken, Mexicaans hebben gegeten en ik botsautootje heb gespeeld. We gaan lunchen in ‘ons’ koffietentje Tazza Bella. Heel smakelijk. Dan verder naar Mount Vernon, nog een anderhalf uur verder noord gelegen. Daar mogen we verblijven in een oud huis met slechts vier kamers. Bovenin wordt de boys-room met twee slaapkamertjes zodat we niet in elkaars gesnurk liggen. De dames hebben allen een eigen kamer. Mary zal morgen voor ontbijt zorgen: baked oatmeal! Yummie, ik kan bijna niet wachten...... De internet connection is een beetje traag maar functioneert wel. Intussen is het behoorlijk hard gaan sneeuwen en verandert de hele straat in een sprookje. We besluiten om naar King Chapel te lopen, het is vlakbij en vooral Mariëtte wil alsmaar in de ongerepte witte massa haar markering achterlaten (dominantie? alfa-vrouw?). We komen de Chapel binnen en bijna gelijktijdig is mijn overhemd voor vanavond bedorven: het is zo gruwelijk heet overal dat mijn vochthuishouding direct weer van slag is. Ik zweet me te pletter maar gelukkig kunnen de ramen tegen elkaar open gezet. Dat scheelt zoveel dat het weer koud dreigt te worden. De klankrepetitie voelt meteen goed, heerlijke akoestiek die veel belooft voor straks. Het concert gaat ook heel mooi, vooral de eerste helft. BiBaBo is soms wat fragmentarisch wanneer iemand even niet thuis geeft maar daar redden we ons tegenwoordig met verve uit. Tweede helft is ook mooi maar voelt zwaarder dan de eerste. Veel studenetn, dus wel meet en greet maar weinig nering. Omdat alle restaurants in Mount Vernon gesloten zijn moeten we wel naar Cedar Rapids, ongeveer 20 minuten rijden van hier. Normaal gesproken dan want nu duurt het langer; alle wegen zijn eigenlijk dichtgesneeuwd en niet zo goed begaanbaar. Applebee’s zal ons ook ditmaal weer redden. Maar deze keer is alles anders: men is niet open en de andere vestiging is ook al dicht. Ik voel het chagrijn al langs mijn boordje omhoog schieten als alle andere opties in de buurt ook mislukkingen zijn maar dan is er opeens Ruby’s Tuesday. Er is niemand maar ze zijn wel open en ze hebben eten en ze hebben wijn en we mogen zelfs een gratis dessert als we maar zingen. Dat doen we natuurlijk niet maar we bestellen wel veel en het gaat praktisch allemaal op. We geven de baas een vette fooi en verlaten voldaan het pand. De weg terug is redelijk goed begaanbaar dus we zijn relatief snel terug bij het Bracket House. Auto op de parkeerplaats en Mariëtte laat zich languit achterover vallen in de verse sneeuw. We lachen nog even de buurt wakker en stampen dan met onze sneeuwpoten naar de tweede verdieping. Het was een mooie, lange dag en ik ben gek op sneeuw. Gelukkig is er morgen nog meer van hetzelfde, qua dag en sneeuw dus voor nu laat ik het erbij. Slaap lekker en geniet van een sprookjesachtige nacht(rust).

dinsdag 9 februari - Pella, IA

KJ en ik zouden vandaag gaan tennissen maar ik was zo moe gisteravond dat ik blijkbaar vergeten ben een neutralisatiepil in de lenzenvloeistof te doen. Dus vanmorgen, lensje in, lensje meteen er weer uit, rood oog, bril op en dus geen tennis. Dan maar gaan rijden, weg uit het mooi besneeuwde straatje, onderweg naar Borders waar we fijn boeken gaan kopen en koffie drinken. Gister dacht ik nog dat het aan mij lag maar volgens mij ligt het aan Cedar Rapids: het is niet open of het is gewoon niet! Geen Borders, nooit gehad ook. Dan maar Starbucks, ook lekker maar een beetje weinig boeken. Dan onderweg naar Pella; Kees heeft weer een alternatieve route bedacht en soms is zelfs de weg nauwelijks meer te zien. Toch brengt KJ ons veilig met traction control naar de plaats van bestemming. Ik moet hier 24 jaar geleden ook zijn geweest maar kan me er niets van herinneren behalve de bon die we na het concert kregen wegens ‘speeding’. Nu vallen het straatje met de gevels en Nederlandse namen op en de Vermeer Mill natuurlijk. En we logeren in een nieuw hotel, het Royal Amsterdam Hotel. Een heel hollands wijkje, compleet met grachtje aangelegd. Te gek. Het ziet er allemaal picobello uit. Schijnbaar is de afgelopen 20 jaar een soort bewustzijn uit het verleden ontwaakt. Men stelt eisen aan nieuwbouw en zelfs de WalMart heeft drie trapgevels op de verder fantasieloze rechthoekige bak. Het ziet er wel allemaal heel vriendelijk en verzorgd uit. Leuk ook dat men de afkomst belangrijk vindt en dat uitdraagt met natuurlijk de onvermijdelijke molens, klompen en tulpen. Eerlijk gezegd is het toch leuk om hier te zijn. We gaan lunchen bij Smokey Row en daarna wordt er gewinkeld en gerust. Om zes uur verzamelen voor de tocht van twee en een halve minuut naar Douwstra Auditorium. Een mooie zaal met een lekkere akoestiek. We zetten de schermen wat naar voren en de lichtman tovert een intieme lichtkring om ons heen zonder schaduwen en met voldoende licht op de muziek. Klasse! Wat volgt is een geconcentreerd concert met werkelijk prachtige momenten. Het zingt hier heerlijk en de mensen zijn muisstil. Een werkelijk mooi concert, ook na de pauze maken we fijn muziek en houden we de aandacht van het publiek goed vast. Meet en greet na afloop met een enkeling die nog een woord Nederlands spreekt maar verder zijn het alleen de namen van de mensen die hun Hollandse achtergrond verraden. Men is zeer enthousiast en een aantal mensen die ik spreek beseffen dat ik de enige van de groep ben die hier 24 jaar geleden ook was. Dan gaan we maar weer eens op zoek naar een restaurant dat open is. Applebee’s, yes, nu wel open gelukkig. De bediening is vriendelijk maar soms wat stuntelig. Vergeten items, bierfles nog dicht, noem maar op. Alles wordt echter ruim gecompenseerd door de extra aandacht die aan ons wordt besteed. Da’s niet zo moeilijk want wij zijn de enige gasten (ja, alweer.......) maar wij genieten er desalniettemin met volle teugen van. Trouwens ook van de mudslides die als vanzelf naar binnen gaan. Weer buiten is het al - 8ºC geworden. en er wordt - 17ºC verwacht morgenochtend. Hopelijk geen vertragingen morgen maar dat leest u dan wel weer. Slaap goed en maak u geen zorgen; doen wij ook niet. Nou, een beetje dan. Welterusten.

woensdag 10 februari - Cleveland, OH

Het was een lange, lange dag..........vroeg opgestaan uit mijn king-bed. Niet goed geslapen trouwen, telkens wakker om een of andere duistere reden. Ik begin de marathon naar mijn badkamer - wat een onwijze schuur, veel te grote kamer - om mij te prepareren voor de reis. We vertrekken om 7:45 uur richting Des Moines. Het is inmiddels -10º (niet -17º dus) maar koud genoeg. Onderweg naar de luchthaven is het werkelijk stuitend om te zien hoeveel met name pickup trucks ondersteboven of op de zijkant in de middengreppel liggen. Het moet hier flink gespookt hebben de avond voordien. Het is nu prachtig, glashelder weer en we halen de auto leeg en de Quink-platen eraf voor we naar de terminal lopen. Inchecken lukt nadat we hebben geconstateerd dat we een met een andere maatschappij vliegen dan op de boeking staat. Er zijn geen vertragingen naar Chicago, wel bijna ,omdat Kees Jan nog even moest wennen aan het feit dat je koffers je koffers niet meer zijn nadat ze zijn gescreend. De law enforcer is wel een ongelooflijk humorloze ehhhhh zak (er is geen ander woord) maar hij blijft ons indringend nastaren als we naar de koffie lopen. Als die koffer maar aankomt, straks........ Ook de vlucht naar Cleveland vertrekt op tijd en zonder iets te doen is het ineens een uur later (Eastern Time). Landing iets na 16 uur, maar dan lang taxiën zodat we pas om 16:30 in de terminal staan. Koffers zijn al op de band als we bij de claim aankomen. Alles zeer voorspoedig. Dan heeft Avis bedacht dat wij wel in een Fiat 500 passen of zoiets want waar ze mee aankomen kan net onze toilettas meenemen. Nee, dat moet echt groter, schat, minstens 7 zitplaatsen en dan die zooi koffers nog. Vervolgens krijgen we bus in de maag gesplitst waar je vroeger met de hele straat naar Efteling ging. Onhandig want de koffers moet je over de laatste bank heen naar binnen gooien. Verder blijkt hij bijna onbestuurbaar met de gladheid, hij kwispelt over de straat en wat nog het ergste is: de Quink-platen blijen ineens quink-plaatjes. Precies, nauwelijks leesbaar. Voor de korte periode hier doen we het er maar mee. Eenmaal op de grote interstate richting Cleveland Heights is er zoveel verkeer en zoveel sneeuw dat het kruipend vooruit gaat. De tijd vliegt voorbij en ik realiseer me dat we de klankrepetitie niet gaan halen. Ik bel even met de presenter om dat te melden en dat we eerst even onze suite betrekken. Dat vindt ze niet leuk maar we zullen een mooi concert geven, beloof ik. Prachtige suites van Hilton, puntgaaf. Een half uur later dan gepland arriveren we bij de kerk. Mooie akoestiek, lekker zingen is voorlopig alleen voor mij want de oren van de anderen zitten geheel dicht van de vluchten. Beneden in de kleedkamers is het even switchen en zoeken naar goede lampen. We zijn elkaar voortdurend kwijt maar worden door Judith naar de juiste plek geleid. Ze is net een herdershond die alsmaar haar afgedwaalde schapen bijeen moet drijven. Telkens loopt weer iemand weg (iets vergeten, nog iets doen) zodat de arme vijf keer heen en weer moet voor we op kunnen. Dan gaan we doen waar we goed in zijn: we maken heerlijk muziek met elkaar, het publiek is responsive dus ook BiBaBo is weer een feestje om te doen. In de pauze besluiten we om de geplande toegift - Wondrous Love van Kevin Foster - direct bij het begin van de tweede helft te doen. Kevin is een zelfverklaarde ‘lifetime fan’ van Quink. De eerste maal ontmoetten we hem als 18-jarige student in Delaware, OH. Hij was toen dermate onder de indruk van Quink dat hij de groep inmiddels 6 à 7 maal live heeft gehoord. Hij heeft de CD’s en kent de programma’s nog (beter dan ik....) Enfin, Mr. Foster is nu zelf leraar en componeert ook. De compositie van vanavond heeft hij opgestuurd en ik heb beloofd dat we het als extraatje/toegift zullen uitvoeren. Mooi stuk, we zingen het met overtuiging. Zodanig zelfs dat na het slotakkoord iemand luidop “AMEN” roept. We zetten Kevin in de schijnwerpers en gaan dan door met het programma. Als we aan het einde ook nog onze reguliere toegift produceren voelt het programma wel als erg lang. Na afloop praten we met het zeer dankbare publiek en maakt iedereen kennis met Kevin Foster. Hij heeft heerlijke flessen wijn meegebracht die we met plezier soldaat gaan maken, waarschijnlijk na het laatste concert. Nog even samen op de foto en dan is het echt zo laat dat we de kerkruimte moeten verlaten. We rijden naar het door de Fosters aangeraden ‘Winking Lizzard’ in een leuk straatje waar we nog even aan de wijn (per glas) en het voedsel gaan. Geen mudslides als toetje maar wel enorme hot fudge sundaes. En, guess what, opeens zijn we wéér de enige gasten. De ‘fun people’ blijven weer het langst hangen. Als de lichtjes uit worden gedaan boven ons hoofd zeg ik er iets van: he joh, ik zit nog te eten. Nou, vooruit, onze lampjes mogen aanblijven. We werken onszelf en elkaar in de schuinhangende bus en glibberen terug naar onze suites waar we in de zee van kussens een hopelijk lange nacht kunnen genieten.

Tot morgen.........

donderdag 11 februari - Marietta, OH

Twee verslagen op één dag, niet verkeerd toch? Ik ben direct uit bed begonnen aan het verslag van gister en miste door die arbeid het ontbijt. Nu heb ik wel iets van reserve opgebouwd de afgelopen jaren dus erg veel last had ik er niet van. Voor mijn suitegenoot heb ik nog gauw even een bakkie koffie gezet en deden we ook 5 minuten de benen omhoog voor de televisie maar toen was het alweer tijd om te gaan. Aan de balie werd me verteld dat de Starbucks real close was en dat was ook zo. Het was erg druk dus de eerste slokken hebben we staand genoten. Dan gaan we onderweg naar Marietta. He, wat klinkt dat vertrouwd....... onderweg kijken we goed uit of we boekhandels zien en warempel, bij Canton staat een Borders en een Panera Bread dus de komende uurtjes hebben we genoeg te doen. We slaan van alles in en verlaten het pand in groepjes van een of twee. Er wordt namelijk ondertussen of gelijktijdig gewinkeld bij Best Buy, Old Navy, WalMart, noem maar op. Bij Panera Bread hetzelfde probleem als bij Starbucks; bijkomend euvel hier is dat je met je handen vol staat te wachten op een tafeltje en als er dan een vrijkomt begint je bestelschijfje te flikkeren en te trillen zodat je even niet meer weet wat je moet doen. Gelukkig smaakt het allemaal erg lekker (salade met zalm). Dan gaan we verder naar Marietta, waar ons het historic Lafayette hotel wacht, gelegen aan de rivier. Charming, zoals Elsbeth het omschrijft, alleen gaat de telefoon heel vaak aan de balie en komt er dus niks van inchecken, dit tot mijn niet geringe ergernis. Intussen legt Mariëtte genadeloos de schuiver van KJ op de parkeerplaats vast, tot groot plezier van niet in de laatste plaats haarzelf. Om 18 uur vertrekken we richting Marietta College waar we in een klein, intiem zaaltje zullen gaan zingen. De gordijnen achter mogen wat ons betreft open en dan voelt het al veel beter. We repeteren gericht en gaan ons dan prepareren in de meest luxueuze green room die we deze tournee gezien hebben. Dr. Dan Monek is allerhartelijkst en doet alles om het ons naar de zin te maken. De eerste helft loopt geconcentreerd tot de klokken beginnen te beieren waardoor we elkaar ineens razendsnel moeten volgen in de intonatie. Staaltje ensemblekwaliteit en handelingssnelheid waar ik de hoed diep voor afneem had ik hem opgehad. Tweede helft begint goed maar zakt wat weg in energiepeil. We gooien er her en der wat peper in en doen min of meer ongevraagd een toegift, zodat de al genoemde energie een flinke boost krijgt. En het werkt, de mensen zijn enthousiast en vinden dat het programma veel langer had mogen duren, de studenten die in relatief grote aantallen zijn komen opdagen durven morgen niet meer voor ons te zingen, Dan Monek tevreden, noem maar op. Het was door tijdelijk energiegebrek een heel zwaar concert maar toch kwamen we er goed doorheen en hebben de mensen de juiste spirit gegeven, zodat ze volgende keer zeker weer zullen komen. Als afsluiting worden we uitgenodigd door Dan, hij neemt ons mee naar......Applebee’s en biedt ons het eten en drinken aan. Hartelijk dank daarvoor. We genieten met volle teugen en happen en Dan blijkt een onderhoudend causeur; wanneer wij ons bord leeg hebben is hij pas halverwege. De dames stellen vragen en krijgen uitgebreid antwoord. Al met al een gezellig verblijven aldaar. Op de terugweg knippert een stoplicht rood en wij hebben al de hele tournee geconcludeerd dat we dan op moeten letten, zoiets als bij ons oranje: ze doen het niet dus zelf even oppassen, ja? Vervolgens worden we door oom agent met de zaklamp voor het hotel aangehouden omdat we hadden moeten stoppen; “when you see anything red, you’ll have to stop” voegde hij ons toe. Het duurde lang voordat we in de lobby waren; er is meer rood op straat dan ik dacht.........vervolgens wil de lift niet dicht en als dat dan eindelijk wel gebeurt gaan we giechelend uiteen naar de verdiepingen 2, 4 en 5 om eens rustig te dromen over ons laatste concert van morgen.
Ik hoop dat u van plan bent net zo lekker te gaan slapen als ik, dan komt het allemaal goed. Welterusten.

vrijdag 12 februari - Washington, PA

Laatste concert vandaag! En plotseling is dan de tournee weer bijna gedaan. We gaan gevieren (behalve Marjon) vanochtend nog even naar WalMart om de laatste aankopen te doen. UV-filter en brillenkoker wilde ik hebben maar ben niet geslaagd. Wel weer andere spullen natuurlijk. Ik ben me helemaal aan het focussen op de reis en stel zelfs Kees al in op het adres in Washington en verheug me op mijn eerste echte koffie vandaag. Dan komt de verpletterende mededeling dat we nog een masterclass te doen hebben van 12 tot 13 uur. Aaaarrrggh! Dat voelt net of je uit je bed komt en niet weet waar je bent, een euvel dat iedere tournee na een paar dagen toeslaat; moest ik nou linksaf uit de lift of rechts???? Maar, wat moet, dat moet en na een inzinking van een seconde of tien vertrekken we welgemoed naar het Fine Arts Building. Op de tweede etage bevindt zich het muziekcentrum waar Dan al op ons wacht. Hij heeft een stapel muziek in zijn hand en laat me werken zien waarmee het koor eind maart hoopt te concerteren. Voor de masterclass weet hij nog niet wat ze gaan doen (!). Er stroomt een koor binnen van een kleine 40 jongelui met hier en daar een wat ouder gezicht. Hulp of belangstelling? Na de warm-up gaan we aan het werk, eerst klinkt het koor schuchter maar nadat het figuurlijke ijs is gebroken komt er een mooie warme klank tevoorschijn. er moet nog wel wat worden afgesteld maar men is erg eager om direct de aanwijzingen van alle Quinkers op te volgen. Na een kippenvelmomentje gaan we over tot vraag en antwoord.
We kletsen nog wat na met Dan en enkele interessante studenten en gaan dan echt op weg. Zonder koffie overigens. Na een kleine twee uur rijden vinden we behalve enorme hopen sneeuw weer een Cracker Barrel om te lunchen en een Starbucks om door te rijden. Ditmaal gaat de bestelling helemaal vlekkeloos. Laat in de middag zijn we ingecheckt en kunnen we nog even ontspannen in onze suites voor we op zoek gaan naar de concertzaal. Die is ditmaal weer in een mooie kerk, qua akoestiek. De ruimte geeft een warme, volle klank en zingt heerlijk. Na een stevige klankrepetitie vinden we in onze ‘green room’ een tafel met heerlijk fruit, water, thee, amandeltjes, e.d. We staan klaar om te beginnen maar moeten nog even geduld hebben vanwege een aankondiging die een toespraak blijkt. Toegegeven, wanneer je moet wachten lijkt alles lang te duren........We gaan op, voelen direct een geweldige sfeer en via de microfoon vertel ik iets over de eerste helft van het programma. Het wordt een geweldige eerste helft, we zijn geconcentreerd, zelfs bevlogen aan het musiceren en dan, middenin het Credo valt ineens met donderend geraas een student uit de bank. Paniek, vier à vijf mensen direct erbij om hem uit de kerk te dragen. In een split second besluiten we om toch door te zingen en hebben de concentratie gauw weer te pakken. Vóór we met de volgende motetten beginnen vraag ik of het goed gaat met het slachtoffer. Iedereen is gerustgesteld en de ‘vrolijke pastor’ laat met luide stem weten dat “your music helps”. Of dat nu de aanzet is of onze eigen concentratie of gewoon de opluchting dat het bijna gedaan is maar het wordt ons mooiste concert, denk ik. We smijten er nog een toegift uit, na afloop hoeven we niet meer naar de CD’s want die zijn uitverkocht......er waren en weliswaar niet zoveel meer maar het geeft toch een goed gevoel. Dan kleden we ons snel om en gaan naar beneden om deel te nemen aan de cookies-and-punch receptie. De mensen zijn bijzonder enthousiast, zijn zeer dankbaar en hopen dat we weer eens terugkomen. We waren hier in 1990 al, dus ik zeg dat ik dan niet weer 20 jaar wil wachten want dan ben ik 73........ Nadat George ons ieder een paper bag met een deel van het fruit, noten en water heeft meegegeven gaan we stante pede (per auto, eigenlijk) naar de WalMart voor een quasi midnight shopping. We slaan groentedipjes, worst, crackers, kaas en zoutjes in en gaan dan naar suite 424, waar ik resideer. De wijnen van Kevin worden opengemaakt en met smaak geconsumeerd. Uiteraard blijft er weer een enorme berg over maar niemand wil meer hebben. Zoals onze pennigmeester terecht constateert: “het is nog altijd goedkoper dan een rondje Applebee’s.....” dus kieperen we de resten net -als het loze meisje- overboord. We gaan allemaal naar het eigen king-bed en hopelijk hebben we een rustige nacht. U ook, wat ons betreft. Welterusten.

zaterdag 13 februari - reisdag

En dat was het dan weer voor deze keer. De laatste dag. Vanmorgen vroeg het verslag gemaakt van gisteren onder het genot van water en fruit, ook van gisteren. Als dat klaar is eerst maar es ontbijten en daar tref ik Mariëtte. Even later Elsbeth en nog later Kees Jan. Marjon heeft niet onbeten (ook teveel fruit over, zeker). we gaan na het ontbijt eerst de koffers inpersen, al of niet met geweld. Dan rijden we 200 meter om gelijk weer te stoppen bij Starbucks waar we ons opnieuw te buiten gaan aan koffie en lekkers terwijl Kees Jan voorleest uit eigen werk. Tijd om te vertrekken; onderweg tanken we de gorgelbak wel even af. De eerste de beste afslag nemen we maar daar vinden we niks dus rijden we (binnen-)door naar de volgende. Er gaat heeeeeeeel veel in deze tank. Zeer onvoordelig dus. We zeilen kalm verder naar het vliegveld van Pittsburgh, zetten KJ en Elsbeth af bij Delta en nemen afscheid. Zij vliegen via Detroit en wij via Parijs. We rijden een rondje met z’n drieën en gaan dan via rental return en arrivals naar precies dezelfde terminal bij precies dezelfde maatschappij. Na enig aarzelen besluiten we naar ticketing te gaan en onze koffers in te checken. We leggen uit dat het natuurlijk niet zo kan zijn dat we heen wel met twee koffers mogen maar op de terugweg ineens moeten bijbetalen. Ze snappen het en zonder problemen mag alles mee. Dan gaan de M-etjes en en ik lekker eten bij Friday’s en worden op de hoogte gehouden via VI-alert over de toestand op de Nederlandse voetbalvelden. Uiteraard interesseert alleen mij dat iets maar het is mij dan ook veel waard dat Ajax wint. Onze vlucht blijkt vertraagd, eerst een uur, dan twee uur en nu anderhalf uur. Prima, dan kunnen we schaatsen kijken. Het enige nadeel is dat we onze aansluiting in Parijs missen. Wel zit ik nagelbijtend aan de bar, steeds van drank voorzien door mijn Amerikaans barkrukbuurman, te kijken naar de race van Sven Kramer en erger nog, de races daarna. Hij blijkt de sterkste en dat hoort ook zo. Bravo Sven! Dan is er echt niets meer te doen behalve een plasje; de winkels gaan om 18 uur dicht dus dan maar bij de gate wachten tot we weg mogen. We hebben een zware, maar heel mooie tournee gehad. Heel veel geluk met het weer, nergens vertragingen (behalve nu dan), over het algemeen prima hotels en podia.
Goeie sfeer, teveel eten en genoeg drinken. Met deze constatering sluit ik af, hoop dat onze reismaatjes op tijd aankomen en dat Louise samen met haar mamma een fijne zesde verjaardag mag vieren.
U als lezer een mooie Valentijnsdag. Tot een volgende maal!