Het eerste berichtje schrijven we hoog in de lucht, net voorbij Groenland. We zijn onderweg van Amsterdam naar Newark waar we om ± 11:30 lokale tijd zullen landen. Een weldadige rust is over ons viertal gedaald nu eindelijk alle perikelen rondom het verkrijgen van de visa achter ons liggen. In het kort: vanwege grote drukte —en daardoor achterstand- bij de instantie die de aanvragen voor een werkvisum moet behandelen, dreigden we zonder toestemming te eindigen en dat zou afzeggen van de tour betekenen.

Nadat (voor veel extra geld) een spoedprocedure is begonnen door onze US-agent (níeuwe aanvraag!) zou het spannend worden of het timewise allemaal zou lukken. Na een serie verwikkelingen die in een soapserie niet zou hebben misstaan hebben we gisteren zowel de aanvraag van ónze kant als het daadwerkelijk in ontvangst nemen van de workpermits op dinsdag 9 februari gerealiseerd. 1 dag voor vertrek en na een slapeloze week. Hulde voor het US-consulaat want eigenlijk kón dit helemaal niet………………misschien was het hulp uit economische overwegingen want het is stevig betalen voor zo’n papiertje en we doen dit vanaf vandaag als groep reeds voor de 45e keer!

Iedereen was lekker op tijd vanmorgen en tot onze verbazing gingen het inchecken en de security-check werkelijk razendsnel. Ook de koffiehoek is gauw gevonden en na diverse bezoekjes aan bank, bookstore en toilet zitten we nu met z’n viertjes in de Boeing 767 van United Airlines.
Het waait blijkbaar de goede kant op want we komen een kleine 45 minuten voor de geplande tijd aan op Newark, er is bijna niemand bij immigration zodat ik ruim de tijd heb mijn behulpzaamheid te tonen en even als intermediair op te treden bij een Balkanees echtpaar dat bij broerlief op bezoek gaat.
Vervolgens wachten we lang op de koffers maar gaat het als de gesmeerde bij Alamo. Onze minivan wordt uitgerust met een tollbooth-passeer-zonder-te-betalen-pasje met zuignap en voor we het weten zijn we op Manhattan. We willen alvast kaartjes regelen voor STOMP (zoek maar op youtube) in het Orpheumtheater en scoren vier plaatsen op de eerste rij.
Oordoppen mee maar dat mag de pret niet drukken.

We lunchen ook meteen maar even in een leuk tentje op 1st Avenue en rijden daarna tergend langzaam recht naar het noorden langs Central Park en dwars door Harlem.

De Parkways ten noorden van de Bronx zijn prachtig en door het golvende land komen we uiteindelijk om 18 uur bij ons Interlaken Inn aan; alle koffers uit de auto, trappen op gesleept, inchecken en dan alle koffers weer de trappen af want we zitten in een aangrenzend gebouw. Daar alle koffers weer de lange steile trap op, Marjon bezwijkt haast onder het gewicht van twee stuks, en dan gauw even acclimatiseren op de kamer, d.w.z. alle kachels op zo koud mogelijk want het is niet te harden………..
We willen niet meer weg dus gaan eten in het restaurant, wat behoorlijk prijzig blijkt maar wel lekkers biedt. Drie van ons gaan naar de kamer want de kleren moeten UIT en alleen KJ blijft nog even in de bar hangen om nu een Corona zónder extra te nuttigen.
Morgen verder met van alles.
Slaap lekker.

Vanmorgen met Elsbeth gesproken over het fenomeen van ‘pop-up’ wakker worden. Het ene moment lig je nog diep te ronken en dan ‘pop’ ben je ineens klaarwakker. Dat lukt me thuis (bijna) nooit maar hier gaat dat – met jetlag – fantastisch! Ergo: tien over vier krijg ik trek in een lekker bakkie. Ik doe het niet maar blijf mezelf kwellen met puzzeltjes, het allerlaatste sportnieuws en kanaalzwemmen (tv-zappen), alle driehonderdenzesentwintig kanalen langs en dan nog een keer. Ik word moe vanwege de lamme duim en dan kan ik nog even doezelen……..

Om 8 uur zit ik ‘gepikt en gedreven’, zoals dat zo mooi heet, in het restaurant waar ik de bedienende zwarte vrouw geheel voor mijzelve heb. Ze probeert me nog te verleiden om een omelet te nemen maar ik ben sterk en beperk me tot de granola.
Ik heb meteen spijt want dat spul is zo mierzoet dat ik beter een kaasomelet met drie eieren had kunnen nemen want dat is minder schadelijk…….zo zoet dus.
Na geruime tijd komen de collegae uit belendende percelen en zalen binnengedruppeld zodat we toch weer gezamenlijk aan ons beschuitje kunnen, ditmaal in de vorm van een bagel met creamcheese en/of marmelade. De koffie was wel redelijk, heb ik later van Marjon begrepen. Gelukkig maar, want ik vond het niks.

Fabio had geregeld dat we om ± 9:45 konden tennissen door een afspraak te regelen met security die een mannetje (Larry) stuurde om ons on court te krijgen. Het lukt wonderwel en we slaan de jetlag van ons af door elkaar lekker fanatiek de hoek in te sturen. Met loden voeten, dat wel……
Daarna douchen en dan met de meisjes naar Irving Farm Coffee House, gespot door Marjon gister in het donker in een voorliggend plaatsje, Millerton genaamd.
Echt lekker, die koffie! Dan gaan we lunchen met Mr. Jack Brown, de choral director omdat we de workshop/masterclass van zaterdag op verzoek verplaatst hebben naar vandaag.
We gebruiken het middageten in de bovengemiddeld goede mensa van Hotchkiss School. Aansluitend doen we een sessie met het koor, bestaande uit een ‘crazy warm-up’ en een door ons gezongen lied, waarna het koor de gelegenheid kreeg vragen te stellen. Even Q & A en dan gaan we eindelijk het koor horen in een stuk van Mevrouw Kwartel. Het is de bedoeling dat we helpen en dat doen we ook. We experimenteren wat en doen suggesties en ons gepingpong heeft tot gevolg dat ze uiteindelijk wat losser worden en meer risico nemen.

Dan gaan we naar de prachtige zaal om te gaan repeteren voor het concert van vrijdag. We werken geconcentreerd aan het a capella gedeelte en daarna komen Fabio en Gisele om op de grote Fazioli samen met ons Brahms’ opus 52 te volbrengen. Het is een feestje om met ze samen te werken en elke opmerking wordt direct verwerkt en het spel aangepast. We hebben een stevige repetitie en om iets over zessen zijn we klaar om te dineren in The Boathouse (weet je nog, Mariëtte?).

We hebben daar een levendig avondmaal met veel rauwe vis en een heel dood varken en gaan ons te buiten aan local beer en twee flessen sauvignon blanc en het smaakt heerlijk. Veel anekdotes, inzichten en nieuwe plannen worden gedeeld.
Het eten was verrukkelijk en ook dat was dus een feestje met Fabio en Gisele Witkowsky. Het moet wel mooi worden, vrijdag! Dan gaan we snel naar het hotel terug en parkeren op exact dezelfde plaats als vanmiddag want Elsbeth heeft een Peervormige Paarel kwijtgemaakt. We hebben haar voering al gecheckt, haar haren, haar bovenkleding en niets gevonden. We stappen uit met de zaklamp-app in de aanslag en scannen de parking als Noordpool-zombies, bibberend van de kou en rare geluiden makend. Marjon krijgt de eer: zij vond het Peervormig Product op de oploop van ons onderkomen. Elsbeth blij, wij blij, iedereen blij en dat moet ook want er is al genoeg leed op de wereld; of zoiets. Tot morgen.

vrijdag, 12 februari 2016

Wéér om 04:15 wakker maar ik zei hardop “nee!” tegen mezelf en ben toen doorgetukt tot 05:30 uur. Daarna heeeeeel rustig aan gedaan en toen de gordijntjes open gingen bleek het fabeltastisch weer te zijn: strak blauwe lucht en ijskoud! We zijn allemaal rond 8:30 uur aan het ontbijt en de stemming is goed; de stemmen nog niet. Ik probeer bas-bariton en KJ neuzelt en verstaat ons niet. Op de afgesproken tijd gaan we richting tennisbaan, doen zelf de lichten aan en slaan heerlijk tot 10:30. Het niveau is sinds gisteren drastisch gestegen en dat maakt de leut een stuk groter. Over leut gesproken: daarom stoppen we om 10:30……..we gaan voor de repetitie nog even lekker naar Irving Farm voor een 4-shot cappuccino. Gister vond ik ‘m lekker maar nu was ie wel erg sterk!

Dan naar Elfers Hall voor een sound rehearsal van het a cappella-deel van het concert en een doorloop van de Brahms met Fabio en Gisele. Het gaat allemaal heel relaxed en we genieten met z’n zessen van de Liebeslieder. Heerlijk om te doen! De lunch (we hebben nog 14 minuten om de borden vol te stapelen met sla en ander lekkers. Glaasje lemonwater erbij en dan is het ineens 14 uur. We gaan terug naar totel en Elsbeth en ik rossen nog even naar Middleton voor wederom een lekkere koffie. Nu iets minder sterk, overigens.
Dan nog een paar uurtjes op de kamer rusten voor het concert van vanavond. Gelukkig begint het al om 19:00 uur plaatselijke tijd want een beetje jetlag hebben we toch nog wel.

Het is wel weer even graven naar de stem want als we het concert beginnen in de goed gevulde zaal voel ik toch wat rafeltjes en sliertjes langs de bandjes. Net als ik me zorgen begin te maken wordt het ineens beter. Enfin, de zaal is goed gevuld maar niet uitverkocht want op de tv zeggen alle nieuwszenders dat het zó achterlijk koud gaat worden dat je maar beter niet je tronie op straat kunt vertonen. Tja.

Het aanwezige publiek is zeer betrokken en reageert zoals gepland en verwacht. Na de korte pauze gaan we ineens Duits doen met de drie gemengde koren van Clara Schumann. Verrassend mooi en ook dat wordt heel goed ontvangen. Dan wachten Fabio en Gisele achter de deur; ze denken dat we eerst afgaan maar dat is beneden ons niveau: wij gaan niet af. Dus zit er niks anders op dan ze maar te gaan halen……..en ze worden met een warm applaus begroet. De Liebeslieder zijn zo heerlijk om te zingen en de samenwerking is over het algemeen zo naturel dat er allerlei mooie situaties ontstaan waarvan wederzijds genoten wordt!

Na afloop veel positieve reacties en vanuit ons pianoduo de wens om veel meer samen te gaan doen. Wij vinden dat wel ok, denk ik, het was gaaf om in zo beperkte tijd een zo hoog mogelijk niveau te bereiken. En wat is het heerlijk om deze muziek te zingen met een fantastisch op elkaar ingespeeld ensemble. Dank jullie wel, allemaal, ik had een fijne avond. Die ging ook nog even door omdat F een tasje met wijnen mee had en ons uitnodigde in de oude directeurskamer voor een besloten partijtje. Naast wijn was er ook fruit, kaas, groenvoer en een hele kudde onwaarschijnlijk lekkere rosbief. Ik heb mijn best gedaan en dacht ‘als ik begin te loeien, stop ik’ maar dat duurde een beetje lang dus ben ik uit eigener beweging opgehouden met eten. Ja, dat mag in de krant.
Als we voor de veertiende keer afscheid hebben genomen gaan we de verkwikkende kou weer in en gewapend met de nieuwe aardewerken aanwinsten en speciale thee gaan we ieder naar ons eigen hokje. Het is hier erg leuk en erg mooi en erg hartelijk en hopelijk komen we nog vaak terug. Aan ons zal dat niet liggen! Morgen Danbury en dan New York.
Ook leuk.

Zaterdag 13 februari

Nou is het jandopje wéér voor 04:00 uur! Ik word wakker omdat het ‘stuift in de muil’, geheel verkurkt alsof je een rol beschuit achter elkaar hebt gegeten, zo voelt het. Een slok water helpt gelukkig maar ik kan toch niet meteen weer verder slapen. Nog wat water en dan lukt het en schrik ik om 7:30 wakker. Dat lijkt er meer op. Wel voel ik me doodmoe en tril ik een beetje. Zal de wijn van gister wel zijn. Of de alcohol is nu uitgewerkt en dan is het eigenlijk erger….

Bij het ontbijt wordt er ineens met prijzen gegoocheld voor de warme en koude kant van het buffet. Ik maak me daar druk om want je bent nog niet klaar met je concert of ineens mag je overal zelf voor opdraaien!!! Gelukkig valt het mee bij het uitchecken want Hotchkiss heeft nadrukkelijk gezegd dat alle kosten voor de school zijn. Thanks again!
Op de kamer vlak voor vertrek nog snel even de samenvatting van de 5 kilometer gekeken. Spannend, de wedstrijd zelf en het gezever achteraf van de vragensteller; Sven had er duidelijk ook geen zin in. Dan het diepte-interview met Bergsma “Náááááh……” en dan ben ik alweer afgehaakt.

Gister gekeken met screenshots van Google maps naar de beste route en dat is toch echt naar het zuiden, dus graag ergens anders koffie drinken. Vanmorgen echter change of plans want de beroemde theemaker Harney & Sons zitten toch echt in Millerton, NY. Dus tóch koffie. En thee, dus. We moeten wel een paar keer heen en weer voor de shop gevonden is maar dan hèjje-ook-wat. We ruiken wat deksels en besluiten een en ander aan te schaffen voor thuis. Dan wordt het echt tijd om te vertrekken en ik heb zo’n fantastische route uitgekozen dat die al na 5 mijl onvindbaar is. De richting is wel ongeveer duidelijk dus dwalen we leuk door de rimboe. Doodstil en erg mooi.

Intussen is Marjon ziek aan het worden: pillen d’rin en later nog een paar dan moet het gaan. Het geboortehuis van Charles Ives is snel gevonden en het moet gezegd, anders dan op vele oude foto’s zit het nu goed in de verf. Daar is ook alles mee gezegd want binnen is het nog een zooitje………het huis is door een stichting opgekocht om er een klein museum van te maken. Nu is er binnen alleen rotzooi en een blaffende hond voor de bewaking. Of hij kon er niet meer uit, dat kan ook. Ik voeg een foto bij dan kunt u zich voorlopig de moeite besparen om ook naar Danbury af te reizen want het is dus drie keer niks (zoals het nu is).

Het is tijd om te lunchen en binnen niet al te lange tijd wil KJ niet mijn navigatie volgen en rijdt door. Bij de volgende afslag, een paar mijl verder, willen we omkeren en dan zien we Applebee’s dus da’s twee vliegen in één klap. Marjon wordt gesommeerd alle jalapeno peppers op te eten en door te slikken want goed tegen de snot.
Of het daaraan lag weet ik niet maar ze is wel scherp want nu vindt ze op de parkeerplaats zelfs oorbellen die Elsbeth niet verloren is.
We rijden als een mes door de boter, of eigenlijk meer door de begraafplaatsen regelrecht naar La Quinta Inn, nou vooruit, met een klein bochtje. Nieuw hotel, mooie kamers bloedheet op de gang. Marjon blijft achter om een paar uur te slapen en de andere drie gaan op uitzichtjacht naar downtown Brooklyn. Eerst even een blik op Manhattan; het is absoluut spectaculair en breathtaking. Dat geldt ook voor de temperatuur: nog niet zo koud als vorig jaar bij Niagara Falls maar door de keiharde noordoostenwind voelt het als -35C. Gevoelstemperatuur???? Binnen twee minuten voel je helemaal niets meer, het is echt absurd koud en dus lopen we nog even door. Verschrikkelijk, nu begrijpen we iets meer van de waarschuwingen van ‘record-breaking lows’ en ‘als-je-niet-naar-buiten-moet-doe-het-dan-ook-niet’ want het is gevaarlijk. We zoeken een restaurantje op Montague Street en reserveren alvast voor vanavond om 19:30

Dan voor $14 pp een kopje koffie en een chocolade cupje a genuttigd bij Le Pain Quotidien. En dan zeggen die Belgen dat Nederlanders zo op de penning zijn…..
We worstelen een half uur terug naar het hotel om Marjon op te pikken en worstelen dan ook weer een half uur terug naar Montague. Voordat we bij de straat aankomen blokkeert iemand de doorgang met zijn auto. Nadat KJ even flink heeft geknipoogd met het grote licht stapt een grote donkere meneer uit. Even denken we het slechtste maar als we het raam opendoen vertelt ie dat zijn auto is afgeslagen en hij krijgt ‘m niet meer aan de praat. KJ en ik duwen zijn auto naar de volgende straat waar ie vervolgens weer onhandig parkeert maar we kunnen er nu wel langs. Eten bij Friend Of A Farmer met een lekker flesje pinot noir en knoflookpasta. De pompoenpasta van E en M heeft welgeteld twee stukjes pompoen ter grootte van een erwt en alleen met peper en echte parmezaanse (nep)kaas maken we er iets van. Door de hevige kou en daarna het eten en de wijn stort Elsbeth zienderogen in. We gaan vanavond niet ook nog naar Times Square, dat houdt Marjon tegoed voor morgen. Morgen schijnt het nog kouder te worden dus we gaan een route plannen waar we elke drie minuten naar binnen kunnen anders is het geen doen.
Welterusten, hou ze warm!

Zondag 14 februari — Valentijnsdag

Wat een stralend weer vandaag! Strak blauwe lucht, kraakhelder en stéénkoud……..de koudste Valentijnsdag in 100 jaar. Dat zou aanhouden tot het middaguur en dan zou het langzaam opwarmen. Enfin, we hadden afgesproken om 9:30 te vertrekken richting Manhattan en dan eerst maar eens de nieuwe toren, One World, van binnen en buiten bekijken.

We rijden over Manhattan Bridge Chinatown binnen en steken door naar de straat waar de Twin Towers ooit stonden. Auto geparkeerd: voor twee uur kost het $21.-
We lopen over Ground Zero met de twee indrukwekkende monumenten, langs het museum naar One World. Het is zoals gememoreerd absurd koud dus zijn er nog niet veel mensen op de been. Ergo: geen rijen voor de kassa! We moeten eerst naar beneden door de security en worden dan in groepjes in de razendsnelle lift gedirigeerd.

De reis naar boven duurt 60 seconden en in die tijd wordt rondom op de wanden een film geprojecteerd die -met jaartallen erbij- laat zien hoe NYC door de jaren heen is gegroeid (en ingestort). Boven moeten we allemaal langs een koord staan en wordt eerst een zeer fragmentarisch spektakel geshowd. Net als ik denk ‘wat voegt dit nou toe’ gaan de panelen omhoog en krijg je een adembenemend beeld te zien van Manhattan. Dat was een teaser want daarna moet je weer een trap op en ga je langs de fotograaf voordat je op het observation deck komt. Dat is dan ook wel heel bijzonder met de 360 view vanaf de 102e verdieping. We hebben geluk met het heldere weer en schieten veel plaatjes.

Als we er weer uit zijn gaan we gauw naar de overkant in het poepsjieke Brookfield Place een koffie doen met iets lekkers erbij. Daarna weer naar de auto. Ineens gaat KJ rennen; ik denk nog dat ie het koud heeft of omdat hij ons terwille wil zijn en de auto alvast ophaalt maar nee, de afgesproken tijd dreigt te verstrijken. We zijn blijkbaar drie minuten te laat bij de auto en dat betekent nogmaals het volle bedrag dokken: nu in totaal dus $42.- Of je een emmer leeggooit. Dan gaan we kriskras naar onze volgende opdracht: gembersnoepjes kopen in Chinatown. De meeste winkeltjes waren vanmorgen dicht maar nu gaat het beter. Helemaal als KJ een verboden U-turn maakt en we precies voor de deur van een Chinees kruidenwinkeltje staan. Elsbeth en ik rennen naar buiten en naar binnen en scoren in enkele seconden 6 zakken gembersnoep. Het wordt zeer gewaardeerd door de in de auto achtergebleven collegae.

Ok, stop nr.3 is richting Central Park. Op een bepaald moment zetten we Elsbeth uit de auto, zij wil nog naar een winkel en we spreken af bij de Starbucks, een uur later. Stom toevallig komt er een parkeerplek vrij in de 55ste straat die niks kost want het is zondag. Compensatie voor die $42. De drie overgebleven Quinkers gaan eten bij Cassidy en als dat ook achter de knopen is wil KJ nog even een stukje Central Park doen, om Marjon te showen die hier voor het eerst is en niet alleen maar even rondgereden wordt. In de tussentijd zit Elsbeth in de Starbucks te wachten. Alleen……het is de verkeerde. Gelukkig zien we haar door het raam en komt alles goed. Ik ga met Elsbeth naar de espressobar aan de overzijde terwijl KJ en Marjon de kou trotseren. Nadat we met z’n allen weer in de auto zitten rijden we via Broadway naar Times Square, dat 's avonds natuurlijk leuker is maar je kunt niet alles hebben. Althans, niet op één dag. We kunnen redelijk vlot doorrijden naar Second Avenue naar het Orpheum Theater en, geloof het of niet, we kunnen letterlijk vóór de deur parkeren en we hoeven ook nog eens niet te betalen.

Het is nog lang geen tijd voor de show van STOMP dus gaan we lekker happy houren in een cafe/resto op de hoek. Wij mannen gelukkig want we zien nog rechtstreeks een kwartiertje wervelende voetbalshow van FC Barcelona op een groot scherm terwijl we een flesje wijn nuttigen en daar een kaasplaat bij cadeau krijgen.
Om tien over vijf schuifelen we het theatertje binnen waar we de allermooiste plekken hebben want helemaal vooraan. Wat er dan allemaal gebeurt in ruim anderhalf uur laat ons speechless: wat een show, wat een vakmanschap, geweldig ensemblespel en wat een humor! Perfect getimed en geregisseerd en alle acht performers werken 90 minuten nonstop keihard, dansen, springen, een en al beat, het ritme spuit uit de oren en niemand kan stilzitten; het is net een grote vuurwerkshow met een enorme apotheose.

Ik had al verteld aan mijn collegae dat ik al zo’n 20 jaar tickets probeer te bemachtigen maar meestal zijn ze óf net weg, óf het was uitverkocht. Nu is het dan eindelijk gelukt! Ik kan het iedereen aanraden; Stomp heeft al 20 jaar een eigen theater (Orpheum Theater op 2nd Avenue) en er zijn dagelijks optredens. Als je in New York bent is het een absolute aanrader.
Na het slagwerkgeweld willen we even rustig bijkomen en doen dat in een Pools etablissement: kleine hapjes en drankjes en langzamerhand is iedereen toch wel voldaan van deze dag en bovendien moet Marjon naar bed. We gaan weer terug en rollen vlak voor 21:30 de lobby binnen. Heerlijke 12 uurtjes in NYC. Morgen zal het een stuk warmer zijn, zo rond het vriespunt maar dan gaat het ook sneeuwen. Niet ideaal want we moeten 370 mijl rijden dus we gaan al om 8:30 vertrekken. Eerst even lekker slapen want ik heb het weliswaar niet over de nacht gehad aan het begin van dit verslag maar ik kan u melden dat het niet veel was. Vandaar dat ik nu ga afhechten: welterusten.

Maandag 15 februari - President’s Day

Goed dat we gister die leuke dag hadden want vanmorgen is het weer grijs en zou het uitzicht minder spectaculair zijn geweest. Vandaag zijn de voorspellingen van dien aard dat we niet later dan 8:30 kunnen vertrekken. Het is nog wel koud maar niet zo bijtend als gisteren. Elsbeth zal nog even uitchecken maar er zijn problemen met de computer dus de rekening wordt nagemaild. Hopen we. We houden het goed in het snotje!

Vanwege President’s Day (gevierd op de derde maandag in Februari) is het uitermate rustig op straat al betreft het alleen de werknemers van de federale overheden die dit als vrije dag krijgen aangemerkt. Niettemin zijn we in minder dan 20 minuten op Manhattan en gaan via een alternatieve route naar de Holland Tunnel want we moeten door om op tijd in Virginia te komen. Om kwart voor vijf worden we geacht te verschijnen voor een koormasterclass. We moeten echter zes staten door………New York, New Jersey, Pennsylvania, Maryland, West-Virginia en tenslotte Virginia.

Het is een beetje mistig en af en toe dwarrelt er een vlokje voorbij maar niets alarmerend. Dan is het tijd voor het een bakkie. Zodra we binnen zijn worden de telefoons weer getrokken (ja, ook door mij) en struinen we massaal de digitale snelweg op. Het eerste bericht dat binnenkomt is van kantoor: Cathy! Zij meldt dat de presenter contact met mij zocht om te vertellen dat de masterclass van vandaag niet doorging vanwege slecht weer, sneeuwval en ijzel, etc. Dat betekent dat we geen haast hebben (no hurry, Harry) en dus kunnen we rustig op zoek naar een eetgelegenheid. Het wordt restaurant Bacco in downtown Harrisburg: erg lekker, óók de crême brûlée……

Na de maaltijd denken we snel de weg terug te vinden maar het wordt een verwarrende actie met veel heen en weer en omtrekkende bewegingen. Het lijkt de slag om Jericho wel! North, nee South, oh fout, weer terug, linksaf of toch rechts, oh het was toch south. Kak, dan moeten we een heel stuk extra rijden maar terug gaan we niet. Dat is voor losers. Als we Maryland binnenrijden wordt het onaangenaam want het zicht wordt slechter en op een gegeven moment gaat het ijzelen en even krijgen we visioenen van destijds in Atlanta toen de spiegels volhingen met ijs en de ijsregen direct vastvroor op de ruiten. Doodeng.
Het valt echter mee want we blijven lekker achter een vrachtauto zitten die hard doorkachelt.

Uiteindelijk gaat het steeds harder regenen en begrijpen wij steeds minder van de mededeling dat het vanwege sneeuw niet doorgaat vanmiddag. We stoppen nog een keer voor koffie en dan zien we dat we nog een kleine twee uur moeten doorrijden voor we in Bridgewater zijn. Af en toe ijzel, af en toe een auto in de greppel en een enorme file aan de overzijde maar verder gaat het vlot. We rijden ook weer verkeerd als we het hotel proberen te vinden. Ok, andere kant op maar met hetzelfde principe: ook niet gevonden. Als we nogmaals omdraaien hebben we de Crimson Inn gauw gevonden en parkeren aan de zijkant. Er is geen levende ziel te ontdekken en het kantoor is dicht. Gesloten na 18:00 uur. Wel een telefoonnummer en dan krijg ik een meneer aan de lijn die de openingscodes voor de deuren aan mij doorgeeft. Eerst lukt het niet maar met engelengeduld loodst hij mij door het proces. Eenmaal binnen ga ik op zoek naar een restaurant en heb dat snel besloten.

We gaan naar Harrisonburg (6 mijl) want daar is een historic downtown en meestal is daar wel iets te vinden. Het gevonden restaurant wordt gezocht en niet gevonden. Even is het spannend maar KJ is zeer alert als we bovenop een heuvel staan met een scherpe daling daarna. Het blijkt een ijsbaan en zachtjes glijdend draaien we de auto naar een veilige richting. Ik moet er toch niet aan denken dat ik een nacht in de heg moet doorbrengen!
Vandaag zijn de meeste restaurants dicht dus gaan we maar zoeken naar een gelegenheid die open is. Het wordt Capital Ale House en het is gezellig en leuk al versta ik de waitress niet. Het eten is prima, bier ook maar de wijn wordt afgekeurd door alle betrokkenen.
Dan glibberen we naar het hotel terug. Ik ben als eerste uit de auto maar het laatst binnen want mijn code werkt niet. Hevig gepruts, lichte verwensingen en dan zwaait ie open.
‘Enerverende’ dag met een bijna-ongeluk pal voor onze neus, cancellation van de masterclass en gefoeter aan de deur door die stomme codes. Nu ben ik binnen dus voorlopig ga ik ook niet meer naar buiten. Meer kan ik er niet van maken. Ja, de gembersnoepjes zijn overheerlijk.
Slaap lekker!

dinsdag 16 februari

Dankzij traag internet waardoor ik gisteravond eerst niet en na herhaald aandringen toch in staat was de fotootjes mee te sturen was het toch weer erg laat geworden. Vanmorgen een reasonable 6:30 uur op maar per saldo is dat nog steeds te weinig. Ik moet nog een paar uur wachten op een ontbijt en ik merk dat ik daar chagrijnig van word……….Om 9:45 vertrek naar Bridgewater College waar we na 1 minuut aankomen om kennis te maken met Larry met het lange haar. We gaan even de zaal in van Het Carter Center en constateren dat de akoestiek gemakkelijk is en ons fijn helpt.

Dan gaan we eindelijk op zoek naar een breakfast restaurant; die zijn er wel maar ik wil niet bij McDonalds zitten, hoezeer ook beweerd wordt dat je daar ‘best wel gezond’ kunt ontbijten. Ik ga liever ergens anders ongezond eten. Principekwestie. Het restaurant dat ik voor ogen had kunnen we niet vinden dus ik begin te vermoeden dat dat aan de stad ligt, dat de etablissementen in een sinkhole verdwijnen als wij er aankomen en dan een uurtje later gewoon weer staan waar ze horen. Enfin, het wordt het Wafelhuis waar het bedienend en kokend personeel met 8 personen achter de counter staat en toch kans ziet om het lang te laten duren; het bestek wordt in vier etappes gebracht en als de omelet eindelijk arriveert moet ik om een mes vragen want die was ze vergeten in de drukte. Elsbeth had het al eerder opgegeven en scoort een bagel een eindje verderop.

Na het verorberen van de eieren voel ik me gelijk een stuk beter en gaan we weer terug naar het Carter Center voor een korte repetitie om Marjon’s stem niet teveel achter elkaar te belasten. Uiteraard voelt het verschrikkelijk voor haar maar de kleur van haar geluid past zó mooi bij ons, net als haar persoon overigens, dat we alleen merken dat ze iets zachter zingt maar ons echt niet ongelukkig maakt! Na een uur vinden we het genoeg en gaan effectief shoppen in Walmart, Barnes & Noble en Old Navy. We zien elkaar over een uur in de boekhandel. Daarna lunch in het nagenoeg aanpalende Panera Bread en dan onderweg naar het hotel nog even zoeken naar een pharmacy voor nog maar eens een zooitje pillen.
Terug op de kamer scan ik de tv-zenders of er Champions League wordt uitgezonden. En ja, op kanaal 59 kan ik de tweede helft zien van PSG — Chelsea. Als het al dik is afgelopen wordt ik weer wakker……..zomaar even weggetukt. Nu maar even opwarmen weer anders wordt het niks, straks. Over opwarmen gesproken: gister nog in New York gestart met -9 C en nu is het al +10 C dus is alle sneeuw en ijzel al weg. Het maakt het allemaal net iets aangenamer.

Om exact 18:30 gaan we naar Bridgewater College en zetten daar de standaards recht, leggen de muziek erop, zetten een CD-tafel en het theewater op, maken puzzels en ons druk en openen de koekdoos, sluiten jurken en zijn dan klaar om te beginnen. Larry gaat eerst want hij kondigt ons aan en dan mogen wij, zodra het applaus klinkt. Meestal duurt dat een paar minuten maar deze is snel want we hebben nauwelijks adem gehaald of daar klinkt al een stevig applaus. De eerste helft gaat wonderwel goed, Marjon slaat zich er met verve doorheen en er zijn vele mooie momenten. Ook adembenemende maar dat heeft een andere oorzaak. Tussendoor worden mijn praatjes verwoest door M’s gehoest dus ik wacht telkens even tot de storm is gaan liggen. Zonder gekheid: uitstekend gedaan, zeer professioneel, AF die hoed! 

De tweede helft begint een beetje raar omdat niet iedereen dezelfde volgorde van bladmuziek aanhoudt en dat moet dan razendsnel gecorrigeerd…..Arme Marjon probeert dwars door een kikker heen te zingen bij een van de folksongs maar gelukkig blijft het bij die ene. Het is goed om te merken dat we als vanzelf elkaar vasthouden en helpen als iemand het moeilijk dreigt te krijgen. Na afloop rekken we het applaus en het heen en weer lopen want een toegift zit er eigenlijk niet meer in, van ons uit gezien. Het ‘schmoozing’ na afloop is geanimeerd met de jonge muziekstudenten en de dirigent die het heel jammer vonden dat we gisteren niet de masterclass hebben gedaan. Tja, dan zullen we terug moeten komen.

Het is dan tegen 21:25 en we hebben nog niet gegeten dus de meisjes kleden zich snel om. Nadat we Larry hebben afgescheiden gaan we naar het hotel terug en lopen snel naar de overkant van de straat waar Francesco zijn restaurantje open tracht te houden tot 22:30 Normaal gezien zou je voor die tijd moeten bestellen en dan lekker rustig natafelen met een extra flesje wijn, of zoiets. Hier wordt echter alle bestelde waar binnen 10 minuten neergepletterd en zijn we nauwelijks 40 minuten binnen geweest. Ik heb daardoor natuurlijk wel iets rustiger aan dit verslag kunnen werken en dat is niet onprettig. Morgen gaan we om 8 uur weg want het is zeker acht en een half uur rijden en ontbijt, koffie en lunch moeten onderweg. Voor nu bedankt voor de aandacht. Slaap lekker of werk ze!

U raadt het niet: ik was vandaag op tijd wakker. Gisteravond had ik al een deel van de koffer gepakt. Na al die jaren ben ik daar nog steeds niet aan gewend: thuis moet je goed nadenken wat je wel en niet meeneemt maar op de hotelkamer hoef je slechts in te pakken wat eruit is gegaan. Hoe moeilijk kun je het maken……affijn, vanmorgen hoefde alleen mijn toilettas er nog in dus ik was om 7:30 geheel gereed om te vetrekken. Mijn collegae nog niet maar we hadden ook om 8 uur afgesproken….uiteindelijk gaan we om 7:50 onderweg naar Savannah, GA, zo’n lieve lange 540 mijlen verderop. Uitgerekend dat we daar ruim 8 uur over doen en dan moeten we nog ontbijten onderweg, koffie drinken, lunchen en weer koffiedrinken dus ws. wordt het een uur of 11 alles bij elkaar.

Welgemoed gaan we op pad, Kees Jan al in zijn zomerpakje en na niet al te lange tijd komt het plannetje op om in Lexington te gaan ontbijten; we weten daar een gezellig koffietentje in het centrum en daar hebben ze vast wel een bagel of zoiets. Iedereen is akkoord en dus gaan we drie kwartier later de snelweg af voor een ontbijt in het door de militaire academie gedomineerde stadje. De Lexington Coffeeshop is gauw gevonden en binnen blijkt het erg druk. Eigenlijk komt dat omdat de drie meiden achter de toog een vreemde taakverdeling/-opvatting hebben: 1 neemt de bestelling op en pakt de etenswaren terwijl ze de koffiebestelling doorschreeuwt naar de derde persoon, die één koffie per keer maakt. De tweede doet niets, mompelt soms iets onduidelijks terwijl nr. 3 het eindresultaat van haar barista-kunsten met vocale topkwaliteit het café inslingert. Weer een koffie klaar: iedereen zal het weten!

We consumeren de croissants/bagels dus maar staand in de rij en komen om de beurt met de koffie naar de achterkamer. Marjon leest haar verslag voor want in de auto moet ze over het motorgeluid heentoeteren en dat trekt de stem niet. De blazen worden extra geleegd want er moet een flink eind getoerd worden naar Charlotte, NC alwaar we de lunch zullen gaan gebruiken. Opvallend onderweg is dat er hoegenaamd geen sneeuw meer ligt, het is een graad of tien en dan dooit het behoorlijk, zullen we maar zeggen. Echter, een uur later zijn we blijkbaar gestegen naar grotere hoogten want het is een stuk kouder en de velden en bomen zijn behoorlijk wit.

Aangekomen in downtown Charlotte, een stadscentrum met aangename impressie weet ik nog wel een leuk plekje om te eten; vorige keer heb ik ook iedereen meegesleurd naar die plek en toen was het gesloten. Nu ook, maar nu definitief……….ik moet die herinnering maar weer zien te wissen. Dan lopen we maar naar het Rockbottom Café en bestellen daar onze lekkernijen. En dat zijn het ook want oh, wat smaakt die salade goed! Ook de anderen hebben heerlijke gerechten en tevreden lopen we daarna weer in het voorjaarszonnetje terug naar de auto. Welgemoed, want over twee uur mogen we weer naar de koffie.

Het wordt een soort zindelijkheidstraining voor gevorderden want er is geen behoorlijke koffie te vinden en niemand protesteert dus Kees Jan rost gewoon door. Na precies vier uur rijden bereiken we Savannah en rijden we langs prachtige huizen en door mooie straten naar ons hotel tussen een grote hoofdstraat en een militair vliegveld in. De kamers zijn echter goed en ruim en, niet geheel onbelangrijk, ze worden betaald……
We geven onszelf 30 minuten om wat dan ook te doen op de kamers en gaan dan maar weer eens in de auto zitten om naar het Riverfront op zoek te gaan. Zo’n 20 jaar geleden was het wel leuk maar ook een beetje een gribus. Nu is alles in vol toeristenbedrijf, het barst van de snuisterijenzaakjes, barretjes, restaurants, etc.

We rijden door downtown Savannah, erg mooi, en aangekomen bij de rivier parkeren we de bus in een Public Parking met een mooie ingang en een groezelige voetgangersuitgang.
Voordat je eruit kunt moet je eerst door een wolk van citrusachtige dampen, het ruikt of iemand een stellage met Hema-geuren heeft omgedonderd, verschrikkelijk, wat een meur!
Zeker een overheidsmaatregel tegen de te-kleine-schedeltjes-muggen. Weet ik veel.
Wat ik ook niet weet is de naam van het restaurant waar we uiteindelijk zijn neergestreken.
Dus komen nu de suggesties van Elsbeth en mijzelf online: Shrympus Anonimus, In Ye Olde Taco, Fascinating Fajitas, Abysmal Burgers……..

Terug op de kamer hoor ik nu voor de tweede keer vanavond een militaire afsluiting met solotrompet. Als die morgenochtend om 05:00 uur ochtendappel hebben ben ik degene die gaat schieten! Het internet is ook hier niet snel dus ik ga nu maar beginnen met fotootjes laden en online zetten. Tot morgen maar weer.

donderdag 18 februari

Jammer dat het gisteravond toch weer laat werd want eigenlijk heb ik best goed geslapen. We zijn allemaal bij het ontbijt en horen dan dat de buitenstemmen een beslagen geluid voortbrengen. Ik denk dan niet aan hoefijzers maar meer aan ramen. We spreken af iets eerder naar Starbucks af te reizen zodat we daar rustig de tijd hebben voordat we naar de repetitie gaan in The Church of St. John the Baptist, kortweg St. John’s Church genoemd. Het lijkt aan de binnenkant wel iets op de kerk in Birmingham, AL waar we het programma ‘Song of Ascents’ al eens deden. De akoestiek is prima, niet teveel en het geluid mengt mooi.

Marjon hoort niks en dat is onder deze omstandigheden extra lastig. Elsbeth heeft echter een stukje waar zijzelf zwijgt opgenomen en als de wanhoop toeslaat — hoe herkenbaar voor alle zangers — laten we horen hoe goed het eigenlijk klinkt. Ook Kees Jan heeft moeite om de stem in de juiste groef te laten vallen. Het is prima dat we nu repeteren dan heeft het nog even tijd voor vanavond. Halfweg de repetitie wordt het beter; Marjon’s stem moeten we voorzichtig mee omgaan. Wat niet nodig is om te herhalen doen we ook niet. Daardoor wordt het extra spannend vanavond maar daar kunnen we wel mee omgaan, lijkt me.
Om 12:15 stoppen we en hebben het gevoel dat we totaal niet weten wat er vanavond gaat gebeuren: we hebben Steven ontmoet en die antwoordde op al onze vragen en eisen met “very good”. Aan het eind van de repetitie kwam hij ineens binnen en vertelde toen iets over mensen die misschien gaan hoesten -en dat willen jullie niet- en over ouwe airco’s en dat ie misschien aan moest en misschien ook niet. Ik snapte er geen hout van maar Steven besloot met “very good”. Ook de tijden van de masterclasses morgen blijken niet om 14 uur en om 19:30 uur maar om 13:00 en 18:00 uur. Wij vinden dat dikke prima want dan zijn we alleen de middag bezet. Ochtend en avond vrij. Jippie.

We rijden naar de Oglethorpe Mall want er moet nodig geld worden uitgegeven dat we niet hebben. We wokken wat op het eetplein en KJ gaan dan ballen kopen en halen daarna Marjon op bij Barnes & Noble. Zij gaat naar bed en wij naar de baan in het park. Wat een heerlijk zonnetje. En wat zijn die ballen kneppelhard, ik kan er niets mee: alles gaat meters uit over huizenhoog van mijn racket. Het duurt een paar minuten voor ik in de gaten heb dat mijn voetenwerk niet geheel optimaal is. Sterker: niet alleen mijn voeten doen het niet goed, mijn hele benen weigeren dienst. Overal kramp, in de schenen, in de kuiten, in de hamstrings, het is geen harden en het ziet er niet uit. Als ik in ieder geval de slag weer een beetje te pakken heb en eens een balletje probeer te halen schiet het opeens hoog inde rechterkuit. Einde verhaal, ik kan niet goed lopen, laat staan rennen en mijn kuit voelt alsof er een grote blauwe plek zit van binnen. Morgen nog maar eens proberen maar voor nu is het klaar.

We gaan naar Barnes & Noble om ditmaal Elsbeth op te pikken maar als onze koffie op is blijkt ze nog steeds winkelende. Na een appje komt ze snel en kunnen we naar het hotel. Kees Jan maakt zich al sinds vanmorgen niet alleen hevig zorgen over zijn stem maar ook over zijn telefoon. Die is weg. Zomaar. 

Om 17:45 gaan we weer richting kerk. We kunnen weer op de privé-parking staan en binnen is alles op slot……….we gaan via het kantoor waar gepoogd wordt Steven te bereiken en om aan de verflucht te ontkomen lopen we alvast zelf even naar de andere kant waar we wel de kerk in kunnen. Het blijkt aardedonker en even denk ik dat alles één grote vergissing was en we morgen pas concert hebben……..Maar dan horen we gepraat en blijkt voor in de kerk dat er mensen met de programma’s bezig zijn. We vragen om licht maar dat lijkt heel moeilijk want alleen bepaalde mensen weten de knopjes. En zoals gewoonlijk kan ik niet wachten en druk es ergens op en meteen licht het kruis op. Niet het mijne maar dat hoeft ook niet, het is een zeer serieus programma vanavond. De tweede knop geeft licht in het koor en dan —vooruit- ook de laatste maar geprobeerd en dan zijn ook onze standaards helder verlicht.
Ach ja, als je niks probeert leer je ook niks.

Als er zeven wordt gebeierd gaan direct de twee aangekondigde praatjes van start. Na een paar minuten mogen wij en dan doe ik even uit de doeken wat men kan verwachten, wat wij doen vanavond en wat wij van het publiek verwachten. Song of Ascents is een zeer divers programma met tig stijlen en talen door elkaar: de opgangspsalmen 120 t/m 134 met de tegenbeweging (134-120) daar doorheen gevlochten. Het vraagt iets van de concentratie; vanavond extra omdat we niet allemaal topfit zijn. Dat brengt ook wat extra spanning mee en ondanks de moeilijkheden brengen we het tot een goed einde waarvoor iedereen hulde!
De dienstdoende dominee, of huisdominee of hoe zeg je dat was diep onder de indruk en wenste dat we het complete programma op CD zetten. Prima maar ik vrees dat er dan nog wel een paar collectes gehouden moeten worden. We verkopen genoeg CD’s om lekker uit eten te gaan en een flesje wijn van Quink te kunnen trekken. Na deze afsluiting rijden we nog een paar blokjes om, op zoek naar een door Elsbeth gespotte tearoom waar ze ons op taart wil trakteren. Elsbeth is morgen jarig en ik vind dat alle lezers voor haar moeten zingen en haar in ieder geval moeten feliciteren. Dat mag op de Quink website en anders op de FB-pagina van Quink. Je zal op je verjaardag met ons opgescheept zitten…….!
Voor nu is het even genoeg. Niet vergeten te feliciteren!

vrijdag 19 februari

Vandaag is het dan zover: Elsbeth is jarig en daar gaan we wat moois van maken! Bij het ontbijt om 8:30 wordt een kaart overhandigd waar we allemaal iets persoonlijks hebben opgeschreven. Aan de andere kant van die kaart heeft Marjon geschreven dat wij met z’n drieën Elsbeth uitnodigen voor een lekker etentje na de laatste masterclass van vanavond.
Maar eerst trakteert Elsbeth ons: ze heeft iets uitgezocht op Bull Street, de Back in the Day Bakery. Een alleraardigst pandje met een zichtbare bakkerij en naast de gebruikelijke koffie-varianten een serie van de lekkerste zoetigheden die Savannah te bieden heeft. Het is een schot in de roos want ieder van ons is ervan overtuigd het allerlekkerste taartje/puddinkje te hebben gekozen.

Het is te gezellig om te gaan tennissen, we willen even bij elkaar blijven en dus stel ik voor naar Tybee Island te gaan voordat we naar de University moeten. Het eiland is verbonden aan het land door een brug en het ligt aan de Atlantische Oceaan. Als rechtgeaarde Nederlanders moeten we even naar de kust. Hoewel, dan hadden we ook wel Duitsers kunnen zijn. Zo zie je maar, vooroordelen dienen nergens toe, hooguit voor leuke mopjes (maar dat was ’s avonds). We schieten allemaal mooiste plaatjes en omdat het door de oostenwind over het nog koude water nogal fris is, blijven we niet zo lang op het open strand.

We gaan terug over een iets snellere route naar Armstrong University en pogen daar de muziekafdeling te vinden door op de campusmap te lezen. Aha! Jenkins Theater (volgens een student wordt daar ‘music stuff’ gedaan) ligt weliswaar achter het Science building maar dat ligt aan Arts Drive. Dat kan niet missen. Dus wel want we moeten aan de andere kant van de campus zijn waar de muziekafdeling is gelegen aan de Science Drive. Logisch.
Binnen is ongeveer een half koor aanwezig en de dirigent, Robert Harris. Het wordt een stevige anderhalf uur (voornamelijk) praten over het vak, vragen beantwoorden, een klein voorbeeldje onzerzijds en een experimentele werksessie met het halve koor. Het duurt even maar dan komen de zangers redelijk los en vinden ze het fantastisch hoe ze als koor kunnen klinken. “Wow, I didn’t know we could do this, we never sounded like this!”
We rukken ons los en brengen Elsbeth naar de mall, waar ze vervolgens de hele middag zal moeten blijven want wij gaan tennissen. Althans proberen want de poten zijn nog niet geheel hersteld. Marjon gaat nog even plat, wij kleden ons snel om en spoeden ons naar de baan waar een gezellige sfeer hangt (buiten het hek). Gitaarspelende mensen die liedjes zingen met elkaar en achter ons een familie met een tot camper omgebouwde bestelauto waar ze met de kids gaan barbecueën op de parkeerplaats. Iedere forehand drive gaat gepaard met de geur van gebakken vis. Elke slice backhand trouwens ook.
De slagen gaan beter maar de kramp zit nog volledig in de onderrug, hamstrings, kuiten en schenen. Soms loop ik erdoorheen maar moet dat dan weer bekopen met een minuut gestrompel. Enfin, het is behelpen maar gelukkig kan ik nu tegenstand bieden.

Omdat we niet geluncht hebben mogen we van onszelf een ijsco. Helaas denkt men daar in Savannah heel anders over en is er werkelijk geen ijstent te vinden. Bloody sinkholes!
Dan gaan we maar warm douchen en daarna Elsbeth ophalen bij Barnes & Noble. We moeten weer naar de Janskerk maar het is zo kokend druk dat het nog vrij lang duurt voor we ter plekke zijn. We op tijd, overigens. We doen met weer een half (kerk)koor eenzelfde soort vraag-en-antwoord spel, weigeren zelf te zingen ivm Marjon en gaan dan aan het werk met de koorzangers die aan een stuk van Kódaly werken. Deze mensen leren heel snel en vinden het leuk om allerlei ensemblezaken met ons uit te proberen. Om 19:15 uur zag ik tegen de chef dat het de hoogste tijd is om te vertrekken en dan laten ze ons gaan, zij het met de nodige moeite. Garibaldi’s is gauw gevonden, wij stappen uit terwijl KJ de auto gaat parkeren. Even dreigt nog mijn plannetje te mislukken maar gelukkig komt er net een plaats vrij in de eetzaal op de eerste verdieping. Het is een prachtige zaal met allemaal spiegels. We krijgen een plekje in de hoek en genieten van Prosecco, werkelijk heerlijk eten en twee flessen Chablis. Elsbeth snapt nu ook de opmerking van Marjolein (door mij regelmatig aangehaald): “dit is zó lekker, daar word je gewoon kwaad van!”

Het is oergezellig en overheerlijk allemaal maar ook aan deze dag komt een eind dus gaan we naar de parkeergarage om de auto op te halen. Sta je daar een hele avond, ben je $2,- kwijt. Als je niet zo lang daarvoor in New York bent geweest snap je helemaal niets van dergelijke prijzen. Het was een heerlijke avond na een heerlijke dag. De tour zit er alweer op, morgen gaan we naar huis. We zullen nog een selfie in Savannah maken die tzt wel op FB verschijnt. Quink, bedankt voor al het moois; lezers en andere fans, bedankt voor de aandacht en de vele leuke reacties. Graag tot een volgende keer.
Blijf ons volgen en blijf ons steunen; het wordt zeer gewaardeerd!