Zo, we zijn weer onderweg na een hinderlijke onderbreking begin 2017……….

De eerste afslag die we moeten hebben wordt ook gemist en dan doen we het maar weer ouderwets op de kaart want dan komen we er ook. Om 17:15 komen we bij het Doubletree by Hilton aan en worden een voor een langzaam maar zeker ingeklaard. Een lekker warm koekje als welkom en de uitleg van de balienees later en dan mogen we het internet proberen en de koffers uitstorten in onze respectievelijke kamers. We besluiten in het hotel te blijven om te eten - er is een inpandig steakhouse - want honger en jetlag ondermijnen onze verdere reislust.

Het blijkt een populair plekje maar toch wordt een tafel voor vier gevonden voor ons.
Kees Jan zit wel een beetje 'in de loop' maar verder hebben we menu's met lekker grote letters en bij de verstorven kip nemen we een fijn flesje Sonoma. Dan zigzaggen we nog even door de agenda's en zijn om 19:30 uitgepierd. De poging om nog een tennisbaan te regelen voor de volgende ochtend levert alleen een speeltijd op van 07:00 tot 08:00 uur op en dat is zelfs mij te gek. Ik ga wel aan de gewichten hangen morgenochtend in de fitness.
Nu moeten mijn schoenen uit en dat gaat niet vanzelf dus voor nu neem ik afscheid voor een dag. We zijn begonnen. Tot morgen!

Omdat ik reeds om 21:00 geheel gevloerd was werd ik vrij vroeg wakker, om 02:29 al. Wat ik ook deed (mijn oude routine: tv op een saaie zender - makelaars die huizen aanprijzen, uren achtereen ) de slaap wou niet meer komen. Vanaf een uur of vijf heb ik de NOS radio 1 app aangezet want van de Olympische spelen krijg je hier niets te zien, behalve als het Amerikaanse Curling team een medaille verovert. Verder alleen honkbal, basketbal en golf.
Weather Channel is ook een goeie, zodat ik nu weet dat winterstorm Polly in aantocht is. Voornamelijk ten zuiden van ons en voornamelijk vandaag en morgen. Geen probleem, waarschijnlijk. Na de halve finales mass start appt E om 6:30 of iemand al wil ontbijten. Ja, ik wil maar dan wel ná de finales. Met twee keer brons gaat er wel een omelet in. We gaan naar IHOP, tegenover het hotel omdat niet zeker is of Panera wel eieren legt (op het bord).
Na het ontbijt ben ik 15 minuten op mijn kamer en ga dan naar de fitnessroom om mijn warming up, cardio- en krachttraining te doen. Omelet verdampt! 

Om 10 uur gaan we repeteren in de ballroom in de kelder. Punten op i’s en finding the right mood is de opdracht van deze morgen. Daarna gaan we een paar uur rondhangen in downtown Chicago voor we de 4 uur durende reis naar Jacksonville aanvangen.

We repeteren toch gewoon de twee uur vol in de gezellig ingerichte ballroom en komen er achter dat de blower te hard is, de adem nergens en het ogenpaar achteruit. Ook moeten er wat herstelwerkzaamheden qua bladmuziek verricht worden. Alleen Marjon heeft volgens mij het programma compleet….. Dat doen we nog even hier en dan gaan we downtown met ons busje. Waarschijnlijk moeten we meteen lunchen want breakfast was vroeg en al geheel opgebrand!

We schudden langzaam - want heel druk - door de gigantische kuilen en gaten in de wegen naar de shoreline drive die zo'n mooie aanblik biedt bij het naderen van de stad. We rijden rechtstreeks naar N. Michigan Ave., bijgenaamd The Magnificent Mile en gaan in de buurt parkeren voor $22 per uur (!). Als je nog een onderneming wilt starten is dat goeie business…….We willen graag naar het kleine Italiaanse cafeetje bij het Hancock Building maar als we daar aankomen blijkt ie te zijn vervangen door een Japanner met goochelmessen.

Dan maar naar de Cheesecake Factory die verrassend lekkere lunchgerechten serveert en goede thee. Daarna lopen we het mooie stukje Chicago en kijken naar etalages waardoor E toch even naar binnen moet voor een dingetje op haar dinges. Weet ik veel; in ieder geval gaan wij op zoek naar een koffietentje en dat wordt net zo'n ervaring als in de ballroom: iets te groot…..wel leuk maar lawaaiig. Dan denken we toch maar zo'n beetje richting Jacksonville te gaan want dat is ongeveer 4 uur rijden van hier.

Heel Michigan Avenue afgereden en dan ons traditionele rondje te veel gereden voordat we op de Interstate kunnen aanschuiven in de file. Het gaat een uur lang truttig langzaam terwijl het weer slechter en slechter wordt. Veel regen en vuile ramen. Wel raar warm: 11 graden terwijl je in Nederland alleen maar aan schaatsen denkt!

Ondertussen wordt het ook donker, KJ en ik filosoferen wat over het feit dat (straat)verlichting natuurlijk niet te betalen is in zo'n groot land en nadat we door vele gaten en kuilen en de regenbuien langs allerlei vrachtverkeer zijn gereden merk ik op dat de koplampen toch wel erg weinig licht produceren. Dat klopt want we reden tot dan toe op stadsverlichting. Geen wonder dat ik in slaap viel.
We komen pas om 20:15 in het hotel aan in wat zo te zien een zeer gezellige buurt is (….) en zijn te moe en nog geenszins hongerig dus ieder gaat naar het eigen queen- of kingbed.
Morgen eerste concert, gevolgd door een masterclass en diner met de presenter.
Zin in!

Lekker geslapen in mijn heimweekamertje………bruinige wandjes, gelige lichtjes, eigenlijk moet je alleen je ogen dichtdoen. Dat heb ik gedaan en om 4:15 klaarwakker dus we gáán vooruit! Gister heb ik op de Facebook pagina van Quink allerlei foto's dubbel gezet in goede en slechte kwaliteit maar ik was dan ook best moe!
Ik doe wat puzzeltjes en plak mijn Con el Vito tot een bruikbaar werkje. Nadat Ajax tot mijn ergernis weer eens gelijkgespeeld had ben ik gaan ontbijten waar KJ en Elsbeth al aan de verbrande bageltjes zaten. Tenminste, die van Kees Jan was behoorlijk zwart. Na dit continentale ontbijt ga ik de fitnessroom even uitproberen. De kwaliteit houdt goede tred met mijn perceptie van de hotelkamer. Een crosstrainer waarvan de linker hendel half loszit zodat ik niet teveel weerstand kan instellen. Bovendien helt het apparaat vervaarlijk naar beide kanten over als ik het tempo opvoer. Ik besluit er 150 calorieën af te rossen en dan over te stappen naar de loopband. Hetzelfde laken een pak: wiebelig en eigenzinnig, als het ding zelf een programma kiest waarbij je de ene keer snelwandelend en de ander keer struikelend van tempo wisselt. Enfin, goed doorgezweet en de scrambled eggs er weer afgebrand. Dan scheren en douchen voordat we om 9:30 verzamelen voor een koffiemeeting in downtown Jacksonville.

We zijn hier in 1986 en in 2003 geweest maar er wordt niet gebeld in mijn herinnering. Dat wil zeggen ik denk het wel te weten maar dit soort plaatsjes lijkt allemaal op elkaar met een centraal pleintje waar niemand is en toch de popmuziek luid uit de sprekers schalt! Binnen in de Soap Company is de koffie erg lekker en de sfeer aangenaam. Voor we weer teruggaan naar totel bestellen we de lunch om mee te nemen. Slaatje! Het weer is stralend en uit de wind in de zon is het bijna warm genoeg om buiten te tennissen. Nog even doorzetten maar, over een paar dagen is er gelegenheid.

Ieder luncht op de kamer en om 12:40 verzamelen we weer voor het ritje naar Illinois College waar we in Rammelkamp (….) Chapel zullen gaan zingen na een degelijke en iets-langer-dan-normale-klankrepetitie. Dat is nodig want gisteren had ik een 'goudvis-momentje'………even uitleggen: als je ergens al 100 keer bent geweest of hebt gedaan denken van "Hé, dat is nieuw voor mij". Vanwege de prachtige nieuwe bocht in de vissenkom, snapt u wel. Geestelijke herstelwerkzaamheden dus.

Mooie locatie, dat Rammelkamp! Ik kon me er werkelijk niets van herinneren behalve dan dat het leek op heel veel andere plekken………De blowers waren weliswaar niet zo luid als we meestal meemaken maar ze déden het wel!!! Marjon ging een sjaal halen en Elsbeth maakte zich zorgen dat we ziek zouden worden. Gelukkig mochten ze tijdens het concert uit. We hebben een uur gewerkt en (bijna) alles doorgenomen of besproken en natuurlijk helpt de goede akoestiek mee voor de juiste sfeer. Om 14 uur mochten de deuren open en kwam de presenter in de kleedkamer zeggen dat het tijd was voor Q & A met (een deel van) het publiek. Ehhhhhhh, dat was ik dus effe vergete……de bedoeling was een kwartiertje maar ik heb 30 minuten staan oreren over min of meer standaardvragen. Nare gewoonte, maar goed. Ik heb de sessie zelf beëindigd door te zeggen dat ik me moest omkleden.
Zeer aandachtige luisteraars, dat moet gezegd.

We maakten ons wat zorgen om het geringe aantal mensen dat kwam luisteren naar de inleidende beschietingen maar gelukkig viel het mee. Zeer 'responsive' tijdens de eerste helft met een mooi lang applaus als afsluiting. Het was ook best mooi wat we deden en we waren dicht bij elkaar; heel fijn. Tweede helft met de folksongs was ook mooi en we kregen een staande ovatie en dat is - nog maar eens gezegd - bijzonder in dit land. Dan nog wat CD's signeren en complimenten absorberen en dan omkleden en naar het muziekgebouw van de campus om met de chamber singers te werken in de uitgestelde masterclass. Alle leden van de zangroep waren tijdens het concert aanwezig en dat helpt natuurlijk als je met wat gewicht je opmerkingen plaatst. Nou heb ik daar sowieso niet zo'n moeite mee, hoor. Niet met gewicht en met dat opmerkingen plaatsen……..

Het wordt gewaardeerd en na een aarzelend begin vallen de kwartjes en na een uurtje is het genoeg en gaan we op uitnodiging eten met de presenter. De dirigente gaat ook mee en in het restaurant (Applebee's) blijkt ook het halve koor meegegaan. Het duurt even voor we het gevoel hebben dat er iets gebeurt in het restaurant maar uiteindelijk zitten we heel gezellig met 14 mensen aan tafel geanimeerd te kletsen, te eten en te drinken.
We beseffen heel goed hoe bevoorrecht we zijn dat we dit mooie vak kunnen uitoefenen, dat we dat bovendien met vrienden kunnen doen en zó gewaardeerd worden om wat we de mensen geven. Wat we terugkrijgen is veel warmte en gastvrijheid en oh boy wat voelt dat goed. Om 20:30 nemen we afscheid, staren buiten nog even naar de lucht om vele koppels lichtgevende ganzen voorbij te zien gakken en glijden dan bestuurd door KJ weer terug naar het hotel. Morgen Iowa, nu eerst een paar uur tevreden tukken.

Het blijft behelpen met slapen deze keer; we hebben er allemaal last van. Zo bont als 'vóór twaalf uur' heb ik het nog niet gemaakt maar 02:39 vond ik echt te vroeg dus ik heb er nog twee uur aan weten vast te plakken. Daarna tijd voor de computer, administratie, mail, spelletjes, appen, etc. Om 7:45 tref ik Elsbeth die uitgebreid ontbijt, d.w.z. ze heeft haar aantekeningen en schrijfsels over de hele tafel uitgespreid, haar tas op een stoel naast de hare en kopje thee aan de overkant van de tafel. Ik kom er gezellig bijzitten.
Even later komen ook de andere twee er nog bij maar toen was de tafel reeds lang gefatsoeneerd dus KJ kon er weer een rommeltje van maken, eerst op de balie en dan op tafel. Gelukkig voelde ik me poetserig vanmorgen dus geen kans op klachten van de leiding. We vertrekken om 09:00 uur richting Mount Vernon, IA, zo'n 220 mijlen ten noordwesten van Jacksonville.

Van tevoren had ik op drie alternatieve routes Starbucks gelokaliseerd dus dat moet goed komen. We gaan 'binnendoor' maar dat is ondanks het prachtige weer net zo saai als op de interstate. Om de drie kwartier een bochtje of een heuvel, dat houdt je wakker. In het piepkleine plaatsje Macomb is een SB in een supermarkt gesitueerd en daar doen we een koffiestop met solisten-recensie. De te volle napkindoos wordt vakkundig leeggeplukt tot er een handzaam bosje papiersnippers ligt. Ik gooi er nog een dollar tegenaan en scoor vier dikke bananen voor het kwartet (of een kwartet bananen voor vier….).

We saaien verder en komen -hoe toevallig - rond lunchtijd aan bij een trits stadjes waarin we een restaurantje moeten zien te vinden.
Rock Island doorkruist maar daar is niks, dus dan over de rivier naar Davenport. Daar vinden we lopend Me & Billy waar we een groene lunch gebruiken. Behalve KJ, die heeft soep en een hele grote boterham op een dubbel bord. Gelukkig is de tent groen versierd vanwege St. Patrick's Day dus groen is het toch. Ik doe flink niet mee met de toetjes maar de red velvet cake met white chocolatemousse eronder en reepjes basilicum is wel gruwelijk lekker! Ik vind Marjon lief dus ze mag op een paar hapjes na de rest zelf opeten. Tijdens het snoepen krijgen we bericht vanuit ons Bed & Breakfast dat we welkom zijn. Ik meld per kerende sms dat we een dik uur later zijn.

Dat klopt en het huis is onherkenbaar verbeterd, opgeknapt. Goed in de verf, mooie kamers met prima bedden en volop wifi. Elsbeth heeft op haar kamer bovendien een supergezellige overdektebalkonkamerverandaachtig vertrekje dus daar gaan we vanavond lekker een straks te kopen flesje nuttigen. Dat lukt bij Wilkie even verderop.
Om 18:00 uur repeteren we klank in King Chapel. We staan als konijnen op de snelweg op het podium want van alle kanten komt verblindend licht onze kant op. Jammer alleen dat de muziek donker blijft. Bovendien worden die dingen gekoeld door een fan die lawaai maakt alsof het de airco van een fabriekshal betreft. Die mogen uit en met behulp van lessenaarlampjes en door het wegschuiven van het akoestisch scherm krijgen we ineens licht op onze muziek. Wordt het toch nog gezellig. Alleen is de zaal verschrikkelijk heet dus daarom zijn alle ramen opengezet. Die gaan wel dicht tijdens het concert.

De zaal lijkt aardig gevuld dus we gaan er voor. Ik vind het moeilijker dan gister, niet slecht maar wel moeilijk.
Het publiek zit ademloos naar mijn gehakkel te luisteren als ik half improviserend mijn teksten bezig. De tweede helft gaat lekker en men vindt de uitleg al leuk dus dat scoort goed. Na afloop verkopen we bijna niks maar praten we met zeer enthousiaste toehoorders.
Men wil ons zeker weer terug! We spoeden ons naar ons huis terug om de fles te openen, zittend bij de gashaard. De poging om een pizza te bestellen is hilarisch: "Which name?" "Harry" "How do you spell that?"…….bovendien bleek de delivery service zich in Washington State te bevinden, Mount Vernon, WA ipv Iowa. Scheelt een paar duizend kilometer dus we zijn opgelucht dat men niet tevreden was met het telefoonnummer. We houden het bij wijn en koekjes. Gezellig is het sowieso. Morgen naar Peoria. Slaap goed.

Wel diep maar weer niet heel lang geslapen in ons superhuis! Kees Jan en ik delen een suite en ik was nog aan het doezelen toen gestommel in de ander kamer me definitief in de werkelijkheid plaatste. Omdat het nog donker is hou ik me muisstil in de hoop dat er nog iets van snurkerigheid over me komt. Helaas, de badkamer roept. Dan maar vroeg douchen en de poffer kakken dan is dat maar gebeurd. Om half zeven zit ik aan het bureautje om allerlei zaakjes te regelen en ons geschreven dagboekverslag in het schrift te zetten. Vanaf acht uur kunnen we ontbijten, dat was zo afgesproken met Kim, de innkeeper die helemaal lyrisch was over ons concert gister. Dat kregen we direct op ons bord naast alle heerlijkheden als croissants, cereals, yoghurts, gekookte eieren, zoete koek, cake, kaas, worst, sappesappesap, melk, koffie, thee, aardbeien, ananas, blauwe bessen.

We doen ons tegoed en gaan om 9:30 vertrekken naar Peoria, IL. Het is een reisje van twee en een half uur en ik dommel telkens in in het zonnetje. Eenmaal in de stad rijden we bewust eerst naar het door Freek op internet gevonden koffietentje omdat we pas na 13:00 uur kunnen inchecken. De koffie is werkelijk voortreffelijk maar het is allemaal zó traag dat het begrip 'bakkie doen' een halve dagtaak is geworden. Ik overdrijf wel eens.

Het hotel is vlakbij en is geweldig: de lobby is een soort huiskamer met een heleboel boeken. Het is dan ook het Mark Twain hotel. De lobbyist lijkt zo weggelopen uit Huckleberry Finn….
Omdat het hier 18 graden is gaat men naar buiten - denk ik - maar ik bel even met mijn lief en handel liggende zaken af als data voor volgend seizoen, e.d.
Om 16:30 verzamelen voor de masterclass die voorafgaand aan het concert wordt georganiseerd. We hebben aanwijzingen gekregen om naar een kerk te rijden waar het kamerkoor van studenten een paar werken voor ons zingen in de hoop dat we hen konden helpen. De eerste ontmoeting met onze presenter was direct een bijzondere. Wat een kwetsbare, breekbare man en wat een liefde voor muziek en hoe geliefd bij zijn studenten!
Hij durft onzeker te zijn, neemt de muziek en de uitvoerders serieus en dat vertaalt zich in het gedrag van de groep jonge mensen die hij moet dirigeren. Eerst voorzichtig en keurig met wel een bijzondere, gedisciplineerde klank in het koor maar allengs vrijer en persoonlijker. Er waren maar een paar opmerkingen nodig en daarna ging het los.

Na de masterclass gingen we naar het Dingledine Music Center, een tempelachtig gebouw, nu dienstdoend als auditorium met een intieme sfeer en dito akoestiek. Er was afgesproken dat de presenter zou zorgen voor brood en zo was het. We concentreren ons dwars door de percussion class heen en zetten punten op klinkers. Het is zo gruwelijk heet in de zaal en in de kleedkast dat vlak voor opkomst nog een afvoer van overbodige kledingstukken wordt georganiseerd.

We horen dat John Jost bij zijn opkomst om de aankondiging te doen luid wordt toegejuicht en beklapt. Het zegt iets over de bijzondere mens die we vanavond mochten ontmoeten. Goed, die temperatuur…….als we opgaan hebben we al dijenkletsers voordat ik ook maar één woord heb gezegd! Maar alle gekheid op een paar stokken: het was een geweldig concert met publiek dat zeer direct en zeer lovend was. Direct in de reacties: niet alleen "wow" en "gorgeous" maar ook de zakdoek tevoorschijn bij de liederen van Frank Bridge. Na de pauze idem: lachen waar je het verwacht en diep melancholisch als de muziek daartoe aanleiding gaf. Kortom, een heerlijke avond met met heerlijk publiek en een heerlijk ensemble. Wat hebben we het goed en wat hebben we fijn gezongen en wat hebben we een pret samen. Na afloop organiseert KJ in het hotel chips en pretzels en ruffles want voor normaal eten is het blijkbaar te laat. We drinken 'hoppy' bier met mango-achtige smaak en witte en rode wijn en worden steeds luidruchtiger. Dat kan ook want er is behoudens de tender niemand in de bar. Tenminste, niet toen we zo luidruchtig werden. Leuk was het wel en een mooi slot van een heerlijke avond met bijzondere mensen!

Halverwege is het slapen nog steeds niks dus daar hou ik over op.
Laten we zeggen dat de dag begint met het bestellen van een omelet in de ontbijtruimte van het Mark Twain hotel in Peoria. Ik ben de eerste van de vier dus ik kies een ruime tafel uit waar nog minstens drie personen bij kunnen. Elsbeth schuift als eerste aan, daarna Kees Jan en tenslotte Marjon die mij eerst helemaal niet zag zitten! Dat kon ook niet want ik was net doorgeschoven en toen zat ik achter een muurtje. We kletsen nog even wat na over het concert van gisteren en besluiten om 9:30 uur te vertrekken richting Louisville, KY.

Een slordige zes uur rijden dus moet er onderweg geluncht worden. Nu wil het geval dat we langs Indianapolis gaan en daar waren we in 2005 met Mariët, Mariëtte, Marleene, Pieter, Mischa, Kees Jan en ik en hebben toen zeer gezellig gegeten in Buca di Beppo, downtown. Het is een zgn. 'family-style' restaurant op de zuid-Italiaanse manier: alle gerechten zijn bedoeld om te delen. Dat zo, eerst de reis van vier uur naar Indianapolis; eigenlijk zijn het er maar drie maar we springen een uurtje vooruit bij de grens van Indiana. Het is een vervolg op de saaie route door het vlakke land. Ik val telkens in slaap. Nu wel…….

Door de navigatie rijden we soepel maar via een gribus-route naar downtown Indianapolis. We gokken op parkeren voor de deur en dat lukt bijna. De parkeergarage is naast de deur.

Het restaurant is flink onder handen genomen door een decorateur die van fotolijstjes houdt. In alle ruimtes - en dat zijn er vele - zijn de wanden compleet vol behangen met mooie, leuke, gekke, historische plaatjes van bekende en onbekende Italianen. Wat er nog aan behang zichtbaar was wordt afgedekt door kerstboomverlichting in de veelkleurige variant. De gedecoreerde lichtknop in het herentoilet heeft de dertien jaren niet overleefd, dus nu zonder de omlijsting van Michelangelo's David.
Omdat we vandaag niet hoeven te zingen gaan we lekker Italiaans, dat wil zeggen met een lekkere fles Rosso di Montalcino en heul veul knoflook. Marjon wil telkens beginnen met het voorlezen van een volgende alinea van haar verslag maar wordt onderbroken door de bezorgdienst, eerst met menu's dan plastic glazen water, vervolgens kleine bordjes en een grote salade met appel, noten, cranberries en gorgonzola (verrukkelijk!), daarna een mand knoflookbrood en ook nog grote borden voor de reuzenpizza en tenslotte de pizza zelf.
Wat ik nog vergeet is dat de wijn geproefd moet en vervolgens voortvarend ingeschud zodat met vier glazen de fles ook direct leeg is. Maar het verslag was leuk hoewel de lijntjes niet helemaal correct meer werden gevolgd maar dat heb ik van horen zeggen…..

Na de lunch rijden we de rest van de tijd naar Louisville waar we rond 17:45 uur aankomen.
Het door mij uitgezochte hotel ligt riant aan de snelweg en de kamers geuren naar een verkeerd soort schoonmaakmiddel. Máár…….bedden zát! Ieder naar zijn eigen hok en dan maar afwachten wat er nog gaat plaatsvinden vanavond. Waarschijnlijk niks want iedereen zit nog hartstikke vol van vanmiddag. Er is hier wel een leuk uitgaansgebied, weten we nog…
Ik kijk even een deel van een Netflix serie en ga dan op zoek naar een tennisclub. Wat denk je: náást het hotel, met fitness, zwemmen, binnen- en buitenbanen, de hele reut! KJ en ik erheen met onze charmantste glimlach enne, dan merk je dat je niet meer die aardige jongeman bent van begin 30 want de leuke baliejuf is onverbiddelijk: only members. We mogen zwemmen, fitnessen, anything maar niet tennissen. Dan terug en speuren naar privé telefoonnummers van ons contact hier: Kent Hatteberg. Dat lukt dan gelukkig wel en KJ babbelt er (hopelijk) een uurtje tennis los. Het is onze enige kans, denk ik, deze tournee.
Kent probeert iets te regelen en belt terug. 

Om 21:10 willen we echter nog even uit en dat doen we met z’n vieren; we strijken neer bij de (voor ons) bekende plek en drinken er bier, wijn en sparkling water. De gerechtjes die we willen nuttigen zijn er niet vanwege de flooding in de centrale keuken maar de alternatieven smaken ook prima! Terug op de kamer blijkt dat Kent heeft teruggebeld met verheugend nieuws: ze zijn bezig een tennisbaantje te regelen voor morgen. In dit geval doet Kent’s vrouw dat voor ons. Morgenochtend horen we definitief of het in de ochtend lukt of anders om 15:00 uur als uitwijkmogelijkheid.

Wij vinden het best en verheugen ons nu al op het slaan tegen de ballen.

En daar moet u het, waarde lezer, voorlopig mee doen. Tot morgen!

Allereerst maar even een nagekomen afbeelding van gisteravond bij Bristol aan de Bardstown Road in Louisville, KY….

Dat is afgehandeld. Nu vandaag (voor u gisteren, dit om het geheel overzichtelijk te houden). Om iets voor 08:00 uur werd ik gebeld door Mevr. Hatteberg die een verheugende mededeling had: we hebben een tennisbaan van 9:30 - 11:00 uur gereserveerd door een vriendin die daar clubmember is. De kosten zijn ook al betaald………het is gewoon té aardig, allemaal. Ze komt naar het concert vanavond dus we kunnen haar persoonlijk bedanken.
Een en ander betekent wel: actie! We moeten snel besluiten om te gaan ontbijten; bijna alles moet hier met de auto want alleen als je levensmoe bent probeer je hier een straat over te steken als wandelaar (te breed, te druk). E en KJ zijn breakfast-ready, Marjon nog niet, die is net wakker (…).

Snel eten en zo snel afrekenen als het gaat met onze 80-jarige waitress. Het is toch niet normaal dat oude mensen nog zo hard moeten werken. Soms vinden ze het uiteraard leuk maar ik vrees dat het in dit geval pure noodzaak is om bijvoorbeeld je ziektekosten te kunnen betalen, of de premie daarvoor.
Enfin, we geven fooien zoals dat hoort en gaan dan kruip-door-sluip-door terug naar Red Roof Inn om ons in tennisoutfit te hijsen. Elsbeth wordt voor een gesloten deur bij Barnes & Noble gedropt om 9:15 en moet zich tot 10:00 zien te redden. Ze verzekert ons dat dat geen probleem is. Wij scheuren verder en komen vijf minuten voor 9:30 aan bij de grote Louisville Tennis Club. Aan de balie weten ze al dat we gasten zijn en ook van wie. We krijgen een baan toegewezen en een paar handen- en broekzakkenvol tennisballen mee. We begin met mini-tennis, dat doen we altijd om rustig in te spelen en in dit geval was het handig want mijn baseline werd nog even gestofzuigd. Als dat is gebeurd kunnen we voor het eerst in anderhalf jaar weer eens lekker slaan.

Nou lekker…….ik ben vrij vlot weer in het ritme met de forehand, KJ nog niet maar dat haalt hij later goed in. De timing van mijn backhand is nog niet optimaal maar lukt steeds vaker zodat we elkaar netjes bezighouden. Heerlijk!
Na afloop heb ik van alles overbelast door de felle sprintjes maar ach, je moet er wat voor over hebben. Om ongeveer 11:20 halen we Elsbeth bij de boeken weg en gaan bij Starbucks koffie kopen, ook voor Marjon. We mogen even douchen van de meiden en gaan dan naar Walmart om een uur lang wederom in te slaan, al is dat anders uitgevoerd dan vanochtend.

Aansluitend lunchen op alweer hetzelfde adres als gisteravond. Volgens obert Robert hebben we allemaal goed gekozen. Na de lunch gaan we in de volgende zijstraat bij Heine brothers koffiedrinken. Het is mijn rondje dus ik trakteer ook op een chocoladetaartje.
De aanpalende bookstore, de oudste zelfstandige van Louisville volgens de gevel, wordt ook bezocht en dan willen we terug naar onze kamers voor een paar uur rust.
Om 18:00 vertrek naar de Margaret Comstock Concert Hall, een prachtige concertzaal met een dito akoestiek. Het is een leuk weerzien met Kent. We mogen zijn parking permit gebruiken en staan mooi aan de zijkant van het gebouw, bij de artiesten ingang. Een grote green room waar alles al klaar staat, thee, water, etc. In de zaal werkt een aantal jonge mannen mee om de lichten te verzorgen en om het acoustic shell weg te halen. Het staat op het contract dat men dat verplicht moet neerzetten maar in deze zaal is dat echt niet nodig. De lichten worden ingesteld en we repeteren scherp met aandacht en tijd voor de details..

voor ons linkerkant waren open dus iedereen zit zo'n beetje aan de linkerkant van de zaal waardoor KJ en ik een beetje in een donker gat staan te kijken. Men reageert wel en behalve dat ik een keer te vroeg omsloeg en daardoor een inzet te vroeg kwam - gevolgd door iedereen, dat dan weer wel - was het een prachtige eerste helft! De tweede helft gaat soepel, mooi, geconcentreerd en leuk en ook nu krijgen we een staande ovatie na afloop hetgeen ons wederom tot een toegift noopt. Fluiten en schreeuwen en een vlot lopende
CD-verkoop is het gevolg. De beide laatste concerten waren trouwens allebei -zeker gezien de laatste jaren van afnemende afname- leuke opstekers want nu kunnen we tenminste ons eten betalen…… Na een langdurig en uitgebreid afscheid van Kent en Hope rijden we rechtstreeks naar de bekende stek want daar is de keuken nog open. Heerlijk versgebakken brood en lekkere gerechtjes en dan zijn we voldaan. De ober dringt niet meer aan en is zeer blij met zijn fikse fooi. We spreken af straks (want het is allang vrijdag) om 8:30 te vertrekken. Nog drie concerten te gaan. Nu beginnen we langzaam af te tellen….

Goedemorgen! Om 8:25 uur komt iedereen naar de auto om in te laden. We gaan vanochtend op tijd weg vanwege de stevigenreis en om nog een paar uur in het hotel in Howe, IN te hebben voordat we moeten zingen in Sturgis, MI, een klein plaatsje net over de grens met Indiana. Eerst dus maar een ontbijtje. We doen dat aan 'onze' kant van de straat anders komen we zo lullig uit voor de oprit naar de I-64. Het wordt dus Waffle House. Ik kan mij herinneren dat Elsbeth al een keer is weggelopen maar deze keer kan dat niet want ze zit opgesloten in een booth. Alleen thee voor haar en wat whole wheat toast. "Alles wat ze hier hebben wil ik niet" is haar oordeel over de zaak. Nou, ik lust wel een eitje al is het zeer moeilijk om aan opgeschilderde kapstokje uit te leggen dat ik er geen aardappelen bij wil maar wel kaas én een plakje bacon. Smaakt goed maar E heeft gelijk dat het op zijn minst jammer is dat er geen vers fruit is of yoghurt of iets dergelijks. Snel weg hier en eerst even tanken voor we naar Starbucks gaan. Dat zou direct aan de overkant kunnen maar dan komen we zo lullig uit voor de oprit naar de I-64. Later dus.

Eenmaal onderweg zien we veel reclame voor een wel heel actieve advocaat, bijgenaamd "The Hammer" die zoveel verschillende billboards over een lengte van 100 mijl heeft laten plaatsen dat je je toch wel begint af te vragen of hier nou zoveel ongelukken zijn of dat hij die juist poogt uit te lokken door chauffeurs zoveel mogelijk af te leiden? Over afleiding gesproken: je kunt hier echt op hoge poten naar de seksshop……

Eerst maar eens koffie. We vinden rond half elf een Starbucks en lopen snel naar binnen om vervolgens rechtsomkeert te maken teneinde sjaals en jassen uit de auto te halen. De airco staat hier op standje 'fris' maar kippenvel bewaren we liever voor vanavond tijdens het concert. De door Marjon aangeschafte en aan de groep gedoneerde plakken cake worden met een NYC Metro Card gevierendeeld.

De reis gaat verder over de extreem slecht onderhouden Interstate (diepe gaten en scheuren) en langs ondergelopen maisvelden. Er moet hier de afgelopen weken bijzonder veel regen zijn gevallen want dit heb ik in al die jaren (sinds 1985) niet gezien. Overal liggen op meren gelijkende plassen. Je zou er honger van krijgen. Dus gaan we lunchen bij Olive Garden op een gunstige uitvalsroute bij Fort Wayne. Ons toegewezen lachebekje neemt de bestellingen op en heeft ons telkens te pakken ('Gotcha'). Broodvingers en sla komen automatisch. De hoofdmaaltijden worden bijna allemaal goedgekeurd maar als ik volkorenpasta met five-cheese-marinara saus bestel en ik krijg gewone slierten met een saus die uitsluitend naar tomaten smaakt dan zeg ik daar wat van. Ik krijg in minder dan geen tijd diverse figuren aan de tafel, variërend in rang maar de chef van de keuken maakt het het meest bont door te beweren dat het absoluut volkorenpasta is wat ik daar eet. En er zit ook echt kaas in de saus. Wanneer ik dan vraag om welke vijf kazen het hier gaat komt ie niet verder dan "eh, parmezan, pecorino, romano, romano and mozzarella" Ja zo kan ik ook tot vijf tellen. Het lijkt wel een tenor.

Ik krijg er ter compensatie een bakje gorgonzolakorrels bij en dat maakt het geheel draaglijk. Kees Jan probeert nog een flesje water te bespelen als een dubbelriet instrument maar krijgt er alleen slurpende geluidjes uit.

We gaan de resterende 48 mijlen binnendoor. De wegen zijn namelijk net zo slecht onderhouden maar er is veel meer te zien zoals de plots overal opduikende Amish-koetsjes. Als we de metropool Howe bereiken rijden we daar binnen de minuut doorheen en bereiken ons hotel, dat tegen de turnpike is aangeplakt. Gelukkig krijg je een setje luxe oordoppen die op het nachtkastje liggen. Verder een prima plek met moderne, schone kamers. Voor morgenochtend is het handig want dan zijn we binnen 30 seconden op de grote weg.

In Sturgis vinden we vlot het concertadres nadat we eerst de navigatie hebben herijkt. Ik dacht dat het een nieuw gebouw was maar dat valt vies tegen! Er is een zaaltje met tapijt en een soort cabarettoneeltje, allerlei tafeltjes met daarop informatiefolders met foto van ons en een 'menu for Quink' waarbij vooral de Asian Zing chicken opvalt. Repeteren? Nee dat kan niet want de eerste dinergasten kunnen elk moment binnenkomen. We doen toch even iets en trekken ons zingsgewijs tot achterop het minipodiumpje terug want daar klinkt het tenminste nog een beetje. Waarschijnlijk alleen voor ons maar zo hebben we het minste last van het tapijt. De kleedkamer is nóg kleiner dus KJ's schoenen moeten buiten blijven anders is het te vol. Om half acht is er nog steeds niemand om te eten….

Daar het theewater ernstig was afgekoeld vragen we om nieuw. Het lauwe vocht wordt afgevoerd door iemand met een schort en die denkt drie potjes tegelijk te kunnen vervoeren. Het water valt op de grond, KJ's stoel en een flinke plons over zijn jasje.
Het Omen? Inmiddels heeft een vader met twee dochters een plaats gevonden en om kwart voor acht zijn het er zeven. We zullen dus wel moeten. Ik heb er niet veel zin in, ook omdat de presenter in geen velden of wegen te bekennen is. Als we opgaan zitten er pubermeisjes, een compleet gezin inclusief baby en een paar stellen op leeftijd. Tijdens ons eerste lied wordt er gegiecheld aan tafel 2, er lopen mensen heen en weer en ik heb het gevoel dat we hier volkomen misplaatst serieus muziek staan te maken. Maar voor het eerste lied uit is hebben we de aandacht en proberen we met alle handicaps van de zaal om te gaan zo goed en zo kwaad als dat gaat. Eigenlijk gaat het best lekker……Als we pauze gaan houden probeert de presenter net met iemand uit de keuken een enorme krat met pannenkoeken de trap op te sleuren. We stellen ons aan elkaar voor; hij gaat nog aan het begin van de tweede helft de eerste helft van ons CV voorlezen aan het publiek, luistert één nummer en is dan weer weg. Sommige mensen hebben het gewoon te druk.

De tweede helft gaat voorspoedig en is geanimeerd. Omdat er maar zo weinig toehoorders zijn is het juist heel intiem. En als je dan na afloop procentueel de hoogste CD-verkoop ooit haalt is dat bijzonder. Ik bedoel: 5 CD's op 12 volwassenen is redelijk goed te noemen. we vernemen dat ze hier bijna nooit goede muziek krijgen en dat men ons dus zeer dankbaar is. Men hoopt dat we terugkomen. Dat is goed maar eerst gaan we wat eten en drinken in Applebee's. Na het voertuig ook te hebben gevuld gaan we hotelwaarts. Over de vertrektijd morgen zijn we nog niet helemaal gelijkstemmig maar na ampel overleg wordt het op 10:00 uur gesteld. Nu eerst dit verslag en onder de klamme lappen in het hoge bed.

Rustig uit bed laten rollen en dan sta je meteen! Lekker, zo'n superhoog matras. Ik voel me een beetje brak maar dat kan komen door de stofnesten van gisteren. Verstopte bijholtes en een 'droge' stem… Na het douchen is het al beter en een flesje water doet ook wonderen. We gaan maar es kijken wat het warme ontbijt inhoudt: scrambled eggs, worsies van divers pluimvee en een onduidelijke saus voor de biscuits. Ik houd het bij cereals, some scrambled en een bagel. Marjon en KJ komen ook nog proeven. We checken kort voor 10:00 uur uit zodat ik buiten nog heel even in de zon kan staan met de ogen dicht.

De rit is heel vlot, slechts onderbroken door een coffee-to-go bij Starbucks. We rijden rechtstreeks naar het station in Gary om Elsbeth op de trein te zetten richting Chicago waar ze nog even lekker wil wandelen en shoppen. Ik had uitgezocht dat elk kwartier een trein zou gaan. Nou, niet op zaterdag want de eerstvolgende gaat pas over een paar uur. Snel overleg en dan besluiten KJ en ik dat we om beurten naar Chicago rijden teneinde Elsbeth blij te houden. Ik doe de heenweg en kan daarna rusten of shoppen en KJ zal dat in omgekeerde volgorde doen.

Omdat we een tijdzone passeren richting westen winnen we ineens een uurtje en komen dus lekker vroeg aan. De balieklant heeft niets begrepen van de boekingen en wil mij de kosten van drie kamers in de maag splitsen in plaats van die ene. Dat gaat mooi niet door, vriend. Het kost hem een half uur om te snappen hoe het werkelijk zit. Dat zo iemand aan de front desk mag staan, ongelooflijk. Intussen heb ik E in het centrum afgezet en ga via de tolweg terug hetgeen veel en veel sneller gaat. Bovendien is het doodstil op de turnpike. Eerst maar eens lunchen en dan lekker luieren. KJ en Marjon hebben inmiddels hun kamers. Kees Jan gaat iets eerder op weg naar Chicago zodat ie ook nog wat rond kan lopen daar. Ben benieuwd naar de foto's van E.

Iets later dan gepland komen Elsbeth en Kees Jan weer terug. Elsbeth kan net inchecken en haar koffer bij mij halen en dan moeten we al weg naar het spiksplinternieuwe theater dat wij met een eerste officiële concert zullen openen. Een hele eer. Het adres is makkelijk te vinden maar geen zaal te bekennen. Als we wat straten hebben doorkruist zien we bij de derde poging een bord: arts and sciences. Dan moet het hier toch ergens zijn……pas als we er bijna voorbij zijn zien we beneden ineens iemand in de gang staan. Dat was 'm. Dus toch in dat kantoorgebouw; het is zo nieuw dat er geen enkele verwijzing staat naar het nieuwe theater. De presenter babbelt ons door de gangen naar boven want het theater is op de top floor. Het bouwstof komt ons al tegemoet en als we de zaal betreden zien we een nieuw……juist, theater. De akoestiek was niet ingebouwd dus alles zelf doen, graag. Lichten worden naar tevredenheid gesteld en als we een paar nummers hebben doorgepield en gepeuterd gaan we gauw naar de kleedruimte want het is nog slechts 30 minuten voor aanvang en Elsbeth moet "ál haar make-up nog doen".

Om de haverklap krijgen we een mededeling; dat het een klein gehoor is (want ze zijn nieuw), dat ze nog niet klaar zijn (want ze zijn nieuw) en dat er echt al heel veel 'noise' is weggewerkt (ze zijn nieuw en nog niet klaar). Enfin, aan hem heeft het niet gelegen, gelukkig. Als we opgaan wordt het publiek opgewarmd door middel van een microfoon die op luide toon verkondigd dat de a capella sterren uit Holland verwelkomd moeten worden met applaus. Een wel heel klein klatertje komt ons tegemoet vanuit een stikdonkere spelonk. We hadden toch echt samen besloten dat de house lights op 50% aan zouden zijn.We hadden tenminste begrepen dat er maar drie standen waren, voorlopig (want ze zijn nieuw): aan, uit en iets ertussenin. Wij hadden ertussenin gekozen maar het werd dus uit.
Gek genoeg gaat het toch goed en geconcentreerd, hoewel de timing van de gesproken teksten lastig is wanneer je niemand ziet. Misschien vond men de aanblik te rampzalig, zo weinig mensen. Maar ja, we zijn nieuw, men weet de zaal nog niet te vinden, dus……

Eerste helft prima, naar omstandigheden dan want KJ vond het te droog in de zaal dus die heeft een protesterende hoestbui ten beste gegeven waardoor ik mijn laatste Islamoos aan hem moest geven. Tweede helft begon wat ongeconcentreerd maar werd steeds beter; allemaal blij dat het er bijna op zat, denk ik. Het slotapplaus duurde net lang genoeg om snel twee keer te buigen en dan als een haas af te gaan. Ik vind ons kanjers dat we onder alle omstandigheden zeer koel blijven en gewoon een goed concert geven. Ook hier wil men ons terug maar dan volgende keer graag met een schermpje achter ons zodat er enige reflectie plaats kan grijpen. We verkopen en signeren een paar CD's en spoeden ons dan naar Outback Steakhouse waar we een gebarsten ui en aussi steaks gaan wegzetten. Lekker flesje Coppola cabernet van Elsbeth erbij en dat moet het maar zijn. Rollend terug naar het hotel waar ik knikkebollend het verslag voltooi. Morgen laatste rukje.

En tráág dat internet……..ik weet dat je een gegeven paard niet , enz. maar free wireless internet dat moeite heeft om een paar fotootjes van nog geen 100 KB te uploaden noem ik geen high speed. Ik was vannacht om 0:07 klaar met het verslag maar toen moest het nog op de website van Quink en op onze Facebookpagina. Mijn hemel, wat een ellende! Om 01:20 gooi ik mijn laptop dicht omdat ik in ieder geval nog een beetje wil slapen. We moeten om 07:00 uur op namelijk. En natuurlijk ben ik dan om 06:15 alweer klaarwakker…..
Meteen nog maar eens geprobeerd en ja hoor, binnen 5 seconden staat alles op het wereldwijde web. Het heeft mij een uur nachtrust gekost maar niettemin verontschuldigingen voor de vertraging.

We rijden om 8 uur weg en beginnen met een coffee-to-go aan de reis naar Toledo. Zondagmorgen, dus rustig, lekker zonnetje, planning die klopt. Heerlijk. Voor Kees Jan en Marjon wordt dit wel een heftig dagje/nachtje/dagje want vroeg op, kleine vier uur in de auto, repetitie, concert, reis naar Detroit en vlucht naar Amsterdam en dan nog aansluitend tot 17:00 repetitie NKK in Utrecht. Pfffff.

Maar goed, lekker rustig onderweg dus. We overleggen of we deze service area nemen voor een laatste tankbeurt of dat we de volgende nemen. We nemen de volgende. En die was dus gesloten. Nou, gesloten, er ligt gewoon een berg puin. Dan toch maar van de turnpike af en 'gewoon' tanken bij een afrit. Omdat we zulke handige schuifdeuren hebben en de benzinedop op een plaats zit waar je met geopende deur niet bij kunt, moet Elsbeth in de kou staan wachten. Het levert wel een mooi plaatje op.

Bij Toledo rechtstreeks naar het hotel waar Elsbeth en ik inchecken. De kamers zijn nog niet klaar maar wel bijna. Ik koop chips om de ergste rammel van mijn maag te stillen en deel dit met de collega's. De chips dan, hè, niet het gerammel van mijn maag. We komen ruim op tijd aan bij de Epsworth United Methodist Church voor een rustige repetitie in nu gelukkig weer een heerlijke ruimte. Fijne akoestiek! Daarna worden we per express naar Panera Bread gereden om een snelle bestelling te plaatsen die in de auto terug naar de kerk reeds soldaat wordt gemaakt.

In de kleedruimte komt plotseling all-time-favourite fan Kevin Foster ons begroeten. Hij heeft het op zijn geweten dat we hier zingen. Good job! Het hele gezin is er: Kevin, Lisa, Emma en Eden. Er zit een behoorlijk publiek en we beginnen geconcentreerd en toch vrij aan het concert. In de eerste nummers slechts gestoord door aan de zijdeur rukkende mensen die verschrikt de deur weer laten dichtvallen als ze zien dat we al begonnen zijn. De andere concerten waren goed, sommige erg goed maar deze spant de kroon: na twee droge ruimtes nu weer een akoestiek die meehelpt.

Alles valt in de groef: de stemkleuren, de harmonieën, de frasering en richting en de vrije expressie. Wat een heerlijk gevoel. Ook de tweede helft geen concentratieverlies maar juist nog iets extra. De mensen zijn dankbaar voor het concert en zichtbaar ontroerd. We verkopen flink CD's en praten na onder het genot van koekjes en drinken. Dan moeten we ons echt omkleden; we doen dat maar tegelijk met KJ en M die door een gemeentelid met een enorme pick-up truck naar het vliegveld zullen worden gereden. Wat een service. Ik ben enigszins jaloers want ik wil ook wel in zo'n ding zitten (of hebben….).

Wij worden door Kevin en Lisa vergast op een heerlijk diner in restaurant Ciao. Het is heel gezellig en het eten is smakelijk. De wijn ook, trouwens. Lisa and Kevin, thank you so much for the treat!!

We nemen afscheid met een selfie en hopen elkaar snel - volgend jaar al misschien? - terug te zien. In die enorme bus voelt het een beetje leeg en gek dat onze mede-Quinkers er niet bij zijn maar nu kunnen we tenminste allemaal voorin zitten.
In het hotel checken we in voor de vlucht van morgen. Hopelijk gaat die vlucht met minder turbulentie en schokken gepaard dan het incheckproces maar uiteindelijk hebben we onze boarding passes op de juiste plek en kan ik dit verslag doen en de foto's inladen.
Ik weet niet of er nog een extra dagje bij komt qua verslag maar omdat we toch niet compleet zijn zou ik nu alvast willen zeggen: heel hartelijk dank voor de aandacht en ontvang Quink weer met open armen terug in Nederland. Tot een volgende keer!