Met z'n vieren gaan we ditmaal op weg. Met wallen onder de ogen - van slapeloze kinderen of zelf, vanwege reiskoortsachtigheid - ontmoeten we elkaar bij de balie van terminal 3. Waarom moet ik nou net degene met de rotste stem uitkiezen, je zou toch zeggen dat ik daar nu enige ervaring mee had. Nou ja, het zal ook wel door de mededeling komen dat de koffer te dik gepakt was. €100,- bijbetalen omdat er bijna 2 kilo teveel inzat....Later dacht ik nog "vroeger mochten we altijd twee koffers mee; ik ben 21 kilo afgevallen, waar lullen we eigenlijk over?" Het mocht niet baten, derhalve de concertschoenen, het leesboek en een paar shirts bij KJ in de bak gepropt en dan mogen we door. Koffie van Elsbeth en dan door security bij de gate. De vlucht gaat soepel maar duurt erg lang, negen en een half uur. Na vier films, twee cryptogrammen, een sudoku en een hazenslaapje zijn we toch ineens in Atlanta, tenminste, dat zei de "gezoegvoerder". We zijn ook snel door immigration, halen de koffers op, leveren ze ook weer in en moeten dan grrrrrrr weer in de rij voor een extra securitycheck. Schoenen, jassen, alles uit, riem af, laptop uit de tas, enfin ik heb ruim vier bakken nodig voor mijn spulletjes. Er wordt nog een scan van me gemaakt en dan wordt ik ineens tegengehouden door een paar potige heren omdat 'ze iets hebben gezien' op de scan. Ik heb alleen nog maar wat katoen om me heen dus waarschijnlijk zijn het m'n stalen spieren of m'n gouden p....
Ik mot mee naar een klein kamertje; deur achter de heren dicht: één gaat een formulier in zitten vullen, ik mag niet meer aan mijn eigen spullen komen, en de ander trekt dreigend een paar blauwe latex handschoenen aan. De visitatie-commissie, flitst door me heen, maar alles wordt aangekondigd dus elke eventuele erotische bijgedachte wordt in de kiem gesmoord. Het gewrijf over mijn family jewels neemt alle twijfels over metalen hardheid weg: ongevaarlijk! Dan mogen we de auto halen, een grote Dodge waar we met onze koffers in verzuipen. We eigenen ons het vehikel direct toe door de magnetische tourneeplaten op de deur te gooien.
Hij remt een beetje hobbelend maar verder laat ie zich zonder problemen naar Starbucks sturen waar we lekker buiten in het zonnetje onze cafeïne-kick tot ons nemen. Voorbij Chattanooga wachten we tot de allerlaatste mogelijkheid om in een soort familie-restaurant een homp vlees met allerlei ongerechtigheden daarop- en omheengedrapeerd naar binnen te schuiven. Ach ja, 't is warm en het vult. Maar de salade was lekker! Vlug naar Sewanee. Te vlug, want ineens zitten er blauwe flitsen achter de Dodge. Ja, meneer, u reed 65 m/ph waar u 35 mocht. Wij zien de verdiensten al in rook opgaan maar dan komt de aardige veldwachter terug met de mededeling dat we wel een beetje moeten opletten, voortaan. Doen we, agent, en nog bedankt!
Ons onderkomen is omringd met hertjes en bevat warme kamers, is tegenover de kerk waar we morgen zingen en heeft - zoals u nu kunt zien - internet.
KJ doet nog een loopje, de meiden drinken thee en ik ben klaar met dit eerste verslagje.
Tot de volgende!

Vandaag was het supermooi weer! Vanmorgen om 5:20 uur natuurlijk nog niet maar de temperatuur op de kamer was wellicht een indicatie voor een mooie dag. Zwetend wakker geschoten; het was niet te harden, zo heet! Je blijft voor de vorm nog even liggen en dan alle mails en sportberichten spellen. Na een tijdje weet ik zoveel van Ajax en de Australian Open dat het zelfs mij teveel wordt en dan biedt gelukkig de chloor-douche uitkomst. Zwaar gereinigd kom je daar uit, met herinneringen aan de verplichte zwemlessen in het Spatbordenfonds.......ook de inwendige tenor komt aan de beurt, want de mond spoelen met het lauwwarme water, verzameld in een bekertje, zorgt voor lichte braakneigingen en toch moet die tandpasta eruit!

We kunnen gebruik maken van een schamel, edoch afdoende ontbijt en dan maar wachten op de dame die me zou bellen voor een interview. Er wordt niet gebeld dus dan gaan KJ en ik heerlijk in het zonnetje een potje tennissen. De beentjes zijn in het begin nog koud en de rug nog wat stijfjes van de lange reis maar allengs komt de zon hoger en worden de slagen gerichter. Heerlijk!

We besluiten naar Winchester te rijden met de meiden om daar een Walmart en een lunch en een koffie te gebruiken. Dit overigens in exact omgekeerde volgorde. Op de terugweg scoren we nog een goede fles voor vanavond na het concert en trekken op naar het volgende cafeïnepaleis. Daar zien ze KJ aankomen en zeggen dat ze gesloten zijn (1 minuut daarvoor). Er is nog een ander cafeetje en dat ziet er geel uit. Tenminste, van buiten, want Elsbeth kon even niet slikken en dan wordt het interieur wat bruinig. De stemmen zijn geheel weggelachen en gehoest dus het is de hoogste tijd om op de kamers te gaan rusten/opwarmen/omkleden en wat men dan zoal op de kamer wenst te doen.

Om half zes is het 'even' repeteren, en of het nou komt door jetlag of omdat de laatste repetitie eind december plaats had gevonden maar alles leek en voelde redelijk nieuw. Daarom een lange klankrepetitie - tot een half uur vóór het concert - maar absoluut noodzakelijk. Het concert begint voor ons gevoel om 02:30 uur 's morgens en dan zingen we meestal niet. De eerste helft blijkt lang, bijna een uur maar de tweede is gelukkig kort.Verpletterend mooie acoustiek, waardoor alles draaglijk blijft voor ons. Op sommige momenten hebben we een kleine harmonische omweg nodig om tot het juiste eindpunt te komen maar dat zal de volgende maal ook in orde zijn. Na afloop: staande ovulatie maar voor een toegift hebben we geen puf meer. Men is zeer, zeer enthousiast; een meneer pakt Marjon's hand en zegt: "you should have heard it from where I sat!", om vervolgens huilend de zaal te verlaten. Daar worden zelfs wij stil van. Nu gaan we 'm nog even raken met wijn en salade, e.d. en dan gaat het licht uit.
Tot morgen.

Vandaag een reisdag naar Memphis, TN. Omdat ik al zeer vroeg wakker was heb ik lang op het internet gezeten en met Skype zelfs mijn jongste zoon in Ghana even toegezwaaid. Ook Machteld spreek ik en heb even indirect contact met een jarig zusje. We vertrekken na een sober ontbijt met verbrande bagel en een beetje fruit. Koffie laat ik nog even zitten want ik gok op Starbucks, onderweg. Onze chauffeur laat de eerste mogelijkheid (per ongeluk) links (eigenlijk rechts) liggen maar maakt dat twee afslagen later weer goed. We kunnen nu zelfs buiten zitten in het zonnetje. Heerlijk.

Ondanks twee files onderweg komen we redelijk op tijd in Memphis aan, zodat we denken te kunnen gaan lunchen. We mogen eechter niet parkeren en moeten dan nog een rondje door de buurt en zetten dan toch maar de auto eerst neer en gaan even vragen aan de balie. Dan weer een rondje plus een extra blokje en dan zijn we er toch. We kamperen op de hoek van Beale Street en daarmee zijn er restaurants genoeg. We hebben inmiddels zo'n honger dat we wel een varken opkunnen. Dat gaan we doen in het Blues City Cafe, waar we naar binnen worden geanimeerd door een man met een gehaakte muts. Wij zijn hier al eens geweest dus kunnen we spreken van re-animatie. We knabbelen geweldige hoeveelheden ribs (the best in town) weg en hebben net als gisteravond geen puf meer voor een toegift.

Bij het naar buiten gaan is een nieuwe ouwe animator met staart en stok. Hij vraagt of we een 'good time' hebben gehad. Dat hebben we. Dan wil hij weten of Marjon mijn vrouw is. Dat is ze niet. Ben je getrouwd? Dat is ze, zegt onze sopraan. Na een korte stilte vervolgt de stokstaart: "and the bird quit singin".
Koffie gebruiken we bij Starbucks om de hoek, tegenover het Fedex Forum waar vanavond een partij mandjebal wordt gespeeld in de NBA. Kees Jan wil daar wel heen en ik niet. Dan is het bijna vijf uur en willen Marjon en KJ nog even naar de eendenoptocht in het Peabody Hotel kijken. Ik denk dat het al te laat is dus loop ik rustig met Elsbeth naar een klein winkelcentrum, dezelfde richting op. Het is dermate dicht en treurig dat wij toch ook maar naar de lobby van het hotel gaan waar een enorme massa mensen net zit te kijken hoe de familie Duck uit de vijver in de lobby via een rode loper richting lift marcheert. Dan moet er even gewinkeld voor het thuisfront en vergapen we ons aan een véééél te lange auto met de deuren ten hemel geheven. Hierna besluiten we tot een instortpauze van twee uur vooraleer we bij Elsbeth op de kamer de wijn en de bloemkoolroosjes gaan opmaken.
KeesJan is naar de NBA gaan kijken dus zitten we met 'n drieën de ogen open te houden. We zijn bekaf en gaan daarom snel naar onze respectievelijke kamers. Verslagje afschrijven en dan dynamisch onder de statische lappen.

Weer niet zo lang geslapen (zes en een half uur) maar wel heel lekker! Om half vijf wakker maar dat gaf me ook de gelegenheid nog even de derde set van de herenfinale Aussie Open te volgen. Ik sta op een normale tijd op na wat filmpjes op HBO en een beetje gedouche en zo. Nog geen andere Quinkers dus werp ik mij alleen op de omeletjes en hardboiled eggs. Ook nog een beetje fruit en dan weer terug naar de kamer. Later op de ochtend nogmaals geprobeerd en dan zitten er inderdaad collegae aan het ontbijt. Allebei nat, de een van het douchen en de ander van een stevige workout op de cross-trainer.
We spreken af bij Starbucks om de hoek, dan kan ik alvast aan de koffie, daarna zullen we naar het National Museum of Civil Rights gaan, hier slechts een paar straten verderop.

Als ik mijn startkoffie geniet, kijk ik even op de website van het museum en zie dat ze pas om 12:00 uur opengaan. Change of plans! Gauw terug, omkleden in tennistenue en dan gevieren richting Shopping Mall (voor de dames) en wij nog vijf autominuten verder, naar de tennisbaan. Daar mogen we alleen buiten, no charge, want sommige banen zijn nog vochtig. Het valt erg mee en het is werkelijk fantastisch tennisweer! Geen wind, 17 graden en licht bewolkt. We testen elkaar behoorlijk hard en daar worden we uitermate gelukkig van, allebei. Aan het eind van de tennissessie slaat KJ nog een toverbal terwijl ik dacht het punt al te hebben. Ik ga in de achtervolging op de lob en terwijl ik nog een geweldige klap uitdeel, doet mijn rechterenkel hetzelfde en blijf ik even gewond liggen. Enkelbandje? schiet het door mijn hoofd maar na verloop van tijd wordt het wat beter.
Wel einde oefening natuurlijk. Dat geeft niet want we hebben afgesproken bij Panera Bread. We komen gelijktijdig aan, bestellen, ontvangen en gaan met onze stinkende kleren lekker buiten zitten eten. Op de terugweg gaan we alsnog langs het Museum en het Lorraine Motel omdat Marjon dat nog niet had gezien. Daarna naar het hotel terug want vanavond concert.

Lekker even uitgerust en dan naar de kerkzaal waar vanavond het concert gaat plaatsgrijpen. We komen ter plekke en het blijft wel een beetje spannend want het is weekend en we hebben de presenter niet te pakken kunnen krijgen....De deur blijkt dicht!
Wanneer we om het gebouw heenlopen zien we een mevrouw op ons afkomen die ons zeer welwillend een deur beneden opendoet en ons voorgaat naar de kleedkamer. Ze hoort erbij! Het is overal afschuwelijk heet en dat trekt alle energie uit het lichaam. We repeteren echter gericht en gaan met een veel rustiger gevoel het concert in.

De presenter komt ook even langs en begroet ons wel heel erg hartelijk. Het concert duurt ditmaal iets langer omdat men geen teksten heeft en ik mij door zulke vreemde vertalingen heen moet worstelen dat ik er af en toe zelf helemaal niets van begrijp. Enfin, ook dat gaat voorbij. Het wordt wel een heel mooi concert en we zingen lekker en mooi. Ook nu weer staan de mensen direct na het concert op. Misschien is er sprake van enige gewenning vanuit het publiek, maar wij zijn nog steeds geneigd te denken dat dat hier iets bijzonders is. Daarom doen we een toegift. Na de handtekeningenactie verdwijnen we snel richting Applebee's want het is tijd voor eten en drinken. We worden verwelkomd door een zwarte versie van Mr. Humphries en bediend door een zij-knotje met een flinke spijkerbroek. Het smaakt werkelijk voortreffelijk allemaal maar een dessert lukt weer niet. Terug naar het hotel wordt het snel stil in de auto, we zijn behoorlijk kapot. Ik helemaal wanneer ik op de kamer wanhopig probeer om een filmpje als extraatje toe te voegen op de vorige pagina, waardoor de gehele inhoud van die dag is verdwenen. Daar word ik dus niet blij van.
Aangezien ik niet meer weet wat ik gister allemaal heb zitten debiteren zal ik de komende dagen wel even een moment vinden om enige herstelwerkzaamheden te verrichten maar nu moet ik eerst even slapen. Truste!

Vandaag onze eerste masterclass van deze tournee. Recht tegenover de kerk (Evergreen Presbyterian Church) ligt de campus van Rhodes College. Onze onvolprezen 'Kees' zal ons naar de plek navigeren. Alleen lastig dat de weg die we zouden moeten gaan afgesloten is. We worden allerhartelijkst ontvangen bij Hassel Hall door allerlei mensen die gisteren het concert hebben bijgewoond. Ook onze presenter is aanwezig.

Hij is de dirigent van de Chamber Singers, die vanmorgen voor ons zingen. Eerst volgt een warm-up terwijl wij rustig even in de muziek kijken. Het koor zingt het eerste stuk en daarna springt KJ op het podium om eens even de kelen wat te openen. Er is een behoorlijk potentieel en de studenten zijn heel nieuwsgierig naar de diverse 'trucs' om gelijk te beginnen. Heel spannend is het moment waarop wij ze verspreid door de zaal neerzetten. We werken hard maar dan moet men naar de lessen. Presenter Bill doet ons nog de hartelijke groeten van Kevin Foster. Langs deze weg krijgt hij onze groeten terug!

Dan gaan we onderweg om snel een kopje koffie te scoren, maar het duurt tot Tupelo, MS voordat we daadwerkelijk een plekje hebben waar ze onze favoriete koffie schenken. Gehuisvest in (ook al weer) onze favoriete bookstore, zodat we twee vliegen in een klap slaan. Elsbeth moet hoognodig leesvoer inslaan, anders komt ze de tournee niet door. Ik koop wat DVD's en een boek en tenslotte een nieuwe leesbril want echt jonger worden we er niet op met pijnlijke gewrichten, verkalkte aderen, aambeien en slechter wordende ogen.........in ieder geval staat de bril goed.

Dan is het tijd voor de lunch en gelukkig hadden we al een Olive Garden gespot in de buurt. Op het moment dat ik een blik wil werpen op het menu, breekt de linkerpoot van de nieuwe bril af. Goede aankoop! We besluiten na het eten even terug te gaan om de bril te ruilen. Gelukkig hebben ze er nog een die wel goed is, alleen een beetje sterker maar dat komt goed uit, gezien de hiervoor door mij geschetste toestand. Elsbeth graait nog gauw een boek weg want die kun je niet laten liggen, natuurlijk. Dan gaan we verder onderweg naar Alabama. Het is een behoorlijke rit, zeg maar van Parijs naar Hilversum.

Er gebeurt niks, af en toe een snoepje, tegen het einde nog chocola van Kathy en dan zijn we ineens op het weggetje naar de Hunting Lodge waar we twee jaar geleden ook waren. In de rimboe, lekker stil dus hebben we echt even rust. Er is geen internet, vandaar de ietwat vertraagde publicatie van dit verslag. We worden begroet door George en Gene en maken kennis met de presenters van ons volgende concert. Er is voor ons gekookt en het is erg lekker. Jacob laat een boer (ongeveer elke 5 minuten) wat hem op een milde uitbrander van zijn ouders komt te staan. Wij vinden het alleen maar erg grappig. Morgen dus een helemaal vrije dag met helemaal niks. De weersvoorspellingen zijn niet gunstig voor tennis maar misschien valt het mee. En anders zoeken we wel weer een bookstore.......

Vandaag uitgeslapen tot 06:15 uur! Ik lag er wel om 22:45 uur in en ben direct ingeslapen. We gaan vooruit. Het is hier werkelijk dood- en doodstil; heerlijk om even bij te komen. Volgens Elsbeth was George al om 7 uur bezig met potten en pannen. De keuken is direct aan haar kamer gelegen en dan hoor je dat natuurlijk. Uiteindelijk ruk ik me los van mijn boek en ga douchen om 8 uur.

George is inderdaad in de keuken geweest want er staat een onwijs lekker uitziende casserole in de oven. Tegen negenen komen Gene en George naar de lodge en instrueren mij hoe ik de biscuits af kan bakken en ik moet zeggen: ze lukken aardig! De verwachte regen laat op zich wachten en de gastheer zegt: "you might get lucky and play tennis. But it's pretty windy out there so you might need led balls!" Na een heerlijk ontbijt besluiten we wat eerder weg te gaan omdat het nu nog droog is.

De meiden worden afgeleverd aan de Eastdale Mall en de heren gaan op zok naar de geregelde tennisbanen. Ze zijn snel gevonden. De mooiste zijn zeiknat met grote plassen op het speelveld en de drie droge zijn helaas afgesloten! Dat was niet de afspraak. KJ loopt er nog een keer omheen en beent dan naar binnen in de aanpalende bookstore om verhaal te halen. Hij komt naar buiten met een vriendelijk glimlachende dame met een sleutel. Aangekomen bij de baan blijkt de poort van het slot; hadden we even overheen gekeken........KJ zegt dat hij zich schaamt. Dan gaan we slaan; ik met mijn ingeteepte enkel en dat gaat wonderwel. We raggen elkaar goed af zonder dat we ook maar een moment buiten adem raken. Dat was vorig jaar wel anders........ De vriendelijk glimlachende dame blijkt tennisinstructrice en gaat op de baan naast ons flink staan instrueren aan een studente. Op het moment dat we een sms krijgen dat het vrouwelijk Quink-personeel opgehaald wil worden (wij zijn toevallig net uitgeraasd na een uur en drie kwartier voluit) begint het te regenen. Kijk, zo moet het!

We gaan op zoek naar voedsel en belanden in een salade-en-pizza-all-you-can-eat-for-only-$6.50-met-een-gratis-drankje restaurant en het is nog lekker ook en we eten niet alles wat we kunnen. Dan is het inmiddels kwart over twee en moet er nog ge-Walmart worden. Tot drie uur en dan willen we graag koffie. Ook de Starbucks is met Kees snel gevonden. We hebben nog nooit zo'n rustige gezien, wellicht door het vreemde uur waarop we deze zaak bezoeken. Dan gaan we terug naar de lodge want er gaat gedoucht worden! De tenniskleding ruikt niet zo fris meer, namelijk en wij dus ook niet. Daarna valt iedereen op zijn bed of de bank en rust, leest of valt in slaap. Na verloop van tijd komt een ieder in de centrale ruimte om te studeren of te lezen bij een kopje thee. Heel genoeglijk tot opeens een hels tierend alarm afgaat op het bureau. Even zoeken naar de knopjes en dan horen we een radiostem die zegt dat we voor onze veiligheid naar een binnenkamer op de begane grond moeten gaan omdat de thunderstorm die nu over ons gebied raast enorme schade kan aanrichten en hagelstenen kan produceren zo groot als quarter dollars. Even zijn we wat lacherig maar als je de hoeveelheid water ziet die in korte tijd over het terrein spoelt dan weet je dat het goed is dat mensen op tijd worden gewaarschuwd voor een eventuele tornado. Gelukkig gebeurt er verder niks behalve dat George het eten een half uur later dan eerst afgesproken wil verzorgen, hij aan Elsbeth vraagt of ze flink geld van haar man heeft uitgegeven vandaag en hij zo meteen de wijn en de kurkentrekker komt halen en de kaasjes die wij eigenlijk net aan het verorberen waren..........oeps.

We gaan om half acht naar de overburen........met de auto. Dit is wel heel Amerikaans!
Er is heerlijk voor ons gekookt en we genieten van de gastvrijheid en het werkelijk prachtige huis van deze vriendelijke mensen. Gdelukkig is er ook overal internet dus zitten we met drie man/vrouw sterk aan de laptop te rikketikken of we zwaar verslaafd zijn aan dit medium. Je moet wat overhebben voor het thuisfront.
Dus, thuisfront, enjoy it while you can......

Vandaag moeten we afscheid nemen van de lodge. Dat heeft ook voordelen want nu hebben we waarschijnljk weer internet en zijn we ook telefonisch weer benaderbaar. We nuttigen het ontbijt met de door George gebrachte etenswaar. Erg lekker, alleen zo zoet dat je de rest van de dag in een soort overdrive gaat. Zonder jas loop ik naar buiten om mijn koffer naar de auto te brengen. Dat valt me niet mee! Het is vannacht steenkoud geworden na de enorme onweersaanvallen van gisteren. Dan gaan we naar de campus van Huntingdon voor de tweede masterclass.

Aldaar aangekomen staat George -de kou trotserend- ons al te gebaren waar een vrije parkeerplaats is. Hij begeleidt ons naar het kleine auditorium waar de masterclass zal plaatsvinden. De beide dirigentes zijn in het begin nerveus, net als de studenten maar iedereen laat zich inspireren en het wordt een energieke ochtend met mooie momenten. We hebben het gevoel dat we ze echt hebben kunnen helpen. Een aantal van hen zal vanavond ook bij het concert in Auburn, een klein uurtje verder oostelijk, aanwezig zijn. We gaan op weg, eerst naar de koffie, daarna naar Auburn University. Geen bijzondere reis of het zou die mevrouw in die te korte oranje pyamabroek moeten zijn waar onze fantasie mee aan de haal ging.

We zijn snel in Auburn, AL waar we in een hotel zullen verblijven dat recht tegenover de campus ligt. Het blijkt een waar paradijsje: mooie kamers, mooie lobby, vriendelijk personeel, een espressobar en een heel goed Italiaans restaurant. Daar kunnen we verder mee, zal ik maar zeggen. Na het uitgebreide, prima buffet gaan we rusten, lezen, computeren, e.d. Het lezen van mijn boek zorgde voor een wat depri stemming bij mezelf maar dat ging weg toen we aan het zingen waren. De zaal is niet gemakkelijk maar heeft, zeker met volk erin, iets spannends in de klank. Terug in de gang zien we daar alweer onze hosts van de laatste dagen. Ze zijn een uur voor de voorstelling al 'geland'.

Het wordt een heel bijzonder concert. Vanaf de eerste noot is 'het' direct aanwezig. Erg geconcentreerd, spannende muziek, prachtig ensemble. Een concert met een sterretje. We zijn heel complimenteus voor elkaar in de pauze en mogen al vlug weer verder met de tweede helft. Voor mij persoonlijk is het erg leuk om te horen dat eigenlijk niemand de cyclus van Moeran kent en het net als wij prachtige muziek vindt. De laatste set met folksongs is dan de 'killer'. Iedereen plat en het publiek dat als één man oprijst na het slotakkoord. Veel warme reacties na afloop met als bijzonderheid de ontroering bij onze 'gastouders' zal ik maar even zeggen, en hun Jacob, die een traantje wegpinkt omdat we nu echt wegmoeten. We gaan nog eten in het restaurant van het hotel en drinken daar een lekkere wijn bij. Er wordt even flink geëvalueerd en dan gaan we naar boven. Ik naar boven en naar beneden en weer naar boven omdat ik mijn sleutels niet op tijd kon vinden. Maar ze wel had, natuurlijk. Even het dagboek afschrijven en dit verslag typen en dan mag ik eindelijk ook gaan liggen.

Na een moeilijke nacht - honderd keer wakker omdat ik bang ben dat ik me zal verslapen - gauw naar beneden om even te ontbijten. Ik gris mijn tas met muziek mee en mijn jas want we gaan repeteren na de masterclass, die alreeds om 9:00 uur staat genoteerd. Het ziet er lekker rustig uit in het restaurant maar blijkbaar is dat schijn want ik moet eerst 15 minuten wachten, terwijl er écht tafels leeg zijn en als ik dan zeg dat ik (slim) een tafel voor vier nodig heb komen er nog eens 10 minuten bij.....De rest van Quink kan derhalve gewoon aanschuiven wanneer het daar zin in heeft. We gaan om 8:40 richting zaal want het zou wel eens moeilijk kunnen worden qua parkeerruimte.

Dat blijkt het geval dus gaan we naar de garage van het enorme football stadium ter plaatse. We werken onszelf de heuvel op en komen in de Goodwin Hall aan waar zowaar al een aantal mensen aanwezig is om de masterclass bij te wonen. Niet met koren maar met solozangers ditmaal. Zeer interessant, omdat we maar 15 minuten hebben per zanger/es en er toch wat zinnigs moet gebeuren met de slachtoffers. Quilter, Vaughan Williams, Dowland en Lalo komen voorbij. De stukken kennen we toevallig erg goed dus kunnen we snel inhaken op de direct needs van de zangers, van houding- en ademtips tot muzikale aanwijzingen. Men is blij met het gebodene en wij ook want er zijn diverse huivermomenten. Het blijft speciaal dat jonge mensen zich totaal uitleveren aan een stel West-Europese olifanten die dwars door hun porseleinkast komen daveren. Ik hou er toch wel erg van om op deze wijze rommel te maken.

Na de class, om 10:15 uur of daaromtrent gaan we het nieuwe programma voor morgen repeteren en dat is geen sinecure! De neuzen en luchtpijpen zijn binnen het half uur dicht vanwege een soort stofreactie maar we moeten door. Het eerste deel is behoorlijk (te) lang maar vanwege de opbouw kunnen we daar niet veel aan doen. Gelukkig repeteren we goed en geconcentreerd en is iedereen heel goed voorbereid dus het resultaat staat er. We gaan morgen heel wat rustiger aan de slag in Birmingham, AL. Het is bijna half twee als we weer bij ons vaste vervoermiddel staan. Een kleine zoektocht op het internet leert ons dat er een Starbucks op het universiteitsterrein is. We rijden als een kip zonder kop op de tomtom over de campus, worden dead ends ingestuurd en teruggefloten door veiligheidsbeambten wanneer we de busbaan op willen. Starbucks is veilig opgeborgen in het autoluwe studentenhart van de campus.

Dan maar lunchen in het Amsterdam Cafe. Lekker eten nadat ik de matzes uit mijn hummus-salade heb gehaald die mij daar als kamerschermen het zicht op mijn eigen bord en op de collega's ontnamen. Echte koffie hebben ze helaas niet maar wel hiernaast, in een klein (tweedehands) boekwinkeltje. Heel leuk allemaal maar wanneer je Elsbeth meeneemt in een boekwinkel moet je wel de tijd hebben. Het koffieschenken duurt ons echter te lang en bovendien zit de mevrouw in de hoek in haar eentje vijf plaatsen bezet te houden. Ze heeft een MacBook Air. Dat dan weer wel. Maar toch a-sociaal. Dan de tweede optie geprobeerd bij een bakkerij. Erg lekkere koffie. Dat inspireert tot een tocht naar het volgend gehucht waar zich een shopping center bevindt met voor ons aantrekkelijke winkels. Door die actie zijn we helemaal afgepeigerd en gaan naar ons hotel terug. Na een lichte aarzeling besluit ik KJ te volgen in de exercise room, waar we ons heerlijk in het zweet werken met de crosstrainer, loopband en gewichten. Ik kalefater mezelf weer helemaal op en - zoals KeesJan zegt na deze workout - mag weer lekker gaan eten. We hadden vanmiddag al gereserveerd en daarom kunnen we  snel in de koude wind gaan zitten. De airco is zó ijzig dat we na vijf minuten worden verplaatst naar een betere stek. Het eten is geweldig lekker en gaat vergezeld van twee heerlijke flessen wijn uit Napa Valley. Wanneer we geheel volgedaan in de lift naar boven stappen komt er nog een zombie binnen maar die moet er gelukkig op tweehoog al uit, dus drie verdiepingen de tijd om een imitatie te volbrengen van Jan-met-de-pet. Geheel vrolijk gaan we naar onze kamers en hopelijk staan we ook geheel vrolijk weer op, morgenvroeg.

Vanmorgen waren we er snel bij om te kunnen ontbijten. Nu is er natuurlijk bijna niemand, maar goed, beter dan alsmaar te moeten wachten op een plaatsje. Lekker ge-omelet en een sapje gedronken en een latte van de bar. Koffers halen, in de auto en door de vreselijke regenbuien - het gaat hier met inches tegelijk - richting Birmingham. Het zal een dikke twee uur duren voordat we ter plekke zijn. Ter plekke is in dit geval het Hulsey Center. We zijn hier ook in 2007 geweest voor een masterclass. Een kamerkoor inclusief dirigent zingt drie werken voor ons waar we vrij intensief aan werken. Tenslotte zetten we de dirigent in het zonnetje en zingen we zelf ook nog wat. Dat valt nog helemaal niet mee, oningezongen, zo uit het omgevingslawaai van de auto en dan hup het podium op. Gelukkig hebben we een kort fragment uitgekozen. Voordat iedereen het door heeft is het alweer voorbij. De rest vanavond, guys......

We praten nog even na en gaan dan naar het hotel. Dat is binnen 5 minuten bereikt en ook het inchecken gaat gesmeerd. Hier beneden is het niet bijzonder maar boven zijn het ongeveer de mooiste/leukste kamers die we in jaren hebben gehad. Echt fantastisch, terwijl we dat van gisteren al dachten! Enfin, zie hieronder voor een impressie.

http://www.youtube.com/watch?v=n6EbKzruBMc
(of ga naar 'foto's & filmpjes' en klik op 'video', daarna op 'een kijkje in mijn suite')

Mooi he? We blijven niet lang want we gaan eerst even lunchen. KJ en ik met blote benen want in tennistenue. Het is verrot koud maar we denken snel warm te kunnen worden. We proberen YMCA downtown maar die hebben geen indoor tennis. De andere afdeling van deze club wel maar die zitten volgeboekt. Dan een kwartiertje rijden naar Samford University, een grote, dure campus met als hoofdbestanddeel sport, zo te zien. Zij hebben indoorbanen maar vandaag en morgen zijn er wedstrijden, dus helaas, pindakaas. Dan maar naar Starbucks en dan nog een uurtje op de kamer voordat we naar het concert gaan.

We zijn hier in 2004 ook geweest, toen nog met drie andere vrouwen..........als die drie dit lezen: herinneren jullie je nog die stenen monnik met "Thou shalt not steel cookies" en de zelfgemaakte fudge na afloop? Daar, dus. We besluiten niet op het podium te gaan staan maar op de houten vloer omdat dat waarschijnlijk beter blijft klinken. Daar moeten we alles aan doen want er wordt hier en daar toch wel tegen dit nieuwe psalmenprogramma opgezien. Zwaar, erg lang, een eechte concentratieslag. Het blijkt inderdaad de goede keus om beneden te staan want de acoustiek verandert niet wezenlijk, ondanks de bezetting. Dat we gister goed hebben gerepeteerd is duidelijk want 'we zitten er meteen in'. Ademloos wordt geluisterd en wij zijn blij dat het meevalt. Na de pauze is de afwisseling nog iets groter en aan het eind klinkt er zelfs tot drie keer toe een mobiele telefoon. Niets kan onze concentratie echter verstoren en het publiek is heel enthousiast. Wij zijn heel blij met elkaar en ik ook nog omdat het programma goed werkt. Daar zaten we toch wel even over in de piepzak, zogezeid. Mooi, mooi, mooi!

We zijn wel echt helemaal kapot en storten bijna van de hoeven. Marjon echt want ze blijft met haar hakje haken op de trap in het bij toeval opgespoorde visrestaurant "Ocean". Misschien dacht ze ook wel "ik neem vast een duik" maar daarbij was de knie lichtelijk geblesseerd geraakt. Het eten maakte veel goed; echt heerlijk met een flesje Sancerre erbij. Om goede vriend A te citeren: "het is goed binnen te houden!" Aan een van de toetjes op de foto kun je zien wat wij allemaal te genieten hadden. Primakassie. Een hele lange en fijne dag. De belangrijkste dingen zijn gelukt en daar mogen we trots op zijn. Met een goed gevoel gaan we in onze luxe vier vierkante meter liggen. Slaap wel en tot morgen!

Met pijn in het hart de mooie suite verlaten.......fitness zat er ook niet meer in want ik werd pas om 08:20 uur wakker. Jammer dan, rustig wat continentaals gegeten en daarna de restanten van het losbandige leven gisteravond opgeruimd. Het is zo heerlijk om af en toe je kleren ergens in een hoek te laten vallen en je schoenen ergens anders. Maakt het uit! Niemand die het ziet. Het betekent wel dat je extra goed moet opletten of alles wel in de koffer komt. We gaan om half tien weg en het is vies koud, buiten. De eerste etappe is kort want we willen koffie-te-gaan mee van de Starbucks. Daarna door downtown Birmingham naar de snelweg. Eerstvolgende afslag: 156 mijl.

We lachen nog wat na om de blauwe knieën van Marjon en het feit dat we überhaupt de snoekduik van de trap niet gezien hebben. KeesJan wel natuurlijk, die liep achter haar.
Het wordt een stil ritje want iedereen is moe na het lange, spannende concert van gisteravond. We besluiten na de eerste sanitaire- c.q. tankstop dat we eerst lunchen en dan pas het laatste stukje verder rijden naar Cookeville. Een en ander omdat we de tennisdesk van de universiteit niet te pakken krijgen. Dat blijkt later exemplarisch, maar goed.

Applebee's for lunch, dit keer. Ik wil nog even iets uit de auto pakken maar KJ loopt gewoon door met Marjon. Een grote schreeuw doet ze stoppen. Wanneer Elsbeth en ik ook bij de ingang komen snappen we waarom er niet gereageerd werd: de muziek staat a-sociaal hard. Binnen beter? Welnee, zelfs na een woord met de bedrijfsleider dat wij hier toch echt wel een beetje last van hebben wordt het volume nauwelijks merkbaar gedimd. Als je al moe bent word je daar niet bijzonder vrolijk van. Maar ok, het eten is goed en gelukkig had Elsbeth haar eigen zakjes mee dus is ook de thee te hebben. Na de break rijden we vlot het laatste stukje naar de Baymont Inn. Om 10 minuten later weer te vertrekken want er moet nog ge-Walmart en ge-Old Navied worden. Niet langer dan een half uur, zodat we nog een uurtje kunnen relaxen op de kamer voordat we naar Tennessee Tech moeten voor het concert.

Het voelt een beetje als een blinde gok want we hebben de presenter, of althans de contactpersoon, niet te pakken gekregen. Het is niet de eerste keer deze tour dus in het vervolg willen we graag cellphone- nummers hebben. De campus is zo groot dat de aangeklampte studenten geen idee hebben waar ons auditorium zich bevindt. Uiteindelijk hebben ze ons wel de goede richting gewezen. Maar iemand om ons te ontvangen is er niet. We proberen van verschillende kanten het gebouw te penetreren en dat lukt, zowel voor als achter. Een aardige student, genaamd Manus (van Alles), helpt ons met de lichten, de standaards, het verplaatsen van het acoustisch scherm, you name it. We spreken diverse mensen die 'in charge' zijn en alles is ook georganiseerd maar van ons lijstje zien we niemand. We repeteren het hoognodige en ik moet mijn handen stilhouden.

Dat is heel moeilijk voor mij maar ik kan het wel, hoor. Het eerste gedeelte gaat wat mij betreft een beetje op routine maar de zaal klinkt wel erg goed. Na de madrigalen houdt het publiek niet op met klappen (en dat is tot nu toe IEDERE keer zo geweest!). Wij willen echter verder met Mendelssohn en zijn zus anders wordt het heel laat, vanavond. Er wordt heel mooi gezongen en gemusiceerd en we zijn zelf behoorlijk enthousiast. Na afloop wordt er ook gevraagd of we dan eindelijk ook eens die Duitse muziek opnemen..? Na de pauze het feestje van Moeran en de volksliedbewerkingen. Men is erg blij met het concert, vond het erg mooi en bij de meet-and-greet horen we dat er studenten in de zaal zaten die hadden gezegd dat ze absoluut een masterclass van en met ons wilden. Dat zijn toch goede signalen, zou ik zo menen. We zoeken daarna het bruisende centrum van Cookeville en vinden een acceptabel restaurant waar we geschroeide en hete kip, rijsthapjes en lamsbilletjes nuttigen en een flesje wijn, natuurlijk. Wel moesten we tot twee maal toe de glazen terugsturen omdat ze stonken naar chloor. Ook de beloofde ketchup kwam met vertraging maar daar staat tegenover dat je ongeveer op je bord moet gaan zitten anders wordt het onder je vingers weggegrist. Er zit geen logica in de laatste zin maar dat kan ook niet want ik ben geheel uitgepierd en wil alleen nog maar slapen. Welterusten, dan maar.

Hoewel we morgen natuurlijk nog een reisdag hebben, beschouwen wij de tournee na het concert van vanavond als volbracht. U leest momenteel derhalve ook het laatste verslag van deze tour, waarna U ons op Schiphol hopelijk weer veilig in de warme armen kunt sluiten. Maar, bij het begin beginnen: om 6:30 uur wakker geworden, terwijl ik echt dacht nu geen slaapproblemen meer te hebben. We kunnen hedenmorgen rustig aan doen want we gaan pas om 10:30 uur op weg naar Nashville. Omdat de koffer soepel dichtgaat en het weer wonderschoon is, ga ik een kwartiertje eerder naar beneden om in de zon de kleur bij te houden. Eenmaal in de auto stoppen we al na vijf minuten maar daar kunnen wij niets aan doen want de Starbucks was nu eenmaal niet verder weg gelegen. De reis van 90 minuten gaat gesmeerd en aangekomen bij ons hotel blijken ook de kamers allemaal al klaar. Vijf minuten omkleedtijd en dan snel naar de Westminster Presbyterian Church om onderweg iets verteerbaars te scoren. Dat lukt niet maar gelukkig zijn we net op tijd om de organist van zijn studieplannen te weerhouden.

Wij repeteren vervolgens niet teveel maar heel gericht en zijn blij met de acoustiek, de ontvangst en de lampjes. Er is voor ons volop thee, er zijn crackers in alle soorten en maten en een paar appels, een kilo druiven en één peer. Eerst lijkt de opkomst tegen te vallen maar vlak voor aanvang loopt het toch nog aardig vol. We doen vandaag de verkorte versie van het nieuwe psalmenprogramma. Er gebeurt van alles tijdens het concert: behalve de magische momenten die wij zelf ervaren klinkt er ineens een luide snik tijdens "Aus der Tiefe" van Mendelssohn, wanneer een mevrouw het echt niet meer droog kan houden. 't Was ook wel erg mooi, vonden we zelf ook. In de tweede helft klinkt er iets heel anders. Sirenes! We wachten ze even af anders heeft Clemens non Papa geen schijn van kans. Na afloop lijkt het even of het applaus niet op gang komt maar na een paar seconden gaat het los en staan alle mensen op voor de zesde staande ovatie in successie. We hoeven voor de terugweg geen verdeelplan te maken want op twee schamele CD-tjes na is alles uitverkocht!

Onze presenter zal even contact leggen met het door hem aangeraden restaurant maar dat valt niet mee. Hij is heel verbaasd dat de goede restaurants dicht zijn, vandaag. Wij niet want we hebben inmiddels enige ervaring met super Bowl Sunday...... Gelukkig vindt hij nog een goed restaurant dat hij ons kan aanraden. We rijden er langs op de weg terug naar het hotel. Het is zo dichtbij dat we besluiten te gaan lopen. Men moet even wennen aan ons........ik zal het verduidelijken: eerst wordt een aantal appetizers besteld. We bestellen ook wijn maar de verkouden waitress heeft wel in de gaten dat ze daar even mee moet wachten tot wij ons aperitief genoten hebben. Terwijl wij nog zitten te dippen in de zalm en salsa komt een enorme salade aanzeilen.

Die had ik dus als 'side-salad' besteld. Ja, dat weet ik, zegt de verkouden serveerster. Vreemd. Na de voorgerechten komt de wijn en die is heerlijk. Dan de groten brokken vlees want we hebben niet geluncht en KJ dreigde al dat hij nu echt een flink stuk moest hebben. Welgemoed neem ik een hap en kijk beteuterd naar mijn collegae. "Dit is bremzout, dat kan ik niet eten!" Nadat ook Elsbeth het vlees heeft afgekeurd schiet ik de snottebel aan: sorry maar dit kan ik niet eten, ik proef geeneens geen vleesch meer! Ze weet niet hoe snel ze haar verontschuldigingen moet maken en vraagt of ik misschien iets anders wil. Ja, doe maar de filet mignon en dat doet ze, zonder zout, voegt ze er nog aan toe (of is het af, in dit geval?). De filet is heerlijk en de wijn is op. Probleem: ze kunnen geen tweede fles vinden. We kiezen een andere, ook lekker, uit Sonoma County en drinken die op ons gemak op. De desserts zijn van een omvang dat we uiteindelijk (letterlijk) ademloos aan tafel zitten, maar lekker was het wel. Het moet gezegd dat men de zoutperikelen heel galant heeft opgelost door beide stukken vlees niet in rekening te brengen. Hulde. We waggelen naar het hotel waar ik mij op dagboek en website-verslag werp. Vooruitlopend op de (interne) evaluatie door KeesJan meld ik van mij uit dat dit een zeer geslaagde tournee was met uitstekend vertolkte programma's. Ik dank mijn lieve collega's voor de fantastische samenwerking en de muzikale inspiratie en u, lezers, voor uw gewaardeerde aandacht. We zijn blij om naar huis te gaan maar een beetje triest dat het er al weer op zit. Nogmaals bedankt en tot de volgende keer.