Hallo thuisfront!
En hier zijn we dan in warm Florida: het had wat voeten in de aarde, of liever gezegd eerst in de lucht want van Amsterdam naar Gatwick en daarna naar Orlando kost al gauw een slordige 12 uur bij elkaar. Dan lange rijen bij de immigration; en een warme vóeten.....
Vervolgens moeten we met kaart maar zonder navigatie langs alle pretparken voor we de gezochte weg hebben gevonden. We rijden nu toevallig wel de goede kant op en stuiten pardoes op ons resort.

Het is zo groot dat we eerst onze appartementen met de auto moeten zoeken en daarna voor het restaurant de driedubbele afstand moeten rijden om ons te kunnen vullen.
De kamers zijn zeer ruim dus ik heb, bij gebrek aan snelle belevenissen maar een paar hoeken gefotografeerd. We kunnen allemaal door ons bad heen hollen naar badkamer deel 2 en dan een deur door naar het toilet en dan nog naar een douche. Alleen KJ zegt dat hij meteen naast zijn bed een keuken heeft. Morgen nog eens vragen als ie uitgeslapen is.
Het is nu voor mijn gevoel 03:00 uur dus het is eigenlijk tijd om dit korte eerste berichtje af te ronden. Slotconclusie: na een moeizaam lijkend begin (slecht slapen, sneeuw, fileleed) liep alles toch op rolletjes en zijn we telkens voorliggend op schema geland in een uiteindelijk heerlijk temperatuurtje waar we morgen ongelooflijk van gaan genieten, vrees ik.
Welterusten!

Vandaag zomaar een vrije dag omdat de verbindingen slecht waren en wij dus gister al aangekomen zijn. Dit om duidelijk te maken dat we NIET ZOMAAR een dag voor onszelf plannen! Maar ja, als het dan eenmaal zover is maken we daar natuurlijk uitgebreid gebruik van. Om te beginnen om 04:45 opgewekt geraakt. Helaas moest ik verplicht wachten tot 09:00 voor ik aan een ontbijt kon denken want eerder werd mij door de dames van het ensemble niet toegestaan. Die waren ook om 04:00 uur al wakker, maar goed.

Dus lekker in de jacuzzi gezeten en aan de andere kant eruit gestapt. Puzzelboekje mee in bad dus dat hangt nu te drogen in de kast. Om 8:15 ga ik even checken of de collega's wellicht ook een knagend gevoel in de maagstreek hebben maar er is geen beweging te ontdekken. Er zit niets anders op dan van de zon te genieten, eerst op het balkon, dan aan de waterkant en tenslotte op de parkeerplaats tot ook de anderen, door honger gedreven uit hun holen komen.

We eten bij een zangere oude dame die de omeletten brengt met onbestelde attributen en betalen met rekeningen die volkomen door elkaar zijn gehaald. Daarna terug om een boottocht te regelen om 15:30 uur. Een air-boat tour van een uur bij Wild Willy. Maar eerst: tennis want dat leek ons nu zo heerlijk in de warmte. Meiden naar Wal-Mart en de jongens naar de court.

Er staat een straffe wind zodat we niet alleen onze eigen ballen terug moeten slaan maar ook die van het gemeng dubbel op de andere baan. Razend vermoeiend en de benen willen niet echt maar de kleur vliegt erop! Na anderhalf uur houden we het voor gezien en gaan nat van het zweet in de lobby koffie zitten drinken met iets erbij.
Omdat de baliekluiver had gezegd dat we ongeveer een uur moesten rekenen om bij Wild Willy te komen zijn we om 14:00 uur weggegaan. Alles heel voorspoedig tot het moment dat we even hadden moeten opletten en dat dus niet deden: schema in de war, directions klopten niet meer en wij maar stoplichten tellen.........bij de vijfde rechtsaf. Vervelend maar het stopte bij vier en toen zijn we dus - Amerika is een groot land met grote afstanden - een dik half uur te ver doorgereden. Dat halen we nooit meer om op tijd ter plaatse te geraken, derhalve de iPhone getrokken en Willy gebeld.
Nee, niets aan te doen, we vertrekken op tijd: er zijn 8 mensen die wachten om mee te kunnen. "Kunt u ze niet vragen 15 minuten te wachten, we komen er nu aan!" roep ik nog maar men is onverbiddelijk. We rijden er toch heen, komen 20 minuten te laat aan en daar staat de hele groep nog te wachten.....op ons! We vinden iedereen heel lief en aardig en bedanken ze omstandig alvorens op de boot te stappen. Het wordt een prachtige tocht met alligators, klein en groot, reigers, snail-kites, ospreys, bald eagles, wild turkeys, hout-ooievaars en gele oordoppen. Captain Bud doet zijn uiterste best en Elsbeth heeft zich "kapot genoten".
Foto's van de tocht hieronder en hierboven.

Bij mij zat alleen mijn haar door de war. We mogen nog even spelen met Cricket en Sergio, de baby-gators en delen Q-kaartjes uit aan belangstellenden. We rijden terug naar Orlando en gaan gezellig buiten eten in een pub waar de obers in kilt en de meisjes in belachelijk korte geruite rokjes bedienen. De wijn en het eten smaken ons heerlijk maar om 19:45 is het over en uit met de energie. We moeten naar ons hotel terug. Ik mag zelfs geen ijsje meer van KJ dus rest mij niets meer dan mijn verbrande hersenpan in te vetten op mijn kamer en vervolgens - ter compensatie van gisteren - dit relatief lange verslag te schrijven.
Morgen concert!

"Zo, we zijn op de helft!" (KJ)
Maar eerst de reis vandaag: niet dat we ook maar iemand jaloers willen maken maar de lucht is strak blauw en het is heerlijk van temperatuur. We hadden gisteren al besloten bij IHOP te gaan ontbijten want dat is meestal lekker en op de route, dus........
De bediening is in handen van 'Crazy Michelle' die niet half zo crazy was als ze zei. Grappig wel, volop. Aangezien we in het hotel al een Starbucks naar binnen hadden gegoten hoeven we hier alleen nog maar orange juice. Nadat de restrooms zijn gefrequenteerd konden we op weg, langs downtown Orlando noordwaarts, op weg naar Jacksonville Beach. Onderweg komt er steeds meer bewolking maar het blijft mooi weer.

Veel te snel (na 45 minuten) moeten we een noodzakelijke stop maken vanwege onvoldoende opslagcapaciteit in de waterhuishouding van één onzer.
't Is jammer maar het had veel erger kunnen zijn, namelijk een zakelijke noodstop.

De reis gaat voorspoedig en we rijden na een raar slingertje zo naar de Hampton Inn. KJ en ik gaan lekker tennissen en zullen daarna de dames ophalen voor een late lunch.
We krijgen nog even visioenen - of liever nachtmerries - van gister maar daar zijn dan toch ineens de tennisbanen. Mooie blauwe en niet zo gruwelijk stroef als gister. Het gaat ook veel lekkerder al zien de twee heren op baan 1 toch kans om een bal op ons veld te slaan en wij staan op 3!!!! Na een uur houden we het voor gezien en druipen af (letterlijk) naar het hotel.
Na de verrassend lekkere lunch gaan we nog even naar de kamer om dan weer elkaar te ontmoeten om 17:45. De Palms Presbyterian church van Jacksonville Beach is snel gevonden en hoewel de atmosfeer en de tapijten voor enig droogte in de kelen zorgt hebben we goed hoop.

Het is tijdens de klankrepetitie niet helemaal gelukt om elkaar goed te vinden maar dat wordt op het concert ruimschoots goed gemaakt. Het is een mooi, sfeervol concert met af en toe een droge kuch, slap klinkend applaus en na de pauze een geheel overbodige Hongaarse nastoot door ondergetekende maar verder prima. De mensen werden uitgenodigd om CD's te kopen en de receptie te bezoeken. Cookies en punch en soms leuke gesprekken; terugkerend is de lof die we zonder uitzondering krijgen dat het plezier om samen te zingen eraf spat. Dat beamen we van harte, want het blijft toch een bijzonder clubje. We houden vol, er komen beslist betere tijden! Morgen reisdagje, terug naar Winter Park (in Orlando).
Slaap lekker!

Vandaag weer een reis-/vrije dag die we aangenaam hebben doorgebracht. Het begon niet zo goed want mijn maag was nog steeds aan het mopperen op het bremzoute eten van de avond hiervoor. Beneden een sloot melk erover gegoten en geen koffie en dat hielp gelukkig.
We gaan om iets voor 10 weg, dumpen de dames in de bookstore en gaan zelf een balletje slaan bij de hese meneer van de blauwe courts. Na een uur in de zon te hebben geploeterd gaan we Elsbeth en Marjon weer ophalen, terug naar het hotel en de koffers pakken. Om 12 uur met een enorme lus eerst weer langs het hotel en dan over de kustweg naar het zuiden.

Wat kunnen duinen frustrerend zijn! Geen oceaan te zien, alleen kasten van huizen die het uitzicht voor zich houden. Zodra we na mijlen een streepje water zien zijn we als kinderen zo blij. Bij Vileno Beach rijden we het strand op en gaan eens even op zoek naar pelikanen. We zien een paar flinke exemplaren, zich in zee stortende sternen, een zilverreiger, een of andere roofvogel, alles in de keiharde koude wind die hier in noordelijk Florida het land op waait. Enfin, eerst maar es een paar plaatjes...............

Het is allemaal mooi en spectaculair om te zien. Hierna rijden we verder om St. Augustine te bereiken; naar ons is verteld het oudste stadje van de Verenigde Staten. Leuk allemaal maar dat betekent ook slierten toeristen en heeeeeeel veel auto's! We ontwijken de drukste parkeerplaatsen en stallen aan de andere zijde van Heilige Stien. Lopend door de smalle hoofdstraat tot we (lees: ik) het niet meer houden van de honger en dan het Café Hidalgo binnendringen. Heerlijk geluncht met een dito afsluitende ijsco uit wellustig gevormde hopen Italiaans ijs in datzelfde café. Nog even wat relatief oude houten gebouwen langsgelopen en dan willen we wel weer terug naar de auto.

Zodra we kunnen - eerst natuurlijk weer te ver doorgereden - en er geen hekken meer staan snellen we ons naar de I-95 zuidwaarts. We vinden onze condo's heel gemakkelijk en splitsen ons in een mannengroepje en een vrouwenclubje. Foto's van deze woonruimte ziet u morgen. Na installatie zoeken we een leuk restaurant, reserveren, leren de ober hoe je de gerechten écht moet uitspreken en betalen ons scheel aan kleine porties. Jammer van die luidruchtige dame met een stem als een scheermes. Overigens een echt leuke straat: Park Avenue in Winter Park, Florida! Morgen verder exploreren. Nu eerst verslag en dan in het bed klimmen. Letterlijk, want de hoogte van deze slaapplaats is van dien aard dat je eerst een intensieve training bij de Folies Bergères moet hebben genoten om zonder liesblessure aan je nachtrust te komen. Maar niet teveel omdraaien vannacht.

Als we op de helft zijn dan wordt dit ons laatste concert! Ik geloof dat niemand uit bed is gevallen dus het gaat gewoon door. Het belooft buiten weer een erg mooie dag te worden. Voorlopig gaat dat aan ons voorbij want KJ en ik luisteren naar 'Langs de lijn' op radio 1. Om 10:45 richting stad om te gaan brunchen. Vader heeft honger dus ik neem het duurste van de kaart; dat moet het doen. Ik krijg een groot wit porseleinen bord met in het midden een gepocheerd ei op een crabcake met daarnaast een klein stukje rund en 4 sperciebonen. Geloof ik, want ik had mijn bril niet op. Enfin, koffie bij Starbucks dan maar.

We hebben alle tijd en genieten van het heerlijk zoele weer. Maar ja, er moet toch gewerkt worden dus begeven we ons naar de campus van Rollins College waar we met duidelijke borden en jolige parkeerhulpen ("I believe you are....Dutch!") naar de parkeerplaats en de zaal worden gewezen. De hulptroepen zwermen om ons heen en.....dat voelt goed want behalve het feit dat in het programma zes titels van Moeran's liedcyclus staan vermeld en binnenin vijf van de zeven teksten staan afgedrukt, werkt alles hier (bijna) perfect. De PR-machinerie heeft prima gewerkt want men verwacht een full house. We raffelen de soundcheck af omdat ik denk dat we nog maar zes minuten hebben. In de kleedkamer blijkt dat mijn horloge stil staat, ik mij visueel een uur heb vergist en dat we dus nog een zee van tijd hebben voor we beginnen.

We worden verwelkomd door de Executive Director van het Bach Festival en dan begroet door een verkouden Artistic Director die dus geen hand wil geven. Wel vertelt hij dat hij fan van Quink is en ons volgt sinds we begonnen zijn met CD's maken. Hij probeert ons al twintig jaar (!) te contracteren en nu is het dan eindelijk gelukt. We voelen ons vereerd.
Marjon maakt zich hevig zorgen om het functioneren van haar stem maar haar Silence and Music is zo mooi dat ik die zorgen wel begrijp maar niet deel. De zaal zit inderdaad vol en het publiek is aangenaam aanwezig, reageert goed en het wordt een mooie eerste helft in de Tiedtke Concert Hall, hier in Winter Park, Florida.

In de pauze blijkt dat een aantal Nederlanders naar het concert is gekomen. Een echtpaar zelfs uit Miami en dat is toch een slordige twee en een half uur rijden van Orlando.........
Ze krijgen waar voor hun geld want net als de eerste helft zijn de folksongs heel mooi; ditmaal geen onbedoelde solo's mijnerzijds in de Seiber. Alles gaat erin als koek en we krijgen een staande ovatie. Volgens John Sinclair (de artistieke directeur) hebben we zelfs "exceeded all the expectations". Na afloop 'meet-and-greet' en daar sluipt toch wat verwarring in de organisatie: het publiek wil zo snel mogelijk naar buiten dus wij werken ons met spoed naar de hal waar de CD's worden verkocht om dan al pratend en signerend de uitgang te blokkeren. Het damesteam van het Bachfestival had echter bedacht dat we beter achter een tafel op het podium konden gaan zitten om te signeren. Dat voelde toch niet zo goed omdat je dan de hele tijd vanuit de hoogte op de mensen neerkijkt. We spreken nog wat zaken door voor morgen, vragen directions naar Old Navy en gaan dan - via 'thuis' want sjaalgebrek bij de sopraan - naar Park Avenue om lekker te eten bij de Thai. Helaas, feestje. Tamelijk private dus dan maar plan B. Na het lekkere, niet-oosterse eten en de heerlijke desserts nog even langs de convenience store om voor een belachelijk bedrag een pak melk en wat cereals te kopen voor morgenochtend. Morgen masterclass met weer een full house aan studenten en twee koren die na onze clinic hun kunsten mogen vertonen (in dubbel opzicht).
Nu rest nog dit verslag en dan een verdiende  instorting. Tot morgen!

Tja, het is een reisdag en daarom slaap ik slecht.......om 04:10 uur al wakker. Een half uurtje later probeert de buurvrouw van nr. 1338 even of de stem het doet. Hij doet het. Tegen het ochtendgloren pak k alvast mijn koffer in, dan is dat maar gedaan. Ondertussen blijf ik bedenken wat ik allemaal wil zeggen tijdens de clinic/demonstration alsof het ooit aan ideeën heeft ontbroken, of spraakwater op het toneel. We keutelen wat rond, face-timen met thuis en gaan dan om 9:00 naar de buren voor het ontbijt: de zak cereals en de container melk! Marjon heeft ook koffie gezet, vrij sterk want het kost een kwart liter om de koffie een koffiebruine kleur te laten aannemen.

Na ontbijt vertrekken we naar Rollins College voor de masterclass.
KJ en ik zeggen tegen Elsbeth “er zit maar één koortje, kijk maar” waarop E haar hoofd naar binnen steekt en een bomvolle zaal met tieners haar tegemoet davert. Fantastisch hoe ze dat hebben georganiseerd: werkelijk stampvol met enthousiaste studenten en strak geregisseerd qua planning en schema. We beginnen met een part-song van Byrd nadat we zijn verwelkomd. Voorzichtig stellen we vragen aan de zaal over wat ze opvalt aan het stuk qua retoriek en heel langzaam kruipen ze uit de schulp en gooien antwoorden in de strijd. We knippen de part-songs en motetten in stukken, laten verschillende interpretaties en intonaties horen en gaan dan na 45 minuten over tot een vraag-en antwoord sessie, alleen moeten wij nu de antwoorden geven.

Ook hier houden Laura en John de tijd strak in de gaten en geven aan dat de laatste vragen aan bod komen. Onverbiddelijk sluiten ze de sessie af en we gaan nu over tot het werken met de koren. Er worden ‘risers’ op het podium geplaatst en dan komt een klein kamerkoor opgemarcheerd. In het begin durven ze niet echt te zingen maar we springen er allemaal in en krijgen ze los, tenminste losser dan ze waren. De dirigent reageert goed op wat hij krijgt aangeboden door zijn kids en dat was leuk en inspirerend. Het tweede koor is veel groter en dat vuurt ‘Si ch’io vorrei morire’ op ons af. Zodra ik vraag of ze weten waar het over gaat begint iedereen giechelig te worden dus het antwoord is blijkbaar “ja”. Na een hele hoop uitdagende opmerkingen onzerzijds is de tijd voorbij en hebben we zomaar twee uur volgemaakt.
We babbelen nog wat na met diverse studenten en moeten gezamenlijk op de foto met toekomstige beroemdheden (nu zijn wij dat nog...). We gaan nog even in de zon staan genieten van de warmte voor we John Sinclair moeten volgen naar zijn favoriete restaurant voor een door hem aangeboden lunch.

Een op het oog eenvoudig Chinees restaurant waar John kind aan huis is met voortreffelijk eten. We genieten het heerlijks en het onderhoudende praten van John aan een ronde tafel waar Quink, John dus en ook Laura en William aanzitten. Sinclair wil ons na twee jaar, tijdens het Bachfestival in 2015 terughebben. Het is de bedoeling dat we dan een week als artists in residence zijn, werken met de studenten, een eigen concert hebben en als solisten tijdens twee ‘major works‘, door hem gedirigeerd en bijv. een kantate van Bach zullen doen. Ideeën zat en hij is dermate enthousiast en serieus tegelijk dat het een serieuze optie is waarmee we rekening gaan houden. Hij zal met mij contact opnemen om te brainstormen over repertoire, wat we zelf graag zouden willen doen, om daarna dan definitief te bepalen welke stukken het gaan worden. Geweldige ontvangst hier in Winter Park, alles zeer goed georganiseerd en bijzonder hartelijke en genereuze mensen!
We komen graag terug.
Maar nu eerst naar jullie, hoor, fans/familie/vrienden/lezers! Zaterdag alweer Rossini in Arnhem.
Dank voor de aandacht en tot de volgende keer.