Lange dag, kort verhaal…….Q verzamelt zich om 7:30 uur bij balie 9, eh, nee, 12, of liever 15. Ja hier waren we vorig jaar ook maar dat was 16. Zelf inchecken lukt niet dus ik wil direct naar de counter. Ik help u wel, dat gaat veel sneller. Ze typt vlijtig alle cijfers die in mijn gehele paspoort te vinden zijn en komt er dan achter dat iedereen met een visum eigenlijk direct naar de counter moet van rij 15. Eh, 16. Vervolgens fok ik mijzelf en vooral de schone achter haar schermpje op met de mededeling dat een middenplaats een ramp is en dus krijg ik er een. Tja. En uw koffer is ook te zwaar. 1 kilo en daar rekent KLM €70 euro voor…..of het kaviaar of goud is in plaats van onderbroeken en concertschoenen.

Gelukkig is men aan de gate iets soepeler en veroveren we gangpadplekjes. Het boarden gaat vlot en we vertrekken redelijk op tijd. Na een paar trage Nederlandse films en alle kindercartoons, cryptogrammen en binairootjes gaan we eindelijk landen. Ook de wachttijd voor immigration is hier in Houston binnen de perken gebleven. Koffers liggen al te wachten en dan komt het eerste teken vanTexaanse onduidelijkheid: waar is de shuttle voor de rental cars? Die vinden we bij toeval en dan gaan we naar onze verhuurder, onze auto-hospita, zeg maar. Drop-off fee $300, zegt ze. Inclusief, zeg ik. Nee, betalen, zij weer. Ik wijs met mijn vinger op de Nederlandse tekst: is al betaald!!!

Niet aan ons maar aan uw reisbureau. Nou jij weer. Vorig jaar exact hetzelfde verhaal en hebben we de teveel betaalde middelen met succes teruggevorderd. Ach ja.
De auto zit nog vol met ijs dus is het eerst even moeilijk voordat de Quink-schilden op de ijsvrije deuren willen houden.  Dan op weg, ik denk in pal oostelijke richting maar dat blijkt na een tiental mijlen toch echt het zuiden te zijn. Wij weer terug en eenmaal op de Interstate ontwaren we al fluks een Starbucks. Met de nadruk op ont want misschien dat er Starbucks waren maar nu in elk geval niet meer. Volgende afslag weer een aanduiding maar die verzandt in verkeersdrempels en pompstations en sportterreinen. Geen koffie.
Bij de volgende afslag rijden we dus door en zien —eenmaal de afrit gepasseerd- een overduidelijke Starbucksgevel langsschieten. We geven het op. KJ houdt zich dapper wakker en na een bijna 4 uur durende rit komen we aan in Tyler. Alles is duidelijk aangegeven behalve het hotel en dat blijkt precies aan de andere kant van de stad te liggen. Mooie grote kamers, met tafel, zitje, bureau en lawaaiige koelkast.
Eten willen we bij een steakhouse maar daar is de wachttijd 40 minuten minstens en we hebben al lang genoeg gewacht dus gaan we naar de Chinees.  Nu vallen we allemaal om. Het is nu 21:20 uur lokaal dus 04:23 thuis. Tis mooi weest. Morgen weer een dag.

Om 3:45 ontwaakt en meteen de televisie aangedaan (want dat kan ik thuis niet maken...)
Tiebreak eerste set damesfinale Australian Open. De tweede set is in een vloek en een zucht voorbij zodat ik nauwelijks tijd heb om te appen met thuis. Daarna weer lekker verder geslapen tot 7:10 of zoiets. Via de Q-app probeer ik iedereen te bewegen naar de Corner Bakery te gaan voor een gezamenlijk ontbijt en uiteindelijk lukt dat ook. Ook KJ is -na zijn continental in het hotel- weer groepsbereid en we worden opgepikt om samen naar Starbucks te gaan. in de vermomde Q-Dodge.

Daar worden we verwend door Marjon die haar mislukte rondje van gister wilde goedmaken. We lachen weer wat af en blijkbaar valt dat op want er wordt met lieve blik naar ons gekeken. Één oude meneer met hele mooie grote ringen en knopen op zijn shirt valt ook op en hij valt op Kees Jan want hij wilde die 'handsome fellah' een aantal van zijn favoriete bijbelspreuken cadeau doen. Nou vooruit, de anderen ook, anders valt het teveel op en KJ is inderdaad heel handzaam.

We gaan weer terug naar ons hotel-dorp via Walgreens want we willen water. Ik schaf mij toch maar weer een zonnebril aan. Een opvouwbare; dat zijn ze natuurlijk altijd op een bepaalde manier maar deze is echt heel erg opvouwbaar. Om 13:00 is de masterclass met het church choir van de kerk waar we vanavond concert hebben en morgenochtend nog een service. Het is een zeer gemêleerd gezelschap met jong en oud, man en vrouw, zwart en blank. Alles doet mee en zo hoort het eigenlijk ook. Het blijkt geen enkel probleem om twee uur vol te maken en aan de reacties te horen na afloop heeft eenieder het naar de zin gehad. Wij hebben na afloop vooral zin om te eten en dat doen wij, jazeker, buiten! Het is stralend weer en uit de wind voelt het lente-achtig aan. Dan nog een ruim uur ontspannen en dan gaat het weer richting downtown Tyler, TX.

Op de klankrepetitie besteden we veel tijd aan intonatie en klinkerkleur en aan gemopper op het tapijt. Verder geeft de bedrading van onze concertlampjes Marjon het gevoel dat ze een string aan heeft. De verzorging en begeleiding zijn zonder meer uitstekend te noemen. Men laat niet veel aan het toeval over........We hebben genoeg tijd om te theeën en te babbelen totdat we zeggen dat Elsbeth nog 10 minuten heeft om zich om te kleden.
Een wervelwind raast door het gebouw.

Dan worden we opgehaald en slaan ons dapper door de eerste helft. Soms gebeurt er iets geks, een halve maat verdwijnt ineens van je bladmuziek en je hebt een iets langzamer tempo dan de buurman maar door de bank genomen is het een goed concert. De tweede helft heeft ook wat vrije improvisatie-elementen maar -om in tennistermen te spreken- we scoren op de belangrijke punten. Staande ovatie na afloop en mensen zijn 'blown away' en ditmaal niet door de airco! Daarna receptie, met echte wijn en lekkere hapjes maar we komen niet weg bij de CD's hoewel we meer programma's signeren dan geluidsdragers. Eindelijk kunnen we aanvallen op wijn en goodies en worden op onze beurt geattaqueerd door concertbezoekers die willen weten hoe we toch gelijk kunnen beginnen zonder elkaar aan te kijken of te dirigeren. Gelukkig kunnen we tussendoor nog wel iets wegslikken (dank je, KJ) en daarom hoeven we niet meer te eten en mogen we alle vier direct naar bed. Morgenochtend een kerkdienst met een ander programma, dus gaan we gauw slapen om fit aan de repetitie om 10:00 te kunnen beginnen.
CU 2morrow!

Precies op tijd wakker geworden om Wawrinka van Nadal te zien winnen in de vierde set.
Ik was al iets eerder wakker geweest maar dat was te vroeg dus heb ik mij weer omgedraaid. Maar 05:00 uur is acceptabel voor de tweede nacht. Alleen werd ik wakker met mijn linkerschouder in mijn oor en dat levert wat roestigheid in het bewuste gewricht op. We treffen elkaar zomaar aan het continental breakfast. KJ rent nog even terug voor het dagboek, om voor te kunnen lezen. Dan hebben we nog een uurtje voor we via Starbucks naar de kerk gaan om onze diensten aan te bieden. Het is een beetje opgejaagd repeteren maar uiteindelijk valt het mee met de haast.

We vinden het allemaal wel leuk om onderdeel te zijn van zo'n Amerikaanse dienst of liever, zo'n dienst op z'n Amerikaans want er zijn grote verschillen tussen de diverse geloofsgemeenschappen. Het voelde voor ons heel rommelig want wanneer maak je nou mee dat iedereen gewoon doorpraat als je begint en de halve kerk rondloopt om ter communie te gaan terwijl jij je best doet om de stiltes te laten klinken........het wordt toch gulzig opgezogen allemaal en men is super-dankbaar dat we dit wilden doen. Via de Corner Bakery voor een groene lunch terug naar het hotel om razendsnel om te kleden voor de tennisbaan. Elsbeth zal worden geplant bij Barnes & Noble en KJ en ik gaan tennissen. En Marjon gaat maar lopen. We zijn niet boos, hoor, dat wil ze zelf: ze wil gaan hardlopen vanmiddag. Zoals gewoonlijk duurt het een half uur voor KJ en ik een tennisveldje hebben bemachtigd dat open is. Ik ben verre van fit in de eerste vijf kwartier en loop te hijgen als een postpaard. Voor mijn gevoel kom ik telkens een paar tienden van secondes te kort en loop ik steeds achter de feiten aan. Later gaat dat gelukkig weer beter en voelt het bewegen ook beter aan. Toch hebben we het goed getimed want precies als we de baan oplopen begint de zon volop te schijnen en staan we in ± 21º C ons potje te slaan.
Toch wel lekker weer, al is het jetlag-gevoel nog niet uit het lijf.

Via Texas Road House gaan we terug. Reserveren kan daar niet maar je kunt wel een uur van tevoren bellen, dan houden ze rekening met je en kun je sneller aan een tafel. ?? In Nederland noemen we dat gewoon reserveren maar vooruit, een kniesoor. Terug in het hotel belt Elsbeth dat we om 18:30 uur aanwezig zullen zijn. Ik kijk even Studio Sport op Uitzending Gemist en dan gaan we inderdaad naar het beloofde restaurant waar we net op het bankje buiten hebben plaatsgenomen als de buzzer al gaat: we hebben een plekje! Emmer pinda's op tafel, schillen gewoon op de grond en een hele blije waiter die alles mooi vind en onze drankjes alvast opneemt en uitleg geeft over de verschillende benamingen voor alle delen van de koe die je hier op je bord kunt laten leggen. Met kip is dat veel moeilijker want als ie dood is legt ie niet meer, namelijk. Ik vrees dat die laatste opmerking een gevolg is van de pinot noir.

Het vlees is buitengewoon smakelijk en veel te snel op maar omdat KJ niet vóór 22:00 terug in het hotel wil zijn storten we ons in een uitgebreide, diepzinnige en spirituele discussie. En dat is best knap met ongeveer dertig grote televisieschermen om je heen.
We komen er niet uit maar houden wel vol tot we vinden dat het tijd wordt om te gaan.Tenslotte scoren we nog een ijsje aan de overkant en gaan dan de rust van onze respectievelijke kamers weer in voor een hopelijk lange nacht.

Vandaag wederom stralende lucht. Maar wel 20º C kouder....er staat een ijzige wind die de komende twee dagen op veel plaatsen sneeuw en ijzel zal brengen. Wij ontspringen de dans maar niet de side effects, dus. Ik denk dat ze de meloen ook buiten hebben gehad want het is niet te doen om dat bakje groene ijsblokken weg te kanen zonder daarbij smartelijk om je Sensodyne te schreien. Na de gedode tijd tot 10 uur die ik nuttig besteed door mijn vrouw van haar visite af te houden tijdens het door mij aangevraagde skypegesprek, vertrekken we naar Starbucks om het cafeïne-peil op het gewenste niveau te krijgen. Het is mijn beurt om het rondje te betalen.

De barista is van een onbegrijpelijke traagheid. De inertie werkt ook zijn collega's en superieuren blijkbaar op de zenuwen want hij krijgt flink op zijn falie. Tijdens de koffie leest Marjon haar versie van het dagelijks verslag voor aan de anderen en dat levert net als de voorgaande dagen veel lachsalvo's op. Ditmaal kijk ik niet om me heen want voor je het weet komt iemand ongevraagd een stencil brengen met favoriete bijbelteksten....... We gaan weer een meesterklasje doen op Tyler Junior College. We werken hard met de kids en laten zelf ook nog een paar werkjes horen en dan is het de hoogste tijd om een begin te maken met de vijf uur durende rit naar Fort Smith, AR. Voor onderweg heb ik op de kaart een plaatsje gespot waar we zullen gaan lunchen. Het was zo verbijsterend slecht dat je verstand daar gewoon van stil gaat staan. We vervolgen geschokt onze weg en komen op een mooie weg naar het noorden door Oklahoma.

Om iets voor 18:00 zijn we ter plekke in een mooi hotel, voor ons geregeld door de presenter. Hartelijk dank. Zelfs het wc-papier is luxe: mousseline. Je verwacht dan ook een BADkamer maar die is dan weer van een lulligheid die absoluut niet past bij de standaard van dit hotel. Enfin, een gegeven paard......Het restaurant wordt unaniem gekozen en we zitten er lekker te eten en te genieten van een goed glas wijn. De ober komt wel wat erg vaak vragen hoe het allemaal is maar hij is vriendelijk en dat is ook wat waard. Als compensatie voor de lunch nuttigen we nog een schandalig lekker toetje en willen dan betalen. Separate checks, please. Nou, dat lukt: we zijn spontaan in stellen verdeeld! We besluiten er niet moeilijk over te doen en regelen de financiën onderling. Buiten snijdt de wind inmiddels dwars door ons heen en weten we niet hoe snel we in de auto moeten komen. Morgen zal het ook nog 'arctic' worden maar daarna gaat de temperatuur omhoog. Het is inmiddels 23:00 uur geworden en ik ga nu mijn bed uitproberen. Ik raad u allen aan hetzelfde te doen. Tot morgen!

De overgang is groot........vandaag -7º C....Wel stralend weer, gelukkig. Ik tref KJ aan het ontbijt, verdiept in de krant. Een uitgebreid buffet waar we dankzij de voedselbonnen niet voor hoeven betalen. Ik weet het, dit is een Vlaamse constructie maar de zin 'bekt' vloeiender, zo. Terwijl ik nog bezig ben mijn calorieën-niveau op peil te brengen gaat voornoemde bas naar boven teneinde een overdekte baan te spotten. Buiten gaat echt niet want het racket valt zomaar uit je handen bij deze temperaturen. We rijden naar de gevonden tennisclub, zien een opblaas-hal en zijn gelukkig tot we zien dat alles dicht is. Tot 11 uur........Bij navraag bleek die hal alleen een dak te zijn voor een zwembad dus verder dan waterpolo waren we sowieso niet gekomen. Gauw terug naar het hotel om om te kleden en de dames te verleiden tot een gezamenlijke koffiepauze. Daar voelen ze wel voor dus gaan we om 11:15 met bladmuziek voor de masterclass onderweg naar Starbucks. We zien ondertussen waar de Northside Highschool ligt en rijden door naar SB (onze standaard aanduiding voor de favoriete koffietent). Aldaar worden we ditmaal door onze bas getrakteerd (hij was aan de beurt) en op de foto boven zie je wat er gebeurt wanneer je je naam op Nederlandse wijze debiteert.

We nemen de tijd om op Northside te geraken want we hebben alleen via de mail van Rile Artists Management en het antwoordapparaat van de kerk contact gehad. Marjon had wel ingesproken maar bevestigingen hebben we nooit gekregen. Men bleek zich toch wel zorgen te hebben gemaakt want naar nu bleek was de voicemail message niet aangekomen! Wel was bekend dat we in town waren want de pastor van de kerk had gemeld dat hij de Quink-mobile had zien rondtoeren.......We doen een workshop van een uurtje waarin eerst het koor - gedecimeerd door griep en verkoudheid - wordt opgewarmd door de dirigent waarna ze een vierstemmige zetting :( van Marchetto Cara's frottola Non è tempo zingen. Ik weet het, ik ben vreselijk maar het tempo moet echt ongeveer dubbel zo snel. We proberen de zangers ook weer over te halen meer klank te maken en beter te ademen want ze zijn heel gedisciplineerd maar hebben niet door dat zíj het instrument zijn. We ploegen rustig door en via een langzamer motet van Tittworth krijgen we ze wat losser. De kids zijn alleraardigst en we horen van de dirigent dat op deze school heel veel kinderen zitten die in grote armoede leven en hier een kans krijgen op een betere toekomst. Die kansen liggen naast een betere educatie natuurlijk ook op het gebied van sport en deels in het muziekprogramma. We neigen ernaar snel te (ver)oordelen maar gelukkig zijn er in de Verenigde Staten ook een hoop mensen die daadwerkelijk iets proberen te doen aan de misstanden. Hulde en sorry voor de preek. Op de terugweg gebruiken we een lekkere lunch in Sweet Bay's en geven onszelf een uur in de Wal*Mart voor de (on)nodige aankopen. Dan gauw terug, even de kerk opzoeken en dan nog anderhalf uur rusten op de kamer voor het concert van 19:00 uur.

We zijn iets te vroeg bij de kerk en staan te blauwbekken voor een dichte deur. Ik zet mezelf op de winter-spaarstand en beweeg of articuleer zo weinig mogelijk. Iedere beweging maakt dat je de kou voelt. Gelukkig gaat de deur om 17:30 open en worden we ontvangen door Krista. Eerst de jassen en tassen wegbrengen en dan repeteren in de koude kerk. Maar gelukkig is daar de onvolprezen Amerikaanse kachel die al het repeteren overbodig maakt. Het is in no time te warm en erg duidelijk worden onze frases niet in die herrie. Toch voelen we dat er een mooie akoestiek is. Als de blowers dan uitgaan is het heerlijk stil en kunnen we ons verheugen op het concert. In de green room is orange tea en rode aardbeien. Een kleurrijk geheel. Stom dat ik de aardbeien niet op de foto heb gezet want ze hadden het formaat van mandarijntjes. Je had er aan twee genoeg!!!

Ondanks de grote concurrentie vanavond (het zal eens níet zo wezen.......) van President Obama met zijn state-of-the-union en een heuse basketballderby (Northside tegen Southside) zit de kerk toch behoorlijk vol. Vanwege dat basketbal zitten er dus geen studenten in de zaal. Jammer. Het concert is ronduit prachtig! We maken heerlijk muziek en de mensen genieten. Na de pauze gaat de boel plat. Na afloop een receptie met punch, notenmix en werkelijk schandalig lekkere cookies. Gelukkig moeten we veel praten met de mensen zodat mijn koekje in kruimelige deeltjes langzaam naar binnen gewerkt kan worden. Als we alle plichtplegingen hebben gehad en van de presenter en haar man en kind afscheid hebben genomen gaan we rechtstreeks naar Applebee's die we eerder vandaag hadden gespot. We nemen daar iets kleins en een gas wijn en luisteren naar het spelletje Trivia waarbij Elsbeth en ik om beurten voorzeggen. Sorry hoor, zóóó blij dat ik het antwoord weet......We gaan naar ons hotel terug met een goed gevoel. Zelfs de auto stond niet zo scheef als andere dagen. Bij mij gaat nu echt wel het licht uit dus ik groet u allen en meld me morgen weer.

Om 10 uur weg uit het hotel op weg naar de eerste tussenstop, 10 minuten verder. Zonder echte koffie kunnen we de dag niet beginnen, tenslotte. Na het koffierondje van Marjon en het op donkerbruine wijze voorgelezen verslag door Elsbeth gaan we op weg naar Little Rock, een ritje van zo'n 2 1/2 uur over een zonovergoten landschap. Alle horrorverhalen ten spijt hebben wij behalve kou niets van ijzel en sneeuw meegekregen. Het is aldoor stralend weer. Te koud om te tennissen, dat wel maar verder heerlijk. Ik zit met het fototoestel op schoot ernstig te knikkebollen in het zonnetje want achter glas loopt de temperatuur toch wel wat op en dan ga je onder zeil.......

Af en toe schrik ik wakker en neem een foto van een leuk bord. Uiteindelijk moeten we toch stoppen om te tanken en wat nieuw water in te slaan. KJ had ook last van het zonnetje want hij gooit de deur dicht nadat hij eerst de autosleutels keurig in zijn jaszak had gedaan; alleen lag de jas dus nog binnen. Wanneer hadden we dat ook alweer? Gelukkig zijn we van de grote weg afgegaan bij een plaatsje dus er zal vast wel een garagepief zijn die de boel kan openbreken. En inderdaad, binnen korte tijd komt er een mevrouw uit de auto met inbrekersgereedschap. Ze tuigt aan het werk (tegenwoordige tijd van togen) en probeert het gladde raampieletje te pakken maar "it dances up and down but doesn't come up..."
Met het volgend stuk ijzer kan ze onder het raam door en kan ze het ontsluitingsknopje indrukken, et voilà, stukje koek, zo gepiept en graag $30.- alstublieft dankuwel. Bij elkaar 20 minuten oponthoud. Valt mee. Het hotel in North Little Rock is wel gauw gespot maar niet eenvoudig te bereiken. Telkens blijkt een weg eenrichtingsverkeer te hebben of ligt er een onneembare betonnen richel in de weg. uiteindelijk komen we bij de La Quinta aan, een soort okergele bunker op het terrein van een shopping mall. Dat is handig want Marjon kan lopen, Elsbeth gaat op bed want voelt zich beroerd en KJ en ik gaan proberen een indoorbaan te scoren bij een door mij opgezochte tennisclub. Als we na 10 minuten de parking van de club opdraaien zien we ineens dat we hier in 2009 ook getennist hebben. Er is een baan vrij dus kunnen we bijna twee uur lang met nieuwe ballen elkaar bestoken. Bij mij is dat de eerste 30 minuten vooral in passieve vorm maar daarna kan ik de draad oppakken en gefocust blijven spelen zodat ik enigszins gerustgesteld ben want het kostte geen moeite om de 105 minuten vol te maken. Bij het afscheid reserveren we alvast een uurtje voor morgenochtend, je weet maar nooit.

Omdat we helemaal niet geluncht hadden vinden we dat we na het tennissen wel een frosty hebben verdiend. We zoeken een Wendy's en zetten ons aan een medium size. Na enkele voorzichtige happen voel je helemaal niets meer behalve de onophoudelijke brainfreeze die genadeloos toeslaat als je niet oplet. Maar wel erg lekker en dodelijk voor je dictie.
Eenmaal terug in het hotel surf ik op zoek naar een restaurant voor vanavond. Elsbeth wil wel mee maar heeft een maag die van streek is. We gaan om 18:45 richting Little Rock om in historic Hillcrest restaurant Acadia uit te proberen. Het ruikt er wat komisch, naar verf en oud vet dus ik ben een beetje achterdochtig maar de wijnkaart is ok dus moet het goed komen. Het is heel jammer dat Elsbeth zich zo naar voelt want ze eet nauwelijks van haar bestelde gerecht. Wij doen ons best en jagen er nog een crème brûlee met banaan en witte chocola achteraan. Omdat wij nog de enige gasten zijn wordt alles in recordtempo op de tafel gepletterd en staan we na een goed uur weer buiten. Op de terugweg zien we bij onze afslag (de andere kant op) een enorme hoeveelheid politie en brandweer. Er is schijnbaar iets heftigs gebeurd en dat levert een fikse file op. Gauw naar de kamers waar we rond 21:00 uur ieder in ons holletje verdwijnen. Nu dit verslagje af is (21:50) kan ik lekker naar bed gaan want ik val alweer om. Wordt vervolgd!

Vandaag weer een reisdag(je), hoewel het die naam nauwelijks mag hebben. Er is zoveel tijd dat KJ en ik nog gezellig een potje kunnen tennissen. Maar eerst zitten de dames en ik gezellig aan het ontbijt. Jazeker, ook Elsbeth die zich gelukkig veel beter voelt.
Het is even wennen aan het lagere kwaliteitsniveau in dit hotel vergeleken met het vorige maar ach, was ik het niet die het gisteren had over armoede.......slechts zijdelings, maar toch. in ieder geval ziet het fruit hier grijs in plaats van groen, de melk was op en werd niet aangevuld, er waren hard blauw gekookte eieren op koelkast temperatuur en plastic mesjes waar je wel mee dwars door je polystyreen bakje snijdt maar geen cream cheese op je bagel kunt smeren. Dan op de kamer even mail gedaan, muziek geluisterd en alvast de poffer gekakt voor zover mogelijk.

We gaan om 9:30 naar de baan van gisteren en horen dan dat we alvast de baan op kunnen. We moeten er wel om 11:00 uur vanaf. Ruim vijf kwartier maken we het onszelf en elkaar moeilijk (KJ) en testen we de conditie, spieren en ligamenten behoorlijk.
Terug in het hotel hebben we tijd om onszelf te reinigen en te ontsmetten en van frissere geuren te voorzien voordat we met de meiden in de auto naar de eerste koffiestop, 300 meter verderop gaan. Bij de SB in Barnes & Noble wordt het dagboek voorgelezen. Allemaal in de auto en dan weer 300 meter verder stoppen voor de lunch bij Panera Bread omdat Elsbeth de Olive Garden nog niet aandurft. Als dat achter de kiezen is en Elsbeth eindelijk haar drinken op heeft kunnen we naar Searcy, een plaatsje met 22.558 zielen. Het heeft ook nog een vliegveld en een behoorlijk grote universiteit, Harding University. We logeren in de Heritage Inn, op de campus. Een grote campus, zowat de helft van de totale oppervlakte van het dorp bestrijkend. De ontvangst is ruimhartig en een brede voorbijganger met 'football' op zijn jack wil met alle geweld de rest van de koffers voor ons ophalen. Nou, da's goed, dan maak ik wel foto's.......

De kamers zijn niet zo groot maar alles is er en het is rustig. Wij besluiten om de vrije tijd te benutten door alvast het programma voor 22 februari door te nemen. Een aantal nummers is totaal nieuw voor ons, het is ook wel drie jaar geleden, natuurlijk. We repeteren lekker en lang en bespreken dat we voor de lecture/demo morgen een deel van dit programma ook onder handen zullen nemen. Dan hebben we nog een uurtje kamertijd voordat we iets vissigs gaan nuttigen, althans hopen we, bij Captain D's Seafood.

Tja, zoals u aan de foto kunt zien is het geen vis geworden........toen ik beneden kwam in de lobby zaten de andere drie verslagen terneer. Had ik het slechte nieuws al gehoord? Nee, ik wist van niks. Het is hier een dry county. Dat betekent geen lekkere wijn, geen bier, geen helemaal niks. Quink zou Quink niet zijn als we niet onmiddellijk een ferm besluit zouden nemen: we rijden terug naar Little Rock, ongeveer 40 minuten van hier. Geen probleem, doen we, we weten een Olive Garden, die was vlakbij het hotel van de afgelopen nacht en werd ons hedenmiddag nog door de neus geboord door Elsbeth die het nog niet aandurfde qua maag en darmen. Nu dus wel. Let wel, we gingen dus 40 minuten rijden om wijn (bij het eten) te kunnen drinken. Het eerste wat Kees Jan bestelt is een alcoholvrij biertje............

Het blijft leuk. We bestellen wel een heerlijke Italiaanse wijn; ik mag hem uitzoeken en Elsbeth betaalt. Waarvoor uiteraard onze hartelijke dank. De zachte zoute broodjes, de salade en de bruschetta laten we ons goed smaken en uiteraard ieders hoofdmaaltijd. Het was goed en we zijn stapelgek dat we zo'n eind rijden maar wat is het leuk en wat hebben we het verdiend na de repetitie van ruim twee uur deze middag. Vinden wij dan, he.
KeesJan blijft verbazingwekkend goed wakker achter het stuur. Ik kan mijn ogen niet open houden dus komt Elsbeth met allemaal onmogelijke dilemma's waardoor de raderen weer aan het werk gezet worden. Je schiet er niks mee op maar het is een leuk tijdverdrijf en je leert iets van de ziel van je medezangers kennen. Niet veel maar dat hoeft ook niet. je kunt niet altijd de diepte in. Ik zeker niet want ik ben kapot na de twee tennissessies en de twee uur zittend op het nachtkastje. Nu wordt het tijd voor naast het nachtkastje. Slaap lekker en tot morgen.

Hierboven een plaatje van de indrukwekkende hal van deze mooie universiteit. We verzamelden hier om 11:30 om naar de recital hall te lopen voor de lecture/demonstration.
Maar eerst moet nog gewag worden gemaakt van mijn ontwaken: geheel onvrijwillig want om 05:24 ging mijn telefoon!!!!! Stom, niet op stil gezet en daardoor kon ene José met mij een afspraak willen maken. Ik vind het daar nog veel te vroeg voor dus vraag ik hem te mailen. Ik draai me nog eens om maar behaaglijk wil het niet meer worden. Slaap voorbij dus tijd voor een puzzeltje en de 33 mails die mij 's nachts hebben bereikt beantwoord ik ook zoveel mogelijk.

Om half negen ga ik naar beneden en neem moederziel alleen plaats in het terrarium tegenover de reception. Er hangt een vreemd sfeertje: de muziek is om te huilen. In de eerste plaats vanwege de uitvoering maar ook de keuze van de stukken noopt de traanklieren tot enige activiteit. Vlak voordat ik de hand aan mijzelve dreig te slaan door bijv. mijn vingers in het bagelrooster te stoppen komt Marjon binnen. Tien minuten later komt KeesJan vrolijk zwaaiend voorbij. Op weg naar buiten, denk ik nog maar hij liep alleen verder omdat ie de deur niet had gezien. Weer even later gebeurt exact hetzelfde met Elsbeth. We lachen en appen en KJ probeert stiekem de dames en mij te fotograferen vanuit de plastic bosjes. We hebben hem door, de schalk!

Na ontbijt en pauze op de kamers vertrekken we naar de recital hall voor een masterclass die ditmaal op verzoek gaat in de vorm van een lecture-demonstration. We praten en zingen 45 minuten vol en zijn dan dismissed. Tja, en wat doe je dan? Dan ga je eten. Bij Colton's, een soort western style restaurant waar je hamburgers en andere vettigheid kunt krijgen. We drinken thee en eten wat voorhanden is. Dit restaurant is vanavond tot 22 uur open dus hier kunnen we terug na het concert.

Dan siësta tot 17:15 die verstoord wordt door appende Quink-zangeressen. Het zal wel aan de dag liggen. Ik doe de hele middag niks, skype nog met Machteld en dan moet ik me toch ineens weer haasten. We gaan naar de zaal maar die blijkt nog op slot. Mr. Martin die ook de belichting zal doen maakt de hall open en tja, daar zijn we niet blij mee; de recital hall was zo heerlijk vanmiddag en deze zaal lijkt moeilijker. We moeten wat knoeien met de gordijnen maar de meeste last bezorgt ons de blower. Dr. Ganus belt echter met het hoofd blazen en krijgt voor elkaar dat we in stilte kunnen repeteren. Heerlijk, dat scheelt wel een stuk.

Een scherpe klankrepetitie gaat vooraf aan een uitstekend concert. Met veel reacties na afloop en CD's verkocht en weggegeven. We bedanken iedereen nog eens heel hartelijk voor de medewerking en gaan dan naar het restaurant van vanmiddag terug waar we ons tegoed doen aan thee, ijsthee, en koffie. En een bordje cheese fries.
Dan moeten we eruit want het is 22:00 uur. Terug in het hotel brengen we met z'n drieën Elsbeth naar haar kamer, vervolgens brengen Marjon en ik KJ weg en tenslotte levert Marjon mij voor mijn deur af. We deden het graag; het lag op de route. Lekker slapen, de telefoon helemaal uit en de kachel ook en dan maar zien wanneer we wakker worden.

Zoooooooooooooo, hé, dat scheelt een bonkje! De stekker gister uit de telefoon getrokken en op 'niet storen' gezet. De telefoon hè, niet de stekker........Heb ik me daar geslapen van 23:30 tot 08:10. Heerlijk! Genoeg daarover. We komen weer op ongeveer dezelfde tijd en in bijna dezelfde volgorde naar het ontbijt achter glas. Het is nog steeds niet veel en de muziek is niet vrolijker want exact gelijk aan gister maar het idee dat we vandaag uit de alcoholvrije zone geraken doet wonderen met mijn humeur. Om 10:00 uur inladen en wegwezen. Een klein stukje dan want op het terrein bevindt zich een Starbucks en die moet gefrequenteerd worden. Zo'n mooie hebben wij nog niet gehad: een groot woonhuis-achtig pand met heel veel ruimte binnen, gezellig gevuld met studenten en professoren. We nemen de tijd voor koffie en het verslag en bepalen wat we gaan doen in Memphis.

Ik stel voor om bij de ons bekende SB op Union Avenue te gaan koffiedrinken en aldaar op de computer te kijken naar restaurants waar we de lunch zullen gebruiken. Het is de eerste twee uur min of meer binnendoor waarbij we heel veel vogels zien en vlak boerenland. Soms een dorpje maar verder gebeurt er niet veel tot KeesJan ineens licht begint te kreunen en meldt dat we moeten stoppen: er zit politie achter ons met zwaailicht. Te hard gereden..... Wanneer we de auto in de greppel hebben geparkeerd en ik rustig doorga met vogels fotograferen duurt het ondertussen wel heel lang voordat de officer uit zijn auto komt. Het is dan ook wel een hele grote en dan bedoel ik niet in de lengte. Gigantisch is ie en hij heeft een mooie zoete tenor: "yo was drivin' too faaaaast. Spee-limi is fiftyfiiiii, you goin' sisty-fiiiiiii (dalende intonatie)" KeesJan vond dat ie maar 8 mijl te hard had gereden maar doet verder heel braaf. De beste man ziet een eng rijbewijs en denkt "oooo shit, that means work...!!!" en besluit ons te laten gaan met een waarschuwing. KJ legt nog gedurfd een hand op zijn schouder maar dat heeft verder geen gevolgen. Kalmpjes verder naar Memphis.

Daar komen we twee uur na onze start aan. Eerst crossing the bridge over the Mississippi River en dan langs downtown, langs de Sun Studio waar Elvis Presley en Johnny Cash hun successen aaneenregen. Dan de noodzakelijke stop bij SB. Ieder checkt mail of sportgegevens en dan gaan we naar Panera Bread op Poplar Ave want daar kun je zo lekker buiten zitten. Dat doen we dus ook want het is ruim 19º C. Wat is dat toch gek, de ene dag vries je uit je vest en de andere dag sta je te soppen in je schoenen. Enfin, het voelt lente-achtig en daar genieten we enorm van. We moeten echter ook nog ruim 3 uur karren op de I-40 East en heel veel variatie zit daar niet in qua richting en omgeving.
Verstand op nul, sluitspieren aantrekken en rijden maar.

Het is bijna niet vol te houden want we drinken maar koffie, thee en water en ons lijf heeft niets anders te doen dan doorstromen en dat doet het dan ook. Tegen de tijd dat we Nashville bereiken is het hartstikke donker maar dat heeft zijn charme want nu zien we ontelbaar veel lichtjes. uiteraard kan ik dat niet fotograferen, net zo min als onderweg de paar maal dat er een bordje langs de weg stond met 'Music Highway', omdat de I-40 van Memphis naar Nashville loopt. Door de screenshots van Google Maps rijden we vlot naar de plaats van bestemming. De Best Western is zo gevonden. We installeren ons en gaan dan gezamenlijk naar de Sukho Thai, een restaurant dat 'authentic Thai cuisine' belooft. Het klopt van geen kant want de Thom Ka Kai soep hoort met kokosmelk en het is gewoon miso-soup. Het restaurant heeft qua aankleding ook meer weg van een Japans zaakje. Het smaakt goed, ook de curry maar de uiterst subtiele keuken die de goede Thai kenmerkt is ver te zoeken. Maar de wijn is lekker, dat moet gezegd. Die is dan ook Amerikaans.
De serveerdame kijkt de hele avond strak tot het moment dat de rekeningen door ons worden voldaan. Bij de aanblik van zoveel groene biljetjes wordt ze helemaal vrolijk en loopt met een dikke grijns bedrijvig heen en weer. Want een systeem zit er niet in: eerst serveert ze 1 soep, dan komt een biertje, daarna wordt een tafel afgeruimd, dan komen er twee glazen wijn. Vervolgens wordt de tafel achter ons in drie etappes bediend en komt de rode wijn van Elsbeth. Als KJ vraagt om zijn voorgerecht dat hij immers gelijk met ons had besteld, krijgt hij als antwoord "yes, yes, is coming". Na het eten moeten we van onze bas nog naar een muziekclub. Hij jaagt ons over parkeerterreinen en landerijen en dan blijkt het lokkende neonlicht een winkel te zijn. Er zijn wel twee theaters maar die zijn dicht. Dan maar even over het hek hangen bij de cartende jeugd. Als die uit de wagentjes moet gaan wij verder naar ons hotel waar we de rokende balienees proberen uit te horen over het weer en vervolgens over indoor tennis. Op beide vragen weet hij geen bevredigend antwoord te formuleren en dus staan we voor niks een kwartier aan de front desk. We doen het zelf wel op internet. Intussen hebben Elsbeth en Marjon leuke ideeën voor uitstapjes opgedaan voor morgen. We spreken af contact te houden en dan is het tijd voor dit verslag met veel teveel foto's. En nu vind ik het welletjes en ga ik lekker in een van mijn twee bedden liggen. Good night, dear fans!

En zo was het de hele dag! Van kwaad tot erger. Eerst met de meisjes overlegd wat ze wilden, mee naar West End en daar bij SB of shop wachten tot wij uitgetennist zijn of in het hotel achterblijven. Marjon kiest voor het laatste, Elsbeth gaat mee. We zetten haar af bij de koffie en gaan welgemoed naar het Centennial Sportsplex waar we onze schoenen natlopen door de plassen om vervolgens te horen dat de banen elke dag en elk uur volgeboekt zijn tot maart......We worden naar Vanderbilt University gestuurd want daar hebben ze mooie banen. Dat klopt: prachtig maar er is een wedstrijd vandaag en de baan mag niet vies en we laten er niet zo maar elke Hollander op, wat denkt u wel. U ook bedankt hè, we gaan koffie halen. Parkeren voor de deur en Elsbeth gezelschap houden.

Om 11:30 precies zijn we weer bij het hotel terug en laten Marjon weten dat we over 15 minuten naar de mall gaan omdat we allemaal naar Old Navy willen. Zo gezegd zo gedaan en na een rondje om de gehele mall gaan we zo maar ergens naar binnen en vinden snel de gezochte locatie. We spreken af over 45 minuten bij, jawel, Starbucks. Na het winkelen blijkt dat nog geen gemakkelijke opgave want de op de plattegrond getekende 'doorgangetjes' blijken in werkelijkheid niet te bestaan. Giga omlopen dus. We zitten vervolgens als contactgestoorden allen verwoede pogingen te doen op een werkend wifi netwerk in te loggen. Het lukt niet, tot grote frustratie van iedereen. Dan gaan we meteen maar lunchen in dezelfde mall, bij Friday's, wij beperkt en KeesJan endless. Die endless lunch duurt inderdaad eindeloos maar uiteindelijk kunnen we afrekenen en op weg naar het volgende verzetje op onze vrije dag: The Hermitage.

Het betreft de plantage en het huis (the mansion) van de 7e president van de USA, generaal Andrew Jackson. Hij woonde daar na zijn twee termijnen als president en het huis is deels in originele staat en deels gerestaureerd. Er lopen wat 19e eeuws uitgedoste figuren rond die ons van alles vertellen over de familie en de omstandigheden waarin men leefde. De plantage bracht alles op wat men nodig had en meer, zodat ook goed geld kon worden verdiend aan katoen, dieren, graan, fruit, you name it. Het hele gebied besloeg ruim 2200 acres. Nadat we het huis uitgebreid hebben bekeken (fotograferen mocht binnen niet) gaan we het landgoed nog even op en soppen van het ene schuurtje naar het andere. Daar bevonden zich de slavenverblijven. En ondertussen maar regenen. Het wordt steeds erger en natter en kouder. Ik haat regen. Bah.

Om half vijf zwemmen we terug naar het visitors center en de museumshop waar naast boeken de gebruikelijke prullaria te koop worden aangeboden. Leuk maar meuk. We hebben nu alleen nog maar zin in warmte en wijn. Via een toeristische route door de electriciteitscentrales van Nashville komen we op Broadway waar de leuke music clubs te vinden zijn. En die regen zeikt maar door. Het gaat steeds harder en ik word steeds chagrijniger (op dat weer). KJ doet zijn uiterste best om opgewekt te doen maar ik kan met mijn natte leren jas, natte schoenen, natte borek en koude natte schedel niet vrolijk worden. Zielig hè. Ja. We rijden wat rond en vinden dan een acceptabele parkeerplaats om de auto neer te zetten en gezellig achter elkaar aan te gaan wandelen. Ganzenpas, heel toepasselijk. Mijn jas is inmiddels doorweekt en zes kilo zwaarder. We mogen naar binnen bij de Old Spaghetti Factory en zijn precies op tijd om Renee Fleming de Starspangled Banner te horen en zien zingen. Kick-off van de Super Bowl. Van Marjon krijgen we een flesje rood tijdens het kijken. Lekkerrrr.

We kijken een deel van de wedstrijd, moeten dan door de hoosbuien over Broadway slempen. Vinden uiteraard geen geschikte muziekclub of geschikt restaurant en waden dan maar weer terug naar de auto. Gauw naar West End Avenue om daar bij Alexander's neer te strijken voor heerlijk eten en nog een flesje overheerlijke wijn. Dit was allemaal iets beter dan drie jaar geleden toen mijn eerste hap bremzout was. Zie verslag van 2011, de laatste dag. Nu was het dik in orde. We hebben nog even strijd over wie dan wel het lekkerste toetje heeft maar ik houd nu eenmaal niet van kruimels in ijs of vla dus over (mijn) smaak valt niet te twisten. Ondanks het pestweer (het gaat nog steeds harder...) hebben we een goed gevulde en erg leuke dag gehad. En ach, die jas zorgt op mijn kamer misschien voor een beter- want iets vochtiger - klimaat. Wel even de kachel opporren want 'k had mijn raam per ongeluk op een kiertje laten staan. Brrrrrr.

Nu de tournee tegen haar einde begint te lopen lijkt het wel of ik steeds meer foto's kwijt wil.......zet u schrap! Vanmorgen om 7:15 per wekker ontwaakt. We hebben afgesproken om 08:00 te ontbijten om nog snel een tennisclub te bezoeken waar hopelijk de indoor banen niet bezet zijn of schoongemaakt worden. Het is koud, of althans het voelt koud aan wanneer we de bedruppelde auto instappen. Er zit matglas in de voorruit, dat komt doordat de regenbui van gisteren is vastgevroren. We rijden op het gehoor en na verloop van tijd kunnen we tussen de pegels door kijken. De YMCA is snel gevonden en dan blijkt dat de tennisbanen ergens anders zijn. Gelukkig maar want het was er kokend druk om 8:40 uur.....

De tennisbanen -overigens ook van YMCA- bevinden zich een tweetal mijlen terug. Het is er helemaal leeg en een soort Calamity Jane knauwt ons toe dat we lucky zijn want de ladies just cancelled. Vijftien bucks de man en dan mogen we zo lang spelen als we willen. Ze doet de heating wel even aan, "just to take the nip off". Vervolgens blijft het apparaat bijna twee uur lang schreeuwend zijn best doen om de hal met warmere lucht vol te hijgen. We spelen wel heel erg lekker en gaan door tot 10:40. Terug in het hotel even douchen, koffer pakken en alle maandagochtend mails wegwerken. Het lukt allemaal net en ik ben om 12:00 beneden. Ik heb een Starbucks onderweg gevonden en na het tanken gaan we daar het gezamenlijk programma van de dag beginnen. Koffie, iets erbij, dagboeken voorlezen en dan naar de volgende stop in Bowling Green. De Olive Garden.

Vóór de lunch had ik op de kaart plotseling 'Mammoth Cave National Park' gezien en daar hebben we tijd voor en is maar een klein stukje om. We rijden er naar toe en doorheen. In het midden is het visitor center en de start van de grottentochten. Er blijken tochten te doen, variërend van 30 minuten tot zes en een half uur. Alleen zijn we te laat want de laatste guided tour is gestart om 15:00 uur en wij zijn 20 minuten later aangekomen. Wel mogen we grateloos het park in en de tocht maken naar de ingang van de grotten. Natuurlijk nemen we meteen de verkeerde afslag en komen op een tochtje dat 30 minuten duurt. Wel heel erg mooi en heel erg stil, trouwens. Hieronder enkele sfeerimpressies.

We genieten met volle teugen en dat laat zich duidelijk vertalen in de onderstaande plaatjes. Elsbeth is niet meer te stuiten en stelt voor de andere half-uurs-trail ook te doen maar dat wordt afgekeurd anders lopen we dadelijk in het donker door het bos. Bovendien voelt mijn jas ontzettend koud aan, waarschijnlijk nog niet geheel doorgedroogd. We vertrekken weer, verder naar Campbellsville, KY, dat net aan de andere kant van de Eastern Time Zone ligt. Zes uur verschil met thuis, vanaf nu. In mijn computer zie ik tot mijn schrik dat we hier in 2005 ook zijn geweest, als eerste concert op de laatste echte tournee met Marleene. Ik heb in de info met dikke rode letters DRY COUNTY geschreeuwd. Ieder krijgt de strikte opdracht scherp op te letten op een wildgroei van liquor stores, die de grenzen van een dry county dikwijls merken.

Niets echter van dat alles. Ineens zijn we bij de Best Western, die er op het eerste gezicht uitziet als de aula van een uitvaartcentrum. Toch klopt het adres. Wat niet klopt is de reservering, we worden niet herkend; niet door de baliemevrouw en niet door de computer.
Joanne's kantoor is gesloten en Mr. Robert's kantoor ook. Wat nu? Telefoonboek! Ouderwets maar afdoende. Met wat subtiele vragen van Marjon komen we erachter dat de Roberts in het telefoonboek inderdaad de Roberts is die we zochten. Hij dacht dat we morgen pas kwamen. Hmmm, de communicatie is toch niet geheel flawless verlopen. We bluffen ons door de situatie heen en zeggen dat we nu ook kamers moeten hebben. Wie ze betaalt zien we later wel. Het wordt ter plekke geregeld en dan mogen we in het liftloze gebouw onze koffers de trappen ophijsen. Er klopt misschien veel niet maar ik zit nu wel even op de allerbeste bureaustoel van de ganse tournee tot nu toe. Hier hoeven geen drie kussens in om met mijn kin boven de tafelrand uit te komen. En hij zit ook nog heerlijk. Een enorme meevaller is de verandering in 2008 die van deze dry county een mooist county heeft gemaakt. D.w.z. dat je niet mag drinken en er ook geen alcohol wordt verkocht, behalve in restaurants...........blij mee. Een snelle blik op internet doet me echter de moed in het eelt zinken want veel soeps is hier niet te vinden qua restaurant. Gelukkig valt mijn oog op Colton's, het restaurant dat na vandaag direct tot de nieuwe favoriete ketens mag behoren. We hebben nauwelijks honger maar wel trek in wijn dus komt er weer een meer dan acceptabel flesje op tafel. Na het beperkt diner, als de sfeer weer tot grote hoogte is gestegen dankzij de plastische verbeelding van Elsbeth's verhalen en de uitwerking daarvan op onze fantasie, gaan we over tot de toetjes. Men is hier ook van de mudslide......wow, doen we. Hebben we nog niet gehad deze tour. Overheerlijk! De terugweg is hilarisch. Geen details. We gaan morgen weer wat doen met een masterclass en een concert. Tijd om af te sluiten. Geniet nog van de mooie plaatjes!
Tot morgen.

en tot slot:

Honderd keer wakker geweest vannacht met een kurkdroge keel. Eerst kon ik niet eens het water doorslikken, zo'n woestijn was het achterin. Ik doe heel rustig aan, vanmorgen. De anderen ook want iedereen is pas na 9:15 uur beneden. We spreken af dat we lekker gaan koffiedrinken bij een espresso-tentje in het 'historic' gedeelte van dit plaatsje. Café Bonin' geheten wat bij ons op zijn minst enkele wenkbrauwen doet fronsen. Het café in kwestie blijkt niet (meer) te bestaan en ook op de alternatieve locatie, op internet opgezocht, hangt een bord op de deur met 'for rent'. Donker en geheel leeg. Zucht. Dan naar WalMart voor een pot vaseline om mijn leren jas te verwennen. Kleine potjes bestaan niet in de USA dus ik kom met een emmer vaseline en een handdoek naar buiten. Kost niks, natuurlijk maar het is zo overdreven, allemaal.

In arren moede vertrekken we een uur te vroeg naar de universiteit waar men in ieder geval nog Starbucks koffie kan zètten. Da's tenminste iets. Als we de deur van het fourageergebouw opendoen zien we in het midden van de gang een soort marktkraam staan met Starbucks. En men heeft alle gewenste artikelen, behalve de plakjes lekkers. Eerst hebben ze de verkeerde bestelling gegeven en proef ik onwijs zoete troep in plaats van lekkere koffie. Foute bestelling afgeleverd! KJ regelt nieuwe en die smaken zoals het hoort. We rijden vervolgens 75 meter naar de recital hall om vervolgens door meneer Roberts weer 75 meter mee terug te worden genomen naar de dining hall. Na de lunch geven we een masterclass met vier verschillende solisten en een mannenkwartet. We hebben veel te weinig tijd dus net als je denkt een ingang te hebben moeten we stoppen.

Daarna gaan KJ en ik wijn kopen op de grens van dit droge graafschapje. We halen twee flessen en zijn in no time weer terug. De rest van de middag ben ik bezig met mijn jas in de vaseline te zetten. Hij wordt er heel mooi van. Wel vettig. Voorlopig. Gaat over volgens Elsbeth. Om 18:15 vertrekken we naar de First United Methodist Church voor klankrepetitie en concert. Het is er warm maar het klinkt goed. Ondans het feit dat er icy weather is verwacht en een half uur verderop ook daadwerkelijk ijzel uit de lucht valt zit er toch wat publiek. Na het eerste lied komen er ook nog studenten en teachers binnen en valt het al met al wel mee. Het gaat goed en we zingen erg mooi al zeg ik het zelf. Ook de tweede helft gaat uitstekend en men is zeer enthousiast. Overigens zij hier gememoreerd dat het bij mijn weten het allereerste concert met non-standing ovatie is geweest.

Na afloop geven we wat CD's weg en verkopen we er een paar. We leggen contacten die hopelijk gevolgen hebben voor onze toekomstplannen. Naar Brazilië? Dan door de stromende regen wat snacks en groente inslaan bij WalMart en terug naar het hotel. We slepen met bureaustoelen over de gang en met plastic zakken voedsel. Samen 'dinerend', met wijn is het lekker en vooral heel gezellig. Natuurlijk hadden we te weinig concerten maar we hebben het goed gehad samen en hebben  heerlijk gemusiceerd. Morgen zal ik bij gelegenheid nog een klein stukje ter afsluiting schrijven en dan zit het er (helaas) al weer op. Hopelijk komen we hier zonder problemen weg want in Detroit hebben ze momenteel een heavy ice-storm en worden heel veel vluchten afgezegd. Even duimen maar. Slaap niettemin uitstekend!

Alles smoothly vanochtend. Hoewel The weather Channel nog wel allerlei alarmerends de lucht in stuurt wat betreft heavy snowfall in Detroit en ijzel in Louisville ziet het er allemaal wel redelijk uit. We willen om 11:00 weg en doen dat ook. Helaas komen we onderweg geen Starbucks tegen maar dat komt goed. Voor we het weten zitten we al in Louisville en rijden het vliegveld voorbij. Niet om weer een rondje te maken maar bewust op zoek naar een koffiejoint en een joint koffie. We gaan tot onze (data)limiet om toch iets te vinden en dan doemt er ineens tussen de gebouwen een SB op. Toeval bestaat niet.

Onderweg zijn we wel meer in het winterse weer terecht gekomen wat dan weer mooie plaatjes oplevert. Na de koffie rijden we eerst een rondje (!), vinden niet het beloofde restaurant, althans het is niet wat we verwachtten en gaan dan tegenover de Starbucks die we zojuist verlaten hadden zitten lunchen. Elsbeth heeft last van Reisefieber en we bekennen dat we dat op z'n tijd allemaal hebben. Nu is er echter genoeg tijd om alles te regelen. Bij het inleveren van de auto wordt de deuk opgemerkt maar omdat we verzekerd zijn volgen geen repercussies. We konden er ook niks aan doen want het was 's nachts gebeurd in Tyler toen wij lekker sliepen. De drop-off fee gaan we net als vorig jaar terugvorderen. Nadat de magnetische platen zijn afgeboend mogen ze in de koffer, samen met de nu overbodig geworden Rand McNally Road Atlas. Door deze extra items ben ik precies 1 lbo over het toegestane gewicht maar KJ neemt dat over voor de reis en dan zijn we allemaal precies op gewicht. We worden uiterst vriendelijk bejegend bij de Delta balie waarbij het gastmeisje mij constant 'darling' noemt. Samen met de 100 punten van Elsbeth en het lieve cadeautje en de bijbehorende van Marjon zorgend voor mijn dag die niet meer stuk kan. Alles geregeld, boarding passes in bezit en alle vluchten (voorlopig) op tijd. Dan nog een koffierondje bij SB in de terminal, beetje voetbal luisteren op Radio 1, thuis gebeld via Skype en dit eindverslag typen. Nu gaan we naar security en dus komt een einde aan de wederwaardigheden van Quink op deze plek. Voor dit jaar dan want we zien alweer uit naar de volgende keer. Lezers en volgers, bedankt en Quinkers, heel, heel, heel erg bedankt voor het prachtig musiceren en de gedeelde vriendschap.

Harry